Kaheksanda koosseisu ametiaeg Czesław Adam SIEKIERSKI

W przyjętym w 2005 r. rozporządzeniu przyjęliśmy zasadę, że należy unikać zranień i wszelkiego niepotrzebnego cierpienia zwierząt w trakcie transportu. Myślę, że jest to dobry kompromis pomiędzy wymogami dobrostanu zwierząt a praktyką hodowli.
W związku z licznymi zastrzeżeniami zgłaszanymi do Komisji Rolnictwa przez organizacje pozarządowe działające na rzecz ochrony zwierząt zdecydowaliśmy o potrzebie sporządzenia sprawozdania z wykonania wspomnianego rozporządzenia.
Unia Europejska ma najwyższe na świecie standardy w zakresie dobrostanu zwierząt, w tym także ich transportu. Są one od wielu lat zakorzenione we wspólnej polityce rolnej, która uzależnia wypłacenie subsydiów rolnikom od ich wypełnienia. Oczywiście nie oznacza to, że sytuacja jest idealna, a nadużycia nie zdarzają się. Niemniej jednak należy tutaj wprowadzić jasne rozróżnienie odpowiedzialności hodowców oraz firm transportujących zwierzęta.
Często pojawiają się postulaty dalszego ograniczenia maksymalnego dopuszczalnego czasu transportu zwierząt. W tym miejscu należy jednak zwrócić uwagę, że zwierzęta często cierpią więcej podczas przymusowego postoju i rozładunku niż podczas dłuższej, ale nieprzerywanej podróży.
Wydaje się, że najbardziej pożądany byłby ubój zwierząt jak najbliżej miejsca ich hodowli, lecz w praktyce jest to coraz rzadziej wykonalne ze względu na postępującą koncentrację ubojni. W takich okolicznościach należy szukać równowagi między dobrostanem zwierząt a wymogami procesu hodowli.

W 2017 r. Komisja Europejska z trzyletnim opóźnieniem przedstawiła raport z implementacji dyrektywy w sprawie zrównoważonego wykorzystania pestycydów uchwalonej w 2009 r. z myślą o zmniejszeniu zagrożenia wynikającego ze stosowania pestycydów dla zdrowia ludzkiego i środowiska. Dyrektywa przewiduje m.in. tzw. zintegrowane metody walki ze szkodnikami (Integrated Pest Management) oraz promowanie niechemicznych odpowiedników dla istniejących substancji.
Sprawozdanie wskazuje na istniejące braki w implementacji wspomnianej dyrektywy, jednak wydaje się, że przynajmniej w niektórych miejscach przyjmuje ono zbyt radykalny wydźwięk. Sektor rolny obwiniany jest m.in. za zatruwanie środowiska wodnego, przy czym nie bierze się pod uwagę faktu, że rolnicy nie mają obecnie realnych alternatyw dla dostępnych na rynku środków ochrony roślin, a bez nich nie mogą być pewni plonów, a przez to i swoich dochodów. Nie jest również uzasadnione żądanie nałożenia dodatkowych obciążeń na rolników w ramach WPR, gdy równocześnie znacząco obcina się jej budżet.
Nie można w bezpośredni sposób przeciwstawiać kwestii zdrowotnych i środowiskowych oraz pracy rolnika. Rolnik produkuje żywność najlepszymi dostępnymi sposobami, sam również jest konsumentem. Kluczowym wyzwaniem jest podjęcie, wspólnie ze światem nauki i producentami, środków ochrony roślin działań na rzecz zapewnienia dostępności alternatywnych preparatów ochrony roślin dla rolnictwa, w przystępnej cenie, aby nie zagrozić bezpieczeństwu żywnościowemu w Unii.

Na nowy program Fiscalis przewidziane jest 270 mln euro na 7 lat. Program ma zwalczać oszustwa podatkowe i unikanie podatków. Aby go zrealizować, potrzebna jest współpraca między służbami podatkowymi różnych krajów, a szczególnie wymiana informacji.
Celem jest lepsza ochrona interesów finansowych Unii i jej obywateli przez uszczelnianie systemu, usprawnianie pracy administracji podatkowej, a docelowo zbliżenie systemów podatkowych poszczególnych krajów, co wymaga czasu, ale i potrzeby szkolenia, poprawy jakości pracy urzędników z tego obszaru czy tworzenie zespołu rzeczoznawców.
Pamiętajmy, że systemy podatkowe w Unii są nadal bardzo zróżnicowane, ale w miarę wyrównywania poziomu dochodów, warunków życia czy wynagrodzeń trzeba będzie je ujednolicać. Jest to ważne dla właściwego funkcjonowania wspólnego rynku, lecz cały proces jest rozpisany na wiele lat.