8th parliamentary term Beata GOSIEWSKA

Sprawozdanie Novakov/Krehl w sprawie wspólnych przepisów funduszy europejskich jest jednym z najważniejszych dokumentów kształtujących zasady polityki spójności na kolejny okres siedmiu lat. Wspólne zasady dotyczące funduszy europejskich i zarządzania nimi stanowią dla mojego kraju priorytet i są jednym z najważniejszych czynników kreowania rozwoju w UE dlatego głosowałam za poparciem sprawozdania. Z zadowoleniem przyjmuję elementy takie jak: zwiększony budżet w stosunku do propozycji KE, wyższe poziomy dofinansowania, wyższe zaliczki, utrzymanie zasady n+3, utrzymanie całej koperty narodowej dla środków transferowanych z Funduszu Spójności do instrumentu „Łącząc Europę” czy uwzględnienie podziału statystycznego NUTS 2 według klasyfikacji z 2016 r.
Jednak z niezadowoleniem wskazuję na niekorzystne elementy, które upolityczniają politykę spójności i warunkują dostęp do środków od spełnienia zasad horyzontalnych, które nie są bezpośrednio powiązane z podstawowym celem polityki spójności, jakim jest zmniejszanie dysproporcji rozwojowych pomiędzy regionami. Art. 6a na temat zasad horyzontalnych zobowiązuje państwa członkowskie wdrażające politykę spójności do przestrzegania Karty Praw Podstawowych czy zasad ideologii genderowej. Ten sam artykuł proponuje rezygnację z inwestycji w produkcję, przetwarzanie, dystrybucję, składowanie lub spalanie paliw kopalnych. Inne niekorzystne zapisy to także wiązanie polityki spójności w nieuzasadniony sposób z wdrażaniem Europejskiego Filaru Praw Socjalnych, działaniem Prokuratury Europejskiej czy też warunek transformacji w kierunku gospodarki zeroemisyjnej.

Zdecydowanie sprzeciwiam się agresji i aktom nienawiści, a zwłaszcza przemocy fizycznej w życiu społecznym i politycznym. Mój kraj – Polska – od zawsze sprzeciwiał się obydwu totalitaryzmom, a Polacy za walkę z nimi zapłacili najwyższą cenę. Propagowanie faszyzmu lub innego ustroju totalitarnego lub nawoływanie do nienawiści w polskim prawie karnym podlega penalizacji.
Dostrzegam ten problem i jego powagę. Uważam jednak, iż tego typu rezolucja nie powinna stać się pretekstem do osiągania celów politycznych w starciu pomiędzy skrajną lewicą i prawicą. Nie akceptuję jednostronnych, wybiórczo dobranych przykładów z Polski, często o charakterze prowokacji, fałszujących obraz mojego kraju. Powstrzymam się przed podawaniem znacznie poważniejszych przykładów z innych niż Polska państw członkowskich, bo nie służy to unijnej współpracy. Zawsze uważałam, że nadmierna polityczna ingerencja w sprawy suwerennych państw jest sprzeczna z wartościami głoszonymi przez Unię Europejską. W związku z powyższym jestem przeciwna tej rezolucji.

Delegacja polska w grupie ECR poparła w głosowaniu sprawozdanie dotyczące WRF po roku 2020, ponieważ opowiedziano się w nim za wypełnieniem luki po brexicie, a także za zapewnieniem dodatkowych środków na nowe priorytety UE.
Zgdonie z tmy sprawozdaniem w nowym budżecie środki na fundusz spójności i WPR mają zostać zapewnione przynajmniej na dotychczasowym poziomie i, co więcej, zawiera ono apel do Komisji o wyrównanie dopłat bezpośrednich między „starymi” i „nowymi” krajami członkowskimi (kompromis 42).
Nawet zawarte w kompromisie 58 wezwanie Komisji „do zaproponowania mechanizmu, dzięki któremu państwa członkowskie nieprzestrzegające wartości określonych w artykule 2 Traktatu mogą podlegać konsekwencjom finansowym”, zostało zapisane w taki sposób, że nie zagraża polskim interesom (w sprawie kompromisu 58 delegacja polska w grupie ECR głosowała przeciw).