9ú Téarma Parlaiminteach Peter van DALEN

Ik heb tegen het verslag over nieuwe eigen middelen gestemd om twee redenen. Allereerst stond dit verslag bol van de dogma’s over een Europese begroting die altijd maar groter en groter moet. Ik pleit voor een aanpak waarbij we stevig investeren waar dat nodig is, maar waarbij we ook nagaan op welke posten het minder kan. Dat laatste deel zie ik in dit verslag helemaal niet terug.
Ten tweede vind ik dat belastingheffing in de kern een zaak van de lidstaten blijft. Dit heeft er ook mee te maken dat achter de inrichting van een belastingstelsel veel ideologische keuzes over uitgaven schuilgaan. Dit moeten we dus waar het kan zo dicht mogelijk bij de burger organiseren, zodat er goede verantwoording over kan worden afgelegd. Het introduceren van een hele trits Europese belastingen laat zich niet rijmen met dit standpunt. Om deze redenen heb ik dus tegen dit verslag gestemd.

De resolutie over de Europese begroting van 2024 bevat helaas een aantal problematische elementen. Ook in deze resolutie is het dogma dat nieuwe prioriteiten per definitie om extra geld vragen alom aanwezig. In plaats van te kijken of er posten zijn waar bespaard kan worden, gaat het altijd maar om meer, meer, meer. Dat vind ik onverantwoord. We kunnen op zijn minst onderzoeken of het geld niet deels uit andere, minder urgente, potjes gehaald kan worden. Besturen is namelijk keuzes maken.
Ook verwijzingen naar een Europees Soevereiniteitsfonds, een Europese gezondheidsunie en de roep om nieuwe eigen middelen vind ik problematisch. Hoewel de resolutie ook goede elementen bevat, zoals steun voor het mkb, vind ik het eindresultaat toch te mager. Daarom heb ik tegen de resolutie gestemd.

Dat Europese lidstaten ervoor moeten zorgen dat hun burgers bestaanszekerheid hebben, lijkt mij een uitgemaakte zaak. Ik vind het dus ook goed dat deze resolutie hier aandacht voor vraagt, en heb deze gesteund.
Daarbij moet ik wel aantekenen dat ik geen voorstander ben van allerlei Europese bindende wetgeving op dit gebied. Beleid inzake sociale zekerheid is een nationale bevoegdheid. Daarom is het goed om te zien dat ook de lidstaten zichzelf middels een Raadsaanbeveling al hebben gecommitteerd aan het garanderen van een goed sociaal vangnet. Deze inzet moet aangemoedigd worden, zonder daarbij te vervallen in Brusselse regeldrang.