8:e valperioden Jarosław KALINOWSKI

Prawodawstwo unijne dotyczące wody pitnej zapewniło na przestrzeni lat poprawę sytuacji, jeśli chodzi o jakość i dostęp do wody. Obecnie jednak niezbędne jest dostosowanie dyrektywy do wciąż aktualizującej się wiedzy naukowej oraz nowej rzeczywistości, w której obserwujemy m.in. zmieniający się klimat. Najnowsze standardy WHO stawiają przed nami nowe wyzwania w zakresie dostępu do wody pitnej, przejrzystości i bezpieczeństwa przepisów, dlatego w pracach legislacyjnych musimy uwzględnić postęp wiedzy, jak również oczekiwania Europejczyków.
Inicjatywy obywatelskie takie jak Right2Water tylko podkreślają wagę tych oczekiwań. Należy wyjść im naprzeciw zwłaszcza w czterech obszarach: odpowiedzialności publicznej, podejścia opartego na ryzyku, zaktualizowanych parametrów jakościowych i wreszcie wspomnianego dostępu do wody. Te obszary muszą być również objęte działaniami państw członkowskich, którym trzeba zapewnić do tego odpowiednie narzędzia. Dzięki tej dyrektywie wodnej można osiągnąć większe postępy techniczne przejawiające się w poprawie kontroli laboratoryjnych, użyciu nowych technologii, amortyzacji obiektów, ale także promowaniu racjonalnego korzystania z wody, które pozostaje kluczowym zadaniem również dla konsumentów.

Doszliśmy do momentu, w którym stało się jasne, że mamy poważny problem z odpadami z tworzyw sztucznych. Ponad 80% śmieci, które trafiają do oceanów, to plastik. 70% z nich pochodzi z plastikowych produktów jednorazowego użytku, które nie podlegają recyklingowi. Zanieczyszczają one wody, wybrzeża, niszczą florę i faunę, aż w końcu trafiają do żywności, którą spożywamy.
Troska o środowisko, bioróżnorodność i w końcu zdrowie ludzkie nie pozwala godzić się na taki stan rzeczy. Natychmiastowe działania są nie tylko słuszne, ale i konieczne. Ich podjęcie będzie krokiem w stronę bardziej zrównoważonej gospodarki, a także pomoże znieść stan niepewności, w jakim żyją producenci najczęściej kupowanych plastikowych produktów jednorazowego użytku, gdyż nie mają oni jasności co do regulacji prawnych w poszczególnych państwach członkowskich.
Przyjmując niniejszą dyrektywę, stajemy w awangardzie walki o lepszą przyszłość dla całej planety i następnych pokoleń, które już teraz zabiegają o realne działania na rzecz ograniczenia szkodliwego wpływu człowieka na środowisko. Musimy mieć to wszystko na względzie i działać już teraz. Głosując za niniejszymi regulacjami, czynimy istotny krok, by pozostawić naszym dzieciom i wnukom lepszy świat.

Prawo powinno wychodzić naprzeciw realnym potrzebom obywateli i podążać za duchem czasu, zamiast trzymać się nieaktualnych koncepcji, które tylko uprzykrzają im życie. Jak wynika z badań, obecne regulacje dotyczące sezonowych zmian czasu są dla Europejczyków bardzo uciążliwe. Według konsultacji publicznych przeprowadzonych przez Komisję Europejską latem 2018 r. przytłaczająca liczba obywateli Unii Europejskiej pragnie odejścia od tej przestarzałej praktyki. W tych największych w historii Unii konsultacjach w sprawie proponowanych zmian prawa wzięło udział ponad 4 mln obywateli z całej Unii. Już sam ten fakt wskazuje, jakie temat ten wzbudza zainteresowanie i emocje. Wnioski z tych badań płyną jednoznaczne i wskazują na to, co Polskie Stronnictwo Ludowe z rozmów z wyborcami wie już od dawna: przestawianie zegarków z czasu letniego na zimowy i z powrotem w dzisiejszych czasach nie ma już uzasadnienia praktycznego, a wręcz przeciwnie, istnieje tu wiele przeciwskazań – ekonomicznych, logistycznych, społecznych i zdrowotnych. Aż 91% obywateli Polski, którzy wzięli udział w badaniu, wypowiedziało się przeciwko sezonowym zmianom czasu.
Głosuję za proponowaną reformą, ponieważ nie mógłbym zignorować ich głosu, a także dlatego że – jak całe moje ugrupowanie – sam od dawna wierzę w potrzebę jej przeprowadzenia.