Written explanations of vote - 8th parliamentary term Anna FOTYGA

Sprzeciwiam się przyjętej procedurze odnowienia Umowy w sprawie współpracy naukowej i technologicznej między Wspólnotą Europejską a Rządem Federacji Rosyjskiej. Istniejąca umowa wygasła już 20 lutego br. Wniosek Rady Unii Europejskiej wpłynął do przewodniczącego A. Tajaniego 1 kwietnia. Następnego dnia, wbrew przewodniczącemu komisji ITRE, zdecydowano o zastosowaniu procedury uproszczonej, powołano sprawozdawcę – Christiana Ehlera, a także opracowano, rozpatrzono i przyjęto zalecenie. Swoją opinię w tej sprawie powinna wydać komisja AFET.
Dodatkowo kompromitujące dla osób, które wspierały procedurę i całą umowę, jest fakt, iż procedowano nad nią w czasie, gdy rosyjska Duma przyjęła prawo o „zapewnieniu bezpiecznego i zrównoważonego funkcjonowania internetu”, które faktycznie umożliwi Kremlowi izolację od globalnej sieci i całkowitą kontrolę cyfrowej aktywności swoich obywateli.

Rezygnacja z pracy w celu zajęcia się osobą bliską - małoletnim dzieckiem czy inną osobą wymagającą stałej opieki - jest zajęciem szlachetnym o wielkiej użyteczności społecznej. Powinno być ono wspierane w sposób systemowy przez właściwe instytucje państwowe, bowiem działania te leżą w kompetencji państw członkowskich. Nie zgadzam się na to, by kompetencje w zakresie pomocy dla osób świadczących opiekę przechodziły na poziom UE. Jednakże dostrzegając wagę tego problemu wstrzymałam się od głosu.

Zdecydowanie sprzeciwiam się agresji i aktom nienawiści, a zwłaszcza przemocy fizycznej, w życiu społecznym i politycznym. Mój kraj – Polska, od zawsze sprzeciwiał się obydwu totalitaryzmom, a Polacy za walkę z nimi zapłacili najwyższą cenę. Propagowanie faszyzmu czy innego ustroju totalitarnego lub nawoływanie do nienawiści w polskim prawie karnym podlega penalizacji. Dostrzegam ten problem i jego powagę. Uważam jednak, iż tego typu rezolucja nie powinna stać się pretekstem do osiągania celów politycznych w starciu pomiędzy skrajną lewicą i prawicą. Nie akceptuję jednostronnych, wybiórczo dobranych przykładów z Polski, często o charakterze prowokacji, fałszujących obraz mego kraju. Powstrzymam się przed podawaniem znacznie poważniejszych przykładów z innych niż Polska państw członkowskich, bo to nie służy unijnej współpracy. Zawsze uważałam, że nadmierna polityczna ingerencja w sprawy suwerennych państw jest sprzeczna z wartościami głoszonymi przez Unię Europejską. W związku z powyższym głosowałam przeciw tej rezolucji.

I oppose potential EU guarantee to the European Investment Bank against losses under financing operations supporting investment projects in Iran. The EIB would face severe financial risks, because such a guarantee would:
- Jeopardise EIB’s ability to raise capital on the international financial markets given US sanctions against Iran and restrict EIB’s access to the US dollar payments system (USD accounts for approx. 1/3 of EIB’s total funding volume, while US investors purchase approx. ¼ of EIB bonds);
- Increase the likelihood of defaulting on obligations to pay investors and creditors in foreign currency, risking a general default on provisions contained in other EIB financing arrangements;
- Undermine investors’ confidence in the EIB as any investments in Iran would conflict with US sanctions;
- Raise the cost of borrowing for the EIB thus reducing its ability to provide loans;
- Limit external mandate funds for investing in more stable and reliable markets.
In sum, the EIB would face reputation risks and damage its credibility contributing to deteriorated transatlantic relations. It would also create a dangerous precedent of having EIB and European taxpayers cover costs for false and harmful policy that would directly benefit a terrorism sponsor state and trigger a harsh reaction from FATF.

Poparłam raport autorstwa Ioana Mircea Pașcu, pomimo okazywanego przeze mnie od dawna krytycyzmu wobec używania w tego typu dokumentach pojęcia „autonomia strategiczna UE”.
W dokumencie ujętych zostało wiele z postulowanych przez EKR zapisów, w tym „doprowadzenie do wspólnego postrzegania zagrożeń”, „pełne poszanowanie autonomii w zakresie podejmowania decyzji, a także procedury obu organizacji”, a także uznanie, iż „NATO jest dla swoich członków fundamentem obrony zbiorowej i prewencji w Europie”. Dokument słusznie dostrzegł ponowne potwierdzenie zaangażowania USA w ramach NATO i na rzecz bezpieczeństwa europejskiego, z zadowoleniem przyjmując wzmocnioną wysuniętą obecność NATO na jego wschodniej flance. Istotny jest także artykuł 42, podkreślający potrzebę zadbania o bliskie stosunki między UE a Zjednoczonym Królestwem w zakresie bezpieczeństwa i obrony po brexicie, „gdy Zjednoczone Królestwo pozostanie jednym z głównych podmiotów europejskiej obronności, zarówno jako członek NATO, jak i naród europejski, choć nie będzie już członkiem UE”.

Raport w sprawie cyberobrony zawiera bardzo wiele cennych zapisów. Sprzeciwiam się jednak odwołaniu się do „autonomii strategicznej UE”. Uważam, iż wręcz przeciwnie – powinniśmy dążyć (także w zakresie cyberobrony) do jak najściślejszej współpracy z NATO oraz podzielającymi nasze wartości sojusznikami. Niezwykle istotne jest współdziałanie z sektorem prywatnym IT. W dokumencie znalazło się bardzo wiele z proponowanych przeze mnie zapisów, w tym zwracające uwagę, iż „różne podmioty państwowe – m.in. Rosja, Chiny i Korea Północna – ale także podmioty niepaństwowe (w tym organizacje przestępcze) inspirowane, wynajmowane lub wspierane przez państwa, agencje bezpieczeństwa lub prywatne przedsiębiorstwa, były zaangażowane w szkodliwe działania cybernetyczne w dążeniu do osiągnięcia celów politycznych, ekonomicznych lub w zakresie bezpieczeństwa”. Raport słusznie odnosi się do przykładów ataków na infrastrukturę informatyczną w przeszłości, w tym w Estonii w 2007 r., w Gruzji w 2008 r., oraz trwających obecnie niemal każdego dnia na Ukrainie. Istotne są także zapisy o zwiększeniu zdolności i ram prawnych umożliwiających dokonanie formalnej atrybucji cyberataków i w efekcie nakładania restrykcyjnych sankcji na podmioty odpowiedzialne za cyberataki. Dlatego postanowiłam poprzeć tekst sprawozdania.

Rezolucja słusznie potępia w najostrzejszych słowach wszelkie akty okrucieństwa i powszechne przypadki łamania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego podczas konfliktu w Syrii, a w szczególności czyny popełnione przez siły reżimu al-Asada, w tym przy wsparciu jego sojuszników – Rosji i Iranu. W głosowanym dokumencie znajduje się wiele wyrazistych zapisów, jasno wskazujących na odpowiedzialność Damaszku, Teheranu i Kremla, wzywających do przyjęcia unijnej strategii rozliczenia sprawców z aktów okrucieństwa popełnionych w Syrii. Nie zgadzam się jednak z punktem 17. Wnioskując o głosowanie oddzielne, sprzeciwiłam się tym zapisom.

Delegacja polska w grupie ECR poparła w głosowaniu sprawozdanie dotyczące WRF po roku 2020, ponieważ opowiedziano się w nim za wypełnieniem luki po brexicie, a także za zapewnieniem dodatkowych środków na nowe priorytety UE.
Zgodnie z tym sprawozdaniem w nowym budżecie środki na fundusz spójności i WPR mają zostać zapewnione przynajmniej na dotychczasowym poziomie i ,co więcej, zawiera ono apel do Komisji o wyrównanie dopłat bezpośrednich między „starymi” i „nowymi” krajami członkowskimi (kompromis 42).
Nawet zawarte w kompromisie 58 wezwanie Komisji „do zaproponowania mechanizmu, dzięki któremu państwa członkowskie nieprzestrzegające wartości określonych w artykule 2 Traktatu mogą podlegać konsekwencjom finansowym”, jest zapisane w taki sposób, że nie zagraża polskim interesom (w sprawie kompromisu 58 delegacja polska w grupie ECR głosowała przeciw).

Podtrzymuję swoją opinię, iż narzucona przez Komisję procedura kontroli praworządności jest pozatraktatowa i motywowana politycznie. Unia i wiele z jej państw członkowskich mierzy się z naprawdę poważnymi problemami, które wymagają głębszej refleksji. Wymiar sprawiedliwości w Polsce, niereformowany od czasów stalinowskich, wymaga zaś naprawy. Wiedzą o tym Polacy. Oczekuję, iż Unia Europejska stanie po stronie działań mających przywrócić Polakom poczucie sprawiedliwości, a nie niewydolnych koterii sądowniczych. Francja pozbyła się sędziów z czasów Vichy. Oczywistą kwestią była denazyfikacja wszystkich sfer życia publicznego w Niemczech i Austrii. Nigdzie nie zdano się na lojalność wewnątrzkorporacyjną. To powinna być decyzja państwa. Polacy mają prawo oczekiwać, że sędziowie, którzy orzekali w czasach komunizmu, odsunięci zostaną od wokandy. Tego wymaga sprawiedliwość dziejowa. Dlatego wspieram działania polskich władz mających przywrócić Polakom zaufanie do wymiaru sprawiedliwości.

Głównym zarzutem wobec dokumentu jest postulat aby głosowanie wieloletnich ram finansowych odbywało się kwalifikowaną większością głosów, godząc w zasadę jednomyślności w Radzie. Spowodowałoby to sytuację, w której Polska nie miałaby realnego wpływu na bieg najważniejszych spraw w UE. „Jeżeli zasada jednomyślności raz zostanie złamana, to już jej nie będzie nigdy” - ostrzegał śp. Lech Kaczyński.
Negatywnie oceniam pomysł zastąpienia dotychczasowego systemu środków własnych opartych na składkach członkowskich, zasobami własnymi UE, czyli de facto podatkami UE (wprowadzenie na unijnym szczeblu podatku dochodowego dla przedsiębiorstw, a także podatku od transakcji finansowych i innych działalności finansowych, dochody związane z ochroną klimatu, takie jak opłaty transportowe czy ponoszone w związku z emisją CO2, podatek energetyczny, opłata paliwowa czy inna opłata związana z wykorzystywaniem paliw kopalnych). Kolejnym argumentem jest postulat aby WRF była uzgadniana na okres 10 lat, co również mogłoby mieć negatywne skutki dla ram, które byłyby przez to mniej elastyczne i nie odzwierciedlałyby rzeczywistych potrzeb w tak szybko zmieniającej się sytuacji w Europie. Odrzucam także pomysł specjalnego mechanizmu zdolności fiskalnej dla strefy euro. Jest to postulat który zmierza do stworzenia Europy dwóch prędkości.
W rezolucji zawarto też pozytywne postulaty, takie jak zwiększenie środków na politykę rolną czy funduszu spójności, jednak w całości jest ona nie do zaakceptowania i godzi w interesy Polski.

Nie jestem przeciwko możliwości wzmocnienia ochrony sygnalistów, którzy pozostają cennym instrumentem m.in. w zwalczaniu korupcji czy przestępstw przeciwko interesom finansowym państwa (i UE). Jestem przeciwna unijnej horyzontalnej legislacji w tej sprawie, m.in. z uwagi na brak wyjaśnienia podstawy traktatowej dla takiego aktu. Właściwsze wydaje się rozwinięcie kierunku legislacji sektorowej, tak jak ma to miejsce w IV dyrektywie o przeciwdziałaniu prania brudnych pieniędzy (art. 35), a także w motywie 20 dyrektywy o ochronie tajemnic handlowych Nr 943/2016, co nie budzi zastrzeżeń co do podstawy traktatowej.
W Polsce obecnie rozpoczyna się proces legislacyjny dotyczący sygnalistów. Jestem przekonana, że będzie lepiej jeśli kwestia ta uregulowana zostanie na szczeblu krajowym, uwzględniając konteksty narodowe i wartości kulturowe. Nie popieram również wezwania Komisji do przedstawienia wniosku dotyczącego utworzenia nowego organu na szczeblu europejskim odpowiedzialnego za działania związane z sygnalistami, sięgające dalej niż koordynacja działań państw członkowskich. Nasze uwagi nie zostały uwzględnione w końcowym tekście, dlatego w głosowaniu końcowym głosowałam przeciwko.

Uważam, że Parlament Europejski jest instytucją Unii, która powinna wykazać najwyższą wstrzemięźliwość w wyrażaniu opinii w trakcie trudnych negocjacji w sprawie brexitu. Jako osoba zajmująca się bezpieczeństwem i obroną życzyłabym sobie jak najściślejszego zaangażowania Wielkiej Brytanii w obronę kontynentu. Może się to dokonać tylko w atmosferze zaufania i zrozumienia.
Chciałabym również uniknąć sytuacji, w której negocjacje z Wielką Brytanią stałyby się pretekstem do rozszerzenia kompetencji Unii Europejskiej w sprawach społecznych.
Polska prowadzi intensywną narodową politykę społeczną, niwelującą skutki opóźnień poprzednich okresów. Chciałabym, żeby Polska zachowała swobodę kontynuowania takiej polityki. Dlatego też w głosowaniu nad rezolucją wstrzymałam się od głosu.

Krytycznie oceniam zaangażowanie Serbii, aspirującej do integracji europejskiej, w bliską i intensywną współpracę wojskową z Rosją i Białorusią. Rozwija się ona pomimo trwającej rosyjskiej agresji na wschodnią Ukrainę, bezprawnej aneksji i okupacji Krymu, a także de facto okupacji gruzińskich regionów Abchazji i Osetii Południowej oraz wsparcia wojskowego udzielanego zbrodniczemu reżimowi Baszara al-Asada. W listopadzie ubiegłego roku jednostki powietrzno-desantowe sił zbrojnych Serbii, Białorusi i Rosji ćwiczyły na terenie Serbii pod nadzorem najwyższych władz tego kraju. Od kilku dni żołnierze białoruskich Sił Operacji Specjalnych, rosyjskich wojsk powietrzno-desantowych i serbskiej Brygady Specjalnej pod Brześciem na Białorusi, w pobliżu polskiej granicy, w ramach trzeciej edycji ćwiczeń Słowiańskie Braterstwo ćwiczą w terenie przygranicznym dziesięć epizodów taktycznych nakierowanych na zwalczanie „uzbrojonych grup dywersantów” w ramach „operacji pokojowej”.
To są poważne zastrzeżenia. Cieszę się, że moje obawy wobec polityki Belgradu znalazły odzwierciedlenie w 8. punkcie sprawozdania, w którym uznano za godne ubolewania prowadzenie wspólnych ćwiczeń wojskowych przez Serbię, Rosję i Białoruś. Między innymi z tego powodu poparłam to sprawozdanie.

. – Pewne fragmenty rezolucji spełniają polskie oczekiwania. Jednak punkt N odnoszący się do sposobu głosowania w Irlandii Północnej i Szkocji stanowi w mojej ocenie niedopuszczalną ingerencję w sprawy integralności innego państwa. Tego rodzaju działanie ze strony Parlamentu Europejskiego tworzy trudny precedens, który może zostać zastosowany do wielu państw członkowskich. Z tego powodu głosuję zdecydowanie przeciw rezolucji.