Pagrindinis puslapis Krzysztof JURGIEL

Parlament Europejski, ustanawiając wspólne ramy prawne zarządzania azylem i migracją powinien dążyć do promowania wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi, zgodnie z zasadami solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności. Reforma polityki migracyjnej w 2015–2020, będąca próbą odpowiedzi na bezprecedensowy kryzys migracyjny nie powiodła się, w związku z czym w 2020 Komisja Europejska ogłosiła nowy Pakt o migracji i azylu. Niniejsze rozporządzenie, jak i cały Pakt nie prowadzi do skutecznej realizacji założonych celów, nakładając na Unię liczne obowiązki wobec migrantów. Z uwagi na zagrożenia wynikające z Paktu głosowałem „przeciwko” wszystkim jego rozporządzeniom, w tym rozporządzeniu w sprawie zarządzania azylem i migracją. Zgadzam się ze stwierdzeniem, że mechanizm solidarności opierający się na przymusowej relokacji co najmniej 30 tys. osób rocznie z państw znajdujących się pod zwiększoną presją migracyjną lub alternatywne płacenie 20 tys. euro kontrybucji finansowych od migranta uderza w interesy i bezpieczeństwo Polski oraz innych państw członkowskich, w szczególności wschodniej granicy Schengen. Przymusowa relokacja pogłębi kryzys migracyjny, podobnie jak brak współpracy z krajami trzecimi. Ponadto, reforma systemu Dublińskiego nie zmienia znacznie obecnego stanu, gdyż kryterium dotyczące kraju pierwszego wjazdu jako państwa odpowiedzialnego za rozpatrywanie wniosku o ochronę międzynarodową zostało utrzymane.

Komisja Europejska zaproponowała nowe prawo (dyrektywę) o monitorowaniu gleb, w związku z potrzebą zapewnienia odpowiedniego monitorowania gleby zdrowia oraz konkretnych środków, jakie mają podjąć państwa członkowskie, aby zapewnić zdrowe gleby do 2050 r.
Wniosek Komisji nakłada na państwa członkowskie, rolników, właścicieli i zarządców gruntów oraz właścicieli i zarządców lasów uciążliwe obowiązki związane z monitorowaniem i poprawą jakości gleby na ich terytorium. Zawiera rygorystyczne przepisy dotyczące kar, które mogłyby mieć zastosowanie również do zarządców/właścicieli gruntów i lasów.
Dyrektywa nakłada na państwa członkowskie obowiązek tworzenia okręgów gruntowych (soil districts) na poziomie NUTS1, które można tworzyć w oparciu o istniejące jednostki administracyjne. Właściwe organy mogą sporządzać plany obszarów gruntowych. Ponadto w sprawozdaniu nałożono na państwa członkowskie obowiązek monitorowania jakości gleby i „zajęcia gruntów” w okręgach zajmujących się glebą.
W przypadku zajęcia gruntów państwa członkowskie rozważają jedynie podjęcie działań takich jak ograniczenie lub uniknięcie zdolności gleby do zapewniania wielu ekosystemów, na przykład w rolnictwie, produkcji żywności lub gospodarce leśnej.
Sprawozdanie w pewnym stopniu poprawia propozycję Komisji, jednakże nadal utrzymuje szereg uciążliwych obowiązków dla państw członkowskich i podmiotów prywatnych, takich jak właścicieli i zarządców gruntów, związanych z monitorowaniem gleby, poprawą jakości gleby i gospodarowaniem glebą.
Z tego powodu głosowałem przeciw wnioskowi Komisji.