Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (przekształcenie) (COM(2012)0403 – C7-0197/2012 – 2012/0196(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0403),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0197/2012),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 14 listopada 2012 r.(1),
– uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
– uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(2),
– uwzględniając pismo z dnia 11 listopada 2013 r. skierowane przez Komisję Prawną do Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,
– uwzględniając art. 87 i 55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7-0087/2014),
A. mając na uwadze, że grupa konsultacyjna złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że wniosek Komisji nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych, niż te określone jako takie we wniosku, oraz że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów istniejących tekstów z tymi poprawkami, wniosek ogranicza się do ich prostej kodyfikacji bez zmian merytorycznych,
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu, biorąc pod uwagę zalecenia konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (przekształcenie)
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),
po konsultacji z Komitetem Regionów,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(4),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi(5) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione(6). Ze względu na konieczność dalszych zmian, dla zachowania przejrzystości, rozporządzenie to należy przekształcić.
(2) Celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory zagrożonych przez handel lub co do których istnieje prawdopodobieństwo takiego zagrożenia.
(3) Przepisy niniejszego rozporządzenia pozostają bez uszczerbku dla wprowadzenia lub stosowania wszelkich bardziej rygorystycznych środków przez państwa członkowskie, zgodnie z Traktatem, w szczególności w odniesieniu do posiadania okazów gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem.
(4) Konieczne jest ustalenie obiektywnych kryteriów włączania gatunków dzikiej fauny i flory do załączników do niniejszego rozporządzenia.
(5) Wykonanie niniejszego rozporządzenia wymaga zastosowania wspólnych warunków wydawania, zastosowania i przedstawiania dokumentów związanych z zezwoleniem na wprowadzanie do Unii oraz wywóz lub powrotny wywóz z Unii okazów gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem. Konieczne jest ustanowienie przepisów szczególnych odnoszących się do tranzytu okazów przez Unię.
(6) Organ administracyjny państwa członkowskiego przeznaczenia, wspomagany przez organ naukowy tego państwa członkowskiego, oraz, tam gdzie to stosowne, biorąc pod uwagę wszelkie opinie Grupy ds. Przeglądu Naukowego, ma podejmować decyzje w sprawie wniosków dotyczących wprowadzenia okazów do Unii.
(7) Konieczne jest wprowadzenie procedury konsultacyjnej do przepisów dotyczących powrotnego wywozu, aby ograniczyć ryzyko naruszania rozporządzenia.
(8) Aby zagwarantować skuteczną ochronę gatunków dzikiej fauny i flory, można wprowadzać dodatkowe ograniczenia dotyczące wprowadzania okazów do Unii oraz ich wywozu z Unii. W odniesieniu do żywych okazów ograniczenia te mogą być uzupełnione dodatkowymi ograniczeniami na poziomie Unii w zakresie posiadania lub przewozu takich okazów w obrębie Unii.
(9) Konieczne jest ustanowienie przepisów szczególnych mających zastosowanie do urodzonych i wyhodowanych w niewoli lub sztucznie rozmnażanych okazów, okazów stanowiących dobra osobiste lub część gospodarstwa domowego oraz do niekomercyjnych wypożyczeń, darowizn lub wymiany między zarejestrowanymi naukowcami i instytucjami naukowymi.
(10) Istnieje potrzeba, w celu zapewnienia możliwie najszerszej ochrony gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem, ustanowienia przepisów dotyczących kontroli handlu i przewozu okazów w obrębie Unii oraz warunków, w jakich są one trzymane. Należy ustalić wspólne reguły wydawania, ważności i zastosowania świadectw wydawanych na mocy niniejszego rozporządzenia, które przyczyniają się do kontrolowania takiej działalności.
(11) Należy podjąć środki w celu zmniejszenia negatywnych skutków transportu do miejsca przeznaczenia dla żywych okazów z lub w obrębie Unii.
(12) Aby zapewnić skuteczność środków kontroli i usprawnić procedury celne, należy wyznaczyć urzędy celne zatrudniające wyszkolony personel odpowiedzialny za przeprowadzanie niezbędnych formalności i odpowiednich kontroli w miejscach wprowadzenia okazów do Unii w celu przydzielenia im przeznaczenia celnego w rozumieniu rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (7) lub w miejscach dokonywania wywozu lub powrotnego wywozu z Unii. Powinno się zapewnić warunki gwarantujące, że żywe okazy są właściwie przetrzymywane oraz że sprawowana jest właściwa opieka nad nimi.
(13) Wykonanie niniejszego rozporządzenia wymaga także wyznaczenia organu administracyjnego i naukowego przez państwa członkowskie.
(14) Informowanie społeczeństwa i zapoznawanie go z przepisami niniejszego rozporządzenia, w szczególności na przejściach granicznych, może zachęcić do przestrzegania przepisów.
(15) Aby zapewnić skuteczną realizację niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie powinny ściśle monitorować przestrzeganie jego przepisów, a w tym celu ściśle współpracować ze sobą oraz z Komisją. Wymaga to przekazywania informacji związanych z wykonaniem niniejszego rozporządzenia.
(16) Monitorowanie poziomów handlu gatunkami dzikiej fauny i flory objętymi niniejszym rozporządzeniem ma kluczowe znaczenie dla oceny wpływu handlu na stan ochrony gatunków. Należy opracowywać szczegółowe sprawozdania roczne w jednolitej formie.
(17) W celu zagwarantowania przestrzegania niniejszego rozporządzenia istotne jest nakładanie przez państwa członkowskie sankcji za naruszenie w sposób zarówno wystarczający, jak i odpowiedni do charakteru i powagi naruszenia.
(18) Mnogość aspektów biologicznych i ekologicznych, jakie zostaną wzięte pod uwagę przy wykonywaniu niniejszego rozporządzenia, wymaga powołania Grupy ds. Przeglądu Naukowego, której opinie Komisja przekazywałaby Komitetowi i organom administracyjnym państw członkowskich, aby pomóc im w podejmowaniu decyzji.
(19) W celu uzupełnienia lub zmiany niektórych, innych niż istotne, elementów niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do przyjmowania niektórych środków regulujących handel gatunkami dzikiej flory lub fauny, do niektórych zmian do załączników do niniejszego rozporządzenia i do dodatkowych środków mających na celu wdrożenie rezolucji Konferencji Stron Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES) (dalej zwana „Konwencją”), decyzji lub zaleceń Stałego Komitetu Konwencji i zaleceń Sekretariatu Konwencji. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
(20) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze, w szczególności jeżeli chodzi o określenie projektu, modelu i formatu pewnych dokumentów. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję(8), [Popr. 1]
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
Przedmiot
Przedmiotem niniejszego rozporządzenia jest ochrona gatunków dzikiej flory i fauny oraz zagwarantowanie ich zachowania w drodze regulacji handlu nimi zgodnie zartykułami 2-22 oraz załącznikami od A–D, jak określono w załączniku I, zwanych dalej „załącznikiem A”, „załącznikiem B”, „załącznikiem C” i „załącznikiem D”.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się zgodnie z celami, zasadami i postanowieniami Konwencji określonymi w art. 2 lit. b).
Artykuł 2
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) „Komitet” oznacza komitet, o którym mowa w art. 21 ust. 1;
b) „Konwencja” oznacza Konwencję o Międzynarodowym Handlu Dzikimi Zwierzętami i Roślinami Gatunków Zagrożonych Wyginięciem (CITES);
c) „kraj pochodzenia” oznacza kraj, w którym okaz został pozyskany w naturze, wyhodowany w niewoli lub sztucznie rozmnożony;
d) „zawiadomienie o przywozie” oznacza zawiadomienie przez importera lub jego pośrednika lub przedstawiciela w chwili wprowadzania do Unii okazu gatunku włączonego do załączników C lub D, na formularzu przewidzianym w art. 19 ust. 2art. 10 ust. 1d; [Popr. 2]
e) „sprowadzenie z morza” oznacza wprowadzenie do Unii jakiegokolwiek okazu pozyskanego i sprowadzonego bezpośrednio ze środowiska morskiego niepodlegającego jurysdykcji jakiegokolwiek państwa, w tym z przestrzeni powietrznej nad morzem, dna morskiego i gruntu poniżej morza;
f) „wydanie” oznacza zakończenie wszystkich procedur związanych z przygotowaniem i nadaniem ważności zezwoleniu lub świadectwu i jego dostarczeniem wnioskodawcy;
g) „organ administracyjny” oznacza krajowy organ administracyjny, wyznaczony w przypadku państwa członkowskiego zgodnie z art. 13 ust. 1 lub w przypadku państwa trzeciego będącego stroną Konwencji zgodnie z art. IX Konwencji;
h) „państwo członkowskie przeznaczenia” oznacza państwo członkowskie przeznaczenia wymienione w dokumencie stosowanym przy wywozie lub powrotnym wywozie okazu; w wypadku sprowadzenia z morza oznacza państwo członkowskie, w którego jurysdykcji znajduje się miejsce przeznaczenia okazu;
i) „oferowanie do sprzedaży” oznacza oferowanie do sprzedaży lub wszelkie działanie, które można by w rozsądny sposób uznać za ofertę sprzedaży, w tym reklamę lub spowodowanie jej ogłoszenia do sprzedaży lub zaproszenie do pertraktacji;
j) „dobra osobiste lub stanowiące część gospodarstwa domowego” oznaczają martwe okazy lub fragmenty okazów lub też ich produkty pochodne, które są własnością podmiotu prywatnego, a które stanowią lub mają stanowić część jego zwykłego majątku ruchomego i dóbr;
k) „miejsce przeznaczenia” oznacza miejsce, w którym zgodnie z zamierzeniem w momencie wprowadzenia do Unii mają w zwykłych okolicznościach znaleźć się okazy; w przypadku żywych okazów jest to pierwsze miejsce, w którym okazy mają się znajdować po jakimkolwiek okresie kwarantanny lub innego ograniczenia swobody, do celów badań i kontroli sanitarnych;
l) „populacja” oznacza biologicznie lub geograficznie odrębną całkowitą liczbę osobników;
m) „cele głównie handlowe” oznaczają wszelkie cele, których niehandlowe aspekty wyraźnie nie dominują;
n) „powrotny wywóz z Unii ” oznacza wywóz z Unii jakiegokolwiek okazu, który został wcześniej wprowadzony;
o) „powtórne wprowadzenie do Unii ” oznacza wprowadzenie do Unii jakiegokolwiek okazu, który został wcześniej wywieziony lub powrotnie wywieziony;
p) „sprzedaż” oznacza wszelki rodzaj sprzedaży. Do celów niniejszego rozporządzenia najem, handel wymienny lub zamianę uważa się za sprzedaż; wyrażenia pokrewne rozumie się w podobny sposób;
q) „organ naukowy” oznacza organ naukowy wyznaczony w przypadku państwa członkowskiego zgodnie z art. 13 ust. 2 lub w przypadku państwa trzeciego będącego stroną Konwencji zgodnie z art. IX Konwencji;
r) „Grupa ds. Przeglądu Naukowego” oznacza organ konsultacyjny powołany na mocy art. 17;
s) „gatunek” oznacza gatunek, podgatunek lub jego populację;
t) „okaz” oznacza każde zwierzę lub roślinę, żywe lub martwe, należące do gatunku wymienionego w załącznikach A do D, każdą jego część lub produkt pochodny, zawarty w innych towarach lub nie oraz wszelkie inne towary, które zgodnie z dołączonym dokumentem, opakowaniem lub oznakowaniem lub etykietą, lub wszelkimi innymi okolicznościami mają zawierać lub zawierają części lub produkty pochodne zwierząt lub roślin należących do tych gatunków, chyba że na podstawie wyraźnego wyłączenia takie części lub produkty pochodne nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia lub przepisom odnoszącym się do załącznika, w którym dane gatunki są wymienione, poprzez wskazanie odnośnie do tego w przedmiotowych załącznikach.
Za okaz uważa się okaz gatunku wymienionego w załącznikach A do D, jeś1i jest on zwierzęciem lub rośliną, częścią lub produktem otrzymanym ze zwierzęcia lub rośliny, których przynajmniej jedno z „rodziców” należy do wymienionego tam gatunku. W przypadku gdy „rodzice” takiego zwierzęcia lub rośliny należą do gatunków wymienionych w różnych załącznikach lub gatunków, z których tylko jeden jest wymieniony, stosuje się przepisy bardziej rygorystycznego załącznika. Jednakże w przypadku okazów roślin mieszańców, jeśli jedno z „rodziców” należy do gatunku wymienionego w załączniku A, przepisy bardziej rygorystycznego załącznika stosuje się tylko wtedy, jeśli gatunek ten zostanie opatrzony adnotacją odnośnie do tego w załączniku;
u) „handel” oznacza wprowadzenie do Unii, w tym sprowadzenie z morza, wywóz i powrotny wywóz z Unii, oraz wykorzystanie, przewóz lub przekazanie prawa własności w obrębie Unii, w tym w państwie członkowskim, okazów podlegających przepisom niniejszego rozporządzenia;
v) „tranzyt” oznacza transport okazów między dwoma punktami znajdującymi się poza obszarem Unii przez terytorium Unii, wysyłanych do wymienionego odbiorcy, w czasie którego wszelka przerwa w przewozie wynika tylko z rozwiązań, jakich wymaga dany rodzaj transportu;
w) „przetworzone okazy pozyskane ponad 50 lat wcześniej” oznaczają okazy, które zostały w znaczący sposób zmienione w stosunku do ich naturalnego, pierwotnego stanu, w celu wytworzenia biżuterii, ozdoby, dzieła sztuki, przedmiotu użytkowego lub instrumentu muzycznego przed dniem 3 marca 1947 r. i które, zdaniem organu administracyjnego państwa członkowskiego, którego to dotyczy, zostały pozyskane w takim stanie. Okazy takie są uważane za przetworzone tylko wtedy, gdy wyraźnie należą do jednej z wyżej wymienionych kategorii i w żadnym stopniu nie wymagają dalszego kształtowania, obróbki rzemieślniczej lub przetwarzania, aby mogły służyć celom, do których są przeznaczone;
x) „kontrole w chwili wprowadzenia, wywozu, powrotnego wywozu i tranzytu” oznaczają kontrole dokumentacyjne dotyczące świadectw, zezwoleń i zawiadomień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu oraz, w przypadku gdy tak stanowią przepisy Unii lub w innych przypadkach na podstawie reprezentatywnych próbek przesyłek, badanie okazów, gdy to stosowne, któremu towarzyszy pobieranie próbek w celu dokonania analizy lub bardziej szczegółowych kontroli.
Artykuł 3
Zakres
1. Załącznik A zawiera:
a) gatunki wymienione w dodatku I do Konwencji, w stosunku do których państwa członkowskie nie zgłosiły zastrzeżeń;
b) gatunek:
(i) na wykorzystanie którego istnieje lub może istnieć zapotrzebowanie w Unii lub w handlu międzynarodowym, a któremu grozi wyginięcie albo jest tak rzadki, że jakikolwiek poziom handlu może zagrozić jego przetrwaniu,
lub
(ii) który należy do rodzaju, którego większość gatunków lub który jest rodzajem, którego większość podgatunków została wymieniona w załączniku A, zgodnie z kryteriami podanymi w lit. a) lub b) ppkt (i), a których wymienienie w tym załączniku ma istotne znaczenie dla skutecznej ochrony tych taksonów.
2. Załącznik B zawiera:
a) gatunki wymienione w dodatku II do Konwencji, inne niż wymienione w załączniku A, w stosunku do których państwa członkowskie nie zgłosiły zastrzeżeń;
b) gatunki wymienione w dodatku I do Konwencji, w stosunku do których zgłoszono zastrzeżenie;
c) wszelkie inne gatunki niewymienione w dodatkach I lub II do Konwencji:
(i) będące przedmiotem handlu międzynarodowego na poziomie, który może być niezgodny:
— z możliwością ich przeżycia lub z możliwością przeżycia populacji w niektórych krajach, lub
— z zachowaniem całej populacji na poziomie zgodnym z rolą gatunku w ekosystemach, w których występuje,
lub
(ii) których wymienienie w załączniku z powodu ich podobieństwa w wyglądzie do innych gatunków wymienionych w załączniku A lub B ma istotne znaczenie dla zapewnienia skuteczności kontroli handlu okazami takich gatunków;
d) gatunki, w stosunku do których ustalono, że wprowadzenie żywych okazów do siedlisk przyrodniczych w Unii stanowiłoby zagrożenie ekologiczne dla dzikich gatunków rodzimej fauny i flory Unii.
3. Załącznik C zawiera:
a) gatunki wymienione w dodatku III do Konwencji, inne niż wymienione w załączniku A lub B, w stosunku do których państwa członkowskie nie zgłosiły zastrzeżeń;
b) gatunki wymienione w dodatku II do Konwencji, w stosunku do których zgłoszono zastrzeżenie.
4. Załącznik D zawiera:
a) gatunki niewymienione w załącznikach A, B i C, które są przywożone do Unii w ilościach uzasadniających monitorowanie;
b) gatunki wymienione w dodatku III do Konwencji, w stosunku do których zgłoszono zastrzeżenie.
5. Gdy stan ochrony gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem uzasadnia ich włączenie do jednego z dodatków do Konwencji, państwa członkowskie przyczyniają się do wprowadzenia niezbędnych zmian.
Artykuł 4
Wprowadzenie do Unii
1. Wprowadzenie do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku A podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia zezwolenia na przywóz wydanego przez organ administracyjny państwa członkowskiego przeznaczenia w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia.
Zezwolenie na przywóz może być wydane tylko przy uwzględnieniu ograniczeń ustanowionych stosownie do ust. 6 i spełnieniu następujących warunków:
a) po rozważeniu wszelkich opinii Grupy ds. Przeglądu Naukowego właściwy organ naukowy wskazał, że wprowadzenie do Unii:
(i) nie ma negatywnego wpływu na stan ochrony gatunku lub na zasięg terytorium zajmowanego przez daną populację gatunku,
(ii) ma miejsce:
— w jednym z celów określonych w art. 8 ust. 3 lit. e), f) i g), lub
— w innych celach, które nie są szkodliwe dla przeżycia danego gatunku,
b) (i) wnioskodawca dostarcza dowód z dokumentu, że okazy pozyskano zgodnie z prawodawstwem dotyczącym ochrony danych gatunków, który w przypadku przywozu z państwa trzeciego okazów gatunku wymienionego w dodatkach do Konwencji stanowi zezwolenie na wywóz lub świadectwo powrotnego wywozu, lub też jego kopię, wydane zgodnie z Konwencją przez właściwy organ kraju wywozu lub powrotnego wywozu,
(ii) jednakże wydanie zezwoleń na przywóz gatunków wymienionych w załączniku A, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a), nie wymaga takiego dowodu z dokumentu, ale oryginał każdego zezwolenia na przywóz nie jest wydawany wnioskodawcy do czasu przedstawienia zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu;
c) właściwy organ naukowy upewni się, że pomieszczenie przeznaczone dla żywego okazu w miejscu przeznaczenia jest właściwie wyposażone, aby zapewnić mu odpowiednią ochronę i opiekę;
d) organ administracyjny upewni się, że okaz nie zostanie wykorzystany do celów głównie handlowych;
e) organ administracyjny upewni się, po konsultacjach z właściwym organem naukowym, że z ochroną gatunku nie wiążą się żadne inne czynniki, które przemawiałyby przeciwko wydaniu zezwolenia na przywóz; oraz
f) w przypadku sprowadzenia z morza, organ administracyjny upewni się, że wszelki żywy okaz będzie przygotowany i wysłany w taki sposób, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia, utraty zdrowia lub okrutnego traktowania.
2. Wprowadzenie do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku B podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia zezwolenia na przywóz wydanego przez organ administracyjny państwa członkowskiego przeznaczenia w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia.
Zezwolenie na przywóz może być wydane tylko przy uwzględnieniu ograniczeń ustanowionych stosownie do ust. 6 oraz gdy:
a) właściwy organ naukowy, po zbadaniu dostępnych danych i rozważeniu wszelkich opinii Grupy ds. Przeglądu Naukowego, stwierdzi, że wprowadzenie do Unii nie spowoduje negatywnego wpływu na stan ochrony gatunku lub na zasięg terytorium zajmowanego przez daną populację gatunku, biorąc pod uwagę aktualny lub przewidywany poziom handlu. Opinia ta obowiązuje w odniesieniu do następnych przypadków przywozu tak długo, jak nie zmienią się w znaczący sposób wspominane wyżej aspekty;
b) wnioskodawca dostarcza dowód z dokumentu, że pomieszczenie przeznaczone dla żywego okazu w miejscu przeznaczenia jest właściwie wyposażone, aby zapewnić mu odpowiednią ochronę i opiekę;
c) spełnione zostały warunki określone w ust. 1 lit. b) ppkt i), lit. e) i f).
3. Wprowadzenie do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku C podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia zawiadomienia o przywozie oraz:
a) w przypadku wywozu z kraju wspomnianego w związku z danym gatunkiem zawartym w załączniku C wnioskodawca przedstawia dokumentację dowodową w postaci zezwolenia na wywóz wydanego zgodnie z Konwencją przez właściwy do tego organ danego kraju, że okazy zostały pozyskane zgodnie z ustawodawstwem krajowym dotyczącym ochrony danego gatunku; lub
b) w przypadku wywozu z kraju niewspomnianego w związku z danym gatunkiem zawartym w załączniku C lub powrotnego wywozu z jakiegokolwiek kraju wnioskodawca przedstawia zezwolenie na wywóz, świadectwo powrotnego wywozu lub świadectwo pochodzenia wydane zgodnie z Konwencją przez właściwy do tego organ kraju wywozu lub powrotnego wywozu.
4. Wprowadzenie do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku D podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia zawiadomienia o przywozie w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia.
5. Warunki wydania zezwolenia na przywóz, określone w ust. 1 lit. a) i d) oraz w ust. 2 lit. a), b) i c), nie mają zastosowania do okazów, w odniesieniu do których wnioskodawca przedstawi dowód z dokumentu:
a) że zostały one poprzednio legalnie wprowadzone do Unii lub pozyskane w Unii oraz że w stanie zmodyfikowanym lub niezmodyfikowanym są powtórnie wprowadzone do Unii; lub
b) że są to okazy przetworzone, które pozyskano ponad 50 lat wcześniej.
6. W konsultacjiKomisja jest uprawniona, po konsultacji z danymi krajami pochodzenia i biorąc pod uwagę wszelkie opinie Grupy ds. Przeglądu Naukowego, Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, wprowadzićdo przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 20 wprowadzających ogólne ograniczenia lub ograniczenia odnoszące się do niektórych krajów pochodzenia, dotyczące wprowadzania do Unii: [Popr. 3]
a) na podstawie warunków określonych w ust. 1 lit. a) ppkt i) lub lit. e) okazów gatunków wymienionych w załączniku A;
b) na podstawie warunków określonych w ust. 1 lit. e) lub w ust. 2 lit. a) okazów gatunków wymienionych w załączniku B; oraz
c) żywych okazów gatunków wymienionych w załączniku B, odznaczających się wysoką śmiertelnością w czasie przesyłania lub dla których ustalono, że prawdopodobnie nie przeżyją w niewoli znacznej części ich potencjalnego okresu życia; lub
d) żywych okazów gatunków, dla których ustalono, że ich wprowadzenie w środowisko naturalne Unii stanowi zagrożenie ekologiczne dla dzikich gatunków rodzimej fauny i flory Unii.
Akty wykonawcze, o których mowa w akapicie pierwszym przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 4]
Komisja publikuje co kwartał wykaz ograniczeń ustanowionych zgodnie z akapitem pierwszym, jeśli takie zostaną przyjęte, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
7. Jeżeli w następstwie wprowadzania do Unii wystąpią specjalne przypadki przeładunku, przewozu lotniczego lub kolejowego, Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących przyznawania odstępstw od przeprowadzania niezbędnych kontroli i przedstawienia dokumentów przywozowych w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia, które są określone w ust. 1–4 niniejszego artykułu, aby umożliwić dokonanie takiej kontroli i przedstawienia w innym urzędzie celnym, wyznaczonym zgodnie z art. 12 ust. 1.
Artykuł 5
Wywóz lub powrotny wywóz z Unii
1. Wywóz lub powrotny wywóz z Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku A podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia w urzędzie celnym, w którym spełniane będą formalności wywozowe, zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu wydanego przez organ administracyjny państwa członkowskiego, w którym znajdują się okazy.
2. Zezwolenie na wywóz okazów gatunków wymienionych w załączniku A może być wydane tylko wtedy, gdy zostaną spełnione następujące warunki:
a) właściwy organ naukowy zawiadomi na piśmie, że schwytanie lub zebranie okazów żyjących w naturze lub ich wywóz nie będzie miał szkodliwego wpływu na stan ochrony gatunku lub na zasięg terytorium zajmowanego przez daną populację gatunku;
b) wnioskodawca dostarczy dowód z dokumentu, że okazy zostały pozyskane zgodnie z obowiązującym prawodawstwem dotyczącym ochrony danego gatunku; jeśli wniosek zostanie przedłożony innemu państwu członkowskiemu niż państwo członkowskie pochodzenia, ten dowód z dokumentu zostaje złożony w postaci świadectwa stanowiącego, że okaz został pozyskany w naturze, zgodnie z prawodawstwem obowiązującym na terenie jego występowania;
c) organ administracyjny upewni się, że:
(i) wszelki żywy okaz jest przygotowany i przesłany w taki sposób, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia, utraty zdrowia lub okrutnego traktowania, oraz
(ii) – okazy gatunków niewymienionych w dodatku I do Konwencji nie będą wykorzystywane do celów głównie handlowych, lub
– w przypadku wywozu do państwa będącego stroną Konwencji okazów gatunków, określonych w art. 3 ust.1 lit. a) niniejszego rozporządzenia, wydano zezwolenie na przywóz;
oraz
d) organ administracyjny państwa członkowskiego upewni się, po konsultacjach z właściwym organem naukowym, że z ochroną gatunku nie wiążą się żadne inne czynniki, które przemawiają przeciwko wydaniu zezwolenia na wywóz.
3. Świadectwo powrotnego wywozu może być wydane tylko wtedy, gdy zostały spełnione warunki określone w ust. 2 lit. c) i d), a wnioskodawca dostarczył dowód z dokumentu, że okazy:
a) zostały wprowadzone do Unii zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia;
b) jeśli zostały wprowadzone do Unii przed dniem 3 marca 1997 r., odbyło się to zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (EWG) nr 3626/82(9); lub jeśli zostały wprowadzone do Unii przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, lecz po dniu 3 marca 1997 r., zostały wprowadzone do Unii zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 338/97; lub
c) jeśli zostały wprowadzone do Unii przed 1984 r., to zostały one wprowadzone do handlu międzynarodowego zgodnie z postanowieniami Konwencji; lub
d) zostały w sposób legalny wprowadzone na terytorium państwa członkowskiego, zanim przepisy rozporządzenia określone w lit. a) i b) lub postanowienia Konwencji zaczęły wobec nich obowiązywać lub zaczęły obowiązywać w danym państwie członkowskim.
4. Wywóz lub powrotny wywóz z Unii okazów gatunków wymienionych w załącznikach B i C podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia w urzędzie celnym, w którym spełniane są formalności wywozowe, zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu, wydanego przez organ administracyjny państwa członkowskiego, na terytorium którego znajdują się okazy.
Zezwolenie na wywóz może być wydane tylko wtedy, gdy zostały spełnione warunki, określone w ust. 2 lit. a), b), c) ppkt i) oraz d).
Świadectwo powrotnego wywozu może być wydane tylko wtedy, gdy zostały spełnione warunki określone w ust. 2 lit. c) ppkt i) oraz d) oraz ust. 3 lit. a)–d).
5. Gdy wniosek o świadectwo powrotnego wywozu dotyczy okazów wprowadzanych do Unii na podstawie zezwolenia na przywóz wydanego przez inne państwo członkowskie, organ administracyjny musi się wcześniej skonsultować z organem administracyjnym, który wydał to zezwolenie. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących ustanowienia procedur konsultacyjnych i przypadków wymagających konsultacji.
6. Warunki wydania zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu, określone w ust. 2 lit. a) i c) ppkt (ii), nie mają zastosowania do:
a) przetworzonych okazów pozyskanych ponad 50 lat wcześniej; lub
b) martwych okazów oraz ich części i produktów pochodnych, dla których wnioskodawca dostarczy dowód z dokumentu, że zostały pozyskane legalnie, zanim zaczęły wobec nich obowiązywać przepisy niniejszego rozporządzenia, rozporządzenia (WE) nr 338/97 lub rozporządzenia (EWG) nr 3626/82 lub też postanowienia Konwencji.
7. Właściwy organ naukowy w każdym państwie członkowskim monitoruje wydawanie zezwoleń na wywóz przez to państwo członkowskie w przypadku okazów gatunków wymienionych w załączniku B i faktyczny wywóz takich okazów. Kiedy tylko taki organ naukowy stwierdza, że wywóz okazów należących do któregokolwiek z takich gatunków powinien zostać ograniczony, aby zachować ten gatunek w całym zakresie jego występowania na poziomie odpowiadającym roli, jaką odgrywa w ekosystemie, w którym występuje, a przy tym na znacznie wyższym poziomie niż ten, na którym gatunek ten kwalifikowałby się do włączenia do załącznika A, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a) lub b) ppkt (i), organ naukowy powiadamia na piśmie właściwy organ administracyjny o odpowiednich środkach, jakie należy podjąć, aby ograniczyć wydawanie zezwoleń na wywóz okazów tego gatunku.
Kiedy tylko organ administracyjny zostaje powiadomiony o środkach, o których mowa w akapicie pierwszym, informuje o tym Komisję i przekazuje jej uwagi. Jeśli to stosowne, Komisja, w drodze aktów wykonawczych, zaleca wprowadzenie ograniczeń w wywozie danych gatunków. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.
Artykuł 6
Odrzucenie wniosków o zezwolenia i świadectwa, określone w art. 4, 5 i 10
1. Jeżeli państwo członkowskie odrzuci wniosek o wydanie zezwolenia lub świadectwa z przyczyn istotnych w odniesieniu do celów niniejszego rozporządzenia, powiadamia ono niezwłocznie Komisję o odrzuceniu i jego powodach.
2. Komisja przekazuje pozostałym państwom członkowskim informacje otrzymane zgodnie z ust. 1, aby zapewnić jednolite stosowanie niniejszego rozporządzenia.
3. Jeżeli wniosek dotyczy wydania zezwolenia lub świadectwa odnoszącego się do okazów, dla których wcześniej odrzucono taki wniosek, wnioskodawca musi powiadomić właściwy organ, do którego składany jest wniosek, o poprzednim odrzuceniu.
4. Państwa członkowskie uznają odrzucenie wniosków przez właściwe organy pozostałych państw członkowskich w przypadkach, gdy takie odrzucenie opiera się na przepisach niniejszego rozporządzenia.
Jednakże akapit pierwszy nie ma zastosowania w przypadku, gdy okoliczności uległy znacznej zmianie lub pojawił się nowy dowód na poparcie wniosku. W takim przypadku, jeśli organ administracyjny wydaje zezwolenie lub świadectwo, informuje o tym Komisję, podając powody wydania.
Artykuł 7
Odstępstwa
1. Okazy urodzone i wyhodowane w niewoli lub sztucznie rozmnożone
Z wyjątkiem przypadków stosowania art. 8, okazy gatunków wymienionych w załączniku A, które urodziły się i zostały wyhodowane w niewoli lub są sztucznie rozmnożone, traktowane są zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie do okazów gatunków wymienionych w załączniku B.
W przypadku sztucznie rozmnażanych roślin przepisy art. 4 i 5 mogą być uchylone na specjalnych warunkach.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych, dotyczących:
a) kryteriów ustalania, czy okaz urodził się i został wyhodowany w niewoli lub był sztucznie rozmnażany do celów handlowych;
b) specjalnych warunków, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu dotyczących:
(i) stosowania świadectw fitosanitarnych,
(ii) handlu prowadzonego przez zarejestrowane podmioty gospodarcze i instytucje naukowe określone w ust. 4 niniejszego artykułu, oraz
(iii) handlu mieszańcami.
2. Tranzyt
W drodze odstępstwa od art. 4, w przypadku gdy okaz przewożony jest tranzytem przez Unię, kontrola i przedstawienie opisanych zezwoleń, świadectw i zawiadomień w granicznym urzędzie celnym w punkcie wprowadzenia nie jest wymagane.
W przypadku gatunków wymienionych w załącznikach, zgodnie z art. 3 ust. 1 i art. 3 ust. 2 lit. a) i b), odstępstwo, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, ma zastosowanie tylko wtedy, gdy ważny dokument wywozu lub powrotnego wywozu przewidziany przez Konwencję w odniesieniu do okazów, którym towarzyszy, i określający miejsce przeznaczenia okazów został wydany przez właściwe organy państwa trzeciego wywozu lub powrotnego wywozu.
Jeśli dokument, o którym mowa w akapicie drugim, nie został wydany przed wywozem lub powrotnym wywozem, okaz należy zatrzymać oraz, gdy to stosowne, skonfiskować, chyba że dokument zostanie złożony z mocą wsteczną, zgodnie ze specjalnymi warunkami.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących specjalnych warunków złożenia z mocą wsteczną dokumentu dotyczącego wywozu lub powrotnego wywozu.
3. Mienie osobiste lub stanowiące część gospodarstwa domowego
W drodze odstępstwa od art. 4 i 5, przepisy tych artykułów nie mają zastosowania do martwych okazów, części i produktów pochodnych okazów gatunków wymienionych w załącznikach A–D, które należą do mienia osobistego lub stanowią część gospodarstwa domowego, i są wprowadzane do Unii, wywożone lub powrotnie wywożone z Unii, zgodnie z przepisami szczególnymi.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących przepisów szczególnych odnoszących się do wprowadzania, wywozu i powrotnego wywozu mienia osobistego lub stanowiącego część gospodarstwa domowego.
4. Instytucje naukowe
Dokumenty, o których mowa w art. 4, 5, 8 i 9, nie są wymagane w przypadku niekomercyjnych pożyczek, darowizn i wymian między naukowcami a instytucjami naukowymi, zarejestrowanymi przez organy administracyjne państw, w których się one znajdują, okazów zielnikowych oraz innych, zakonserwowanych, zasuszonych lub wtopionych okazów muzealnych, a także żywego materiału roślinnego, opatrzonego etykietą, której wzór został ustanowiony zgodnie z akapitem drugim niniejszego ustępu lub podobną etykietą wydaną lub zatwierdzoną przez organ administracyjny kraju trzeciego.
Komisja ustanawia, w drodze aktów wykonawczych, wzór etykiety dla żywego materiału roślinnego. Te akty wykonawcze przyjmuje sę zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.
Artykuł 8
Przepisy odnoszące się do kontroli działalności handlowej
1. Zakazane jest kupno, oferowanie kupna, pozyskiwanie do celów handlowych, wystawianie na widok publiczny do celów handlowych, wykorzystywanie dla zysku, sprzedaż, przechowywanie w celu sprzedaży, oferowanie do sprzedaży lub transportu w celu sprzedaży okazów gatunków wymienionych w załączniku A.
2. Państwa członkowskie mogą zakazać posiadania okazów, w szczególności żywych zwierząt gatunków wymienionych w załączniku A.
3. Zgodnie z wymogami innego prawodawstwa Unii dotyczącego ochrony dzikiej fauny i flory organ administracyjny państwa członkowskiego, w którym znajdują się okazy, może przyznać zwolnienie od zakazów określonych w ust. 1 poprzez wydanie stosownego świadectwa, po indywidualnym rozpatrzeniu sprawy, jeżeli okazy:
a) zostały pozyskane w Unii lub zostały wprowadzone do Unii, zanim zaczęły w stosunku do nich mieć zastosowanie przepisy odnoszące się do gatunków wymienionych w dodatku I do Konwencji lub w załączniku C1 do rozporządzenia (EWG) nr 3626/82, lub też w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97 lub do niniejszego rozporządzenia; lub
b) stanowią przetworzone okazy pozyskane ponad 50 lat wcześniej; lub
c) zostały wprowadzone do Unii zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 338/97 lub do niniejszego rozporządzenia i wykorzystywane mają być w celach, które w negatywny sposób nie wpłyną na możliwość przeżycia takiego gatunku; lub
d) są okazami gatunku zwierząt, które urodziły się i zostały wyhodowane w niewoli lub są sztucznie rozmnożonymi okazami gatunku roślin lub stanowią części lub produkty pochodne takich okazów; lub
e) są okazami, które w wyjątkowych okolicznościach wymagane są na rzecz postępu naukowego lub istotnych celów biomedycznych stosownie do dyrektywy Rady 86/609/EWG(10), w przypadku gdy dany gatunek jest jedynym odpowiednim do realizacji tych celów i gdy brak okazów tego gatunku urodzonych i wyhodowanych w niewoli; lub
f) są przeznaczone do celów hodowli lub rozmnażania, których realizacja przyniesie korzyści w zakresie ochrony gatunku;
g) mają być przeznaczone do celów badawczych lub edukacyjnych, mających przyczynić się do zachowania lub ochrony gatunków; lub
h) pochodzą z państwa członkowskiego i zostały pozyskane w naturze, zgodnie z ustawodawstwem obowiązującym w tym państwie członkowskim.
4. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących ogólnych odstępstw od zakazów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, opartych na warunkach, o których mowa w ust. 3, a także ogólnych odstępstw w odniesieniu do gatunków wymienionych w załączniku A, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. b) ppkt (ii). Takie odstępstwa muszą być zgodne z wymaganiami innych aktów Unii dotyczących ochrony dzikiej fauny i flory.
5. Zakazy określone w ust. 1 mają również zastosowanie do okazów gatunków wymienionych w załączniku B, z wyjątkiem przypadków, w których można udowodnić w sposób zadowalający właściwy organ danego państwa członkowskiego, że takie gatunki zostały pozyskane, a jeśli pochodzą spoza Unii, że zostały wprowadzone na ten obszar zgodnie z prawodawstwem obowiązującym w zakresie ochrony dzikiej fauny i flory.
6. Właściwe organy państw członkowskich mają prawo do swobodnego decydowania o sprzedaży wszelkich okazów gatunków wymienionych w załącznikach B, C i D, które skonfiskowały na mocy niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że nie wrócą one bezpośrednio do osoby lub podmiotu, któremu je skonfiskowano lub który brał udział w wykroczeniu. Następnie takie okazy mogą być pod każdym względem traktowane, jak gdyby zostały pozyskane w sposób legalny.
Artykuł 9
Przewóz żywych okazów
1. Wszelki przewóz w obrębie Unii żywych okazów gatunków wymienionych w załączniku A z miejsca wskazanego w zezwoleniu na przywóz lub w każdego rodzaju świadectwie wydanym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem wymaga uprzedniego zezwolenia organu administracyjnego państwa członkowskiego, w którym okaz się znajduje. W innych przypadkach przewozu osoba odpowiedzialna za przewóz okazu musi być w stanie, gdy to stosowne, przedstawić dowód legalnego pochodzenia okazu.
2. Zezwolenia takie są:
a) udzielane tylko wtedy, gdy właściwy organ naukowy danego państwa członkowskiego lub, gdy okaz jest przewożony do innego państwa członkowskiego, właściwy organ naukowy tego ostatniego upewni się, że pomieszczenie przeznaczone dla żywego okazu w miejscu przeznaczenia jest właściwie wyposażone, aby zapewnić mu odpowiednią ochronę i opiekę;
b) potwierdzone przez wydanie świadectwa; oraz
c) gdy to stosowne, niezwłocznie przekazywane organowi administracyjnemu państwa członkowskiego, w którym znajduje się okaz.
3. Jednakże żadne takie zezwolenie nie jest wymagane, jeśli żywe zwierzę musi zostać przewiezione w celu pilnego leczenia weterynaryjnego i wróci bezpośrednio do zatwierdzonego miejsca, w którym przebywa.
4. Gdy żywy okaz gatunku wymienionego w załączniku B jest przewożony w obrębie Unii, właściciel okazu może zezwolić na jego przewóz tylko po upewnieniu się, że przewidziany odbiorca jest odpowiednio poinformowany o pomieszczeniu, wyposażeniu i rozwiązaniach praktycznych, jakie są wymagane do zapewnienia właściwej opieki nad okazem.
5. Gdy wszelkie żywe okazy są przewożone do Unii, z Unii lub w jej obrębie lub gdy są przechowywane w czasie jakiegokolwiek okresu tranzytu lub przeładunku, są one przygotowane, przenoszone i otoczone opieką w taki sposób, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia, utraty zdrowia lub okrutnego traktowania oraz, w przypadku zwierząt, zgodnie z prawodawstwem Unii dotyczącym ochrony zwierząt w czasie transportu.
6. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących ograniczeń odnoszących się do przetrzymywania lub przewożenia żywych okazów gatunków, wobec których zastosowano ograniczenia w zakresie ich wprowadzania do Unii zgodnie z art. 4 ust. 6.
Artykuł 10
Wydawanie świadectw, zezwoleń i zawiadomień [Popr. 5]
1. Po otrzymaniu wniosku, włącznie z całą wymaganą dokumentacją towarzyszącą, od danej osoby i pod warunkiem że zostały spełnione wszystkie warunki jej wydania, organ administracyjny państwa członkowskiego może wydać świadectwo do celów określonych w art. 5 ust. 2 lit. b), art. 5 ust. 3 i 4, art. 8 ust. 3 oraz art. 9 ust. 2 lit. b).
1a. Komisja przyjmuje akty wykonawcze, aby ustalić format świadectw, o których mowa w ust. 1. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 6]
1b. Po otrzymaniu wniosku i wymaganej dokumentacji towarzyszącej od danej osoby oraz pod warunkiem że spełnione zostały wszystkie wymogi jej wydania, organ administracyjny państwa członkowskiego może wydać zezwolenie do celów określonych w art. 4 ust. 1 i 2 oraz art. 5 ust. 1 i 4. [Popr. 7]
1c. Komisja przyjmuje akty wykonawcze, aby ustalić format zezwolenia, o którym mowa w ust. 1b. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 8]
1d. Komisja przyjmuje akty wykonawcze, aby ustalić format zawiadomienia o przywozie, o którym mowa w art. 4 ust. 3 i 4. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 9]
Artykuł 11
Ważność zezwoleń i świadectw oraz specjalne warunki ich wydawania
1. Bez uszczerbku dla bardziej rygorystycznych środków, które państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać, zezwolenia i świadectwa wydane przez właściwe organy państw członkowskich zgodnie z niniejszym rozporządzeniem są ważne w całej Unii.
2. Takie zezwolenie lub świadectwo oraz zezwolenie lub świadectwo wydane na jego podstawie uważa się za nieważne, jeśli właściwy organ lub Komisja, po konsultacji z właściwym organem, który wydał zezwolenie lub świadectwo, ustali, że zostało ono wydane na podstawie błędnego założenia, że warunki jego wydania zostały spełnione.
Okazy znajdujące się na terytorium państwa członkowskiego, których dotyczą takie dokumenty, są zatrzymywane przez właściwe organy tego państwa członkowskiego i mogą zostać skonfiskowane.
3. Wszelkie zezwolenie lub świadectwo wydane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem może przewidywać warunki i wymagania nałożone przez wydający organ, aby zapewnić przestrzeganie jego przepisów. W przypadku gdy pojawi się potrzeba wprowadzenia takich warunków lub wymagań do treści zezwoleń lub świadectw, państwa członkowskie informują o tym Komisję.
4. Wszelkie zezwolenie na przywóz wydane na podstawie kopii odpowiedniego zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu uprawnia do wprowadzenia okazów do Unii tylko wtedy, gdy towarzyszy mu oryginał ważnego zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu.
5. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących terminów wydawania zezwoleń i świadectw.
Artykuł 12
Miejsca wprowadzenia i wywozu
1. Państwa członkowskie wyznaczają urzędy celne, które będą przeprowadzać kontrole i dopełniać formalności związanych z wprowadzaniem do Unii i wywozem z Unii okazów gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem w celu przydzielenia im przeznaczenia celnego w rozumieniu rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 oraz określają, które urzędy będą zajmować się żywymi okazami.
2. Wszystkie urzędy wyznaczone zgodnie z ust. 1 zatrudniają wystarczającą liczbę odpowiednio przeszkolonych pracowników. Państwa członkowskie dopilnowują, aby pomieszczenia były zgodne z odpowiednim prawodawstwem Unii w zakresie transportu i przechowywania żywych zwierząt oraz aby w razie potrzeby były podejmowane stosowne kroki w odniesieniu do żywych roślin.
3. Wszystkie urzędy wyznaczone zgodnie z ust. 1 są zgłaszane Komisji, która publikuje ich wykaz w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
4. W wyjątkowych przypadkach i zgodnie ze specjalnymi kryteriami organ administracyjny może zezwolić na wprowadzenie do Unii, wywóz lub powrotny wywóz z Unii przez urząd celny inny niż wyznaczony zgodnie z ust. 1.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących specjalnych kryteriów zgodnie z którymi dozwolone mogą być wprowadzenie, wywóz lub powrotny wywóz przez inny urząd celny.
5. Państwa członkowskie dopilnowują, aby na przejściach granicznych społeczeństwo było informowane o przepisach przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 13
Organy administracyjne, naukowe i inne właściwe organy
1. Każde państwo członkowskie wyznacza organ administracyjny zasadniczo odpowiedzialny za wykonanie niniejszego rozporządzenia i kontakty z Komisją.
Wszystkie państwa członkowskie mogą również wyznaczyć dodatkowe organy administracyjne lub inne właściwe organy, które będą pomagać w wykonywaniu, w którym to przypadku zasadniczy organ administracyjny jest odpowiedzialny za przekazywanie organom dodatkowym wszelkich informacji, których wymaga odpowiednie stosowanie niniejszego rozporządzenia.
2. Każde państwo członkowskie wyznacza jeden lub więcej organów naukowych o odpowiednich kwalifikacjach, których obowiązki będą odmienne od zadań jakiegokolwiek wyznaczonego organu administracyjnego.
3. Nie później niż dnia 3 marca 1997 r. państwa członkowskie przekazują Komisji nazwy i adresy wyznaczonych organów administracyjnych, innych organów właściwych do wydawania zezwoleń lub świadectw oraz organów naukowych, a Komisja publikuje te informacje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Na wniosek Komisji każdy organ administracyjny określony w ust. 1 akapit pierwszy przekazuje jej w ciągu dwóch miesięcy nazwiska i wzory podpisów osób upoważnionych do podpisywania zezwoleń lub świadectw oraz odciski pieczęci, plomb lub innych urządzeń stosowanych do potwierdzenia autentyczności zezwoleń lub świadectw.
Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach dotyczących informacji już dostarczonych w terminie nieprzekraczającym dwóch miesięcy od wprowadzenia w życie takich zmian.
Artykuł 14
Monitorowanie przestrzegania przepisów i dochodzenie ich naruszeń
1. Właściwe organy państw członkowskich monitorują przestrzeganie przepisów niniejszego rozporządzenia.
Jeśli kiedykolwiek właściwe organy będą miały powód, aby sądzić, że niniejsze przepisy są naruszane, podejmują odpowiednie kroki, aby zapewnić przestrzeganie lub wszcząć postępowanie sądowe.
Państwa członkowskie informują Komisję, a w przypadku gatunków wymienionych w dodatkach do Konwencji Sekretariat Konwencji, o wszelkich krokach podjętych przez właściwe organy w odniesieniu do znacznych naruszeń niniejszego rozporządzenia, w tym zatrzymań i konfiskat.
2. Komisja wskazuje właściwym organom państw członkowskim sprawy, których zbadanie uważa za konieczne na podstawie niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie informują Komisję, a w przypadku gatunków wymienionych w dodatkach do Konwencji Sekretariat Konwencji o wynikach wszelkiego podjętego w następstwie dochodzenia.
3. Powołuje się grupę wykonawczą składającą się z przedstawicieli organów każdego państwa członkowskiego odpowiedzialnych za zapewnienie wprowadzenia w życie przepisów niniejszego rozporządzenia. Grupie tej przewodniczy przedstawiciel Komisji.
Grupa wykonawcza bada wszelkie kwestie techniczne związane z wdrożeniem niniejszego rozporządzenia podniesione przez przewodniczącego, z jego własnej inicjatywy lub na wniosek członków grupy lub Komitetu.
Komisja przekazuje Komitetowi opinie wyrażone przez grupę wykonawczą.
Artykuł 15
Przekazywanie informacji
1. Państwa członkowskie i Komisja przekazują sobie nawzajem informacje niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia.
Państwa członkowskie i Komisja zapewniają podjęcie koniecznych kroków mających na celu zaznajomienie społeczeństwa i jego informowanie o przepisach odnoszących się do wykonania Konwencji i niniejszego rozporządzenia oraz o środkach przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia.
2. Komisja pozostaje w kontakcie z Sekretariatem Konwencji, tak aby zapewnić skuteczne wykonanie Konwencji na całym terytorium, na którym ma zastosowanie niniejsze rozporządzenie.
3. Komisja niezwłocznie przekazuje wszelkie opinie Grupy ds. Przeglądu Naukowego organom administracyjnym państw członkowskich, których one dotyczą.
4 Organy administracyjne państw członkowskich przekazują Komisji do dnia 15 czerwca każdego roku wszystkie informacje dotyczące poprzedniego roku wymagane do opracowania sprawozdań określonych w art. VIII.7 lit. a) Konwencji, a także równoważne informacje dotyczące międzynarodowego handlu wszystkimi okazami gatunków wymienionych w załącznikach A, B i C oraz wprowadzania do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku D. Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych, 1 informacje, które mają być przekazywane, oraz formę, w jakiej będą one przedstawiane. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.
Na podstawie informacji określonych w akapicie pierwszym Komisja publikuje do dnia 31 października każdego roku sprawozdanie statystyczne dotyczące wprowadzania do Unii oraz wywozu i powrotnego wywozu z Unii okazów gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem, a także przekazuje Sekretariatowi Konwencji informacje na temat gatunków, których dotyczy Konwencja.
Bez uszczerbku dla art. 22, począwszy od 1999 r. do dnia 15 czerwca każdego roku, organy administracyjne państw członkowskich przekazują Komisji wszystkie informacje odnoszące się do dwóch poprzednich lat, wymagane do opracowania sprawozdań określonych w art. VIII.7 lit. b) Konwencji, a także równoważne informacje dotyczące przepisów niniejszego rozporządzenia, które wykraczają poza zakres Konwencji. Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych, 2 informacje, które mają być przekazywane, oraz formę, w jakiej będą one przedstawiane. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.
Od 1999 r., na podstawie informacji określonych w akapicie trzecim, Komisja sporządza, co dwa lata do dnia 31 października, sprawozdanie dotyczące wykonania i wdrożenia niniejszego rozporządzenia.
5. Mając na względzie opracowanie zmian w załącznikach, właściwe organy państw członkowskich przekazują Komisji wszelkie istotne informacje. Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych, wymagane informacje. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.
6. Bez uszczerbku dla dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(11), Komisja podejmuje stosowne środki w celu ochrony poufności informacji uzyskanych podczas wykonywania niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 16
Sankcje
1. Państwa członkowskie podejmują stosowne środki zapewniające nałożenie sankcji, przynajmniej w przypadku następujących naruszeń niniejszego rozporządzenia:
a) wprowadzenia do Unii lub wywozu albo powrotnego wywozu z Unii okazów bez odpowiedniego zezwolenia lub świadectwa lub też na podstawie fałszywego, sfałszowanego lub nieważnego zezwolenia lub świadectwa, lub dokumentu, w którym dokonano zmian bez upoważnienia organu wydającego;
b) niespełnienia warunków określonych w zezwoleniu lub świadectwie wydanym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;
c) złożenia nieprawdziwego oświadczenia lub świadomego przedstawienia fałszywych informacji w celu uzyskania zezwolenia lub świadectwa;
d) posługiwania się fałszywym, sfałszowanym lub nieważnym zezwoleniem lub świadectwem, lub dokumentem, w którym dokonano zmian bez upoważnienia jako podstawy otrzymania zezwolenia lub świadectwa unijnego, lub też w jakimkolwiek innym urzędowym celu związanym z niniejszym rozporządzeniem;
e) niezłożenia zawiadomienia o przywozie lub złożenia fałszywego zawiadomienia o przywozie;
f) wysyłki żywych okazów bez poczynienia odpowiednich przygotowań mających na celu zmniejszenie ryzyka uszkodzenia, utraty zdrowia lub okrutnego traktowania;
g) wykorzystywania okazów gatunków wymienionych w załączniku A w inny sposób niż zgodny z upoważnieniem przyznanym w czasie wydawania zezwolenia na przywóz lub później;
h) handlu sztucznie rozmnażanymi roślinami w sposób sprzeczny z przepisami ustanowionymi zgodnie z art. 7 ust. 1 akapit drugi;
i) wysyłki okazów do Unii lub poza jej obszar lub tranzytu przez terytorium Unii bez odpowiedniego zezwolenia lub świadectwa wydanego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem oraz w przypadku wywozu lub powrotnego wywozu z państwa trzeciego będącego stroną Konwencji, zgodnie z nią lub bez wystarczającego dowodu, że takie zezwolenie lub świadectwo zostało wydane;
j) kupna, oferowania kupna, pozyskiwania do celów handlowych, wystawiania na widok publiczny do celów handlowych, wykorzystywania dla zysku, sprzedaży, przechowywania w celu sprzedaży, oferowania do sprzedaży lub transportu w celu sprzedaży okazów gatunków z naruszeniem art. 8;
k) wykorzystania zezwolenia lub świadectwa wobec innego okazu niż ten, dla którego zostało ono wydane;
l) sfałszowania lub zmiany wszelkiego zezwolenia lub świadectwa wydanego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;
m) ukrycia faktu odrzucenia wniosku o wydanie unijnego zezwolenia lub świadectwa przywozu, wywozu lub powrotnego wywozu, zgodnie z art. 6 ust. 3.
2. Środki określone w ust. 1 odpowiadają charakterowi i powadze naruszenia oraz uwzględniają przepisy dotyczące zatrzymania oraz, gdy to stosowne, konfiskaty okazów.
3. W przypadku konfiskaty okazu jest on powierzany właściwemu organowi państwa członkowskiego konfiskaty, który:
a) po konsultacji z organem naukowym odnośnego państwa członkowskiego umieszcza okaz lub w inny sposób rozporządza okazem na warunkach, które uważa za stosowne, oraz zgodne z celami i postanowieniami Konwencji i niniejszego rozporządzenia; oraz
b) w przypadku żywego okazu wprowadzonego do Unii, po konsultacji z państwem wywozu, może zwrócić okaz do tego państwa na koszt sprawcy naruszenia.
4. W przypadku gdy żywy okaz gatunku wymienionego w załącznikach B i C pojawi się w punkcie wprowadzenia do Unii bez odpowiedniego ważnego zezwolenia lub świadectwa, okaz musi zostać zatrzymany i może ulec konfiskacie lub jeśli odbiorca nie przyzna się do niego, właściwe organy państwa członkowskiego odpowiedzialne za punkt wprowadzenia mogą, gdy to stosowne, odmówić przyjęcia przesyłki i domagać się od przewoźnika zwrotu okazu do miejsca wysyłki.
Artykuł 17
Grupa ds. Przeglądu Naukowego
1. Niniejszym powołuje się Grupę ds. Przeglądu Naukowego, składającą się z przedstawicieli organu naukowego lub organów wszystkich państw członkowskich, której przewodniczy przedstawiciel Komisji.
2. Grupa ds. Przeglądu Naukowego bada wszystkie kwestie naukowe związane ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia – w szczególności dotyczące art. 4 ust. 1 lit. a), ust. 2 lit. a) i ust. 6 – podniesione przez przewodniczącego z jego własnej inicjatywy albo na wniosek członków Grupy lub Komitetu.
3. Komisja przekazuje Komitetowi opinie Grupy ds. Przeglądu Naukowego.
Artykuł 18
Dodatkowe uprawnienia przekazane
1. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących jednolitych warunków i kryteriów dla:
a) wydawania, ważności i zastosowania dokumentów, o których mowa w art. 4, art. 5, art. 7 ust. 4 i art. 10;
b) stosowania świadectw fitosanitarnych, o których mowa w art. 7 ust. 1 akapit drugi lit. a);
c) wprowadzania w razie konieczności procedur oznakowania okazów w celu ułatwienia identyfikacji i zapewnienia realizacji przepisów niniejszego rozporządzenia.
2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, w razie konieczności, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących dodatkowych środków mających na celu wprowadzenie w życie rezolucji Konferencji Stron Konwencji, decyzji lub zaleceń Stałego Komitetu Konwencji i zaleceń Sekretariatu Konwencji.
3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych do celów zmiany załączników A–D, z wyjątkiem zmian w załączniku A, które nie wynikają z decyzji podjętych przez Konferencję Stron Konwencji.
Artykuł 19
Dodatkowe uprawnienia wykonawcze
1. Komisja określa w drodze aktów wykonawczych wzór dokumentów, o których mowa w art. 4, art. 5, art. 7 ust. 4 i art. 10. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.
2 Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych, formularz przedstawienia zawiadomienia o przywozie. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 10]
Artykuł 20
Wykonywanie przekazanych uprawnień
1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.
2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 4 ust. 6 i 7, art. 5 ust. 5, art. 7 ust. 1, 2 i 3, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 11 ust. 5, art. 12 ust. 4 oraz art. 18 ust. 1, 2 i 3, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia [data wejścia w życie podstawowego aktu ustawodawczego lub każda inna data ustalona przez ustawodawcę]. [Popr. 11]
3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 4 ust. 6 i 7, art. 5 ust. 5, art. 7 ust. 1, 2 i 3, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 11 ust. 5, art. 12 ust. 4 oraz art. 18 ust. 1, 2 i 3, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. [Popr. 12]
4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
5. Akt delegowany przyjęty na podstawie w art. 4 ust. 6 i 7, art. 5 ust. 5, art. 7 ust. 1, 2 i 3, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 11 ust. 5, art. 12 ust. 4 oraz art. 18 ust. 1, 2 i 3 wchodzi w życie tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie [dwóch miesięcy] od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o [dwa miesiące] z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. [Popr. 13]
Artykuł 21
Procedura komitetowa
1. Komisję wspomaga komitet zwany Komitetem ds. Handlu Dziką Fauną i Florą. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.
Artykuł 22
Przecpisy końcowe
Każde państwo członkowskie powiadamia Komisję i Sekretariat Konwencji o przepisach, jakie przyjmuje bezpośrednio w celu wykonania niniejszego rozporządzenia, oraz o wszystkich instrumentach prawnych i środkach podjętych w celu jego wykonania i wdrożenia.
Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.
Artykuł 23
Uchylenie
Rozporządzenie (WE) nr 338/97 traci moc.
Odesłania do uchylonego rozporządzenia odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku III.
Artykuł 24
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w …
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
ZAŁĄCZNIK I
Uwagi w sprawie wykładni załączników A, B, C oraz D
1. Gatunki objęte załącznikami A, B, C oraz D są wymienione jako:
a) nazwy gatunków; lub
b) wszystkie gatunki, włączone do taksonu wyższego lub określone jako jego część.
2. Skrót »ssp.« jest używany do określania wszystkich gatunków wyższego taksonu.
3. Inne odniesienia do taksonów wyższych niż gatunek podano wyłącznie do celów informacji lub klasyfikacji.
4. Gatunki, których nazwy wydrukowano wytłuszczonym drukiem w załączniku A, są wymienione tam w związku z faktem ich ochrony wynikającej z dyrektywy Parlamentu Europejsiego i Rady 2009/147/WE(12) lub dyrektywy Rady 92/43/EWG(13).
5. Następujące skróty wykorzystywane są w odniesieniu do taksonu roślin poniżej poziomu gatunku:
a) »ssp.« jest wykorzystywany w celu określenia podgatunku;
b) »var(s)« jest wykorzystywany w celu określenia odmiany (odmian); oraz
c) »fa« jest wykorzystywany w celu określenia formy.
6. Symbole »(I)«, »(II)« oraz »(III)« umieszczone obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu odnoszą się do dodatków do Konwencji, w których dane gatunki są wymienione, jak wskazano w uwagach 7-9. W przypadku gdy nie pojawia się żadna z tych adnotacji, dane gatunki nie są wymienione w dodatkach do konwencji CITES.
7. Symbol »I« obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu wskazuje, że dany gatunek lub wyższy takson jest włączony do dodatku I do konwencji CITES.
8. Symbol »(II)« obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu wskazuje, że dany gatunek lub wyższy takson jest włączony do dodatku II do konwencji.
9. Symbol »(III)« obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu wskazuje, że gatunek jest włączony do dodatku III do konwencji. W tym przypadku jest również wskazane państwo, z uwagi na które gatunek lub wyższy takson został włączony do dodatku III.
10. »Kultywar« oznacza, zgodnie z definicją zawartą w 8. wydaniu Międzynarodowego Kodeksu Nomenklatury Roślin Uprawnych, skupisko roślin: a) które zostało wybrane z uwagi na szczególną właściwość lub zestaw właściwości, b) którego właściwości zachowują odrębny, spójny i stały charakter oraz c) które zachowuje te właściwości jeśli rozmnażania dokonuje się za pomocą odpowiednich środków. Żaden nowy takson kultywaru nie może zostać za taki uznany dopóki jego nazwa kategorii i określenie nie zostaną oficjalnie opublikowane w najnowszym wydaniu Międzynarodowego Kodeksu Nomenklatury Roślin Uprawnych.
11. Mieszańce mogą być samodzielnie wymienione w dodatkach, ale jedynie wówczas, gdy tworzą one w stanie dzikim odrębne oraz stabilne populacje. Mieszańce zwierząt, które w czterech poprzednich pokoleniach swojego rodowodu mają jeden lub więcej okazów gatunków włączonych do załącznika A lub B, podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia, tak jakby były czystymi gatunkami, nawet jeśli dany mieszaniec nie jest wyszczególniony w załącznikach.
12. Jeśli gatunek jest objęty załącznikiem A, B lub C, wszystkie części lub pochodne danego gatunku są również objęte tym samym załącznikiem, chyba że pojawia się adnotacja precyzująca, że są nim objęte jedynie określone części oraz pochodne. Zgodnie z art. 2 lit. t) niniejszego rozporządzenia, symbol »#« oraz następujący po nim numer umieszczony obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu włączonego do załącznika B lub C wyznaczają części lub pochodne, które w odniesieniu do nich są wyszczególnione do celów rozporządzenia w następujący sposób:
#1
Wyznacza wszystkie części oraz pochodne z wyjątkiem:
a) nasion, zarodników oraz pyłków (łącznie z pyłkowinami);
b) rozsadów lub hodowli tkanek uzyskiwanych in vitro w środowisku płynnym lub stałym, transportowanych w sterylnych pojemnikach;
c) ciętych kwiatów sztucznie rozmnażanych roślin; oraz
d) owoców oraz ich części i pochodnych ze sztucznie rozmnażanych roślin rodzaju Vanilla.
#2
Wyznacza wszystkie części oraz pochodne z wyjątkiem:
a) nasion oraz pyłków; oraz
b) produktów gotowych przeznaczonych do handlu detalicznego.
#3
Wyznacza całe lub posiekane korzenie lub części korzeni.
#4
Wyznacza wszystkie części oraz pochodne, z wyjątkiem:
a) nasion (w tym owoców Orchidaceae zawierających nasiona), zarodników oraz pyłków (łącznie z pyłkowinami). Wyjątek ten nie stosuje się do nasion Cactaceae spp. wywożonych z Meksyku ani nasion Beccariophoenix madagascariensis i Neodypsis decaryi wywożonych z Madagaskaru;
b) rozsadów lub hodowli tkanek uzyskiwanych in vitro w środowisku płynnym lub stałym, transportowanych w sterylnych pojemnikach;
c) ciętych kwiatów sztucznie rozmnażanych roślin;
d) owoców oraz ich części i pochodnych z udomowionych lub sztucznie rozmnażanych roślin z rodzaju Vanilla (Orchidaceae) i z rodziny Cactaceae;
e) łodyg, kwiatów oraz ich części i pochodnych udomowionych lub sztucznie rozmnażanych roślin z rodzaju Opuntia, podrodzaju Opuntia i Selenicereus (Cactaceae); oraz
f) produktów gotowych Euphorbia antisyphilitica przeznaczonych do handlu detalicznego.
#5
Wyznacza kłody drewna, ścięte drzewa oraz pokrycia fornirowe.
#6
Wyznacza kłody drewna, ścięte drzewa, pokrycia fornirowe oraz sklejkę.
#7
Wyznacza kłody drewna, ścinki drewniane oraz nieprzetworzony materiał łamany.
#8
Wyznacza części podziemne (tj. korzenie, kłącza): w całości, w częściach lub w proszku.
#9
Wyznacza wszystkie części i pochodne z wyjątkiem opatrzonych etykietą »Wyprodukowane z materiału Hoodia spp. uzyskanego z kontrolowanego zbioru i produkcji we współpracy z organami administracyjnymi CITES Botswany/Namibii/Afryki Południowej na mocy umowy nr BW/NA/ZA xxxxxx«.
#10
Wyznacza kłody drewna, ścięte drzewa, pokrycia fornirowe oraz niegotowe artykuły drewniane służące do wyrobu smyczków do strunowych instrumentów muzycznych.
#11
Wyznacza kłody drewna, ścięte drzewa, pokrycia fornirowe, sklejkę oraz nieprzetworzony materiał łamany.
#12
Wyznacza kłody drewna, ścięte drzewa, pokrycia fornirowe, sklejkę i olejek eteryczny, z wyjątkiem produktów gotowych przeznaczonych do handlu detalicznego.
#13
Oznacza także jądro (nazywane również bielmem, miazgą lub koprą) oraz wszelkie jego pochodne.
13. Ze względu na to, że żaden z gatunków lub wyższych taksonów FLORY objętych załącznikiem A nie jest opatrzony adnotacją skutkującą traktowaniem jego mieszańców zgodnie z przepisami art. 4 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, oznacza to, że sztucznie rozmnażane mieszańce wytwarzane z jednego lub większej liczby tych gatunków lub taksonów mogą być przedmiotem handlu ze świadectwem sztucznego rozmnażania oraz że nasiona i pyłki (w tym pyłkowiny), cięte kwiaty, rozsady lub hodowle tkanek tych mieszańców uzyskiwane metodą in vitro w środowisku stałym lub ciekłym, transportowane w sterylnych pojemnikach nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia.
14. Mocz, kał, oraz ambra szara, które są produktami odpadowymi oraz uzyskiwane są bez manipulowania danym zwierzęciem nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia.
15. W odniesieniu do gatunków fauny wymienionych w załączniku D przepisy stosuje się wyłącznie do żywych okazów oraz całych lub w zasadzie całych martwych okazów z wyjątkiem taksonów, które są opatrzone następującą adnotacją w celu wskazania, iż pozostałe części oraz pochodne są również objęte przepisami:
§ 1
Wszelkie całe, lub zasadniczo całe, skóry, surowe lub garbowane.
§ 2
Wszelkie pióra lub wszelkie skóry lub inne części pokryte piórami.
16. W odniesieniu do gatunków flory wymienionych w załączniku D przepisy stosuje się wyłącznie do żywych okazów, z wyjątkiem taksonów, które są opatrzone następującą adnotacją w celu wskazania, że inne części oraz pochodne są również objęte przepisami:
§ 3
Suszone oraz świeże rośliny, włączając tam, gdzie jest to stosowne: liście, korzenie/kłącza, łodygi, nasiona/zarodniki, korę oraz owoce.
§ 4
Kłody drewna, ścięte drzewa oraz pokrycia fornirowe.
Załącznik A
Załącznik B
Załącznik C
Nazwa zwyczajowa
FAUNA
SsakiCHORDATA (STRUNOWCE)
ARTIODACTYLA
MAMMALIA
Antilocapridae
Widłorogowate
Antilocapra americana (I) (tylko populacja Meksyku; żadne inne populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)
Widłoróg meksykański
Wołowate, Krętorogie, Pustorożce
Addax nasomaculatus (I)
Adaks
Ammotragus lervia (II)
Owca grzywiasta
Antilope cervicapra (III Nepal)
Garna
Bison bison athabascae (II)
Bizon leśny
Bos gaurus (I) (Nie obejmuje formy udomowionej określanej jako Bos frontalis, która nie podlega przepisom niniejszego rozporządzenia)
Gaur
Bos mutus (I) (Nie obejmuje formy udomowionej określanej jako Bos grunniens, która nie podlega przepisom niniejszego rozporządzenia)
Jak dziki
Bos sauveli (I)
Kuprej
Bubalus arnee (III Nepal) (nie obejmuje formy udomowionej określanej jako Bubalus bubalis, która nie podlega przepisom niniejszego rozporządzenia)
Bawół indyjski, arni
Bubalus depressicornis (I)
Anoa nizinny
Bubalus mindorensis (I)
Bawół mindorski, tamaraw
Anoa górski
Budorcas taxicolor (II)
Takin
Capra falconeri (I)
Koza śruboroga, Markur
Capricornis milneedwardsii (I)
Serau indochiński
Capricornis rubidus (I)
Serau rudy
Capricornis sumatraensis (I)
Serau białogrzywy
Serau himalajski
Cephalophus brookei (II)
Dujker Brooke’a
Cephalophus dorsalis (II)
Dujker czarnopręgi
Cephalophus jentinki (I)
Dujker Jentinka
Cephalophus ogilbyi (II)
Dujker Ogilby’ego
Cephalophus silvicultor (II)
Dujker żółtopręgi
Cephalophus zebra (II)
Dujker zebrowaty
Damaliscus pygargus pygargus (II)
Bontebok
Gazella cuvieri (I)
Gazela edmi, gazela Cuviera
Gazella dorcas (III Algieria/Tunezja)
Gazela dorkas
Gazella leptoceros (I)
Gazela Lodera
Hippotragus niger variani (I)
Antylopa szablastoroga
Kobus leche (II)
Kob liczi
Naemorhedus baileyi (I)
Goral brunatny
Naemorhedus caudatus (I)
Goral długoogoniasty
Naemorhedus goral (I)
Goral himalajski
Naemorhedus griseus (I)
Goral szary
Nanger dama (I)
Gazela dama
Oryx dammah (I)
Oryks szablorogi
Oryx leucoryx (I)
Oryks arabski
Ovis ammon (II) (z wyjątkiem podgatunków objętych załącznikiem A)
Argali
Ovis ammon hodgsonii (I)
Muflon tybetański
Kara Tau argali
Ovis canadensis (II) (tylko populacja Meksyku; żadne inne populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)
Ovis vignei (II) (z wyjątkiem podgatunku objętego załącznikiem A)
Owca stepowa
Ovis vignei vignei (I)
Muflon azjatycki
Pantholops hodgsonii (I)
Antylopa tybetańska, orengo, cziru
Philantomba monticola (II)
Duiker modry
Saola
Rupicapra pyrenaica ornata (I)
Kozica pirenejska
Saiga borealis (II)
Suhak mongolski
Saiga tatarica (II)
Suhak
Tetracerus quadricornis (III Nepal)
Antylopa czteroroga
Wielbłądy, guanako, wigonie
Lama guanicoe (II)
Guanako
Vicugna vicugna (I) (z wyjątkiem populacji: Argentyny [populacje prowincji Jujuy oraz Catamarca oraz populacje półdzikie prowincji Jujuy, Salta, Catamarca, La Rioja oraz San Juan]; Boliwii [cała populacja]; Chile [populacja Primera Región]; oraz Peru [cała populacja]; które są objęte załącznikiem B)
Vicugna vicugna (II) (tylko populacje Argentyny(14) [populacje prowincji Jujuy oraz Catamarca oraz populacje półdzikie prowincji Jujuy, Salta, Catamarca, La Rioja oraz San Juan]; Boliwii(15) [cała populacja]; Chile(16) [populacje Primera Región]; Peru(17) [cała populacja]; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem A)
Moschus spp. (I) (tylko populacje Afganistanu, Bhutanu, Indii, Birmy, Nepalu oraz Pakistanu; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)
Moschus spp. (II) (z wyjątkiem populacji Afganistanu, Bhutanu, Indii, Birmy, Nepalu oraz Pakistanu, które są objęte załącznikiem A)
Piżmowiec
Babirussy, dziki, guźce, świnie
Babyrousa babyrussa (I)
Babirussa
Babyrousa bolabatuensis (I)
Babirussa środkowocelebeska
Babyrousa celebensis (I)
Babirussa północnocelebeska
Babyrousa togeanensis (I)
Babirussa malengeńska
Świnia karłowata
Pekari
Tayassuidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunku objętego załącznikiem A oraz wyłączając populacje Pecari tajacu Meksyku oraz Stanów Zjednoczonych, które nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)
Pekari
Catagonus wagneri (I)
Pekari Wagnera
Ailuridae
Ailurus fulgens (I)
Panda mała
Psowate
Canis aureus (III Indie)
Szakal złocisty
Canis lupus (I/II)
(wszystkie populacje z wyjątkiem populacji Hiszpanii, na północ od Duero, oraz Grecji, na północ od 39. równoleżnika. Populacje Bhutanu, Indii, Nepalu oraz Pakistanu wymienione są w dodatku I; wszystkie inne populacje wymienione w dodatku II. Nie obejmuje formy udomowionej i dingo określanych jako Canis lupus familiaris i Canis lupus dingo)
Canis lupus (II) (populacje Hiszpanii, na północ od Duero, oraz Grecji, na północ od 39. równoleżnika. Nie obejmuje formy udomowionej i dingo określanych jako Canis lupus familiaris i Canis lupus dingo)
Wilk, wilk szary
Canis simensis
Kaberu
Cerdocyon thous (II)
Lis krabojad, majkong
Chrysocyon brachyurus (II)
Wilk grzywiasty
Cuon alpinus (II)
Cyjon
Lycalopex culpaeus (II)
Kolpeo
Lycalopex fulvipes (II)
Lis Darwina
Lycalopex griseus (II)
Argentyński lis szary
Lycalopex gymnocercus (II)
Lis pampasowy
Speothos venaticus (I)
Pies leśny
Vulpes bengalensis (III Indie)
Lis bengalski
Vulpes cana (II)
Lis afgański, lis Blanforda
Vulpes zerda (II)
Fenek
Cryptoprocta ferox (II)
Fossa
Eupleres goudotii (II)
Falanruk, wiwera falanruk
Fossa fossana (II)
Fanaloka, cyweta malgaska
Kotowate
Felidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A. Okazy form udomowionych nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia)
Cats
Acinonyx jubatus (I) (Roczne kontyngenty wywozowe dla żywych okazów oraz trofeów myśliwskich przyznawane są w następujący sposób: Botswana: 5; Namibia: 150; Zimbabwe: 50. Handel takimi okazami podlega przepisom art. 4 ust. 1 niniejszego rozporządzenia)
Gepard
Caracal caracal (I) (tylko populacja Azji; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)
Karakal, ryś stepowy
Catopuma temminckii (I)
Mormi, kot złoty azjatycki
Felis nigripes (I)
Kot czarnostopy
Felis silvestris (II)
Żbik
Leopardus geoffroyi (I)
Kot argentyński
Leopardus jacobitus (I)
Kot andyjski
Leopardus pardalis (I)
Ocelot
Leopardus tigrinus (I)
Oncilla, kot tygrysi
Leopardus wiedii (I)
Margaj
Lynx lynx (II)
Ryś europejski
Lynx pardinus (I)
Ryś iberyjski
Neofelis nebulosa (I)
Pantera mglista
Panthera leo persica (I)
Lew azjatycki
Panthera onca (I)
Jaguar
Panthera pardus (I)
Lampart
Panthera tigris (I)
Tygrys
Pardofelis marmorata (I)
Kot marmurkowy
Prionailurus bengalensis bengalensis (I) (tylko populacje Bangladeszu, Indii oraz Tajlandii; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)
Kot bengalski
Prionailurus iriomotensis (II)
Kot z Iriomote
Kot kusy
Prionailurus rubiginosus (I) (tylko populacja Indii; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)
Kot rdzawy, kot rudy
Puma concolor coryi (I)
Puma z Florydy
Puma concolor costaricensis (I)
Puma kostarykańska
Puma wschodnia
Puma yagouaroundi(I) (tylko populacje Ameryki Środkowej oraz Północnej; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)
Jaguarundi
Uncia uncia (I)
Pantera śnieżna, irbis
Mangusty
Herpestes fuscus (III Indie)
Mangusta brunatna
Herpestes edwardsii (III Indie)
Mangusta indyjska
Herpestes javanicus auropunctatus (III Indie)
Mangusta złocista
Herpestes smithii (III Indie)
Mangusta Smitha
Herpestes urva (III Indie)
Mangusta krabojad, mangusta urwa, urwa
Herpestes vitticollis (III Indie)
Mangusta pręgoszyja
Hienowate
Proteles cristata (III Botswana)
Protel
Skunksy
Łasicowate
Conepatus humboldtii (II)
Surillo patagoński, skunks patagoński
Wydry
Lutrinae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Wydry
Aonyx capensis microdon (I) (tylko populacje Kamerunu oraz Nigerii; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)
Wydra kameruńska
Enhydra lutris nereis (I)
Wydra morska kalifornijska
Lontra felina (I)
Wydra patagońska
Lontra longicaudis (I)
Wydra długoogonowa
Lontra provocax (I)
Wydra południowa
Lutra lutra (I)
Wydra europejska
Lutra nippon (I)
Wydra japońska
Pteronura brasiliensis (I)
Arirania, wydra olbrzymia
Kunowate
Eira barbara (III Honduras)
Hirara
Galictis vittata (III Kostaryka)
Grizon
Martes flavigula (III Indie)
Kuna żółtogardła
Martes foina intermedia (III Indie)
Kuna domowa, kamionka
Martes gwatkinsii (III Indie)
Kuna nilgiri
Mellivora capensis (III Botswana)
Ratel, miodożer
Mustela nigripes (I)
Tchórz czarnołapy, tchórz czarnonogi
Mors
Odobenus rosmarus (III Kanada)
Mors
Otariidae
Uchatkowate, uszatki, uchatki
Arctocephalus spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Kotiki, uchatki
Arctocephalus philippii (II)
Kotik chilijski
Arctocephalus townsendi (I)
Kotik meksykański
Fokowate
Mirounga leonina (II)
Słoń morski południowy
Monachus spp. (I)
Foki mniszki
Szopowate
Bassaricyon gabbii (III Kostaryka)
Olingo
Bassariscus sumichrasti (III Kostaryka)
Kotofretka środkowoamerykańska
Nasua narica (III Honduras)
Ostronos białonosy
Nasua nasua solitaria (III Urugwaj)
Koati
Potos flavus (III Honduras)
Kinkażu, wikławiec, chwytacz
Niedźwiedzie
Ursidae spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
(tylko populacje Bhutanu, Chin, Meksyku oraz Mongolii, i podgatunek Ursus arctos isabellinus wymienione są w dodatku I; wszystkie inne populacje oraz podgatunki wymienione są w dodatku II)
Acerodon spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Rudawki
Acerodon jubatus (I)
Acerodon grzywiasty
Pteropus spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Rudawki
Pteropus insularis (I)
Rudawka wyspowa
Rudawka komorska, rudawka Livingstone’a
Pteropus loochoensis (I)
Rudawka okinawska
Pteropus mariannus (I)
Rudawka mariańska
Pteropus molossinus (I)
Rudawka ponapska
Pteropus pelewensis (I)
Rudawka pelewska
Rudawka palauańska, rudawka z Palau
Pteropus rodricensis (II)
Rudawka rodrigueska
Pteropus samoensis (I)
Rudawka samoańska
Pteropus tonganus (I)
Rudawka tongańska
Pteropus ualanus (I)
Rudawka ualańska
Rudawka pembska
Pteropus yapensis (I)
Rudawka yapska
Pancernikowate
Cabassous centralis (III Kostaryka)
Kabasu północny, kabasu czteropalcy
Cabassous tatouay (III Urugwaj)
Kabasu większy
Chaetophractus nationi (II) (został ustanowiony zerowy roczny kontyngent wywozowy. Wszystkie okazy uważa się za okazy gatunku objętego załącznikiem A, a handel nimi jest odpowiednio uregulowany)
Pancernik włochaty andyjski
Priodontes maximus (I)
Pancernik olbrzymi
Niełazowate,workowce drapieżne
Sminthopsis longicaudata (I)
Dunart długoogonowy
Sminthopsis psammophila (I)
Dunart piaskowy
Wilki workowate
Thylacinus cynocephalus (możliwe wyginięcie) (I)
Wilk workowaty, tygrys tasmański
DIPROTODONTIA
Kangurowate
Dendrolagus inustus (II)
Drzewiak szary
Dendrolagus ursinus (II)
Drzewiak białogardły
Lagorchestes hirsutus (I)
Filander kosmaty
Lagostrophus fasciatus (I)
Filander pręgowany
Onychogalea fraenata (I)
Pazurogon rudopręgi
Onychogalea lunata (I)
Pazurogon księżycowy
Pałankowate, oposy australijskie
Phalanger intercastellanus (II)
Kuskus wschodni
Phalanger mimicus (II)
Kuskus południowy
Phalanger orientalis (II)
Kuskus szary
Spilocuscus kraemeri (II)
Kuskus manuski
Spilocuscus maculatus (II)
Kuskus plamisty
Spilocuscus papuensis (II)
Kuskus waigeański
Kanguroszczurowate
Bettongia spp. (I)
Kanguroszczury
Caloprymnus campestris (możliwe wyginięcie) (I)
Kanguroszczur stepowy
Wombatowate
Lasiorhinus krefftii (I)
Wombat szorstkowłosy
LAGOMORPHA
Zającowate
Caprolagus hispidus (I)
Zajączek szczeciniasty
Romerolagus diazi (I)
Królik wulkanowy
Kolczatkowate
Zaglossus spp. (II)
Prakolczatka
PERAMELEMORPHIA
Bandikowate
Chaeropus ecaudatus (możliwe wyginięcie) (I)
Bandik świnionogi, bandik ogoniasty
Peramelidae
Perameles bougainville (I)
Jamraj pręgowany zachodni
Thylacomyidae
Macrotis lagotis (I)
Wielkouch króliczy
Macrotis leucura (I)
Wielkouch króliczy mniejszy
Koniowate
Equus africanus (I) (z wyjątkiem formy udomowionej określanej jako Equus asinus, która nie podlega przepisom niniejszego rozporządzenia)
Osioł afrykański
Equus grevyi (I)
Zebra Grevy’ego
Equus hemionus (I/II) (gatunek jest wymieniony w dodatku II, ale podgatunki Equus hemionus hemionus i Equus hemionus khur wymienione są w dodatku I)
Dziki osioł azjatycki
Equus kiang (II)
Kiang
Equus przewalskii (I)
Koń Przewalskiego
Equus zebra hartmannae (II)
Zebra górska Hartmana
Equus zebra zebra (I)
Zebra przylądkowa, zebra górska przylądkowa
Nosorożce
Rhinocerotidae spp. (I) (z wyjątkiem podgatunku objętego załącznikiem B)
Nosorożce
Ceratotherium simum simum (II) (tylko populacje Afryki Południowej i Suazi; wszystkie pozostałe populacje objęte są załącznikiem A. Do wyłącznego celu dopuszczenia do handlu międzynarodowego żywymi zwierzętami wysyłanymi do właściwych oraz dopuszczalnych miejsc przeznaczenia oraz handlu trofeami myśliwskimi. Wszystkie pozostałe okazy uważa się za okazy gatunków objętych załącznikiem A, a handel nimi jest odpowiednio regulowany)
(został ustanowiony zerowy roczny kontyngent wywozowy dla Manis crassicaudata, Manis culionensis, Manis javanica i Manis pentadactyla dla okazów pozyskanych w naturze oraz będących przedmiotem obrotu przede wszystkim w celach handlowych)
Pangoliny, łuskowce
PILOSA
Leniwcowate (Leniwce trójpalczaste)
Bradypus variegatus (II)
Leniwiec pstry
Megalonychidae
Leniwce dwupalczaste
Choloepus hoffmanni (III Kostaryka)
Leniwiec Hoffmana, leniwiec krótkoszyi
Myrmecophagidae
Mrówkojadowate
Myrmecophaga tridactyla (II)
Mrówkojad wielki, mrówkojad trójpalczasty
Tamandua mexicana (III Gwatemala)
Tamandua północny
Naczelne
PRIMATES spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Trochilidae spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Kolibry
Glaucis dohrnii (I)
Pustelnik hakodzioby
Kulony
Burhinus bistriatus (III Gwatemala)
Kulon amerykański
Laridae
Mewy
Larus relictus (I)
Mewa reliktowal
Scolopacidae
Bekasowate
Numenius borealis (I)
Kulik eskimoski
Numenius tenuirostris (I)
Kulik cienkodzioby
Tringa guttifer (I)
Brodziec nakrapiany
Czaplowate
Ardea alba
Czapla biała
Bubulcus ibis
Czapla złotawa
Egretta garzetta
Czapla nadobna
Trzewikodzioby
Balaeniceps rex (II)
Trzewikodziób
Ciconiidae
Bocianowate
Ciconia boyciana (I)
Bocian czarnodzioby
Ciconia nigra (II)
Bocian czarny
Ciconia stormi
Bocian garbaty
Jabiru mycteria (I)
Żabiru amerykański
Leptoptilos dubius
Marabut indyjski
Mycteria cinerea (I)
Dławigad malajski
Flamingi
Phoenicopteridae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Flamingi
Phoenicopterus ruber (II)
Flaming, czerwonak
Ibisowate
Eudocimus ruber (II)
Ibis szkarłatny
Geronticus calvus (II)
Ibis łysy
Geronticus eremita (I)
Ibis pustelnik
Nipponia nippon (I)
Ibis czubaty
Platalea leucorodia (II)
Warzęcha zwyczajna
Pseudibis gigantea
Ibis olbrzymi
Gołębiowate
Caloenas nicobarica (I)
Nikobarczyk
Claravis godefrida
Siniaczek paskowany
Columba livia
Gołąb skalny
Ducula mindorensis (I)
Muszkatela okularowa
Gallicolumba luzonica (II)
Gołąb zbroczony
Goura spp. (II)
Korońce
Leptotila wellsi
Gołębik grenadyjski
Nesoenas mayeri (III Mauritius)
Gołąb różany
Streptopelia turtur
Turkawka zwyczajna, turkawka właściwa
Dzioborożce
Aceros spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Dzioborożce
Aceros nipalensis (I)
Dzioborożec rudy
Anorrhinus spp. (II)
Dzioborożce
Anthracoceros spp. (II)
Dzioborożce
Berenicornis spp. (II)
Dzioborożce
Buceros spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Dzioborożce
Buceros bicornis (I)
Dzioborożec wielki
Penelopides spp. (II)
Dzioborożce
Rhinoplax vigil (I)
Hełmoróg tęgodzioby
Rhyticeros spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Dzioborożce
Rhyticeros subruficollis (I)
Dzioborożec białolicy
Turaki
Tauraco spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Turaki
Tauraco bannermani (II)
Turak kameruński
Szponiaste, sokołowe, dzienne ptaki drapieżne
FALCONIFORMES spp. (II)
(z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A oraz z wyjątkiem jednego gatunku z rodziny Cathartidae objętego załącznikiem C; pozostałe gatunki tej rodziny nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)
Dzienne ptaki drapieżne
Accipitridae
Jastrzębiowate
Accipiter brevipes (II)
Krogulec krótkonogi
Accipiter gentilis (II)
Jastrząb gołębiarz, gołębiarz
Accipiter nisus (II)
Krogulec zwyczajny
Aegypius monachus (II)
Sęp kasztanowaty
Aquila adalberti (I)
Orzeł iberyjski
Aquila chrysaetos (II)
Orzeł przedni
Aquila clanga (II)
Orlik grubodzioby
Aquila heliaca (I)
Orzeł cesarski
Aquila pomarina (II)
Orlik krzykliwy
Buteo buteo (II)
Myszołów zwyczajny
Buteo lagopus (II)
Myszołów włochaty
Buteo rufinus (II)
Myszołów kurhannik
Chondrohierax uncinatus wilsonii (I)
Hakodziób kubański
Circaetus gallicus (II)
Gadożer zwyczajny, krótkoszpon gadożer
Circus aeruginosus (II)
Błotniak stawowy
Circus cyaneus (II)
Błotniak zbożowy
Circus macrourus (II)
Błotniak biały, błotniak blady
Circus pygargus (II)
Błotniak popielaty
Elanus caeruleus (II)
Kaniuk zwyczajny
Eutriorchis astur (II)
Pręgoczub
Gypaetus barbatus (II)
Orłosęp brodaty
Gyps fulvus (II)
Sęp płowy
Haliaeetus spp. (I/II) (Haliaeetus albicilla jest wymieniony w dodatku I; pozostałe gatunki są wymienione w dodatku II)
Bieliki
Harpia harpyja (I)
Harpia wielka
Hieraaetus fasciatus (II)
Orzełek południowy
Hieraaetus pennatus (II)
Orzełek włochaty
Leucopternis occidentalis (II)
Białostrząb szarogłowy
Milvus migrans (II) (z wyjątkiem Milvus migrans lineatus objętego załącznikiem B)
Kania czarna
Milvus milvus (II)
Kania ruda
Neophron percnopterus (II)
Ścierwnik zwyczajny, ścierwnik biały, białosęp
Pernis apivorus (II)
Trzmielojadzwyczajny, pszczołojad
Pithecophaga jefferyi (I)
Małpożer
Kondorowate
Gymnogyps californianus (I)
Kondor kalifornijski
Sarcoramphus papa (III Honduras)
Kondor królewski
Vultur gryphus (I)
Kondor wielki
Sokołowate
Falco araeus (I)
Pustułka seszelska
Falco biarmicus (II)
Raróg górski
Falco cherrug (II)
Raróg zwyczajny, raróg stepowy
Falco columbarius (II)
Drzemlik
Falco eleonorae (II)
Sokół skalny
Falco jugger (I)
Raróg indyjski, sokół indyjski
Falco naumanni (II)
Pustułeczka
Falco newtoni (I) (tylko populacja Seszeli)
Pustułka malgaska
Falco pelegrinoides (I)
Sokół berberyjski
Falco peregrinus (I)
Sokół wędrowny
Falco punctatus (I)
Pustułka maskareńska
Falco rusticolus (I)
Białozór
Falco subbuteo (II)
Kobuz
Falco tinnunculus (II)
Pustułka zwyczajna
Falco vespertinus (II)
Kobczyk zwyczajny
Rybołowy
Pandion haliaetus (II)
Orzeł rybołów
GALLIFORMES
Crax alberti (III Kolumbia)
Czubacz niebieskodzioby
Crax blumenbachii (I)
Czubacz czerwonodzioby
Crax daubentoni (III Kolumbia)
Czubacz żółtoguzy
Crax fasciolata
Czubacz gołolicy
Crax globulosa (III Kolumbia)
Czubacz koralowy
Crax rubra (III Kolumbia, Kostaryka, Gwatemala i Honduras)
Czubacz zmienny
Mitu mitu (I)
Czubacz garbonosy
Oreophasis derbianus (I)
Jednoróg
Ortalis vetula (III Gwatemala/Honduras)
Czakalaka północna
Pauxi pauxi (III Kolumbia)
Czubacz hełmiasty
Penelope albipennis (I)
Penelopa białoskrzydła
Penelope purpurascens (III Honduras)
Penelopa rdzawobrzucha
Penelopina nigra (III Gwatemala)
Penelopina
Pipile jacutinga (I)
Grdacz czarnoczelny
Pipile pipile (I)
Grdacz trinidadzki
Nogale
Macrocephalon maleo (I)
Nogal hełmiasty
Phasianidae
Kurowate
Argusianus argus (II)
Argus malajski
Catreus wallichii (I)
Bażant himalajski
Colinus virginianus ridgwayi (I)
Przepiór wirginijski
Crossoptilon crossoptilon (I)
Uszak biały
Crossoptilon mantchuricum (I)
Uszak brunatny
Gallus sonneratii (II)
Kur siwy
Ithaginis cruentus (II)
Kuropatnik
Lophophorus impejanus (I)
Olśniak himalajski
Lophophorus lhuysii (I)
Olśniak zielonosterny
Lophophorus sclateri (I)
Olśniak białosterny
Lophura edwardsi (I)
Kiściec annamski
Lophura hatinhensis
Kiściec wietnamski
Lophura imperialis (I)
Kiściec cesarski
Lophura swinhoii (I)
Kiściec tajwański
Meleagris ocellata (III Gwatemala)
Indyk pawi
Odontophorus strophium
Przepiór białolicy
Ophrysia superciliosa
Przepiórecznik
Pavo muticus (II)
Paw złoty
Polyplectron bicalcaratum (II)
Wieloszpon szary
Polyplectron germaini (II)
Wieloszpon wietnamski
Polyplectron malacense (II)
Wieloszpon pawi
Polyplectron napoleonis (I)
Wieloszpon lśniący, wieloszpon palawański
Polyplectron schleiermacheri (II)
Wieloszpon białobrody
Rheinardia ocellata (I)
Argus czubaty
Syrmaticus ellioti (I)
Bażant kasztanowaty
Syrmaticus humiae (I)
Bażant birmański
Syrmaticus mikado (I)
Bażant tajwański
Tetraogallus caspius (I)
Ułar kaspijski
Tetraogallus tibetanus (I)
Ułar tybetański
Tragopan blythii (I)
Tragopan żółtolicy
Tragopan caboti (I)
Tragopan plamisty
Tragopan melanocephalus (I)
Tragopan rudolicy
Tragopan satyra (III Nepal)
Tragopan satyr
Tympanuchus cupido attwateri (I)
Preriokur dwuczuby
Żurawie
Gruidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Żurawie
Grus americana (I)
Żuraw krzykliwy
Grus canadensis (I/II) (gatunek ten jest wymieniony w dodatku II, ale podgatunki Grus canadensis nesiotes oraz Grus canadensis pulla są wymienione w dodatku I)
Żuraw kanadysjki
Grus grus (II)
Żuraw zwyczajny
Grus japonensis (I)
Zuraw mandżurski
Grus leucogeranus (I)
Żuraw biały
Grus monacha (I)
Żuraw białogłowy
Grus nigricollis (I)
Żuraw czarnoszyi
Grus vipio (I)
Żuraw białoszyi
Dropie
Otididae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
(z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A z wyjątkiem Agapornis roseicollis, Melopsittacus undulatus, Nymphicus hollandicus oraz Psittacula krameri, które nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)
Papugowe
Cacatuidae
Kakadu
Cacatua goffiniana (I)
Kakadu białooka
Cacatua haematuropygia (I)
Kakadu filipińska
Cacatua moluccensis (I)
Kakadu molucka
Cacatua sulphurea (I)
Kakadu żółtolica
Probosciger aterrimus (I)
Żałobnica palmowa
Lory
Eos histrio (I)
Lora przepasana
Vini spp. (I/II) (Vini ultramarina jest wymieniona w dodatku I, pozostałe gatunki są wymienione w dodatku II)
Loreczki
Papugi właściwe
Amazona arausiaca (I)
Amazonka czerwonoszyja
Amazona auropalliata (I)
Amazonka żółtoszyja
Amazona barbadensis (I)
Amazonka żółtoramienna
Amazona brasiliensis (I)
Amazonka płomiennosterna, amazonka brazylijska
Amazona finschi (I)
Amazonka liliogłowa
Amazona guildingii (I)
Amazonka królewska
Amazona imperialis (I)
Amazonka cesarska
Amazona leucocephala (I)
Amazonka kubańska
Amazona oratrix (I)
Amazonka żółtogardła
Amazona pretrei (I)
Amazonka czerwonouda
Amazona rhodocorytha (I)
Amazonka tęczowa
Amazona tucumana (I)
Amazonka żółtouda, amazonka tukumańska
Amazona versicolor (I)
Amazonka z St. Lucia
Amazona vinacea (I)
Amazonka pąsowa
Amazona viridigenalis (I)
Amazonka czerwonogłowa, amazonka krasnogłowa
Amazona vittata (I)
Amazonka portorykańska
Anodorhynchus spp. (I)
Ary niebieskie
Ara ambiguus (I)
Ara oliwkowa
Ara glaucogularis (I)
Ara szafirowa
Ara macao (I)
Ara żółtoskrzydła
Ara militaris (I)
Ara zielona
Ara rubrogenys (I)
Ara różowooka
Cyanopsitta spixii (I)
Ara modra
Cyanoramphus cookii (I)
Modrolotka kozia
Cyanoramphus forbesi (I)
Modrolotka szmaragdowa
Cyanoramphus novaezelandiae (I)
Modrolotka czerwonoczelna
Cyanoramphus saisseti (I)
Modrolotka żółtawa
Cyclopsitta diophthalma coxeni (I)
Figówka czerwonoucha
Eunymphicus cornutus (I)
Modrolotka czubata
Guarouba guarouba (I)
Konura złota
Neophema chrysogaster (I)
Łąkówka krasobrzucha
Ognorhynchus icterotis (I)
Konura żółtolica
Pezoporus occidentalis (możliwe wyginięcie) (I)
Papużka żółtobrzucha
Pezoporus wallicus (I)
Papużka ziemna
Pionopsitta pileata (I)
Barwinka czerwonogłowa
Primolius couloni (I)
Ara niebieskogłowa
Primolius maracana (I)
Ara marakana, marakana
Psephotus chrysopterygius (I)
Świergotka złotoskrzydła
Psephotus dissimilis (I)
Świergotka czarnogłowa
Psephotus pulcherrimus (możliwe wyginięcie) (I)
Świergotka rajska
Psittacula echo (I)
Aleksandretta krótkosterna
Pyrrhura cruentata (I)
Rudosterka błękitnoszyja
Rhynchopsitta spp. (I)
Meksykanki
Strigops habroptilus (I)
Kakapo
Nandu
Pterocnemia pennata (I) (z wyjątkiem Pterocnemia pennata pennata, która jest wymieniona w załączniku B)
Nandu plamiste
Pterocnemia pennata pennata (II)
Nandu plamiste
Rhea americana (II)
Nandu szare
Pingwiny
Spheniscus demersus (II)
Pingwin afrykański
Spheniscus humboldti (I)
Pingwin peruwiański
Sowy
STRIGIFORMES spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Sowy
Strigidae
Puszczykowate
Aegolius funereus (II)
Włochatka zwyczajna
Asio flammeus (II)
Sowa błotna
Asio otus (II)
Uszatka zwyczajna, sowa uszata
Athene noctua (II)
Pójdźka zwyczajna
Bubo bubo (II) (z wyjątkiem Bubo bubo bengalensis, który jest objęty załącznikiem B)
Puchacz zwyczajny
Glaucidium passerinum (II)
Sóweczka zwyczajna
Heteroglaux blewitti (I)
Pójdźka leśna
Mimizuku gurneyi (I)
Syczek wielki
Ninox natalis (I)
Sowica prążkowana
Ninox novaeseelandiae undulata (I)
Sowica kukułcza
Nyctea scandiaca (II)
Sowa śnieżna
Otus ireneae (II)
Syczek brunatny
Otus scops (II)
Syczek zwyczajny
Strix aluco (II)
Puszczyk zwyczajny
Strix nebulosa (II)
Puszczyk mszarny
Strix uralensis (II) (z wyjątkiem Strix uralensis davidi, który jest objęty załącznikiem B)
Puszczyk uralski
Surnia ulula (II)
Sowa jarzębata
Płomykówkowate
Tyto alba (II)
Płomykówka zwyczajna
Tyto soumagnei (I)
Płomykówka madagaskarska
Strusie
Struthio camelus (I) (tylko populacje Algierii, Burkina Faso, Kamerunu, Republiki Środkowej Afryki, Czadu, Mali, Mauretanii, Maroko, Nigru, Nigerii, Senegalu oraz Sudanu; wszystkie pozostałe populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)
Struś
TINAMIFORMES
Kusacze
Tinamus solitarius (I)
Kusacz samotny
TROGONIFORMES
Trogony
Pharomachrus mocinno (I)
Kwezal herbowy
REPTILIA
Gady
Krokodylowe
CROCODYLIA spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Krokodylowe
Alligatoridae
Aligatorowate
Alligator sinensis (I)
Aligator chiński
Caiman crocodilus apaporiensis (I)
Kajman okularowy
Caiman latirostris (I) (z wyjątkiem populacji Argentyny, która jest objęta załącznikiem B)
Kajman szerokopyski
Melanosuchus niger (I) (z wyjątkiem populacji Brazylii, która jest objęta załącznikiem B, oraz populacji Ekwadoru, która jest objęta załącznikiem B i podlega zerowemu rocznemu kontyngentowi wywozowemu do czasu zatwierdzenia rocznego kontyngentu wywozowego przez Sekretariat Konwencji CITES oraz Grupy Specjalistów ds. Krokodyli IUCN/SSC)
Kajman czarny
Krokodylowate
Crocodylus acutus (I) (z wyjątkiem populacji Kuby, która jest objęta załącznikiem B)
Krokodyl amerykański
Crocodylus cataphractus (I)
Krokodyl wąskopyski
Crocodylus intermedius (I)
Krokodyl z Orinoko
Crocodylus mindorensis (I)
Krokodyl filipiński
Crocodylus moreletii (I) (z wyjątkiem populacji Belize i Meksyku, które są objęte załącznikiem A, z zerowym kontyngentem dotyczącym dzikich okazów będących przedmiotem obrotu do celów handlowych)
Krokodyl meksykański
Crocodylus niloticus (I) (z wyjątkiem populacji Botswany, Egiptu [z zerowym kontyngentem dotyczącym dzikich okazów będących przedmiotem obrotu do celów handlowych], Etiopii, Kenii, Madagaskaru, Malawi, Mozambiku, Namibii, Republiki Południowej Afryki, Ugandy, Zjednoczonej Republiki Tanzanii [z zastrzeżeniem rocznego kontyngentu wywozowego obejmującego nie więcej niż 1600 dzikich okazów, w tym trofeów myśliwskich, oprócz okazów hodowlanych], Zambii oraz Zimbabwe;populacje te są objęte załącznikiem B)
Krokodyl nilowy
Crocodylus palustris (I)
Krokodyl błotny
Crocodylus porosus (I) (z wyjątkiem populacji Australii, Indonezji oraz Papui Nowej Gwinei, które są objęte załącznikiem B)
Krokodyl słonowodny
Crocodylus rhombifer (I)
Krokodyl kubański
Crocodylus siamensis (I)
Krokodyl syjamski
Osteolaemus tetraspis (I)
Krokodyl krótkopyski
Tomistoma schlegelii (I)
Krokodyl gawialowy
Gawiale
Gavialis gangeticus (I)
Gawial gangesowy
RHYNCHOCEPHALIA
Tuatary, hatterie
Sphenodon spp. (I)
Tuatary, hatterie
SAURIA
Agamy
Uromastyx spp. (II)
Biczogony
Chamaeleonidae
Kameleonowate
Bradypodion spp. (II)
Brookesia spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Brookesia perarmata (I)
Calumma spp. (II)
Chamaeleo spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Kameleony
Chamaeleo chamaeleon (II)
Kameleon pospolity, kameleon europejski
Furcifer spp. (II)
Kinyongia spp. (II)
Kameleony żyworodne
Nadzikambia spp. (II)
Kameleony żyworodne
Szyszkowcowate, jaszczurki kolczaste
Cordylus spp. (II)
Gekkonidae
Gekonowate
Cyrtodactylus serpensinsula (II)
Hoplodactylus spp. (III Nowa Zelandia)
Naultinus spp. (III Nowa Zelandia)
Phelsuma spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Phelsuma guentheri (II)
Uroplatus spp. (II)
Helodermowate, helodermy
Heloderma spp. (II) (z wyjątkiem podgatunków objętych załącznikiem A)
Heloderma horridum charlesbogerti (I)
Heloderma meksykańska
Legwanowate, legwany
Amblyrhynchus cristatus (II)
Legwan morski
Brachylophus spp. (I)
Legwany witijskie
Conolophus spp. (II)
Legwany lądowe z Galapagos
Ctenosaura bakeri (II)
Legwan ostroogonowy z Utili
Ctenosaura oedirhina (II)
Legwan ostroogonowy z Roatánu
Ctenosaura melanosterna (II)
Legwan ostroogonowy z doliny Aguánu
Ctenosaura palearis (II)
Legwan ostroogonowy gwatemalski
Cyclura spp. (I)
Legwany nosorogie
Iguana spp. (II)
Iguany
Phrynosoma blainvillii (II)
Phrynosoma cerroense (II)
Phrynosoma coronatum (II)
Phrynosoma wigginsi (II)
Sauromalus varius (I)
Jaszczurkowate, jaszczurki właściwe
Gallotia simonyi (I)
Podarcis lilfordi (II)
Jaszczurka Lilforda
Podarcis pityusensis (II)
Jaszczurka z Ibizy
Scynkowate, scynki
Corucia zebrata (II)
Scynk nadrzewny
Teiidae
Tejowate, teidy, warany amerykańskie
Crocodilurus amazonicus (II)
Teju krokodylogonowy
Dracaena spp. (II)
Teju kajmanowy
Tupinambis spp.(II)
Warany
Varanus spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Warany
Varanus bengalensis (I)
Waran indyjski
Varanus flavescens (I)
Waran żółtawy
Varanus griseus (I)
Waran szary
Varanus komodoensis (I)
Waran z Komodo
Varanus nebulosus (I)
Varanus olivaceus (II)
Waran Graya
Guzowcowate, jaszczurki guzowate, ksenosaury
Shinisaurus crocodilurus (II)
Jaszczurka krokodylowata, guzowiec krokodylowy
SERPENTES
Węże
Dusiciele, dusicielowate
Boidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Dusiciele, dusicielowate
Acrantophis spp. (I)
Madagaskarski boa naziemny
Boa constrictor occidentalis (I)
Boa argentyński
Epicrates inornatus (I)
Boa portorykański
Epicrates monensis (I)
Epicrates subflavus (I)
Boa jamajski
Eryx jaculus (II)
Strzelec stepowy
Sanzinia madagascariensis (I)
Madagaskarski boa drzewny
Bolyeriidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Bolyeria multocarinata (I)
Casarea dussumieri (I)
Węże właściwe, połozowate
Atretium schistosum (III Indie)
Cerberus rynchops (III Indie)
Połoz psiogłowy
Clelia clelia (II)
Mussurana
Cyclagras gigas (II)
Żabojad argentyński
Elachistodon westermanni (II)
Jajożer indyjski
Ptyas mucosus (II)
Xenochrophis piscator (III Indie)
Zdradnicowate
Hoplocephalus bungaroides (II)
Micrurus diastema (III Honduras)
Koralówka atlantycka
Micrurus nigrocinctus (III Honduras)
Koralówka czarnopasa
Naja atra (II)
Kobra pospolita
Naja kaouthia (II)
Kobra nepalska
Naja mandalayensis (II)
Naja naja (II)
Okularnik indyjski
Naja oxiana (II)
Kobra środkowoazjatycka
Naja philippinensis (II)
Naja sagittifera (II)
Naja samarensis (II)
Naja siamensis (II)
Naja sputatrix (II)
Naja sumatrana (II)
Ophiophagus hannah (II)
Kobra królewska
Loxocemidae spp. (II)
Pythonidae
Pytony
Pythonidae spp. (II) (z wyjątkiem podgatunków objętych załącznikiem A)
Pytony
Python molurus molurus (I)
Pyton tygrysi
Tropidophiidae spp. (II)
Viperidae
Żmijowate
Crotalus durissus (III Honduras)
Grzechotnik straszliwy
Crotalus durissus unicolor
Daboia russelii (III Indie)
Daboja łańcuszkowa, żmija łańcuszkowa
Vipera latifii
Żmija irańska
Vipera ursinii (I) (tylko populacja Europy, z wyjątkiem obszaru, który dawniej tworzył ZSSR; te ostatnie populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)
Macrochelys temminckii (III - Stany Zjednoczone Ameryki)
Żółw sępi
Dermatemydidae
Spłaszczkowate, żółwie spłaszczone
Dermatemys mawii (II)
Żółw spłaszczony
Dermochelyidae
Żółwie skórzaste
Dermochelys coriacea (I)
Żółwie skórzaste
Emydidae
Żółwie błotne, żółwie słodkowodne
Chrysemys picta
Żółw malowany
Glyptemys insculpta (II)
Żółw leśny
Glyptemys muhlenbergii (I)
Żółw torfowiskowy
Graptemys spp. (III Stany Zjednoczone Ameryki).
Terrapene spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Terapeny
Terrapene coahuila (I)
Terapena wodna
Trachemys scripta elegans
Żółw czerwonolicy, żółw czerwonouchy
Batagurowate, batagury
Batagur affinis (I)
Batagur baska (I)
Batagur słodkowodny, batagur baska
Batagur spp. (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Cuora spp. (II)
Geoclemys hamiltonii (I)
Geoemyda spengleri (III Chiny)
Heosemys annandalii (II)
Żółw świątynny
Heosemys depressa (II)
Heosemys grandis (II)
Heosemys spinosa (II)
Żółw kolczasty
Leucocephalon yuwonoi (II)
Żółw celebeski
Malayemys macrocephala (II)
Malayemys subtrijuga (II)
Mauremys annamensis (II)
Mauremys iversoni (III Chiny)
Mauremys megalocephala (III Chiny)
Mauremys mutica (II)
Mauremys nigricans (III Chiny)
Mauremys pritchardi (III Chiny)
Mauremys reevesii (III Chiny)
Mauremys sinensis (III Chiny)
Melanochelys tricarinata (I)
Morenia ocellata (I)
Notochelys platynota (II)
Ocadia glyphistoma (III Chiny)
Ocadia philippeni (III Chiny)
Orlitia borneensis (II)
Pangshura spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)
Pangshura tecta (I)
Sacalia bealei (III Chiny)
Sacalia pseudocellata (III Chiny)
Sacalia quadriocellata (III Chiny)
Siebenrockiella crassicollis (II)
Siebenrockiella leytensis (II)
Żółw wielkogłowy
Platysternon megacephalum (II)
Żółw wielkogłowy
Podocnemididae
Erymnochelys madagascariensis (II)
Peltocephalus dumerilianus (II)
Podocnemis spp. (II)
Żółwie lądowe
Testudinidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) zerowy roczny kontyngent wywozowy został ustalony na okazy Geochelone sulcata pozyskane w naturze i będące przedmiotem obrotu, przede wszystkim do celów handlowych)
Pristidae spp. (I) (z wyjątkiem gatunku objętego załącznikiem B)
Piłowate
Pristis microdon (II) (jedynie w celu umożliwienia międzynarodowej wymiany handlowej żywymi zwierzętami do odpowiednich i dopuszczalnych akwariów głównie w celach ochronnych. Wszystkie inne okazy są uznane za okazy gatunków objętych załącznikiem A i handel nimi jest odpowiednio uregulowany)
CACTACEAE spp. (II) (Z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A oraz Pereskia spp., Pereskiopsis spp. i Quiabentia spp)(27) #4
Kaktusowate
Ariocarpus spp. (I)
Astrophytum asterias (I)
Aztekium ritteri (I)
Coryphantha werdermannii (I)
Discocactus spp. (I)
Echinocereus ferreirianus ssp. lindsayi (I)
Echinocereus schmollii (I)
Escobaria minima (I)
Escobaria sneedii (I)
Mammillaria pectinifera (I)
Mammillaria solisioides (I)
Melocactus conoideus (I)
Melocactus deinacanthus (I)
Melocactus glaucescens (I)
Melocactus paucispinus (I)
Obregonia denegrii (I)
Pachycereus militaris (I)
Pediocactus bradyi (I)
Pediocactus knowltonii (I)
Pediocactus paradinei (I)
Pediocactus peeblesianus (I)
Pediocactus sileri (I)
Pelecyphora spp. (I)
Sclerocactus brevihamatus ssp. tobuschii (I)
Sclerocactus erectocentrus (I)
Sclerocactus glaucus (I)
Sclerocactus mariposensis (I)
Sclerocactus mesae-verdae (I)
Sclerocactus nyensis (I)
Sclerocactus papyracanthus (I)
Sclerocactus pubispinus (I)
Sclerocactus wrightiae (I)
Strombocactus spp. (I)
Turbinicarpus spp. (I)
Uebelmannia spp. (I)
Caryocar costaricense (II) #4
COMPOSITAE (ASTERACEAE)
Złożone (astrowate)
Saussurea costus (I) (znany również jako S. lappa, Aucklandia lappa lub A. costus)
CRASSULACEAE
Gruboszowate
Dudleya stolonifera (II)
Dudleya traskiae (II)
Zygosicyos pubescens (II) (określany również jako Xerosicyos pubescens)
Zygosicyos tripartitus (II)
CUPRESSACEAE
Cyprysowate
Fitzroya cupressoides (I)
Pilgerodendron uviferum (I)
Olbrzymkowate
Cyathea spp. (II) #4
CYCADACEAE
Sagowcowate
CYCADACEAE spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) #4
Sagowcowate
Cycas beddomei (I)
Cibotium barometz (II) #4
Dicksonia spp. (II) (tylko populacje Ameryk; żadne inne populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia. Dotyczy to również synonimów Dicksonia berteriana, D. externa, D. sellowiana i D. stuebelii) #4
DIDIEREACEAE spp. (II) #4
DIOSCOREACEAE
Dioscorea deltoidea (II) #4
DROSERACEAE
Dionaea muscipula (II) #4
EUPHORBIACEAE
Euphorbia spp. (II) #4
(Wyłącznie gatunki gruboszowate, z wyjątkiem:
1) Euphorbia misera;
2) sztucznie rozmnożonych okazów kultywarów Euphorbia trigona;
3) sztucznie rozmnożonych okazów Euphorbia lactea szczepionych na sztucznie rozmnożonych kłączach Euphorbia neriifolia, gdy są one:
grzebieniaste, lub
wachlarzowate, lub
kolorowymi mutantami;
4) sztucznie rozmnożonych okazów kultywarów Euphorbia»Milii« gdy są one:
łatwo rozpoznawalne jako okazy sztucznie rozmnożone oraz
wprowadzone lub są przedmiotem (ponownego) wywozu z Unii w partiach po 100 lub więcej roślin;
które nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia, oraz
5) gatunków objętych załącznikiem A)
Euphorbia ambovombensis (I)
Euphorbia capsaintemariensis (I)
Euphorbia cremersii (I) (obejmuje formy viridifolia i var. rakotozafyi)
Euphorbia cylindrifolia (I) (obejmuje ssp. tuberifera)
Euphorbia decaryi (I) (obejmuje vars. ampanihyensis, robinsonii i sprirosticha)
Euphorbia francoisii (I)
Euphorbia handiensis (II)
Euphorbia lambii (II)
Euphorbia moratii (I) (obejmuje vars. antsingiensis, bemarahensis i multiflora)
Euphorbia parvicyathophora (I)
Euphorbia quartziticola (I)
Euphorbia stygiana (II)
Euphorbia tulearensis (I)
Fouquieria columnaris (II) #4
Fouquieria fasciculata (I)
Fouquieria purpusii (I)
Gnetowate
Gnetum montanum (III Nepal) #1
JUGLANDACEAE
Orzechowate
Oreomunnea pterocarpa (II) #4
LAURACEAE
Aniba rosaeodora (II) (znany również jako A. duckei) #12
Palisander
LEGUMINOSAE
(FABACEAE)
Bobowate
Caesalpinia echinata (II) #10
Dalbergia nigra (I)
Dalbergia retusa (III Gwatemala) (jedynie populacja Gwatemali; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem D) #5
Dalbergia stevensonii (III Gwatemala) (jedynie populacja Gwatemali; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem D) #5
Dipteryx panamensis (III Kostaryka/Nikaragua)
Pericopsis elata (II) #5
Platymiscium pleiostachyum (II) #4
Pterocarpus santalinus (II) #7
Liliowate
Aloe spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A oraz Aloe vera; znanego również jako Aloe barbadensis, który nie jest objęty załącznikami do niniejszego rozporządzenia) #4
Aloesy
Aloe albida (I)
Aloe albiflora (I)
Aloe alfredii (I)
Aloe bakeri (I)
Aloe bellatula (I)
Aloe calcairophila (I)
Aloe compressa (I) (obejmuje vars. paucituberculata, rugosquamosa i schistophila)
Aloe delphinensis (I)
Aloe descoingsii (I)
Aloe fragilis (I)
Aloe haworthioides (I) (obejmuje var. aurantiaca)
Aloe helenae (I)
Aloe laeta (I) (obejmuje var. maniaensis)
Aloe parallelifolia (I)
Aloe parvula (I)
Aloe pillansii (I)
Aloe polyphylla (I)
Aloe rauhii (I)
Aloe suzannae (I)
Aloe versicolor (I)
Aloe vossii (I)
Magnoliowate
Magnolia liliifera var. obovata (III Nepal) #1
MELIACEAE
Mahoniowce, cedry
Cedrela fissilis (III Boliwia) (jedynie populacja Boliwii; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem D) #5
Cedrela lilloi (III Boliwia) (jedynie populacja Boliwii; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem D) #5
Cedrela odorata (III Boliwia/Brazylia/Kolumbia/Gwatemala/Peru) (jedynie populacje państw, które zgłosiły gatunki do dodatku III; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem D) #5
Spanish cedar
Swietenia humilis (II) #4
Swietenia macrophylla (II) (Populacja Neotropiku – obejmuje Amerykę Środkową i Południową oraz Karaiby) #6
Swietenia mahagoni (II) #5
Dzbanecznikowate
Nepenthes spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) #4
Nepenthes khasiana (I)
Nepenthes rajah (I)
Storczykowate
ORCHIDACEAE spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)(28) #4
Storczyki
W odniesieniu do następujących gatunków objętych załącznikiem A, sadzonki oraz hodowle tkanek nie są objęte przepisami niniejszego rozporządzenia wówczas gdy:
— są uzyskane metodą in vitro, w stałym albo płynnym podłożu, oraz
— spełniają definicję »sztucznie rozmnażanych« zgodnie z art. 56 rozporządzenia Komisji (WE) nr 865/2006, oraz
— gdy wprowadzane lub gdy są przedmiotem (ponownego) wywozu z Unii - są transportowane w sterylnych pojemnikach
Rozporządzenie (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję(Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3626/82 z dnia 3 grudnia 1982 r. w sprawie wprowadzenia we Wspólnocie Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (Dz.U. L 384 z 31.12.1982, s. 1).
Dyrektywa Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 roku w sprawie zbliżenia ustaw i innych aktów normatywnych oraz decyzji administracyjnych państw członkowskich dotyczących ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów doświadczalnych i do innych celów naukowych (Dz.U. L 358 z 18.12.1986, s. 1).
Dyrektywa 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylająca dyrektywę Rady 90/313/EWG (Dz.U. L 41 z 14.2.2003, s. 26).
Populacje Argentyny (wymienione w załączniku B):Do wyłącznego celu dopuszczania do międzynarodowego handlu produktami wytworzonymi z wełny strzyżonej z żywych wikunii, oraz tkanin i przedmiotów z nich wykonanych, łącznie z luksusowymi wyrobami rzemiosła oraz artykułami dzianymi. Odwrotna strona tkaniny musi być opatrzona logotypem przyjętym przez państwa terytoriów występowania gatunków, które są sygnatariuszami Convenio para la Conservación y Manejo de la Vicuña, a brzeg fabryczny tkaniny musi być opatrzony słowami »VICUÑA-ARGENTINA«. Inne produkty muszą być opatrzone etykietą obejmującą logotyp oraz określenie miejsca »VICUÑA-ARGENTINA-ARTESANÍA«. Wszystkie pozostałe okazy uznaje się za okazy gatunku objętego załącznikiem A, a handel nimi zostaje odpowiednio uregulowany.
Populacje Boliwii (wymienione w załączniku B): Do wyłącznego celu dopuszczania do międzynarodowego handlu produktami wytworzonymi z wełny strzyżonej z żywych wikunii, oraz tkanin i przedmiotów z nich wykonanych, łącznie z luksusowymi wyrobami rzemiosła oraz artykułami dzianymi. Odwrotna strona tkaniny musi być opatrzona logotypem przyjętym przez państwa terytoriów występowania gatunków, które są sygnatariuszami Convenio para la Conservación y Manejo de la Vicuña, a brzeg fabryczny tkaniny musi być opatrzony słowami »VICUÑA-BOLIVIA«. Inne produkty muszą być opatrzone etykietą obejmującą logotyp oraz określenie miejsca »VICUÑA-BOLIVIA-ARTESANÍA«. Wszystkie pozostałe okazy uznaje się za okazy gatunku objętego załącznikiem A, a handel nimi zostaje odpowiednio uregulowany.
Populacje Chile (wymienione w załączniku B):Do wyłącznego celu dopuszczania międzynarodowego handlu produktami wytworzonymi z wełny strzyżonej z żywych wikunii populacji objętych załącznikiem B, oraz tkanin i przedmiotów z nich wykonanych, łącznie z luksusowymi wyrobami rzemiosła oraz artykułami dzianymi. Odwrotna strona tkaniny musi być opatrzona logotypem przyjętym przez państwa terytoriów występowania gatunków, które są sygnatariuszami Convenio para la Conservación y Manejo de la Vicuña, a brzeg fabryczny tkaniny musi być opatrzony słowami »VICUÑA-CHILE«. Inne produkty muszą być opatrzone etykietą obejmującą logotyp oraz określenie miejsca »VICUÑA-CHILE-ARTESANÍA«. Wszystkie pozostałe okazy uznaje się za okazy gatunku objętego załącznikiem A, a handel nimi zostaje odpowiednio uregulowany.
Populacje Peru (wymienione w załączniku B):Do wyłącznego celu dopuszczania międzynarodowego handlu produktami wytworzonymi z wełny strzyżonej z żywych wikunii oraz zapasami istniejącymi nadal w czasie dziewiątego posiedzenia Stron Konwencji (listopad 1994 r.) 3249 kg wełny, oraz tkaninami i wykonanymi z nich przedmiotami, łącznie z luksusowymi wyrobami rzemiosła oraz wyrobami dzianymi. Odwrotna strona tkaniny musi być opatrzona logotypem przyjętym przez państwa terytoriów występowania gatunków, które są sygnatariuszami Convenio para la Conservación y Manejo de la Vicuña, a brzeg fabryczny tkaniny musi być opatrzony słowami »VICUÑA-PERU«. Inne produkty muszą być opatrzone etykietą obejmującą logotyp oraz określenie miejsca »VICUÑA-PERU-ARTESANÍA«. Wszystkie pozostałe okazy uznaje się za okazy gatunku objętego załącznikiem A, a handel nimi zostaje odpowiednio uregulowany.
Wszystkie gatunki są wymienione w dodatku II, z wyjątkiem Balaena mysticetus, Eubalaena spp., Balaenoptera acutorostrata (z wyjątkiem populacji w zachodniej Grenlandii), Balaenoptera bonaerensis, Balaenoptera borealis, Balaenoptera edeni, Balaenoptera musculus, Balaenoptera omurai, Balaenoptera physalus, Megaptera novaeangliae, Orcaella brevirostris, Orcaella heinsohni, Sotalia spp, Sousa spp, Eschrichtius robustus, Lipotes vexillifer, Caperea marginata, Neophocaena phocaenoides, Phocoena sinus, Physeter macrocephalus, Platanista spp., Berardius spp., Hyperoodon spp. które są wymienione w dodatku I. Okazy gatunków wymienionych w dodatku II do Konwencji, włącznie z produktami oraz pochodnymi innymi niż produkty mięsne do celów handlowych, pozyskanymi przez ludność Grenlandii na podstawie licencji przyznanej przez właściwy zainteresowany organ, traktowane są jako przynależne do załącznika B. Ustanowiono zerowy roczny kontyngent wywozowy dla żywych okazów Tursiops truncatus populacji Morza Czarnego pozyskanych ze środowiska naturalnego i będących przedmiotem obrotu przede wszystkim do celów handlowych.
Populacje Botswany, Namibii, Południowej Afryki i Zimbabwe (wymienione w załączniku B): Do wyłącznego celu dopuszczenia do: a) handlu trofeami łowieckimi do celów niehandlowych; b) handlu żywymi zwierzętami w odpowiednich i dopuszczalnych miejscach określonych w rezolucji Konferencji 11.20 w przypadku Botswany i Zimbabwe oraz w programach ochrony in situ w przypadku Namibii i Południowej Afryki; c) handlu skórami; d) handlu włosiem; e) handlu wyrobami skórzanymi do celów handlowych i niehandlowych w odniesieniu do Botswany, Namibii i Południowej Afryki oraz do celów niehandlowych w odniesieniu do Zimbabwe; f) handlu indywidualnie oznakowanymi i certyfikowanymi elementami zwanymi »ekipa« umieszczonymi w gotowej biżuterii do celów niehandlowych w odniesieniu do Namibii oraz rzeźb z kości słoniowej do celów niehandlowych w odniesieniu do Zimbabwe; g) handlu zarejestrowaną surową kością słoniową (w odniesieniu do Botswany, Namibii, Południowej Afryki oraz Zimbabwe całe kły oraz ich części) po spełnieniu następujących warunków: (i) jedynie zarejestrowane zapasy rządowe, pochodzące z danego państwa (z wyjątkiem przechwyconej kości słoniowej oraz kości słoniowej nieznanego pochodzenia); (ii) wyłącznie w odniesieniu do partnerów handlowych, którzy zostali zweryfikowani przez Sekretariat, w konsultacji ze Stałym Komitetem, i stwierdzono, iż posiadają wystarczające ustawodawstwo krajowe oraz krajowe kontrole handlowe w celu zapewnienia, iż przywożona kość słoniowa nie będzie przedmiotem powtórnego wywozu oraz będzie zarządzana zgodnie z wymogami rezolucji Konferencji 10.10 (Rev. CoP14) dotyczącą krajowego wytwórstwa oraz handlu; (iii) nie przed zweryfikowaniem przez Sekretariat przyszłych krajów przywozu oraz zarejestrowanych zapasów rządowych; (iv) surowa kość słoniowa w wyniku sprzedaży warunkowej zarejestrowanych zapasów rządowych w wysokości uzgodnionej na konferencji COP12, która wynosi dla Botswany 20000 kg, dla Namibii 10000 kg oraz dla Południowej Afryki 30000 kg; (v) oprócz ilości uzgodnionych na konferencji COP12, kość słoniowa znajdująca się w posiadaniu rządu z Botswany, Zimbabwe, Namibii i Południowej Afryki zarejestrowana do dnia 31 stycznia 2007 r. i zweryfikowana przez Sekretariat może być przedmiotem handlu i wysyłki razem z kością słoniową określoną w lit. g) ppkt (iv) w wyniku jednej transakcji sprzedaży do danego miejsca przeznaczenia pod ścisłym nadzorem Sekretariatu; (vi) przychody z wymiany handlowej są wykorzystywane wyłącznie w odniesieniu do ochrony słoni oraz programów ochrony i rozwoju miejscowych społeczności na terenach występowania słoni lub terenach do nich przyległych; oraz vii) dodatkowe ilości określone w lit. g) ppkt. (v) podlegają wymianie handlowej wyłącznie po tym, jak Stały Komitet stwierdzi, iż powyższe warunki zostały spełnione; h) żadne inne wnioski o pozwolenie na dokonanie wymiany handlowej w odniesieniu do kości słoniowej pochodzącej z populacji uwzględnionych w załączniku B nie będą składane Konferencji Stron w okresie po COP14 aż do upłynięcia dziewięciu lat od daty pojedynczej wymiany handlowej kości słoniowej, która odbędzie się zgodnie z przepisami wymienionymi w lit. g) ppkt (i), lit. g) ppkt (ii), lit. g) ppkt (iii), lit. g) ppkt (vi) oraz lit. g) ppkt (vii). Ponadto tego typu wnioski zostaną potraktowane zgodnie z przepisami decyzji 14.77 oraz 14.78. Na wniosek Sekretariatu Stały Komitet może podjąć decyzję w celu spowodowania, aby ten handel został częściowo lub całkowicie zakończony w wypadku niespełnienia warunków przez kraje wywozu lub przywozu lub w przypadku potwierdzonego szkodliwego wpływu handlu na inne populacje słoni. Wszystkie pozostałe okazy uznaje się za okazy gatunku objętego załącznikiem A, a handel nimi zostaje odpowiednio uregulowany.
Włączenie Lamna nasus do załącznika C stosuje się od momentu wejścia w życie włączenia tego gatunku do dodatku III do konwencji, tj. w 90 dni po zakomunikowaniu przez Sekretariat Konwencji wszystkim Stronom, że gatunek został włączony do dodatku III do konwencji.
Przepisom niniejszego rozporządzenia nie podlegają: skamieliny; piasek koralowy, to znaczy materiał składający się z całkowicie lub w części z drobno kruszonych fragmentów martwych koralowców, o średnicy nie większej niż 2 mm, który może zawierać również, między innymi, pozostałości otwornic, muszli mięczaków i skorupiaków oraz glony wapienn; Fragmenty koralowców (włączając żwir i okruchy), to znaczy połamane, niezespojone, palczastokształtne fragmenty martwych koralowców oraz inne materiały o rozmiarach 2–30 mm (w dowolnym wymiarze).
Przepisom niniejszego rozporządzenia nie podlegają: skamieliny; piasek koralowy, to znaczy materiał składający się z całkowicie lub w części z drobno kruszonych fragmentów martwych koralowców, o średnicy nie większej niż 2 mm, który może zawierać również, między innymi, pozostałości otwornic, muszli mięczaków i skorupiaków oraz glony wapienn; Fragmenty koralowców (włączając żwir i okruchy), to znaczy połamane, niezespojone, palczastokształtne fragmenty martwych koralowców oraz inne materiały o rozmiarach 2–30 mm (w dowolnym wymiarze).
Przepisom niniejszego rozporządzenia nie podlegają: skamieliny; piasek koralowy, to znaczy materiał składający się z całkowicie lub w części z drobno kruszonych fragmentów martwych koralowców, o średnicy nie większej niż 2 mm, który może zawierać również, między innymi, pozostałości otwornic, muszli mięczaków i skorupiaków oraz glony wapienn; Fragmenty koralowców (włączając żwir i okruchy), to znaczy połamane, niezespojone, palczastokształtne fragmenty martwych koralowców oraz inne materiały o rozmiarach 2–30 mm (w dowolnym wymiarze).
Przepisom niniejszego rozporządzenia nie podlegają: skamieliny; piasek koralowy, to znaczy materiał składający się z całkowicie lub w części z drobno kruszonych fragmentów martwych koralowców, o średnicy nie większej niż 2 mm, który może zawierać również, między innymi, pozostałości otwornic, muszli mięczaków i skorupiaków oraz glony wapienn; Fragmenty koralowców (włączając żwir i okruchy), to znaczy połamane, niezespojone, palczastokształtne fragmenty martwych koralowców oraz inne materiały o rozmiarach 2–30 mm (w dowolnym wymiarze).
Przepisom niniejszego rozporządzenia nie podlegają: skamieliny; piasek koralowy, to znaczy materiał składający się z całkowicie lub w części z drobno kruszonych fragmentów martwych koralowców, o średnicy nie większej niż 2 mm, który może zawierać również, między innymi, pozostałości otwornic, muszli mięczaków i skorupiaków oraz glony wapienn; Fragmenty koralowców (włączając żwir i okruchy), to znaczy połamane, niezespojone, palczastokształtne fragmenty martwych koralowców oraz inne materiały o rozmiarach 2–30 mm (w dowolnym wymiarze).
a)b)Sztucznie rozmnożone mieszańce , , oraz nie są objęte przepisami niniejszego rozporządzenia, gdy okazy mogą zostać łatwo rozpoznane jako osobniki sztucznie rozmnażane i nie wykazują żadnych oznak pochodzenia ze środowiska naturalnego, takich jak uszkodzenia mechaniczne lub silne odwodnienie wynikające ze zbierania roślin, nieregularny wzrost, różnice w wymiarach i kształcie występujące w obrębie jednego taksonu lub jednej partii, glony lub inne organizmy przywierające do liści, oraz uszkodzenia przez owady lub inne szkodniki jeśli podlegają wysyłce w stanie niekwitnienia, rośliny przesyłane są w partiach składających się z indywidualnych pojemników (takich jak kartony, pudła, skrzynki lub pojedyncze szuflady pojemników CC), z których każdy zawiera co najmniej 20 okazów tego samego mieszańca; rośliny znajdujące się w jednym pojemniku muszą charakteryzować się wysokim stopniem jednolitości i być zdrowe. Wysyłanym partiom towarzyszy dokumentacja, np. faktura, która w jasny sposób wskazuje liczbę roślin każdego z mieszańców; lubjeśli są przedmiotem obrotu w stanie kwitnienia, tj. z co najmniej jednym rozchylonym kwiatem na okazie, wówczas nie jest określona minimalna liczba okazów w przesyłce, lecz rośliny muszą być profesjonalnie przygotowane do sprzedaży detalicznej, np. oznakowane drukowanymi etykietami lub zapakowane w opakowania z nadrukiem, które wskazują nazwę handlową okazu i kraj, gdzie okaz zaopatrzono w etykietę i zapakowano. Oznaczenia te powinny być łatwo widoczne i umożliwiać szybką kontrolę. Roślinom, które w jasny sposób nie kwalifikują się do objęcia ich zwolnieniem, muszą towarzyszyć odpowiednie dokumenty CITES.
Sztucznie rozmnażane okazy kultywarów Cyclamen persicum nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia. Jednakże zwolnienia nie stosuje się do takich okazów będących przedmiotem handlu jak bulwy w stanie przetrwalnikowym.
Przepisy niniejszego rozporządzenia nie stosują się do sztucznie rozmnożonych mieszańców lub kultywarów Taxus cuspidata, żywych, w doniczkach lub innych małych pojemnikach, w partiach opatrzonych etykietą lub z towarzyszeniem dokumentu stwierdzającego nazwę taksonu lub taksonów oraz zawierającego tekst »sztucznie rozmnożone«.
Uprawnienia do połowów i rekompensata finansowa przewidziane w Umowie o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Seszelami ***
203k
38k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Protokołu ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Umowie o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Republiką Seszeli (16651/2013 – C7-0020/2014 – 2013/0375(NLE))
– uwzględniając projekt decyzji Rady (16651/2013),
– uwzględniając projekt Protokołu ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Umowie o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Republiką Seszeli (16648/2013),
– uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 43 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) i ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0020/2014),
– uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Rady w sprawie przydziału uprawnień do połowów na mocy protokołu do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Republiką Seszeli (COM(2013)0765),
– uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, i tymczasowego stosowania protokołu ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Umowie o partnerstwie w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Republiką Seszeli (COM(2013)0766),
– uwzględniając art. 81 ust. 1 pierwszy i trzeci akapit, art. 81 ust. 2 i art. 90 ust. 7 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Budżetowej (A7-0201/2014),
1. wyraża zgodę na zawarcie protokołu;
2. zwraca się do Komisji o przekazanie Parlamentowi istotnych informacji dotyczących wspólnych zebrań naukowych przewidzianych w art. 4 umowy o partnerstwie oraz konsultacji w ramach wspólnego komitetu, o którym mowa w art. 9 umowy o partnerstwie, w szczególności odpowiednich protokołów i wniosków oraz sprawozdania rocznego z praktycznego wykonania programu wieloletniego wsparcia sektorowego przewidzianego w art. 3 protokołu;
3. postuluje, aby przedstawiciele Komisji Rybołówstwa Parlamentu uczestniczyli w charakterze obserwatorów w posiedzeniach wspólnego komitetu, o którym mowa w art. 9 umowy o partnerstwie;
4. zwraca się do Komisji o przekazanie Parlamentowi i Radzie – w ostatnim roku obowiązywania protokołu i przed podjęciem negocjacji mających na celu przedłużenie jego obowiązywania – sprawozdania z oceny ex post jego wdrożenia, zawierającego analizę stopnia wykorzystania uprawnień do połowów oraz ocenę opłacalności protokołu, wraz ze sprawozdaniem na temat ewentualnych przeszkód dla połowów oraz szkód poniesionych przez flotę unijną podczas połowów w wyłącznej strefie ekonomicznej Seszeli, spowodowanych działalnością piracką w tym regionie Oceanu Indyjskiego;
5. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz parlamentowi Republiki Seszeli.
Uprawnienia do połowów i rekompensata finansowa przewidziane w umowie o partnerstwie w sektorze rybołówstwa UE-Komory ***
199k
37k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącej zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Protokołu między Unią Europejską a Związkiem Komorów ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w obowiązującej Strony umowie o partnerstwie w sektorze rybołówstwa (16130/2013 – C7-0011/2014 – 2013/0388(NLE))
– uwzględniając projekt decyzji Rady (16130/2013),
– uwzględniając projekt protokołu uzgodnionego pomiędzy Unią Europejską a Związkiem Komorów ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w obowiązującej Strony umowie o partnerstwie w sprawie połowów (16127/2013),
– uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 43 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) oraz ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0011/2014),
– uwzględniając art. 81 ust. 1 pierwszy i trzeci akapit, art. 81 ust. 2 oraz art 90 ust. 7 Regulaminu
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Budżetowej (A7-0177/2014),
1. wyraża zgodę na podpisanie protokołu;
2. wzywa Komisję do przedłożenia Parlamentowi protokołu i wniosków z posiedzeń wspólnego komitetu odpowiedzialnego za kontrolę wykonania, interpretacji oraz stosowania umowy, jak przewidziano w art. 9 umowy, oraz oceny postępów w wykonaniu wieloletniego programu sektorowego, jak przewidziano w art. 3 protokołu; wzywa Komisję do ułatwienia udziału przedstawicieli Parlamentu, w charakterze obserwatorów, w posiedzeniach wspólnego komitetu; wzywa Komisję do przedłożenia Parlamentowi i Radzie, w ciągu ostatniego roku stosowania protokołu oraz przed rozpoczęciem negocjacji w sprawie jego odnowienia, pełnego sprawozdania z jego realizacji, bez zbędnego ograniczania dostępu do tego dokumentu;
3. wzywa Radę i Komisję, aby – działając w granicach swoich uprawnień – niezwłocznie i w pełni informowały Parlament na wszystkich etapach procedur związanych z nowym protokołem i jego odnowieniem na mocy art. 13 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 218 ust. 10 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Związku Komorów.
Uprawnienia do połowów i rekompensata finansowa przewidziane w umowie o partnerstwie w sprawie połowów UE-Madagaskar ***
196k
35k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Protokołu uzgodnionego między Unią Europejską a Republiką Madagaskaru ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w obowiązującej Strony umowie o partnerstwie w sprawie połowów (14164/1/2012 – C7-0408/2012 – 2012/0238(NLE))
– uwzględniając projekt decyzji Rady (14164/1/2012),
– uwzględniając projekt protokołu uzgodnionego pomiędzy Unią Europejską a Republiką Madagaskaru ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w obowiązującej Strony umowie o partnerstwie w sprawie połowów (14159/2012),
– uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 43 ust. 2 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0408/2012),
– uwzględniając art. 81 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 81 ust. 2 oraz art. 90 ust. 7 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Budżetowej (A7–0178/2014),
1. wyraża zgodę na zawarcie protokołu,
2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Madagaskaru.
Umowa ramowa między UE a Republiką Korei w zakresie kwestii dotyczących readmisji ***
196k
35k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy ramowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Korei, z drugiej strony, w odniesieniu do kwestii związanych z readmisją (05290/2014 – C7-0046/2014 – 2013/0267A(NLE))
– uwzględniając projekt decyzji Rady (05290/2014),
– uwzględniając projekt umowy ramowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Korei (06151/2010),
– uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 79 ust. 3 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7–0046/2014),
– uwzględniając art. 81 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci oraz art. 81 ust. 2 i art. 90 ust. 7 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0267/2014),
1. udziela zgody na zawarcie ww. umowy;
2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Korei.
Umowa ramowa między UE a Republiką Korei z wyjątkiem kwestii dotyczących readmisji ***
196k
35k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy ramowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Korei z drugiej strony, z wyjątkiem kwestii związanych z readmisją (05287/2014 – C7-0044/2014 – 2013/0267B(NLE))
– uwzględniając projekt decyzji Rady (05287/2014),
– uwzględniając Umowę ramową między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Korei, z drugiej strony (06151/2010),
– uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 91, art. 100, art. 191 ust. 4, art. 207, art. 212 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0044/2014),
– uwzględniając art. 81 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 81 ust. 2 oraz art. 90 ust. 7 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A7–0265/2014),
1. wyraża zgodę na zawarcie umowy;
2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Korei.
Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu pomiędzy Wspólnotą Europejską a Czarnogórą (protokół uwzględniający przystąpienie Chorwacji) ***
196k
36k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu do Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu pomiędzy Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Czarnogóry, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (14187/2013 – C7-0007/2014 – 2013/0262(NLE))
– uwzględniając projekt decyzji Rady (14187/2013),
– uwzględniając Protokół do Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu pomiędzy Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Czarnogóry, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (14190/2013),
– uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 217 w związku z art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) pkt (i) oraz art. 218 ust. 8 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0007/2014),
– uwzględniając art. 81 ust. 1 akapity pierwszy i trzeci oraz ust. 2, a także art. 90 ust. 7 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0192/2014),
1. wyraża zgodę na zawarcie protokołu;
2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Czarnogóry.
Umowa ramowa między Unią Europejską a Gruzją dotycząca ogólnych zasad uczestnictwa Gruzji w programach unijnych ***
197k
36k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącej zawarcia Protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony, w sprawie umowy ramowej między Unią Europejską a Gruzją dotyczącej ogólnych zasad uczestnictwa Gruzji w programach unijnych (16612/2013 – C7-0486/2013 – 2013/0257(NLE))
– uwzględniając projekt decyzji Rady (16612/2013),
– uwzględniając Protokół do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony, w sprawie umowy ramowej między Unią Europejską a Gruzją dotyczącej ogólnych zasad udziału Gruzji w programach unijnych (16613/2013),
– uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 212 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7‑0486/2013),
– uwzględniając art. 81 ust. 1 pierwszy i trzeci akapit, art. 81 ust. 2 oraz art.90 ust 7 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0191/2014),
1. wyraża zgodę na zawarcie Protokołu,
2. zobowiązuje swego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Gruzji.
Zezwolenie dla Portugalii na stosowanie obniżonej stawki akcyzy w autonomicznych regionionach Madery i Azorów na niektóre napoje alkoholowe *
193k
36k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady zezwalającej Portugalii na stosowanie obniżonej stawki akcyzy w autonomicznym regionie Madery na lokalnie produkowane i spożywane likiery i rum oraz w autonomicznym regionie Azorów na lokalnie produkowane i spożywane likiery i okowitę (COM(2014)0117 – C7-0104/2014 – 2014/0064(CNS))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2014)0117),
– uwzględniając art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7‑0104/2014),
– uwzględniając art. 55 oraz art. 46 ust. 1 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0262/2014),
1. zatwierdza wniosek Komisji;
2. zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;
3. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Podatek AIEM stosowany na Wyspach Kanaryjskich *
193k
35k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie stosowania podatku AIEM na Wyspach Kanaryjskich (COM(2014)0171 – C7-0106/2014 – 2014/0093(CNS))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2014)0171),
– uwzględniając art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0106/2014),
– uwzględniając art. 55 oraz art. 46 ust. 1 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0263/2014),
1. zatwierdza wniosek Komisji;
2. zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;
3. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Zmiana okresu stosowania decyzji Rady 2004/162/WE dotyczącej systemu opłat za dokowanie we francuskich departamentach zamorskich *
196k
36k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady zmieniającej decyzję 2004/162/WE dotyczącą systemu opłat za dokowanie we francuskich departamentach zamorskich w odniesieniu do okresu jej stosowania (COM(2014)0181 – C7-0129/2014 – 2014/0101(CNS))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2014)0181),
– uwzględniając art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0129/2014),
– uwzględniając art. 55 oraz art. 46 ust. 1 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0264/2014),
1. zatwierdza wniosek Komisji;
2. zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;
3. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Zmiana Regulaminu Parlamentu Europejskiego dotycząca pytań parlamentarnych
423k
111k
Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie zmiany Regulaminu Parlamentu Europejskiego dotyczącej pytań parlamentarnych (2013/2083(REG))
– uwzględniając pismo swego przewodniczącego z dnia 13 lutego 2013 r.,
– uwzględniając art. 211 i 212 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0123/2014),
1. podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swego Regulaminu poniższych zmian;
2. postanawia, zmiany wejdą w życie pierwszego dnia pierwszej sesji ósmej kadencji parlamentarnej;
3. postanawia, że wprowadzony poprawkami system głosowania mający na celu wskazanie posłów mogących zadać pytanie zostanie poddany ocenie po okresie próbnym wynoszącym jeden rok od czasu rozpoczęcia ósmej kadencji parlamentarnej;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji do wiadomości Radzie i Komisji.
Tekst obowiązujący
Poprawka
Poprawka 1 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 116
1. Tura pytań do Komisji ma miejsce podczas każdej sesji miesięcznej, w terminach ustalanych przez Parlament na podstawie propozycji Konferencji Przewodniczących.
1. Tura pytań do Komisji ma miejsce podczas każdej sesji miesięcznej i trwa dziewięćdziesiąt minut oraz dotyczy jednego lub większej liczby konkretnych zagadnień przekrojowych, o których decyzję podejmuje Konferencja Przewodniczących na miesiąc przed sesją miesięczną.
2. Podczas jednej sesji miesięcznej każdy poseł może zadać Komisji nie więcej niż jedno pytanie.
2. Zakres odpowiedzialności komisarzy zaproszonych przez Konferencję Przewodniczących do udziału w turze pytań musi odpowiadać konkretnemu zagadnieniu przekrojowemu, którego mają dotyczyć zadawane im pytania. Na sesję miesięczną zaprasza się nie więcej niż dwóch komisarzy, z możliwością zaproszenia trzeciego w zależności od konkretnego zagadnienia przekrojowego wybranego na turę pytań.
3. Pytania są przedstawiane w formie pisemnej Przewodniczącemu, który podejmuje decyzję o ich dopuszczalności i kolejności, w jakiej zostaną postawione. Powyższa decyzja jest niezwłocznie przekazywana autorom pytań.
4. Procedura dotycząca tury pytań określona jest w wytycznych przedstawionych w załączniku do niniejszego Regulaminu17.
3. Turę pytań przeprowadza się zgodnie z systemem głosowania, którego szczegóły przedstawiono w załączniku do niniejszego Regulaminu17.
5. Zgodnie z wytycznymi określonymi przez Konferencję Przewodniczących poszczególne tury pytań mogą być prowadzone z udziałem Rady, Przewodniczącego Komisji, Wiceprzewodniczącego Komisji/ Wysokiego Przedstawiciela Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Przewodniczącego Eurogrupy.
4. Zgodnie z wytycznymi określonymi przez Konferencję Przewodniczących poszczególne tury pytań mogą być prowadzone z udziałem Rady, Przewodniczącego Komisji, Wiceprzewodniczącego Komisji/Wysokiego Przedstawiciela Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Przewodniczącego Eurogrupy.
_______________
_______________
17 Zob. załącznik II.
17 Zob. załącznik II.
Poprawka 2 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 117 – ustęp 1
1. Każdy poseł może wnosić pytania wymagające odpowiedzi na piśmie do Przewodniczącego Rady Europejskiej, Rady, Komisji lub Wiceprzewodniczącego Komisji/ Wysokiego Przedstawiciela Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, zgodnie z wytycznym określonymi w załączniku do niniejszego Regulaminu18. Wyłączną odpowiedzialność za treść pytań ponosi ich autor.
1. Każdy poseł może wnosić pytania wymagające odpowiedzi na piśmie do Przewodniczącego Rady Europejskiej, Rady, Komisji lub Wiceprzewodniczącego Komisji/Wysokiego Przedstawiciela Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku do niniejszego Regulaminu18. Wyłączną odpowiedzialność za treść pytań ponosi ich autor.
__________
_________
18 Zob. załącznik III.
18 Zob. załącznik III.
Poprawka 3 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 117 – ustęp 2
2. Pytania są przekazywane na piśmie Przewodniczącemu, który przedkłada je adresatom. Przewodniczący rozstrzyga wątpliwości dotyczące dopuszczalności pytań. Autor pytania zostaje powiadomiony o jego decyzji.
2. Pytania są przekazywane Przewodniczącemu. Przewodniczący rozstrzyga wątpliwości dotyczące dopuszczalności pytań. Decyzja Przewodniczącego opiera się nie tylko na przepisach określonych w załączniku, o którym mowa w ustępie 1, ale także na ogólnych przepisach Regulaminu. Autor pytania zostaje powiadomiony o decyzji Przewodniczącego.
Poprawka 4 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 117 – ustęp 2 a (nowy)
2a. Pytania składa się w formie elektronicznej. Każdy poseł może złożyć maksymalnie pięć pytań miesięcznie.
W wyjątkowych przypadkach poseł może złożyć dodatkowe pytania w formie wydrukowanego i podpisanego dokumentu przekazywanego osobiście do stosownego działu Sekretariatu Generalnego Parlamentu Europejskiego.
Po upływie jednego roku od rozpoczęcia ósmej kadencji Konferencja Przewodniczących przeprowadzi ocenę procedury składania dodatkowych pytań.
Poprawka 7 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 117 – ustęp 4 – akapit trzeci
Posłowie wskazują rodzaj zadawanego pytania. Decyzja w tej sprawie należy do Przewodniczącego.
skreślony
Poprawka 8 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 117 – ustęp 5
5. Pytania wraz z odpowiedziami są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
5. Pytania wraz z odpowiedziami są publikowane na stronie internetowej Parlamentu.
Poprawka 9 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 118 – ustęp 1
1. Każdy poseł może wnosić do Europejskiego Banku Centralnego pytania wymagające odpowiedzi na piśmie zgodnie z wytycznym określonymi w załączniku do niniejszego Regulaminu19.
1. Każdy poseł może skierować do Europejskiego Banku Centralnego do sześciu pytań wymagających odpowiedzi na piśmie miesięcznie zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku do niniejszego Regulaminu19. Autor pytań ponosi wyłączną odpowiedzialność za ich treść.
19 Zob. załącznik III._________ _________
19 Zob. załącznik III.
Poprawka 10 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 118 – ustęp 2
2. Pytania są przedkładane na piśmie przewodniczącemu właściwej komisji, który powiadamia o nich Europejski Bank Centralny. Przewodniczący rozstrzyga wątpliwości dotyczące dopuszczalności pytań. Autor pytania zostaje powiadomiony o decyzji Przewodniczącego.
2. Pytania są przedkładane na piśmie przewodniczącemu właściwej komisji, który przekazuje je Europejskiemu Bankowi Centralnemu.
Poprawka 11 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 118 – ustęp 3
3. Pytania i odpowiedzi publikuje się w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
3. Pytania wraz z odpowiedziami są publikowane na stronie internetowej Parlamentu.
Poprawka 12 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik II
Przebieg tury pytań przewidzianej w art. 116
Przebieg tury pytań z Komisją
A. Wytyczne
1. Posłowie kierujący pytania do jednego z komisarzy są wybierani w drodze losowania w następujący sposób:
1. Pytania są dopuszczalne pod warunkiem, że:
– na godzinę przed rozpoczęciem tury pytań przy wejściu do sali posiedzeń umieszcza się urnę;
– są zwięzłe i sformułowane w sposób pozwalający na udzielenie krótkiej odpowiedzi;
– posłowie, którzy chcą zadać pytanie, podają swoje imię i nazwisko w formularzu, który wrzucają do urny;
– dotyczą uprawnień i obowiązków ich adresata oraz mają związek z interesem ogólnym;
– posłowie, którzy chcą zadać pytanie, mogą złożyć tylko jeden formularz;
– odnoszą się w szczególności, jeśli chodzi o specyficzne pytania do Rady, do sprawowania przez nią funkcji określania, koordynowania lub wykonywania polityki Unii lub do jej uprawnień w ramach procedur mianowania lub dotyczących funkcjonowania instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii lub zmiany traktatów;
– Przewodniczący otwiera turę pytań i zamyka urnę;
– nie wymagają od instytucji, do której są skierowane, uprzedniego wykonywania analiz ani szeroko zakrojonych badań;
– Przewodniczący losuje każdorazowo jedną kartę i wzywa wybranego posła do zadania pytania właściwemu komisarzowi.
– są precyzyjnie sformułowane i odnoszą się do konkretnej sprawy;
2. Poseł ma minutę na sformułowanie pytania, zaś komisarz dwie minuty na udzielenie odpowiedzi. Poseł ten może w czasie 30 sekund zadać pytanie uzupełniające bezpośrednio odnoszące się do pytania głównego. Komisarz ma dwie minuty na udzielenie odpowiedzi na pytanie uzupełniające.
– nie zawierają żadnego twierdzenia ani oceny;
3. Pytania oraz pytania uzupełniające muszą bezpośrednio dotyczyć wybranego zagadnienia przekrojowego. Przewodniczący podejmuje decyzję o dopuszczalności pytań.
– nie dotyczą spraw o charakterze ściśle osobistym;
– nie mają na celu uzyskania dokumentów lub informacji statystycznych;
– są przedstawione w formie pytającej.
2. Nie jest dopuszczalne pytanie w sprawie wpisanej już do porządku dziennego i mającej być przedmiotem dyskusji z udziałem zainteresowanej instytucji ani pytanie dotyczące sprawowania przez Radę funkcji ustawodawczej i budżetowej, określonych w art. 16 ust. 1 zdanie pierwsze Traktatu o Unii Europejskiej.
3. Pytanie nie jest dopuszczalne, jeżeli identyczne lub podobne pytanie zostało już postawione i udzielono na nie odpowiedzi w ciągu ostatnich trzech miesięcy lub w przypadku żądania informacji dotyczących działań następczych w odniesieniu do konkretnej rezolucji Parlamentu, które zostały już dostarczone przez Komisję w pisemnym komunikacie dotyczącym działań następczych, chyba że pojawią się nowe fakty lub autor pytania chce otrzymać dodatkowe informacje. W pierwszym przypadku autorowi przekazuje się kopię pytania i odpowiedzi.
Pytania uzupełniające
4. Po uzyskaniu odpowiedzi każdy poseł może zadać pytanie uzupełniające do każdego pytania. Poseł może zadać najwyżej dwa pytania uzupełniające.
5. Pytania uzupełniające muszą spełniać warunki dopuszczalności zawarte w niniejszych wytycznych.
6. Przewodniczący podejmuje decyzję o dopuszczalności pytań uzupełniających i ogranicza ich liczbę w taki sposób, aby każdy poseł mógł otrzymać odpowiedź na zadane pytanie.
Przewodniczący nie ma obowiązku dopuszczania pytań uzupełniających nawet, gdy spełniają one wymienione wyżej warunki dopuszczalności, jeżeli:
a) pytanie mogłoby zakłócić prawidłowy przebieg tury pytań lub
b) kwestia główna, do której odnosi się pytanie uzupełniające, została wystarczająco wyjaśniona przez inne pytania uzupełniające lub
c) pytanie uzupełniające nie ma bezpośredniego związku z pytaniem głównym.
Odpowiedzi na pytania
7. Instytucja, do której skierowano pytania, dba o to, aby jej odpowiedzi były zwięzłe i rzeczowe.
8. Jeśli treść pytań na to pozwala, Przewodniczący, po uprzednim zasięgnięciu opinii autorów pytań, może zadecydować, że instytucja powinna udzielić na nie odpowiedzi łącznej.
9. Odpowiedzi na pytania udziela się wyłącznie w obecności ich autora, chyba że przed rozpoczęciem tury pytań autor przekaże Przewodniczącemu na piśmie nazwisko swojego zastępcy.
10. Jeśli autor pytania lub jego zastępca są nieobecni, pytanie pozostawia się bez odpowiedzi.
11. Jeśli poseł złożył pytanie, ale ani on, ani jego zastępca nie są obecni podczas tury pytań, Przewodniczący przypomina posłowi pisemnie o obowiązku stawienia się lub zapewnienia zastępcy. Jeśli w ciągu dwunastu miesięcy Przewodniczący jest zmuszony wystosować takie upomnienie trzykrotnie, poseł traci na sześć miesięcy prawo do składania pytań w ramach tury pytań.
12. Na pytania, na które nie udzielono odpowiedzi z braku czasu, odpowiada się zgodnie z art. 117 ust. 4 akapit pierwszy, chyba że autor pytania wnioskuje o zastosowanie art. 117 ust. 3.
13. Do procedury dotyczącej odpowiedzi pisemnych stosuje się postanowienia art. 117 ust. 3 i 5.
Terminy
14. Pytania powinny być złożone najpóźniej na tydzień przed rozpoczęciem tury pytań. Pytania, które nie zostały złożone w tym terminie, mogą być rozpatrywane w trakcie tury pytań o ile instytucja, do której są skierowane, wyrazi na to zgodę.
Dopuszczone pytania są doręczane posłom i przekazywane instytucjom, do których są skierowane.
B. Zalecenia
(wyciąg z rezolucji Parlamentu z dnia13 listopada 1986 r.)
Parlament Europejski,
1. pragnie, aby wytyczne dotyczące przebiegu tury pytań zawarte w art. 4327 Regulaminu, a w szczególności w ust. 1 wytycznych dotyczącym warunków dopuszczalności pytań, były ściślej stosowane;
2. zaleca częstsze korzystanie z uprawnienia przyznanego Przewodniczącemu Parlamentu Europejskiego na mocy art. 43 ust. 328 Regulaminu do tematycznego grupowania pytań przewidzianych na turę pytań; uważa jednak, że tego typu grupowaniu powinny podlegać wyłącznie pytania umieszczone w pierwszej części listy pytań złożonych w trakcie danej sesji miesięcznej;
3. odnośnie do pytań uzupełniających zaleca, aby Przewodniczący przyjął za ogólną zasadę przyznanie autorowi pytania głównego prawa do jednego pytania uzupełniającego, natomiast posłom, w szczególności tym, którzy wywodzą się z innej grupy politycznej lub państwa członkowskiego niż autor pytania głównego, do jednego lub co najwyżej dwóch pytań uzupełniających; przypomina również, że pytania uzupełniające powinny być zwięzłe i przedstawione w formie pytającej oraz zaleca, aby nie przekraczały one 30 sekund;
4. zachęca Komisję i Radę do dbania o zwięzłość i rzeczowość odpowiedzi, zgodnie z ust. 7 wytycznych.
_______________
27Obecnie art. 116.
28Obecnie art. 116 ust. 3.
Poprawka 13 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik III – tytuł
Wytyczne do pytań wymagających odpowiedzi na piśmie na mocy art. 117 i 118
Kryteria zadawania pytań wymagających odpowiedzi na piśmie na mocy art. 117 i 118
Poprawka 14 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik III – ustęp 1 – tiret drugie
– wchodzą w zakres uprawnień i obowiązków adresata oraz mają związek z interesem ogólnym;
– wchodzą wyłącznie w zakres uprawnień instytucji określonych na mocy odnośnych Traktatów i w zakres obowiązków adresata oraz mają związek z interesem ogólnym;
Poprawka 15 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik III – ustęp 1 – tiret trzecie a (nowe)
– nie przekraczają 200 słów;
Poprawka 16 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik III – ustęp 1 – tiret piąte a (nowe)
– zawierają nie więcej niż trzy pytania szczegółowe.
Poprawka 17 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik III – ustęp 2
2. W przypadku braku zgodności pytania z powyższymi wytycznymi Sekretariat przedstawia autorowi pytania odpowiednie sugestie, w jaki sposób pytanie może zostać sformułowane, aby zostało uznane za dopuszczalne.
2. Na życzenie Sekretariat przedstawia autorom sugestie dotyczące spełniania w indywidualnych przypadkach kryteriów określonych w ustępie 1.
Poprawka 18 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik III – ustęp 3
3. W przypadku gdy identyczne lub podobne pytanie zostało już zadane w trakcie poprzednich sześciu miesięcy i udzielono na nie odpowiedzi lub w przypadku żądania informacji dotyczących działań następczych w odniesieniu do konkretnej rezolucji Parlamentu, które zostały już dostarczone przez Komisję w pisemnym komunikacie dotyczącym działań następczych, Sekretariat przekazuje autorowi kopię tego pytania oraz odpowiedź na nie. Nowego pytania nie przekazuje się adresatowi, dopóki autor nie powoła się na nowe istotne fakty lub nie zażąda dalszych informacji.
3. W przypadku gdy identyczne lub podobne pytanie zostało już zadane w trakcie poprzednich sześciu miesięcy i udzielono na nie odpowiedzi lub w przypadku żądania informacji dotyczących działań następczych w odniesieniu do konkretnej rezolucji Parlamentu, które zostały już dostarczone przez Komisję w pisemnym komunikacie dotyczącym działań następczych, Sekretariat przekazuje autorowi kopię tego pytania oraz odpowiedź na nie. Nowego pytania nie przekazuje się adresatowi, dopóki Przewodniczący nie zdecyduje o tym w świetle istotnych nowych okoliczności i w odpowiedzi na uzasadnioną prośbę autora.
Poprawka 19 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik III – ustęp 4
4. Jeżeli pytanie dotyczy informacji rzeczowych lub statystycznych, które są już udostępnione bibliotece Parlamentu, biblioteka informuje o tym posła, który może wycofać pytanie.
4. Jeżeli pytanie dotyczy informacji rzeczowych lub statystycznych, które są już udostępnione służbom analitycznym Parlamentu, nie jest ono przekazywane adresatowi, ale tym służbom, o ile na życzenie autora Przewodniczący nie zdecyduje inaczej.
Poprawka 20 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik III – ustęp 5
5. Na pytania dotyczące powiązanych ze sobą spraw można udzielać wspólnej odpowiedzi.
5. Pytania dotyczące powiązanych ze sobą spraw mogą być przez Sekretariat łączone w jedno pytanie i na takie połączone pytania można udzielać wspólnej odpowiedzi.
Zmiana art. 90 Regulaminu Parlamentu Europejskiego, dotyczącego umów międzynarodowych
344k
45k
Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie zmiany art. 90 Regulaminu Parlamentu dotyczącego umów międzynarodowych (2013/2259(REG))
– uwzględniając pisma przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych z 29 stycznia 2013 r. i przewodniczącego Komisji Handlu Międzynarodowego z 13 lutego 2013 r. do przewodniczącego Komisji Spraw Konstytucyjnych,
– uwzględniając art. 211 i 212 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0253/2014),
1. podejmuje decyzję o wprowadzeniu do Regulaminu poniższych zmian;
2. przypomina, iż zmiany te wchodzą w życie pierwszego dnia najbliższej sesji plenarnej;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji do wiadomości Radzie i Komisji.
Tekst obowiązujący
Poprawka
Poprawka 1 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 90 – ustęp 4
4. Na każdym etapie trwania negocjacji Parlament może, na podstawie sprawozdania właściwej komisji oraz po rozpatrzeniu wszelkich stosownych wniosków przedłożonych zgodnie z art. 121, przyjąć zalecenia i zwrócić się o ich uwzględnienie przed zawarciem rozpatrywanej umowy międzynarodowej.
4. Na każdym etapie trwania negocjacji i po ich zakończeniu aż do momentu zawarcia umowymiędzynarodowej Parlament może, na podstawie sprawozdania właściwej komisji oraz po rozpatrzeniu wszelkich stosownych wniosków przedłożonych zgodnie z art. 121, przyjąć zalecenia i zwrócić się o ich uwzględnienie przed zawarciem tej umowy.
Poprawka 2 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 90 – ustęp 5
5. Po zakończeniu negocjacji, lecz przed podpisaniem umowy, projekt umowy jest przekazywany Parlamentowi w celu wydania opinii lub wyrażenia zgody. Do procedury wyrażania zgody stosuje się art. 81.
5. Przewodniczący przekazuje skierowane do Parlamentu wnioski Rady o wyrażenie zgody lub o wydanie opinii do rozpatrzenia właściwej komisji zgodnie z art. 81 lub art. 43 ust. 1.
Poprawka 3 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 90 – ustęp 6
6. Przed głosowaniem w sprawie udzielenia zgody właściwa komisja, grupa polityczna lub co najmniej jedna dziesiąta posłów mogą wystąpić z wnioskiem, aby Parlament zasięgnął opinii Trybunału Sprawiedliwości w sprawie zgodności umowy międzynarodowej z traktatami. W przypadku przyjęcia takiego wniosku przez Parlament głosowanie w sprawie udzielenia zgody zostaje odroczone do chwili wydania opinii przez Trybunał15.
6. Przed głosowaniem właściwa komisja, grupa polityczna lub co najmniej jedna dziesiąta posłów mogą wystąpić z wnioskiem, aby Parlament zasięgnął opinii Trybunału Sprawiedliwości w sprawie zgodności umowy międzynarodowej z traktatami. W przypadku przyjęcia takiego wniosku przez Parlament głosowanie zostaje odroczone do chwili wydania opinii przez Trybunał15.
__________________
__________________
15 Zob. także wykładnię art. 128.
15 Zob. także wykładnię art. 128.
Zmiana Regulaminu Parlamentu Europejskiego w celu umożliwienia stosowania podpisów elektronicznych
343k
42k
Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie zmiany Regulaminu Parlamentu w celu umożliwienia składania podpisów elektronicznych (2014/2011(REG))
– uwzględniając pismo przewodniczącego Konferencji Przewodniczących Komisji z dnia 10 grudnia 2013 r.,
– uwzględniając art. 211 i 212 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0175/2014),
1. podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swojego Regulaminu poniższych zmian;
2. przypomina, iż zmiany te wchodzą w życie pierwszego dnia najbliższej sesji plenarnej;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji tytułem informacji.
Tekst obowiązujący
Poprawka
Poprawka 1 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 148 a (nowy)
Artykuł 148a
Elektroniczny obieg dokumentów
Dokumenty Parlamentu mogą być przygotowywane, podpisywane i dystrybuowane w formie elektronicznej. Prezydium podejmuje decyzje dotyczące specyfikacji technicznych i prezentacji formy elektronicznej.
Poprawka 2 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 156 – ustęp 1 – wykładnia poniżej akapitu drugiego
Poprawki mogą być podpisywane za pomocą podpisu elektronicznego w ramach projektu pilotażowego, w którym weźmie udział ograniczona liczba komisji parlamentarnych pod warunkiem, z jednej strony, że komisje uczestniczące w projekcie wyraziły na to zgodę, a z drugiej strony, że zastosowano odpowiednie środki w celu zapewnienia autentyczności podpisów.
skreślony
Projekt budżetu korygującego nr 1/2014 - korekty techniczne dotyczące Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego, Horyzontu 2020 oraz wspólnego przedsięwzięcia Shift2Rail
208k
43k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 1/2014 na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja (08219/2014 – C7-0146/2014 – 2014/2018(BUD))
– uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,
– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(1), w szczególności jego art. 41,
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 20 listopada 2013 r.(2),
– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(3),
– uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020(4),
– uwzględniając wniosek w sprawie decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udziału Unii Europejskiej w podwyższeniu kapitału Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego (COM(2014)0066),
– uwzględniając wniosek w sprawie rozporządzenia Rady ustanawiającego wspólne przedsiębiorstwo Shift2Rail (COM(2013)0922),
– uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 1/2014 przyjęty przez Komisję dnia 11 lutego 2014 r. (COM(2014)0078),
– uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 1/2014 przyjęte przez Radę dnia 9 kwietnia 2014 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu dnia 10 kwietnia 2014 r. (08219/2014 – C7-0146/2014),
– uwzględniając art. 75b i 75e Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7–0276/2014),
A. mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 1/2014 dotyczy szeregu technicznych dostosowań, które są niezbędne do wykonania budżetu na 2014 r., zgodnie z najnowszymi aktami ustawodawczymi, a zwłaszcza dostosowań niezbędnych do wdrożenia zaproponowanego podwyższenia kapitału Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego (EFI), zmian wynikających z podstawy prawnej programu „Horyzont 2020” przyjętej po formalnym przyjęciu budżetu na 2014 r. oraz dostosowań związanych z utworzeniem struktury budżetowej dla zaproponowanego wspólnego przedsiębiorstwa Shift2Rail;
B. mając na uwadze, że podwyższenie kapitału własnego EFI przyczyni się do poprawienia dostępu małych i średnich przedsiębiorstw do finansowania za pośrednictwem programów COSME i „Horyzont 2020”;
C. mając na uwadze, że zmiany w nomenklaturze programu „Horyzont 2020” są konieczne, aby dostosować ją do przepisów podstawy prawnej przyjętej w grudniu 2013 r.;
D. mając na uwadze, że stworzenie odpowiedniej struktury budżetowej dla wspólnego przedsiębiorstwa Shift2Rail jest niezbędne i że uczyniono już to w odniesieniu do innych wspólnych przedsiębiorstw podczas procedury budżetowej dotyczącej roku 2014;
E. mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 1/2014 służy formalnemu wprowadzeniu tej korekty do budżetu na rok 2014;
F. mając na uwadze, że proponowane zmiany przedstawione są jako niemające wpływu na budżet i nie zmieniają one ogólnego poziomu wydatków w 2014 r.;
1. przypomina, że w programie prac dla działalności objętej pozycją budżetową 08 02 04 01 „Nauka dla społeczeństwa i ze społeczeństwem” wskazano zobowiązania w wysokości około 53 mln EUR w 2014 r., podczas gdy w projekcie budżetu korygującego nr 1/2014 nie proponuje się przyznania żadnych środków w tej pozycji; przypomina Komisji o podjętym podczas posiedzenia trójstronnego w sprawie budżetu w dniu 2 kwietnia 2014 r. zobowiązaniu do natychmiastowego dokonania wewnętrznego przesunięcia do pozycji 08 02 04 01 „Nauka dla społeczeństwa i ze społeczeństwem”, aby zapewnić sprawne rozpoczęcie tej działalności zgodnie z programem prac i podstawą prawną;
2. przyjmuje do wiadomości przedłożony przez Komisję projekt budżetu korygującego nr 1/2014 oraz stanowisko Rady dotyczące tego projektu;
3. zatwierdza stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 1/2014;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 1/2014 został ostatecznie przyjęty, oraz do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;
5. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustanowienia zasad i procedur w odniesieniu do wprowadzenia ograniczeń działalności odnoszących się do poziomu hałasu w portach lotniczych Unii w ramach zrównoważonego podejścia oraz uchylającego dyrektywę 2002/30/WE (05560/2/2014 – C7-0133/2014– 2011/0398(COD))
– uwzględniając stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu (05560/2/2014 – C7‑0133/2014),
– uwzględniając uzasadnione opinie przedstawione – na mocy Protokołu (nr 2) w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez francuski Senat, niemiecki Bundesrat i holenderską Izbę Reprezentantów, w których stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 28 marca 2012 r.(1),
– uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 19 lipca 2012 r.(2),
– uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(3) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0828),
– uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 72 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A7-0274/2014),
1. zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;
2. przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji;
3. stwierdza, że akt ustawodawczy zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu ustawodawczego, zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;
5. zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu ustawodawczego po sprawdzeniu, czy wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady;
6. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ
Oświadczenie Komisji w sprawie zmiany dyrektywy 2002/49/WE
Komisja omawia z państwami członkowskimi załącznik II do dyrektywy 2002/49/WE (metody obliczania hałasu), mając na celu jego przyjęcie w najbliższych miesiącach.
Opierając się na pracach, które Światowa Organizacja Zdrowia prowadzi obecnie nad metodami oceniania wpływu hałasu na zdrowie, Komisja zamierza zmienić załącznik III do dyrektywy 2002/49/WE (ocena wpływu na zdrowie, krzywe dawka – reakcja).
Działanie Unii na rzecz Europejskich Stolic Kultury na lata 2020–2033 ***II
266k
36k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. dotyczące stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej działanie Unii na rzecz Europejskich Stolic Kultury na lata 2020–2033 i uchylającej decyzję nr 1622/2006/WE (05793/1/2014 – C7-0132/2014 – 2012/0199(COD))
– uwzględniając stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu (05793/1/2014 – C7-0132/2014),
– uwzględniając opinie Komitetu Regionów z dni 15 lutego 2012 r.(1) oraz 30 listopada 2012 r.(2),
– uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(3) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0407),
– uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art.72 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Kultury i Edukacji (A7-0275/2014),
1. zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;
2. stwierdza, że akt ustawodawczy zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu ustawodawczego, zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;
4. zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu ustawodawczego po sprawdzeniu, czy wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady;
5. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 812/2004 ustanawiające środki dotyczące przypadkowych odłowów waleni na łowiskach (06103/1/2014 – C7-0100/2014 – 2012/0216(COD))
– uwzględniając stanowisko Rady w pierwszym czytaniu (06103/1/2014 – C7‑0100/2014),
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 14 listopada 2012 r.(1),
– uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(2) w sprawie wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0447),
– uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 72 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Rybołówstwa (A7-0272/2014),
1. zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;
2. stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania aktu wraz z przewodniczącym Rady, zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;
4. zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu, po sprawdzeniu, czy wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady;
5. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (COM(2012)0131 – C7-0086/2012 – 2012/0061(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0131),
– uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 53 ust. 1 oraz art. 62 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7‑0086/2012),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 19 września 2012 r.(1),
– uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 29 listopada 2012 r.(2),
– uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 5 marca 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art.55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, jak również Komisji Prawnej (A7-0249/2013),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;
3. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/.../UE w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, zmieniającej rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym („rozporządzenie w sprawie IMI”)
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/67/UE.)
ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ
Oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji
odnośnie do art. 4 ust. 3 lit. g)
Fakt, czy stanowisko, do którego delegowany pracownik zostaje czasowo przydzielony w celu wykonywania swojej pracy w ramach świadczenia usług, było zajmowane przez tego samego lub innego pracownika (delegowanego) w jakichkolwiek innych poprzednich okresach stanowi tylko jeden z możliwych elementów, które należy uwzględnić przy dokonywaniu całościowej oceny sytuacji faktycznej w przypadku wątpliwości.
Sam fakt, że może to być jeden z elementów, w żaden sposób nie powinien być interpretowany jako wprowadzający zakaz ewentualnego zastąpienia pracownika delegowanego innym pracownikiem delegowanym lub utrudniający możliwość takiego zastąpienia, które może być właściwe w szczególności dla usług świadczonych sezonowo, cyklicznie lub powtarzalnie.
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego (przekształcenie) (COM(2013)0311 – C7-0147/2013 – 2013/0162(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0311),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0147/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 18 września 2013 r.(1),
– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(2),
– uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 5 listopada 2013 r. skierowane do Komisji Kultury i Edukacji zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,
– uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 27 lutego 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 87 i 55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji (A7-0058/2014),
A. mając na uwadze, że grupa konsultacyjna służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych, niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do ujednolicenia niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek zawiera zwykłe ujednolicenie istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,
1. uchwala poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu, biorąc pod uwagę zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/.../UE w sprawie zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego, zmieniającej rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 (wersja przekształcona)
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/60/UE.)
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych w celu ograniczenia korzystania z lekkich plastikowych toreb na zakupy (COM(2013)0761 – C7-0392/2013 – 2013/0371(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0761),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0392/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 26 lutego 2014 r.(1),
– uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 3 kwietnia 2014 r.(2),
– uwzględniając art. 55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7-0174/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/.../UE zmieniającej dyrektywę 94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych w celu ograniczenia korzystania z lekkich plastikowych toreb na zakupy
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(5),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(6) została przyjęta w celu zapobieżenia wpływowi opakowań i odpadów opakowaniowych na środowisko lub jego ograniczenia. Chociaż plastikowe torby na zakupy są opakowaniami w rozumieniu tej dyrektywy, jej przepisy nie zawierają szczególnych środków odnoszących się do korzystania z takich toreb.
(2) Korzystanie z plastikowych toreb na zakupy powoduje powstawanie dużych ilości odpadów oraz nieefektywne korzystanie z zasobów i oczekuje się, że będzie wzrastać, jeśli nie zostaną podjęte żadne działania. Wyrzucanie plastikowych toreb na zakupy przyczynia się do powstawaniaprowadzi do zanieczyszczenia środowiska i pogłębia powszechny problem odpadów morskich, które zagrażają ekosystemom morskimw basenach wodnych, stwarzając zagrożenie dla ekosystemów wodnych na całym świecie. [Popr. 1]
(2a) Ponadto nagromadzenie plastikowych toreb na zakupy w środowisku wywiera wyraźnie negatywny wpływ na niektóre dziedziny gospodarki, takie jak turystyka. [Popr. 2]
(3) Lekkie plastikowe torby na zakupy o grubości poniżej 50 mikronów, które stanowią zdecydowaną większość całkowitej liczby plastikowych toreb na zakupy zużywanych w Unii, są rzadziej wykorzystywane ponowniew mniejszym stopniu nadają się do ponownego wykorzystania niż grubsze plastikowe torby na zakupy, a zatem szybciej stają się odpadem i są częściej wyrzucane, a ze względu na lekką wagę istnieje większe prawdopodobieństwo ich rozprzestrzeniania się w środowisku naturalnym, zarówno w ekosystemie lądowym, jak i w ekosystemie słodkowodnym i morskim. [Popr. 3]
(3a) Obecne współczynniki recyklingu są bardzo niskie, nawet jeśli plastikowe torby na zakupy nadają się do recyklingu. Co więcej, nie oczekuje się, że recykling plastikowych toreb na zakupy osiągnie znaczący poziom, ponieważ z powodu małej grubości i lekkości plastikowe torby na zakupy nie mają wysokiej wartości, jeśli chodzi o recykling. Ponadto nie istnieje system selektywnego zbierania plastikowych toreb na zakupy, ich transport jest kosztowny, a ich mycie przed recyklingiem wymaga dużych ilości wody. W związku z tym recykling plastikowych toreb na zakupy nie rozwiązuje powodowanych przez nie problemów. [Popr. 4]
(3b) Zgodnie z hierarchią odpadów najważniejsze jest zapobieganie. Dlatego też określono ogólnounijny cel w zakresie ograniczenia ich ilości. Jednak lekkie plastikowe torby na zakupy można używać do wielu celów i będą nadal wykorzystywane w przyszłości. W celu zagwarantowania, by potrzebne lekkie plastikowe torby na zakupy nie zanieczyszczały środowiska jako odpady, konieczne jest rozszerzenie infrastruktury do gospodarki odpadami, szczególnie do recyklingu, należy również informować konsumentów o właściwym pozbywaniu się odpadów. [Popr. 46]
(4) Poziom zużycia plastikowych toreb na zakupy znacznie różni się w całej Unii nie tylko ze względu na różnice w zwyczajach konsumentów, świadomości ekologicznej, a takżelecz głównie z uwagi na stopień skuteczności środków podejmowanych przez państwa członkowskie. Kilku państwom członkowskim udało się znacznie zmniejszyć poziom zużycia plastikowych toreb na zakupy, a średni poziom zużycia w siedmiu najlepiej sobie radzących państwach członkowskich wynosi zaledwie 20 % średniego unijnego zużycia. Należy ustalić ogólnounijne cele w zakresie ograniczenia zużycia w oparciu o średnie zużycie plastikowych toreb na zakupy w całej Unii, tak aby uwzględnić ograniczenie zużycia już osiągnięte w niektórych państwach członkowskich. [Popr. 5]
(4a) Dostępne dane dotyczące zużycia plastikowych toreb na zakupy w Unii wyraźnie wskazują na niskie lub zmniejszone zużycie w tych państwach członkowskich, w których podmioty gospodarcze nie udostępniają plastikowych toreb na zakupy za darmo, lecz pobierają za nie niewielką opłatę. [Popr. 6]
(4b) Ponadto wykazano, że decydującą rolę w realizacji celów dotyczących ograniczenia zużycia plastikowych toreb odgrywa informowanie konsumentów. Dlatego też konieczne są wysiłki instytucjonalne służące podniesieniu poziomu świadomości w kwestii wpływu plastikowych toreb na środowisko naturalne oraz w celu zerwania z obecnym postrzeganiem tworzyw sztucznych jako materiału nieszkodliwego, taniego i samego w sobie pozbawionego wartości. [Popr. 7]
(5) W celu propagowania podobnych ograniczeń średniego poziomu zużycia lekkich plastikowych toreb na zakupy państwa członkowskie powinny podjąć środki służące znacznemu zmniejszaniu zużycia plastikowych toreb na zakupy o grubości poniżej 50 mikronów i bardzo ograniczonych możliwościach ponownego wykorzystania, zgodne z ogólnymi celami Unii w zakresie polityki dotyczącej odpadów oraz unijnej hierarchii postępowania z odpadami, jak przewidziano w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE(7). Takie środki ograniczające powinny uwzględniać obecne poziomy zużycia plastikowych toreb na zakupy w poszczególnych państwach członkowskich, przy czym wyższe poziomy będą wymagać podjęcia bardziej ambitnych działań. W celu monitorowania postępów w ograniczaniu korzystania z lekkich plastikowych toreb na zakupy organy krajowe będą przekazywać dane dotyczące korzystania z nich zgodnie z art. 17 dyrektywy 94/62/WE. [Popr. 8]
(5a) Działania podejmowane przez państwa członkowskie powinny obejmować wykorzystanie instrumentów ekonomicznych takich jak stosowanie opłat, które okazało się szczególnie skuteczne przy ograniczaniu zużycia plastikowych toreb na zakupy. Państwa członkowskie powinny dopilnować, aby w punktach sprzedaży towarów lub produktów podmioty gospodarcze prowadzące sprzedaż żywności nie udostępniały bezpłatnie plastikowych toreb na zakupy innych niż bardzo lekkie plastikowe torby na zakupy lub zamienniki takich bardzo lekkich toreb na zakupy. Państwa członkowskie powinny również zachęcać podmioty gospodarcze prowadzące sprzedaż wyłącznie artykułów niespożywczych, aby w punktach sprzedaży towarów lub produktów nie udostępniały bezpłatnie plastikowych toreb na zakupy. [Popr. 9]
(6) Działania, jakie powinny zostać podjęte przez Państwa członkowskie, mogą obejmować wykorzystaniepowinny również mieć możliwość korzystania z instrumentów ekonomicznych takich jak podatki i opłaty, które okazały się szczególnie skuteczne przy ograniczaniu korzystania z plastikowych toreb na zakupy, jak również ograniczenia w zakresie wprowadzania do obrotu na zasadzie odstępstwa od art. 18 dyrektywy 94/62/WE, z zastrzeżeniem wymogów określonych w art. 34-36 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). [Popr. 10]
(6a) Plastikowe torby na zakupy używane do pakowania wilgotnych produktów żywnościowych sprzedawanych luzem, takich jak surowe mięso, ryby i nabiał, oraz plastikowe torby używane do trzymania niepaczkowanych gotowych artykułów spożywczych są wymagane do zachowania higieny żywności i dlatego powinno się je wyłączyć z zakresu niniejszej dyrektywy. [Popr. 47 i 51]
(6b) Bardzo lekkie plastikowe torby na zakupy są zazwyczaj stosowane przy zakupie suchych sprzedawanych luzem niepaczkowanych produktów żywnościowych, takich jak owoce, warzywa i słodycze. Korzystanie z bardzo lekkich plastikowych toreb na zakupy do takich celów pomaga zapobiegać marnotrawstwu żywności, ponieważ daje konsumentom możliwość zakupu takiej ilości produktu, jakiej potrzebują, bez konieczności zakupu określonej, uprzednio opakowanej ilości produktu, a także ponieważ pozwala na wycofanie niezdatnych do spożycia produktów bez konieczności wyrzucania całych partii produktów uprzednio opakowanych. Niemniej jednak bardzo lekkie plastikowe torby na zakupy wykonane z konwencjonalnych tworzyw sztucznych stanowią szczególny problem, jeśli chodzi o zaśmiecanie. [Popr. 12]
(6c) Plastikowe torby na zakupy wykonane z materiałów ulegających biodegradacji i nadających się do kompostowania są mniej szkodliwe dla środowiska niż torby na zakupy z konwencjonalnych tworzyw sztucznych. W przypadku gdy stosowanie plastikowych toreb na zakupy przynosi istotne korzyści, mianowicie gdy bardzo lekkie plastikowe torby na zakupy używane są do pakowania suchych sprzedawanych luzem niepaczkowanych produktów żywnościowych, takich jak owoce, warzywa i słodycze, takie konwencjonalne bardzo lekkie plastikowe torby na zakupy należy stopniowo zastępować torbami na zakupy wykonanymi z papieru pochodzącego z recyklingu lub bardzo lekkimi plastikowymi torbami na zakupy ulegającymi biodegradacji i nadającymi się do kompostowania. W przypadku gdy należy ograniczyć stosowanie plastikowych toreb na zakupy, zwłaszcza zużycie lekkich plastikowych toreb na zakupy, ogólnym celem w zakresie ograniczenia należy objąć również zużycie takich toreb wykonanych z materiałów ulegających biodegradacji i nadających się do kompostowania. Jednak państwom członkowskim posiadającym systemy selektywnego zbierania bioodpadów należy zezwolić na obniżenie ceny lekkich plastikowych toreb na zakupy ulegających biodegradacji i nadających się do kompostowania. [Popr. 13]
(6d) Programy edukacyjne skierowane ogólnie do konsumentów, a także w szczególności do dzieci, powinny odgrywać istotną rolę w ograniczaniu zużycia toreb plastikowych. Takie programy edukacyjne powinny być wdrażane zarówno przez państwa członkowskie, jak i producentów oraz sprzedawców detalicznych w punktach sprzedaży towarów i produktów. [Popr. 14]
(6e) Zasadnicze wymogi dotyczące opakowań, które można odzyskać przez kompostowanie, należy zmienić w taki sposób, aby zapewnić opracowanie europejskiej normy kompostowania ogrodowego. Zasadnicze wymogi dotyczące opakowań ulegających biodegradacji należy zmienić w taki sposób, aby jedynie materiały ulegające pełnej biodegradacji były uznawane za ulegające biodegradacji. [Popr. 15]
(6f) Norma europejska EN 13432 „Opakowania – Wymagania dotyczące opakowań przydatnych do odzysku przez kompostowanie i biodegradację – Program badań i kryteria oceny do ostatecznej akceptacji opakowań” ustala właściwości, jakimi musi charakteryzować się dany materiał, aby można było go uznać za „nadający się do kompostowania”, tzn. można było go poddać recyklingowi w procesie odzysku substancji organicznych polegającym na kompostowaniu i rozkładzie beztlenowym. Komisja powinna zwrócić się do Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego o opracowanie odrębnej normy dla kompostowania ogrodowego. [Popr. 16]
(6g) Producenci określają niektóre materiały z tworzyw sztucznych jako „oksy-biodegradowalne”. W przypadku takich materiałów z tworzyw sztucznych do konwencjonalnych tworzyw sztucznych wprowadza się dodatki „oksy-biodegradowalne”, zwykle sole metali. W wyniku utleniania tych dodatków materiały z tworzyw sztucznych rozpadają się na małe drobiny, które pozostają w środowisku naturalnym. Określanie takich materiałów z tworzyw sztucznych jako „ulegające biodegradacji” jest zatem mylące. Rozpad powoduje, że widoczne odpady w postaci na przykład plastikowych toreb na zakupy zmieniają się w niewidoczne odpady w postaci wtórnych mikrodrobin plastiku. Nie stanowi to rozwiązania problemu odpadów, lecz zwiększa zanieczyszczenie środowiska takimi materiałami z tworzyw sztucznych. Nie należy zatem stosować takich materiałów z tworzyw sztucznych w opakowaniach plastikowych. [Popr. 17]
(6h) Należy stopniowo rezygnować ze stosowania w materiałach opakowaniowych substancji rakotwórczych, mutagennych lub działających szkodliwie na rozrodczość oraz substancji zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego, aby unikać niepotrzebnego narażenia ludzi na działanie takich substancji oraz zapobiegać przedostawaniu się takich substancji do środowiska, gdy opakowania stają się odpadami. [Popr. 18]
(6i) W celu zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony środowiska naturalnego i zdrowia ludzi należy całkowicie zakazać wykorzystywania w plastikowych torbach na zakupy substancji szkodliwych, przede wszystkim substancji chemicznych zaburzających gospodarkę hormonalną. [Popr. 19]
(7) Środki mające na celu ograniczenie zużycia plastikowych toreb na zakupy powinny prowadzić do trwałego ograniczenia korzystania z lekkich plastikowych toreb na zakupy i nie powinny prowadzić do ogólnego wzrostu produkcji opakowań. [Popr. 20]
(7a) W celu zapewnienia uznawania w całej Unii oznaczeń (znak, opis lub kolorowy kod) toreb ulegających biodegradacji i nadających się do kompostowania należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do określenia takich oznaczeń. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. [Popr. 21]
(8) Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z komunikatem Komisji zatytułowanym „Plan działania na rzecz zasobooszczędnej Europy”(8) oraz powinny przyczyniać się do działań przeciwko zaśmiecaniu podejmowanych zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE(9).
(8a) Aby nie zakłócać funkcjonowaniu rynku wewnętrznego, w całej Unii powinny obowiązywać takie same warunki dotyczące stosowanych materiałów. Różnice w traktowaniu niektórych materiałów w niektórych państwach członkowskich ujemnie wpływają na recykling i handel. [Popr. 22]
(9) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 94/62/WE,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Artykuł 1
W dyrektywie 94/62/WE wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 dodaje się punkty w brzmieniu:"
„-2a. »plastikowe torby na zakupy« oznacza torby – z uchwytami lub bez – wykonane z materiałów z tworzyw sztucznych zdefiniowanych w art. 3 ust. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 10/2011*, które wydaje się klientom w punktach sprzedaży towarów lub produktów do celów przenoszenia tychże towarów lub produktów. Plastikowych toreb na zakupy niezbędnych do pakowania ze względów higieny żywności wilgotnych produktów żywnościowych sprzedawanych luzem, takich jak surowe mięso, ryby i nabiał oraz plastikowych toreb używanych do trzymania niepaczkowanych gotowych artykułów spożywczych, nie uznaje się za plastikowe torby na zakupy do celów niniejszej dyrektywy; [Popr. 48 i 53]
2a.
»lekkie plastikowe torby na zakupy« oznaczają torby wykonane z materiałów z tworzyw sztucznych, zgodnie z definicją w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 10/2011 o grubości ścianki poniżej 50 mikronów, i które są dostarczane konsumentom w punkcie sprzedaży towarów lub produktów, z wyjątkiem bardzo lekkich plastikowych toreb na zakupy; [Popr. 24]
2b.
»bardzo lekkie plastikowe torby na zakupy« oznaczają torby wykonane z materiałów z tworzyw sztucznych, zgodnie z definicją w art. 3 pkt 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 10/2011, o grubości ścianki poniżej 10 mikronów; [Popr. 25]
2c.
»materiały z tworzyw sztucznych ulegające oksy-fragmentacji« oznaczają materiały z tworzyw sztucznych zawierające dodatki, które katalizują rozpad tego materiału z tworzywa sztucznego na mikrofragmenty materiału z tworzywa sztucznego; [Popr. 26]
2d.
»bioodpady« oznaczają ulegające biodegradacji odpady ogrodowe i parkowe, odpady spożywcze i kuchenne z gospodarstw domowych, restauracji, placówek zbiorowego żywienia i handlu detalicznego oraz porównywalne odpady z zakładów przetwórstwa spożywczego. Definicja ta nie obejmuje odpadów z leśnictwa ani odpadów rolniczych, odchodów, osadów ściekowych ani innych odpadów ulegających biodegradacji, np. włókien naturalnych, papieru czy przetworzonego drewna. Wyklucza się również te produkty uboczne produkcji żywności, które nigdy nie stają się odpadami; [Popr. 27]
2e.
»substancje rakotwórcze, mutagenne lub działające szkodliwie na rozrodczość« oznaczają substancje, które są rakotwórcze, mutagenne lub działają szkodliwie na rozrodczość, należące do kategorii 1A lub 1B zgodnie z częścią 3 załącznika VI do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008**; [Popr. 28]
2f.
»substancje uszkadzające układ hormonalny« oznaczają substancje posiadające właściwości zaburzające funkcjonowanie układu hormonalnego, w odniesieniu do których istnieją naukowe dowody wskazujące na ich możliwy poważny wpływ na zdrowie ludzkie lub które zostały zidentyfikowane zgodnie z procedurą ustaloną w art. 59 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady***, lub które zostały zidentyfikowane zgodnie z zaleceniem Komisji […/…/UE]****;
________________
* Rozporządzenie Komisji (UE) nr 10/2011 z dnia 14 stycznia 2011 r. w sprawie materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością (Dz.U. L 12 z 15.1.2011, s. 1).
** Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniające i uchylające dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz.U. L 353 z 31.12.2008, s. 1).
*** Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. L 396 z 30.12.2006, s. 1).
**** Zalecenie Komisji […/…/UE] z dnia … w sprawie kryteriów identyfikacji substancji uszkadzających układ hormonalny (Dz.U. C …).”; [Popr. 29]
"
2) w art. 4 dodaje się ustępy w brzmieniu:"
„-1a. Państwa członkowskie dopilnowują produkcji opakowań w taki sposób, aby nie zawierały one substancji rakotwórczych, mutagennych lub działających szkodliwie na rozrodczość oraz substancji uszkadzających układ hormonalny w stężeniu przewyższającym 0,01%. Państwa członkowskie dopilnowują produkcji opakowań w taki sposób, aby nie zawierały one materiałów z tworzyw sztucznych ulegających oksy-fragmentacji. Te środki zostaną wprowadzone do dnia ...(10).
Popr.
30]
1a Państwa członkowskie podejmują środki mające na celu osiągnięcie trwałego ograniczenia korzystania z lekkich plastikowych toreb na zakupy na ich terytorium w ciągu dwóch lat od wejścia w życie niniejszej dyrektywy. o co najmniej
w porównaniu ze średnim zużyciem w Unii odpowiednio w 2010 r. [Popr. 31]
Państwa członkowskie podejmują środki zapewniające, aby podmioty gospodarcze prowadzące sprzedaż żywności nie udostępniały bezpłatnie plastikowych toreb na zakupy, z wyjątkiem bardzo lekkich plastikowych toreb na zakupy lub zamienników takich bardzo lekkich plastikowych toreb na zakupy, o których mowa w akapicie szóstym.
Państwa członkowskie dopilnowują, aby podmioty gospodarcze prowadzące sprzedaż żywności pobierały rzeczywistą i proporcjonalną opłatę za lekkie plastikowe torby na zakupy, tak aby osiągnąć cele w zakresie ograniczenia zużycia, o których mowa w akapicie pierwszym. Państwa członkowskie dopilnowują, aby podmioty gospodarcze prowadzące sprzedaż żywności pobierały co najmniej taką samą opłatę za grubsze plastikowe torby na zakupy oraz aby w punktach sprzedaży nie zastępowały lekkich plastikowych toreb na zakupy bardzo lekkimi plastikowymi torbami na zakupy. Państwa członkowskie podejmą takie środki do …(13).
Państwa członkowskie, które ustanowiły systemy selektywnego zbierania bioodpadów, mogą wymagać od podmiotów gospodarczych prowadzących sprzedaż żywności obniżenia o maksymalnie 50% ceny lekkich plastikowych toreb na zakupy, które ulegają biodegradacji i nadają się do kompostowania.
Państwa członkowskie zachęcają podmioty gospodarcze prowadzące sprzedaż artykułów niespożywczych, aby pobierały w rzeczywistym i proporcjonalnym zakresie opłaty za plastikowe torby na zakupy, tak aby osiągnąć cele w zakresie ograniczenia zużycia, o których mowa w akapicie pierwszym. [Popr. 32]
Państwa członkowskie podejmują środki, aby zapewnić stopniowe zastępowanie bardzo lekkich plastikowych toreb na zakupy używanych do pakowania suchych niepaczkowanych produktów żywnościowych sprzedawanych luzem, takich jak owoce, warzywa i słodycze, torbami na zakupy wykonanymi z papieru pochodzącego z recyklingu lub bardzo lekkimi plastikowymi torbami na zakupy ulegającymi biodegradacji i nadającymi się do kompostowania. Państwa członkowskie muszą osiągnąć współczynnik zastąpienia na poziomie 50 % do dnia …(14) i na poziomie 100% do dnia …(15)+. [Popr. 33]
Środki te Państwa członkowskie mogą obejmować zastosowanie krajowych celów w zakresie ograniczenia, instrumentów ekonomicznychstosować inne instrumenty ekonomiczne oraz ograniczeńutrzymać lub wprowadzić ograniczenia w zakresie wprowadzania do obrotu na zasadzie odstępstwa od art. 18. Takie środki nie mogą jednak stanowić metody arbitralnej dyskryminacji lub ukrytego ograniczania handlu między państwami członkowskimi. [Popr. 34]
Państwa członkowskie składają sprawozdania na temat wpływu tych środków na całkowite powstawanie odpadów opakowaniowych w sprawozdaniach składanych Komisji zgodnie z art. 17 niniejszej dyrektywy.
1b.
Sprzedawcy detaliczni pozwalają konsumentom na odmówienie przyjęcia i pozostawienie w punkcie sprzedaży każdego opakowania, które uznają oni za zbędne, w szczególności toreb na zakupy. Sprzedawcy detaliczni dopilnowują, aby takie opakowanie zostało wykorzystane ponownie lub poddane recyklingowi. [Popr. 35]
1c.
Komisja i państwa członkowskie propagują, przynajmniej podczas pierwszego roku po wejściu w życie niniejszej dyrektywy, prowadzenie publicznych kampanii informacyjnych i edukacyjnych na temat szkodliwych dla środowiska naturalnego skutków nadmiernego korzystania z konwencjonalnych toreb plastikowych. [Popr. 36]
1d.
Państwa członkowskie dopilnowują, aby środki mające na celu ograniczenie zużycia lekkich plastikowych toreb na zakupy nie prowadziły do ogólnego wzrostu produkcji opakowań.”; [Popr. 38]
"
3) dodaje się artykuł w brzmieniu:"
„Artykuł 6a
Informacje podawane na torbach plastikowych
Jeżeli torby ulegają biodegradacji i nadają się do kompostowania, jest to wyraźnie podane na torbie przy pomocy znaku, opisu lub kolorowego kodu. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych określających takie oznaczenia w celu zapewnienia ich uznawania w całej Unii. Państwa członkowskie mogą przyjmować środki w celu wskazania innych cech charakterystycznych, takich jak możliwość ponownego użycia, recyklingu i zdolność do biodegradacji.”; [Popr. 39]
"
4) dodaje się artykuł w brzmieniu:"
„Artykuł 20a
Wykonywanie przekazanych uprawnień
1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.
2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 6a, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia …(16).
3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 6a, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.
4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 6a wchodzi w życie tylko, jeśli ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”; [Popr. 40]
"
5) w załączniku II punkt 3 lit. c) i d) otrzymują brzmienie:"
„c) Opakowania podlegające odzyskowi przez kompostowanie
Odpady opakowaniowe przetwarzane przez kompostowanie mają takie właściwości biodegradacyjne, które nie stanowią przeszkody dla sprawiają, że nadają się one w pełni do oddzielnej zbiórki, oraz przemysłowego lub ogrodowego procesu kompostowania lub innych działań, jakim są poddawane.
d)
Opakowania ulegające biodegradacji
Odpady opakowaniowe ulegające biodegradacji odznaczają się taką zdolnością rozkładu fizycznego, chemicznego, termicznego i biologicznego, która zapewni ostateczny rozkład gotowego kompostu całego materiału na dwutlenek węgla, biomasę i wodę.” [Popr. 41]
"
Artykuł 2
1. Państwa członkowskie, w razie konieczności, dokonują zmian w ustawodawstwie krajowym i wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy przed upływem 12 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów. [Popr. 42]
Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.
2. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.
Artykuł 2a
Do dnia …(17) Komisja dokona przeglądu skuteczności niniejszej dyrektywy i oceni, czy konieczne jest podjęcie dalszych środków, oraz w stosownym przypadku załączy wniosek ustawodawczy. [Popr. 43]
Artykuł 3
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Artykuł 4
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.
Dyrektywa 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych (Dz.U. L 365 z 31.12.1994, s. 10).
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3).
Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów „Plan działania na rzecz zasobooszczędnej Europy” (COM(2011)0571 final).
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiająca ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej) (Dz.U. L 164 z 25.6.2008, s. 19).
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego zasady ochrony zewnętrznych granic morskich w kontekście współpracy operacyjnej koordynowanej przez Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Granicach Zewnętrznych Państw Członkowskich Unii Europejskiej (COM(2013)0197 – C7-0098/2013 – 2013/0106(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2013)0197),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 77 ust. 2 lit. d) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0098/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2013 r. w sprawie przestępczości zorganizowanej, korupcji i prania pieniędzy: zalecenia dotyczące potrzebnych działań i inicjatyw(1), ze szczególnym odniesieniem do walki z handlem ludźmi i tzw. handlarzami śmierci,
– uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 13 lutego 2014 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art.55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, jak również Komisji Transportu i Turystyki (A7-0461/2013),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom państw członkowskich.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 ustanawiającego zasady ochrony zewnętrznych granic morskich w kontekście współpracy operacyjnej koordynowanej przez Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Granicach Zewnętrznych państw członkowskich Unii Europejskiej
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 656/2014.)
Odpowiedzialność finansowa związana z trybunałami do spraw rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem, utworzonymi na mocy umów międzynarodowych, których Unia Europejska jest stroną ***I
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego ramy zarządzania odpowiedzialnością finansową związaną z trybunałami do spraw rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem, utworzonymi na mocy umów międzynarodowych, których Unia jest stroną (COM(2012)0335 – C7-0155/2012 – 2012/0163(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0335),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0155/2012),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 4 kwietnia 2014 r. do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art.55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0124/2013),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(1);
2. zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;
3. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 ustanawiającego ramy zarządzania odpowiedzialnością finansową związaną z trybunałami do spraw rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem, utworzonymi na mocy umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 912/2014.)
ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ
Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji
Przyjęcie i stosowanie niniejszego rozporządzenia pozostaje bez uszczerbku dla podziału kompetencji ustanowionego w Traktatach i nie jest interpretowane jako wykonywanie przez Unię kompetencji dzielonych, w obszarach, w których kompetencja Unii nie została wykonana.
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej i rozporządzenie Rady (WE) nr 597/2009 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (COM(2013)0192 – C7-0097/2013 – 2013/0103(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0192),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0097/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art.55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0053/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(1);
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej i rozporządzenie Rady (WE) nr 597/2009 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(2),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Wspólne reguły dotyczące ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych i przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej znajdują się odpowiednio w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1225/2009(3) oraz w rozporządzeniu Rady (WE) nr 597/2009(4) (wspólnie zwanych dalej „rozporządzeniami”). Rozporządzenia pierwotnie przyjęto w 1995 r. w następstwie zakończenia Rundy Urugwajskiej. Ze względu na liczne zmiany wprowadzone od tamtej pory do rozporządzeń, w 2009 r. Rada podjęła decyzję o ich ujednoliceniu w interesie jasności i racjonalności.
(2) Chociaż do rozporządzeń wprowadzano zmiany, od 1995 r. nie odbył się żaden zasadniczy przegląd ich funkcjonowania. W związku z tym w 2011 r. Komisja wszczęła przegląd rozporządzeń, m.in. aby lepiej odzwierciedlały one potrzeby przedsiębiorstw na początku XXI wieku.
(3) W następstwie przeglądu niektóre przepisy rozporządzeń należy zmienić w celu zwiększenia przejrzystości i przewidywalności, zapewnienia skutecznych środków do walki z retorsjami handlowymi ze strony państw trzecich, zwiększenia wydajności i skuteczności egzekwowania przepisów oraz optymalizacji procedur przeglądu. Ponadto w rozporządzeniach należy ująć niektóre praktyki stosowane w ostatnich latach w dochodzeniach antydumpingowych i antysubsydyjnych. [Popr. 1]
(4) Aby zwiększyć przejrzystość i przewidywalność dochodzeń antydumpingowych i antysubsydyjnych, strony, których dotyczy nałożenie tymczasowych środków antydumpingowych i wyrównawczych, a w szczególności importerów, należy powiadamiać o zbliżającym się nałożeniu ww. środków. Przyznany czas powinien odpowiadać okresowi pomiędzy przedłożeniem projektu aktu wykonawczego do komitetu antydumpingowego powołanego zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 oraz do komitetu antysubsydyjnego powołanego zgodnie z art. 25 rozporządzenia (WE) nr 597/2009 a przyjęciem tego aktu przez Komisję. Okres ten określono w art. 3 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. Ponadto, jeżeli w danym dochodzeniu nałożenie środków tymczasowych nie jest wskazane, strony należy odpowiednio wcześnie powiadomić, że środki nie zostaną nałożone. [Popr. 2]
(5) Eksporterom i producentom należy dać krótki okres czasu przed nałożeniem środków tymczasowych, aby mogli sprawdzić wyliczenia dotyczące swoich indywidualnych marginesów dumpingu i marginesów subsydium. Wówczas błędy w obliczeniach będzie można poprawić przed nałożeniem środków. [Popr. 95]
(6) Aby zapewnić skuteczne środki do walki z retorsjami, producentom unijnym należy umożliwić powoływanie się na rozporządzenia bez obawy, że strony trzecie zastosują retorsje. W szczególnych okolicznościach – zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów składających się głównie z małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) – istniejące przepisy przewidują wszczęcie dochodzenia bez uprzedniego otrzymania skargi, jeżeli istnieją wystarczające dowody istnienia dumpingu, subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, szkody i związku przyczynowego. Szczególne okoliczności powinny obejmować również zagrożenie retorsjami ze strony państw trzecich. [Popr. 3]
(7) W przypadku dochodzenia, które nie jest wszczynane na podstawie skargi, unijni producenci powinni być zobowiązaninależy zwrócić się do unijnych producentów z prośbą o współpracę w zakresie przedłożenia niezbędnych informacji, które umożliwią kontynuowanie dochodzenia; ma to na celu zapewnienie dostępu do informacji wystarczających do przeprowadzenia dochodzenia w przypadku zagrożenia retorsjami. Małe przedsiębiorstwa i mikroprzedsiębiorstwa powinny być zwolnione z tego obowiązku w celu zaoszczędzenia im nieuzasadnionego obciążenia administracyjnego i kosztów. [Popr. 4]
(8) Państwa trzecie coraz silniej ingerują w handel surowcami, aby zatrzymać je w kraju z korzyścią dla krajowych dalszych użytkowników; robią to np. poprzez nakładanie podatków wywozowych lub stosowanie podwójnych cen. Koszty surowców nie wynikają więc z działania zwykłych mechanizmów rynkowych, odzwierciedlających podaż i popyt na dany surowiec. Tego typu ingerencje dodatkowo zakłócają handel. W rezultacie unijnym producentom szkodzi nie tylko dumping, ale również dodatkowe zakłócenia handlu, które nie dotyczą producentów znajdujących się poniżej w łańcuchu dostaw w krajach stosujących tego typu praktyki. Aby zapewnić odpowiednią ochronę handlu, zasada niższego cła nie będzie stosowana w przypadku strukturalnych zakłóceń handlu surowcami.
(9) Subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych są w Unii zasadniczo zakazane zgodnie z art. 107 ust. 1 TFUE. W związku z tym subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych przyznawane przez państwa trzecie wyjątkowo silnie zakłócają handel. Wielkość pomocy państwa zatwierdzona przez Komisję z upływem czasu stale ulegała zmniejszeniu. W związku z tym w przypadku instrumentu antysubsydyjnego zasada niższego cła nie powinna być już stosowana w odniesieniu do przywozu z kraju(-ów) stosującego(-ych) subsydiowanie.
(10) Aby zoptymalizować procedury przeglądu, cła pobrane podczas dochodzenia należy zwrócić importerom, jeżeli po zakończeniu dochodzenia w ramach przeglądu wygaśnięcia środki nie są przedłużane. Takie działanie jest wskazane, ponieważ w okresie objętym dochodzeniem nie stwierdzono spełnienia warunków niezbędnych do przedłużenia środków. [Popr. 5]
(11) W rozporządzeniach należy ująć niektóre praktyki stosowane w ostatnich latach w dochodzeniach antydumpingowych i antysubsydyjnych.
(11a) Wszelkie dokumenty mające na celu wyjaśnienie ustalonych praktyk Komisji w odniesieniu do stosowania niniejszego rozporządzenia (w tym cztery projekty wytycznych w sprawie wyboru państwa analogicznego, przeglądów w przypadku wygaśnięcia, czasu trwania środków, marginesu szkody oraz interesu Unii) powinny być przyjmowane przez Komisję dopiero po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia i po przeprowadzeniu odpowiednich konsultacji z Parlamentem Europejskim i Radą oraz powinny w pełni odpowiadać treści niniejszego rozporządzenia. [Popr. 6]
(11b) Unia nie jest stroną konwencji MOP, ale ich stronami są państwa członkowskie. Dotychczas jedynie „podstawowe” konwencje MOP zostały ratyfikowane przez wszystkie państwa członkowskie Unii. W celu utrzymania definicji wystarczającego poziomu norm społecznych opartych na konwencjach MOP znajdujących się w aktualnym wykazie w załączniku Ia do rozporządzenia (UE) nr 1225/2009 Komisja w drodze aktów delegowanych dokona aktualizacji tego załącznika, gdy tylko państwa członkowskie Unii przeprowadzą ratyfikację innych „priorytetowych” konwencji MOP. [Popr. 7]
(12) Przemysłu unijnego nie należy już definiować w odniesieniu do progów wszczęcia określonych w rozporządzeniach.
(12a) Zróżnicowane i rozczłonkowane sektory, składające się głównie z MŚP, mają trudności z dostępem do postępowań w sprawie ochrony handlu ze względu na złożony charakter procedur oraz związane z nimi wysokie koszty. Należy ułatwić dostęp MŚP do tego instrumentu poprzez wzmocnienie roli punktu pomocy dla MŚP, który powinien wspierać MŚP w składaniu skarg i w osiąganiu przez nie progów niezbędnych do wszczęcia dochodzenia. Procedury administracyjne związane z postępowaniami w sprawie ochrony handlu również powinny być lepiej dostosowane do ograniczeń MŚP. [Popr. 8]
(12b) W postępowaniach antydumpingowych czas trwania dochodzeń powinien być ograniczony do dziewięciu miesięcy, a dochodzenia te powinny być zamykane w ciągu 12 miesięcy od wszczęcia postępowania. W postępowaniach antysubsydyjnych czas trwania dochodzeń powinien być ograniczony do dziewięciu miesięcy, a dochodzenia te powinny być zamykane w ciągu 10 miesięcy od wszczęcia postępowania. W każdym wypadku cła tymczasowe powinny być nakładane jedynie podczas okresu rozpoczynającego się 60 dni po wszczęciu postępowania i kończącego się sześć miesięcy po wszczęciu postępowania. [Popr. 9]
(12c) Elementy zobowiązań przedstawianych Komisji, które nie mają charakteru poufnego, powinny być szerzej ujawniane zainteresowanym stronom, Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Komisja powinna mieć obowiązek przeprowadzenia konsultacji z przemysłem unijnym przed przyjęciem złożonego zobowiązania. [Popr. 10]
(13) W przypadku gdy w dochodzeniu pierwotnym stwierdzono, że marginesy dumpingu lub marginesy subsydium są niższe od progów de minimis, dochodzenie należy niezwłocznie zakończyć w odniesieniu do eksporterów, którzy nie będą objęci kolejnymi dochodzeniami przeglądowymi.
(14) W ramach antydumpingowych i antysubsydyjnych dochodzeń przeglądowych powinna istnieć możliwość zmiany metodyki w stosunku do tej stosowanej w dochodzeniu, które doprowadziło do nałożenia środków. Zapewniłoby to m.in. stosowanie spójnych metod w różnych dochodzeniach prowadzonych w danym momencie. W szczególności umożliwi to zmianę metod, które z upływem czasu zmodyfikowano w następstwie rozwoju sytuacji.
(15) Gdy zostaną spełnione warunki wszczęcia dochodzenia w sprawie obejścia środków, przywóz powinien zostać objęty rejestracją we wszelkich okolicznościach.
(16) W dochodzeniu w sprawie obejścia środków należy usunąć warunek zakładający, że w celu uzyskania zwolnienia z wymogu rejestracji lub z rozszerzonego cła producenci produktu objętego postępowaniem nie powinni być powiązani z żadnym z producentów objętych pierwotnymi środkami. Doświadczenie pokazuje bowiem, że czasami producenci produktu objętego postępowaniem nie stosują praktyk mających na celu obejście środków, ale są powiązani z producentem objętym pierwotnymi środkami. W takich przypadkach producentowi nie należy odbierać możliwości uzyskania zwolnienia tylko dlatego, że przedsiębiorstwo jest powiązane z producentem objętym pierwotnymi środkami. Ponadto jeżeli obchodzenie środków ma miejsce w Unii, powiązanie importerów z producentami objętymi środkami nie powinno być decydującym czynnikiem przy podejmowaniu decyzji, czy importer może uzyskać zwolnienie.
(17) W przypadku gdy liczba unijnych producentów jest na tyle wysoka, że konieczny jest dobór próby, producentów należy dobrać spośród wszystkich unijnych producentów, a nie tyko spośród producentów, którzy wnieśli skargę.
(18) Podczas oceniania interesu Unii możliwość zgłoszenia uwag powinni mieć wszyscy unijni producenci, a nie tylko producenci, którzy wnieśli skargę. [Popr. 93]
(18a) Dzięki rocznemu sprawozdaniu Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wdrożenia rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 i rozporządzenia (WE) nr 597/2009 możliwe jest regularne i terminowe monitorowanie instrumentów ochrony handlu w ramach ustanowienia usystematyzowanego dialogu międzyinstytucjonalnego na ten temat. Opublikowanie tego sprawozdania sześć miesięcy po jego przedłożeniu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie zapewnia przejrzystość instrumentów ochrony handlu dla zainteresowanych stron i opinii publicznej. [Popr. 11]
(18b) Komisja powinna zapewnić większą przejrzystość postępowań, procedur wewnętrznych i wyników dochodzeń, a wszystkie niepoufne dokumenty powinny być udostępniane zainteresowanym stronom za pośrednictwem platformy internetowej. [Popr. 12]
(18c) Komisja powinna regularnie informować Parlament Europejski i Radę o wszczęciu każdego dochodzenia oraz o jego przebiegu. [Popr. 13]
(18d) W przypadku gdy liczba unijnych producentów jest na tyle wysoka, że konieczny jest dobór próby, Komisja powinna przy doborze próby producentów w pełni uwzględniać udział MŚP w tej próbie, zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu składających się głównie z MŚP. [Popr. 14]
(18e) W celu zwiększenia skuteczności instrumentów ochrony handlu należy zezwolić związkom zawodowym na składanie pisemnych skarg wspólnie z przemysłem unijnym. [Popr. 92]
(19) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 i rozporządzenie (WE) nr 597/2009,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
W rozporządzeniu (WE) nr 1225/2009 wprowadza się następujące zmiany:
-1. Tytuł otrzymuje następujące brzmienie:"
„Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej”; [Popr. 15]
"
-1a. Dodaje się motyw w brzmieniu: "
„(11a) Państwa trzecie coraz silniej ingerują w handel w celu przysporzenia korzyści producentom krajowym, na przykład poprzez nakładanie podatków wywozowych lub stosowanie systemów podwójnych cen. Tego typu ingerencje dodatkowo zakłócają handel. W rezultacie unijnym producentom szkodzi nie tylko dumping, lecz również dodatkowe zakłócenia handlu, które nie dotyczą producentów z państw trzecich stosujących tego typu praktyki. Różnice w poziomie nakładu pracy i norm środowiskowych również mogą powodować dodatkowe zakłócenia handlu. W związku z tym nie powinno się stosować zasady niższego cła w takich przypadkach, gdy kraj wywozu ma niewystarczający poziom norm społecznych i środowiskowych. Wystarczający poziom ustala się na podstawie ratyfikacji podstawowych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) oraz wielostronnych umów środowiskowych, których stroną jest Unia. Nieuczciwa konkurencja szczególnie szkodzi małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP), ponieważ ze względu na mały rozmiary nie są one w stanie dostosować się do tych warunków. W związku z tym nie powinno się stosować zasady niższego cła w sytuacji, gdy skarga została wniesiona w imieniu sektora składającego się głównie z MŚP. Zasadę niższego cła powinno się stosować jednak zawsze w sytuacji, gdy strukturalne zakłócenia handlu surowcami wynikają ze świadomego wyboru kraju najsłabiej rozwiniętego w celu ochrony interesu publicznego.”; [Popr. 16]
"
-1b. w art. 1 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:"
„Wykorzystanie wszelkiego produktu dumpingowego w związku z eksploracją szelfu kontynentalnego lub wyłącznej strefy ekonomicznej danego państwa członkowskiego lub eksploatacją jej zasobów traktuje się na mocy niniejszego rozporządzenia jako przywóz i będzie on odpowiednio obłożony opłatami celnymi w przypadku, gdy przynosi szkodę przemysłowi unijnemu.”; [Popr. 17]
"
-1c. w art. 1 dodaje się ustęp w brzmieniu:"
„4a. Do celów niniejszego rozporządzenia surowiec oznacza środek do wytwarzania danego produktu, który ma zasadniczy wpływ na koszt jego produkcji.”; [Popr. 18]
"
-1d. w art. 1 dodaje się ustęp w brzmieniu:"
„4b. Przyjmuje się, że surowiec ulega zakłóceniu strukturalnemu, jeżeli jego cena nie wynika jedynie ze zwykłych mechanizmów rynkowych opierających się na podaży i popycie. Tego typu zakłócenia są wynikiem ingerencji państw trzecich, które obejmują między innymi podatki wywozowe, ograniczenia wywozowe i systemy podwójnych cen.”; [Popr. 19]
"
-1e) w art. 2 ust. 7 lit. a) akapit drugi otrzymuje następujące brzmienie:"
„Wyznaczone zostanie państwo trzecie posiadające gospodarkę rynkową w oparciu o uzasadnioną metodę, z odpowiednim uwzględnieniem wiarygodnych informacji dostępnych w czasie wyznaczania. Wybrany kraj powinien mieć wystarczająco wysoki poziom norm społecznych i środowiskowych, przy czym wystarczające poziomy określa się na podstawie ratyfikacji i skutecznego wdrożenia przez państwo trzecie wielostronnych umów środowiskowych oraz załączonych do nich protokołów, których UE jest stroną w dowolnym czasie, a także konwencji MOP wymienionych w wykazie zawartym w załączniku Ia. Uwzględnia się także ograniczenia czasowe. Gdy jest to możliwe, wykorzystuje się państwo trzecie o gospodarce rynkowej, będące przedmiotem tego samego postępowania.”; [Popr. 70 i 86]
"
1. w art. 4 ust. 1 część wprowadzająca otrzymuje brzmienie:"
„1. Dla celów niniejszego rozporządzenia pojęcie „przemysł unijny” oznacza wszystkich unijnych producentów produktów podobnych lub tych spośród nich, których łączna produkcja stanowi znaczącą część produkcji tych produktów w całej Unii, z wyjątkiem następujących przypadków:”;
"
1a. art. 5 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:"
„Z wyjątkiem przepisów przewidzianych w ust. 6 dochodzenie, mające na celu ustalenie istnienia, stopnia oraz skutków domniemanego subsydium, jest wszczynane po otrzymaniu pisemnej skargi osoby fizycznej bądź prawnej lub stowarzyszenia nieposiadającego osobowości prawnej, działającego w imieniu przemysłu UE. Skargi mogą również być składane wspólnie przez przemysł unijny lub przez osobę fizyczną bądź prawną, lub stowarzyszenie nieposiadające osobowości prawnej działające w jego imieniu, i związki zawodowe.”; [Popr. 87 i 90]
"
1b) w art. 5 dodaje się ustęp w brzmieniu:"
„1a. W związku z postępowaniami antydumpingowymi Komisja powinna ułatwiać dostęp do instrumentu zróżnicowanym i rozczłonkowanym sektorom przemysłu, składającym się głównie z MŚP, za pośrednictwem punktu pomocy dla MŚP.
Punkt pomocy dla MŚP podnosi ich poziom wiedzy na temat instrumentu, udziela informacji i wyjaśnień dotyczących sposobu składania skarg i sprawniejszego przedstawiania dowodów potwierdzających dumping i szkodę.
Punkt pomocy dla MŚP udostępnia standardowe formularze statystyczne, które należy przedłożyć dla potrzeb wykazania zdolności procesowej, oraz kwestionariusze.
Po wszczęciu dochodzenia punkt pomocy dla MŚP informuje MŚP i ich odpowiednie zrzeszenia, których może dotyczyć wszczęcie postępowania oraz odnośne terminy zgłoszenia jako zainteresowana strona.
Punkt pomocy dla MŚP pomaga w rozwiązaniu problemów dotyczących wypełnienia kwestionariuszy, w których należy zwrócić szczególną uwagę na zapytania MŚP w sprawie dochodzeń wszczętych na mocy art. 5 ust. 6. Punkt pomocy stara się w jak najszerszym zakresie zmniejszyć obciążenia wynikające z barier językowych.
W przypadku gdy MŚP przedstawią dowody prima facie potwierdzające istnienie dumpingu, punkt pomocy dla MŚP udziela MŚP informacji na temat zmian wielkości i wartości przywozu danego produktu zgodnie z art. 14 ust. 6.
Punkt pomocy dla MŚP udziela również wskazówek na temat dodatkowych możliwości kontaktu i współpracy z rzecznikiem praw stron i krajowymi organami celnymi. Ponadto punkt pomocy informuje MŚP o możliwościach i warunkach, na których mogą wnioskować o dokonanie przeglądu środków lub zwrot uiszczonych ceł antydumpingowych”; [Popr. 20]
"
1c. w art. 5 ust. 4 dodaje się akapit w brzmieniu:"
„W przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu, składających się głównie z MŚP, Komisja pomaga w osiąganiu tych progów poprzez wspieranie punktu pomocy dla MŚP”; [Popr. 21]
"
1d. w artykule 5 ust. 6 otrzymuje brzmienie:"
„6. Jeżeli w szczególnych okolicznościach – zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu, składających się głównie z MŚP, Komisja podejmie decyzję o wszczęciu dochodzenia bez otrzymania pisemnej skargi ze strony lub w imieniu unijnego przemysłu o wszczęcie takiego dochodzenia, zostanie ono podjęte na podstawie dostatecznych dowodów istnienia dumpingu, szkody oraz związku przyczynowego opisanego w ust. 2, uzasadniającego wszczęcie takiego dochodzenia”; [Popr. 22]
"
1e. w artykule 6 ust. 9 otrzymuje brzmienie:"
„9. Postępowanie wszczęte na podstawie art. 5 ust. 9 zostaje zakończone w ciągu dziewięciu miesięcy. W każdym przypadku dochodzenie zostaje zakończone w ciągu roku od daty wszczęcia, zgodnie z ustaleniami dokonanymi na podstawie art. 8 dotyczącymi zobowiązań lub ustaleniami na podstawie art. 9 dla podjęcia ostatecznych działań. Okresy dochodzenia powinny w miarę możliwości pokrywać się z rokiem obrotowym, zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów, składających się głównie z małych i średnich przedsiębiorstw”.; [Popr. 23]
"
2. w art. 6 dodaje się ust. 10 w brzmieniu:"
„10. Unijni producenci produktu podobnego, z wyjątkiem małych producentów unijnych i mikroproducentów unijnych, są zobowiązaniwzywani do współpracy w ramach postępowań, które wszczęto zgodnie z art. 5 ust. 6.; [Popr. 24]
10a.
Komisja zapewnia jak najlepszy dostęp do informacji wszystkim zainteresowanym stronom, umożliwiając wprowadzenie systemu informacyjnego, za pośrednictwem którego zainteresowane strony zostają powiadamiane, kiedy do dokumentacji dochodzeniowej dodawane są nowe informacje niepoufne. Informacje niepoufne udostępniane są również za pośrednictwem platformy internetowej. [Popr. 25]
10b.
Komisja gwarantuje skuteczne wykonywanie praw procesowych zainteresowanych stron, a także dopilnowuje – w stosownych przypadkach – za pośrednictwem rzecznika praw stron, by postępowania były prowadzone bezstronnie, obiektywnie oraz w rozsądnym terminie. [Popr. 26]
10c.
Na żądanie zainteresowanych stron Komisja wydaje kwestionariusze, z których należy korzystać podczas dochodzeń, we wszystkich językach urzędowych Unii.” [Popr. 27]
"
3. w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:
(a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:"
„1. Cło tymczasowe może zostać nałożone, jeżeli postępowanie zostało wszczęte zgodnie z art. 5, zostało wydane odpowiednie zawiadomienie, zainteresowanym stronom umożliwiono przekazanie informacji i przedstawienie komentarzy zgodnie z art. 5 ust. 10, wstępnie stwierdzono istnienie dumpingu i wynikającą z niego szkodę dla przemysłu unijnego, zaś interes Unii wymaga interwencji w celu zapobieżenia tej szkodzie. Cła tymczasowe nakłada się nie wcześniej niż 60 dni od wszczęcia postępowania, ale nie później niż sześć miesięcy po jego wszczęciu.” [Popr. 28]
"
a) w ust. 1 dodaje się zdania w brzmieniu:"
„Ceł tymczasowych nie stosuje się w okresie dwóch tygodni od przesłania informacji do zainteresowanych stron na podstawie art. 19a. Dostarczenie takich informacji pozostaje bez uszczerbku dla późniejszych decyzji, które mogą zostać podjęte przez Komisję."; [Popr. 29]
"
b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:"
„2. Wysokość tymczasowego cła antydumpingowego nie przekracza wstępnie ustalonego marginesu dumpingu. Jeżeli nie stwierdzono występowania strukturalnych zakłóceń handlu surowcami w odniesieniu do przedmiotowego towaru w państwie wywozu, wysokość tymczasowego cła antydumpingowegolecz powinna ona być niższa od tego marginesu dumpingu, jeżeli takie niższe cło byłoby wystarczające do usunięcia szkody, jaką ponosi przemysł unijny.
Takiego niższego cła nie stosuje się w żadnych z następujących okoliczności:
a)
stwierdzono występowanie strukturalnych zakłóceń handlu lub poważnych interwencji ze strony państwa dotyczących między innymi cen, kosztów i nakładów, w tym na przykład surowców i energii, badań naukowych i kosztów pracy, produkcji, sprzedaży i inwestycji, kursów walutowych czy uczciwych warunków finansowania handlu w odniesieniu do przedmiotowego towaru w państwie wywozu;
b)
kraj wywozu nie ma wystarczającego poziomu norm społecznych i środowiskowych, przy czym wystarczające poziomy określa się na podstawie ratyfikacji i skutecznego wdrożenia przez państwo trzecie wielostronnych umów środowiskowych oraz załączonych do nich protokołów, których UE jest stroną w dowolnym czasie, a także konwencji MOP wymienionych w wykazie zawartym w załączniku Ia;
c)
strona wnosząca skargę reprezentuje zróżnicowany i rozczłonkowany przemysł, składający się głównie z MŚP;
d)
w ramach dochodzenia lub odrębnego dochodzenia antysubsydyjnego ustalono co najmniej wstępnie, że kraj wywozu udziela jednego subsydium lub większej ich liczby producentom eksportującym przedmiotowy towar.
Takie niższe cło przyznaje się jednak zawsze w sytuacji, gdy stwierdzono występowanie strukturalnych zakłóceń handlu surowcami w odniesieniu do przedmiotowego towaru w kraju wywozu, a kraj ten figuruje w wykazie najsłabiej rozwiniętych krajów znajdującym się w załączniku IV do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012*.
______________
* Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 z dnia 25 października 2012 r. wprowadzające ogólny system preferencji taryfowych i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 732/2008”; [Popr. 30]
"
3a. w artykule 8 ust. 1 otrzymuje brzmienie:"
„1. Pod warunkiem tymczasowego stwierdzenia dumpingu i szkody, Komisja może przyjąć złożoną przez eksportera ofertę dobrowolnego zobowiązania do zmiany cen lub zaprzestania wywozu na dany obszar po cenach dumpingowych, po przeprowadzeniu konkretnych konsultacji w Komitecie Doradczym, o ile takie oferty skutecznie usuwają szkodliwe efekty dumpingu. W takim przypadku oraz tak długo, jak zobowiązania takie są obowiązujące, tymczasowe cła nałożone przez Komisję zgodnie z artykułem 7 ust. 1 albo ostateczne cła nałożone przez Radę zgodnie z artykułem 9 ust. 4 nie mają zastosowania do odnośnego przywozu przedmiotowych towarów wytwarzanych przez przedsiębiorstwa, o których mowa w decyzji Komisji o przyjęciu zobowiązań, wraz z późniejszymi zmianami. Podwyżki cen wynikające ze zobowiązań nie mogą być wyższe od niezbędnych do wyeliminowania marginesu dumpingu, natomiast powinny być niższe od marginesu dumpingu, jeżeli spowodują usunięcie szkody dla przemysłu unijnego, chyba że podczas nakładania ceł tymczasowych lub ostatecznych Komisja podjęła decyzję, że takiego niższego cła nie stosuje się”; [Popr. 31]
"
3b. w artykule 8 ust. 4 otrzymuje brzmienie:"
„4. Strony składające zobowiązanie przedstawiają także jego istotną jawną wersję, tak aby strony postępowania, Parlament Europejski i Rada mogły mieć do niego dostęp. Strony są zobowiązane do udzielania jak najszerszych informacji odnośnie do treści i charakteru zobowiązania przy należytej ochronie informacji poufnych w rozumieniu art. 19. Komisja przed przyjęciem każdej takiej oferty przeprowadza ponadto z przemysłem unijnym konsultacje dotyczące głównych cech przedmiotowego zobowiązania”; [Popr. 32]
"
4. w art. 9 wprowadza się następujące zmiany:
a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:"
„3. Dla celów czynności rozpoczętych na podstawie art. 5 ust. 9 szkodę zwykle uważa się za nieznaczną, gdy dany przywóz jest mniejszy od wielkości określonych w art. 5 ust. 7. Czynności te zostają również natychmiast zakończone w przypadku stwierdzenia, że margines dumpingu wynosi mniej niż 2 % wyrażone jako udział procentowy w cenie eksportowej.”;
"
b) w ust. 4 zdanie ostatnie otrzymuje brzmienie:"
„Wysokość cła antydumpingowego nie przekraczamoże przekraczać stwierdzonego marginesu dumpingu. Jeżeli nie stwierdzono występowania strukturalnych zakłóceń handlu surowcami w odniesieniu do przedmiotowego towaru w państwie wywozu, wysokość cła antydumpingowego jest, lecz powinna być niższa od tego marginesu dumpingu, jeżeli takie niższe cło byłoby wystarczające do usunięcia szkody, jaką ponosi przemysł unijny.
Takiego niższego cła nie stosuje się w żadnych z następujących okoliczności:
a)
stwierdzono występowanie strukturalnych zakłóceń handlu lub poważnych interwencji ze strony państwa dotyczących między innymi cen, kosztów i nakładów, w tym na przykład surowców i energii, badań naukowych i kosztów pracy, produkcji, sprzedaży i inwestycji, kursów walutowych czy uczciwych warunków finansowania handlu w odniesieniu do przedmiotowego towaru w państwie wywozu;
b)
kraj wywozu nie ma wystarczającego poziomu norm społecznych i środowiskowych, przy czym wystarczające poziomy określa się na podstawie ratyfikacji i skutecznego wdrożenia przez państwo trzecie wielostronnych umów środowiskowych oraz załączonych do nich protokołów, których UE jest stroną w dowolnym czasie, a także konwencji MOP wymienionych w wykazie zawartym w załączniku Ia;
c)
strona wnosząca skargę reprezentuje zróżnicowany i rozczłonkowany przemysł, składający się głównie z MŚP;
d)
w ramach dochodzenia lub odrębnego dochodzenia antysubsydyjnego ustalono, że kraj wywozu udziela jednego subsydium lub większej ich liczby producentom eksportującym przedmiotowy towar.
Takie niższe cło przyznaje się jednak zawsze w sytuacji, gdy stwierdzono występowanie strukturalnych zakłóceń handlu surowcami w odniesieniu do przedmiotowego towaru w kraju wywozu, a kraj ten figuruje w wykazie najsłabiej rozwiniętych krajów znajdującym się w załączniku IV do rozporządzenia (UE) nr 978/2012.”; [Popr. 33]
"
5. w art. 11 wprowadza się następujące zmiany:
—a) ust. 2 akapit drugi otrzymuje brzmienie:"
„Przegląd wygaśnięcia środków antydumpingowych wszczyna się w przypadku, gdy wniosek o jego wszczęcie zawiera wystarczające dowody na to, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody. Prawdopodobieństwo takie można wykazać, np. dowodząc kontynuacji dumpingu i szkody lub dowodząc, że wyeliminowanie szkody w całości lub części wynika z istnienia środków, lub dowodząc, że sytuacja eksporterów lub warunki rynkowe mogą wskazywać na prawdopodobieństwo dalszego występowania szkodliwego dumpingu. Prawdopodobieństwo to można również wykazać, dowodząc niezmiennego występowania ingerencji ze strony kraju wywozu.”; [Popr. 77/rev]
"
a) w ust. 5 dodaje się akapit w brzmieniu: "
„Jeżeli w następstwie dochodzenia przeprowadzonego zgodnie z ust. 2 środki wygasają, wszelkie cła pobrane od dnia wszczęcia dochodzenia są zwracane, pod warunkiem że krajowe organy celne otrzymały wniosek o zwrot cła i rozpatrzyły go pozytywnie zgodnie z odpowiednim unijnym prawodawstwem celnym dotyczącym zwrotu i umorzenia cła. Zwrot cła nie powoduje zapłaty odsetek przez dane krajowe organy celne.”; [Popr. 35]
"
b) skreśla się ust. 9;
6. w art. 13 wprowadza się następujące zmiany:
a) w ust. 3 zdanie drugie otrzymuje brzmienie:"
„Wszczęcie następuje po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego w drodze rozporządzenia Komisji, które nakazuje także organom celnym odprawienie przywozu z zastrzeżeniem rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5 lub żądanie gwarancji.”;
"
b) w ust. 4 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:"
„Przywożone towary nie podlegają rejestracji na podstawie art. 14 ust. 5 ani środkom w przypadku gdy handel nimi prowadzą przedsiębiorstwa korzystające ze zwolnień. Wnioski o przyznanie zwolnienia wraz ze stosownymi dowodami przedstawia się w terminach wskazanych we wszczynającym postępowanie rozporządzeniu Komisji. W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce poza Unią, zwolnienie może zostać przyznane producentom przedmiotowego towaru, co do których uznano, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków, stosownie do definicji w ust. 1 i ust. 2 niniejszego artykułu. W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce wewnątrz Unii, zwolnienie może zostać przyznane importerom, którzy wykażą, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków, stosownie do definicji w ust. 1 i ust. 2 niniejszego artykułu.”;
"
6a) w artykule 14 ust. 3 otrzymuje brzmienie:"
„3. Przepisy szczególne, zwłaszcza dotyczące powszechnej definicji pojęcia pochodzenia, zawarte w rozporządzeniu (EWG) nr 2913/92 lub zgodne z jego art. 2, mogą zostać przyjęte na mocy niniejszego rozporządzenia”; [Popr. 36]
"
6b) w art. 14 ust. 5 otrzymuje brzmienie:"
„5. Komisja może, po poinformowaniu w należnym terminie państw członkowskich, polecić organom celnym podjęcie odpowiednich kroków w celu zarejestrowania przywożonych towarów, tak aby można było następnie zastosować środki wobec tego przywozu z dniem jego rejestracji. Przywożone towary podlegają rejestracji na wniosek przemysłu unijnego, który to wniosek zawiera dostateczne dowody uzasadniające takie działanie. Przywóz może również podlegać rejestracji w związku z inicjatywą własną Komisji.
Przywóz podlega rejestracji od daty wszczęcia postępowania, jeżeli skarga przemysłu unijnego zawiera wniosek o rejestrację oraz dostateczne dowody uzasadniające takie działanie.
Rejestracja zostaje wprowadzona rozporządzeniem, które określa cel tego działania oraz, gdy jest to właściwe, szacunkową kwotę opłat, które mogłyby być zapłacone w przyszłości. Okres obowiązkowej rejestracji nie może być dłuższy niż dziewięć miesięcy.”; [Popr. 79]
"
6c) w art. 14 ust. 6 otrzymuje brzmienie:"
„6. Państwa członkowskie każdego miesiąca składają Komisji sprawozdania na temat przywozu produktów objętych postępowaniem i środkami, a także na temat kwoty ceł pobranych na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja może, na wyraźny i uzasadniony wniosek zainteresowanej strony i po zasięgnięciu opinii Komitetu, o którym mowa w art. 15 ust. 2, podjąć decyzję o przekazaniu zainteresowanym stronom informacji dotyczących wielkości i wartości przywozu tych produktów.”; [Popr. 75]
"
6d. w art. 14 dodaje się ustęp w brzmieniu:"
„7a. Zawsze gdy Komisja zamierza przyjąć lub opublikować jakikolwiek dokument mający na celu wyjaśnienie ustalonej praktyki Komisji w odniesieniu do stosowania niniejszego rozporządzenia w jakiejkolwiek jego części, Komisja przed przyjęciem lub publikacją przeprowadza konsultacje z Parlamentem Europejskim i Radą, aby osiągnąć konsensus w sprawie przyjęcia danego dokumentu. Każda późniejsza zmiana takich dokumentów podlega tym samym wymogom proceduralnym. Każdy z tych dokumentów musi w każdym przypadku pozostawać w pełnej zgodności z przepisami niniejszego rozporządzenia. Żaden taki dokument – zgodnie z wykładnią Trybunału Sprawiedliwości – nie może rozszerzać swobody uznania Komisji w odniesieniu do przyjmowania środków”; [Popr. 39]
"
7. art. 17 ust. 1 otrzymuje brzmienie:"
„1. W przypadku dużej liczby producentów unijnych, eksporterów lub importerów, którzy za swoją zgodą współpracują w ramach postępowań, lub typów produktu lub transakcji postępowanie można ograniczyć do uzasadnionej liczby stron, produktów lub transakcji, wykorzystując statystycznie reprezentatywne próby w oparciu o informacje dostępne w momencie ich doboru, albo do największej reprezentatywnej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie. W przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu, składających się głównie z MŚP, przy ostatecznym wyborze stron należy, w stosownych przypadkach, uwzględnić ich proporcjonalny udział w danym sektorze.”; [Popr. 40]
"
8. dodaje się następujący artykuł:"
„Artykuł 19a
Informacje o środkach tymczasowych
1.
Unijni producenci, importerzy i eksporterzy oraz ich reprezentatywne stowarzyszenia, jak również przedstawiciele kraju wywozu mogą wystąpić o informacje dotyczące planowanego nałożenia ceł tymczasowych. Wniosek o udzielenie takich informacji składany jest na piśmie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu. Informacje są przekazywane ww. stronom co najmniej dwa tygodnie przed upływem terminu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 w odniesieniu do nałożenia ceł tymczasowych. Informacje te obejmują:
a)
krótki opis proponowanych ceł, wyłącznie do celów informacyjnych, oraz
b)
szczegóły obliczeń dotyczących marginesu dumpingu i marginesu wystarczającego do usunięcia szkody, jaką ponosi przemysł unijny, z należytym uwzględnieniem obowiązku zachowania poufności, o którym mowa w art. 19. Strony mają trzy dni robocze na zgłoszenie uwag dotyczących poprawności obliczeń. [Popr. 41]
2.
Jeżeli planuje się kontynuowanie dochodzenia, jednak bez nakładania ceł tymczasowych, zainteresowane strony zostają powiadomione o nienakładaniu ceł dwa tygodnie przed upływem terminu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 w odniesieniu do nałożenia ceł tymczasowych.”;
"
9. art. 21 ust. 2 otrzymuje brzmienie:"
„2. W celu zapewnienia solidnej podstawy, w oparciu o którą organy będą mogły uwzględnić wszystkie uwagi i informacje przy podejmowaniu decyzji, czy nakładanie środków leży w interesie Unii, unijni producenci, importerzy i ich reprezentatywne stowarzyszenia, reprezentatywni użytkownicy oraz organizacje reprezentujące konsumentów mogą w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia antydumpingowego zgłosić się do postępowania i dostarczać Komisji informacje. Informacje te lub ich streszczenia udostępnia się innym stronom określonym w niniejszym artykule i strony te są uprawnione do udzielenia na nie odpowiedzi.”. [Popr. 42]
"
9a) w art. 22 dodaje się ustęp w brzmieniu:"
„1a. Niezwłocznie po ratyfikacji przez wszystkie państwa członkowskie nowych konwencji MOP Komisja dokonuje odpowiedniej aktualizacji załącznika Ia zgodnie z procedurą określoną w art. 290 TFUE”. [Popr. 43]
"
9b) dodaje się następujący artykuł:"
„Artykuł 22a
Sprawozdanie
1.
Aby ułatwić monitorowanie wykonania rozporządzenia przez Parlament Europejski i Radę, Komisja, należycie uwzględniając wymóg ochrony informacji poufnych w rozumieniu art. 19, przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie roczne na temat stosowania i wykonania niniejszego rozporządzenia, w ramach prowadzonego przez Komisję, Parlament Europejski i Radę dialogu na temat instrumentów ochrony handlu. Sprawozdanie to zawiera informacje o stosowaniu środków tymczasowych i ostatecznych, zakończeniu postępowań bez wprowadzania środków, o zobowiązaniach, ponownych postępowaniach, przeglądach i wizytach weryfikacyjnych oraz o działalności różnych organów odpowiedzialnych za monitorowanie wykonywania niniejszego rozporządzenia i wypełniania wynikających z niego obowiązków. Sprawozdanie zawiera także informacje na temat stosowania instrumentów ochrony handlu przez państwa trzecie w odniesieniu do Unii, niwelowania przez dany sektor przemysłu unijnego skutków nałożenia środków oraz odwołań od nałożonych środków. Obejmuje ono czynności rzecznika praw stron z Dyrekcji Generalnej Komisji Europejskiej ds. Handlu oraz czynności punktu pomocy dla MŚP w związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia.
2.
W ciągu miesiąca od daty przedstawienia sprawozdania przez Komisję Parlament Europejski może zaproponować Komisji udział w posiedzeniu ad hoc przedmiotowo właściwej komisji parlamentarnej w celu przedstawienia i objaśnienia wszelkich kwestii związanych ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie może być również przedmiotem rezolucji.
3.
Komisja podaje sprawozdanie do wiadomości publicznej w terminie sześciu miesięcy od daty jego przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie”; [Popr. 44]
"
9c) Dodaje się załącznik w brzmieniu:"
„Załącznik Ia
Konwencje MOP, o których mowa w art. 7, 8 i 9
1.
Konwencja dotycząca pracy przymusowej lub obowiązkowej (nr 29) (1930 r.)
2.
Konwencja dotycząca wolności związkowej i ochrony praw związkowych (nr 87) (1948 r.)
3.
Konwencja dotycząca stosowania zasad prawa organizowania się i rokowań zbiorowych (nr 98) (1949 r.)
4.
Konwencja dotycząca jednakowego wynagrodzenia dla pracujących mężczyzn i kobiet za pracę jednakowej wartości (nr 100) (1951 r.)
5.
Konwencja dotycząca zniesienia pracy przymusowej (nr 105) (1957 r.)
6.
Konwencja dotycząca dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu (nr 111) (1958 r.)
7.
Konwencja dotycząca najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia (nr 138) (1973 r.)
8.
Konwencja dotycząca zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminowania najgorszych form pracy dzieci (nr 182) (1999 r.)”; [Popr. 45]
"
Artykuł 2
W rozporządzeniu (WE) nr 597/2009 wprowadza się następujące zmiany:
-1. Tytuł otrzymuje brzmienie:"
„Rozporządzenie Rady (WE) nr 597/2009 z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej”; [Popr. 46]
"
-1a. Dodaje się motyw w brzmieniu:"
„(9a) Subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych są w Unii zasadniczo zakazane zgodnie z art. 107 ust. 1 TFUE. W związku z tym subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych przyznawane przez państwa trzecie wyjątkowo silnie zakłócają handel. Wielkość pomocy państwa zatwierdzona przez Komisję z upływem czasu stale ulegała zmniejszeniu. W związku z tym w przypadku instrumentu antysubsydyjnego zasada niższego cła nie powinna być już stosowana w odniesieniu do przywozu z kraju(-ów) stosującego(-ych) subsydiowanie.”; [Popr. 47]
"
-1b. w art. 1 ust. 1 dodaje się akapit w następującym brzmieniu:"
„Wykorzystanie wszelkich produktów subsydiowanych w związku z eksploracją szelfu kontynentalnego lub wyłącznej strefy ekonomicznej danego państwa członkowskiego lub eksploatacją jej zasobów traktuje się na mocy niniejszego rozporządzenia jako przywóz i będzie on odpowiednio obłożony opłatami celnymi w przypadku, gdy przynosi szkodę przemysłowi unijnemu”; [Am. 48]
"
1. w art. 9 ust. 1 część wprowadzająca otrzymuje brzmienie:"
„1. Dla celów niniejszego rozporządzenia pojęcie „przemysł unijny” oznacza wszystkich unijnych producentów produktów podobnych lub tych spośród nich, których łączna produkcja stanowi znaczną część produkcji tych produktów w całej Unii, z wyjątkiem gdy:”;
"
1a) art. 10 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:"
„1. Z wyjątkiem przepisów przewidzianych w ust. 8 dochodzenie, mające na celu ustalenie istnienia, stopnia oraz skutków domniemanego subsydium, jest wszczynane po otrzymaniu pisemnej skargi osoby fizycznej bądź prawnej lub stowarzyszenia nieposiadającego osobowości prawnej, działającego w imieniu unijnego przemysłu. Skargi mogą również być składane wspólnie przez przemysł unijny – lub przez osobę fizyczną bądź prawną lub stowarzyszenie nieposiadające osobowości prawnej działające w jego imieniu – i związki zawodowe.”; [Popr. 91]
"
1b) w art. 10 ust. 6 dodaje się akapit w brzmieniu:"
„W przypadku różnych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu, składających się głównie z małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), Komisja pomaga w osiąganiu tych progów poprzez wspieranie punktu pomocy dla MŚP.”; [Popr. 94]
"
1c. art. 10 ust. 8 otrzymuje brzmienie:"
„8. Jeżeli w szczególnych okolicznościach – zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu, składających się głównie z małych i średnich przedsiębiorstw – Komisja podejmie decyzję o wszczęciu dochodzenia bez otrzymania pisemnej skargi ze strony lub w imieniu unijnego przemysłu o wszczęcie takiego dochodzenia, zostanie ono podjęte na podstawie dostatecznych dowodów istnienia subsydiów stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych, szkody oraz związku przyczynowego opisanego w ust. 2, uzasadniającego wszczęcie takiego dochodzenia”.; [Popr. 49]
"
1d. W art. 11 ust. 9 otrzymuje brzmienie:"
„9. W przypadku postępowania wszczętego na podstawie art. 10 ust. 11 dochodzenie w każdym przypadku zostaje zakończone w ciągu dziewięciu miesięcy. W każdym przypadku dochodzenia takie we wszystkich sprawach zostają zakończone w ciągu dziesięciu miesięcy po ich rozpoczęciu zgodnie z ustaleniami poczynionymi na podstawie art. 13 w zakresie zobowiązań oraz ustaleniami poczynionymi na podstawie art. 15 w odniesieniu do konkretnej skargi. Okresy dochodzenia powinny w miarę możliwości pokrywać się z rokiem obrotowym, zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów, składających się głównie z małych i średnich przedsiębiorstw.”; [Popr. 51]
"
2. w art. 11 dodaje się ustępy w brzmieniu:"
„11. Unijni producenci produktu podobnego, z wyjątkiem małych producentów unijnych i mikroproducentów unijnych, są zobowiązaniwzywani do współpracy w ramach postępowań, które wszczęto zgodnie z art. 10 ust. 8.; [Popr. 50]
11a.
W związku z postępowaniami antysubsydyjnymi Komisja powinna ułatwiać dostęp do instrumentu zróżnicowanym i rozczłonkowanym sektorom, składającym się głównie z MŚP, za pośrednictwem punktu pomocy dla MŚP.
Punkt pomocy dla MŚP podnosi ich poziom wiedzy na temat instrumentu, udziela informacji i wyjaśnień dotyczących sposobu składania skarg i sprawniejszego przedstawiania dowodów potwierdzających subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych i szkodę. Punkt pomocy dla MŚP udostępnia standardowe formularze statystyczne, które należy przedłożyć dla potrzeb wykazania zdolności procesowej, oraz kwestionariusze.
Po wszczęciu dochodzenia punkt pomocy dla MŚP informuje MŚP i ich odpowiednie zrzeszenia, których może dotyczyć wszczęcie postępowania oraz odnośne terminy zgłoszenia jako zainteresowana strona.
Punkt pomocy dla MŚP pomaga w rozwiązaniu problemów dotyczących wypełnienia kwestionariuszy, w których należy zwrócić szczególną uwagę na zapytania MŚP w sprawie dochodzeń wszczętych na mocy art. 10 ust. 8. Punkt pomocy stara się w jak najszerszym zakresie zmniejszyć obciążenia wynikające z barier językowych.
W przypadku gdy MŚP przedstawią dowody prima facie potwierdzające istnienie subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, punkt pomocy dla MŚP udziela MŚP informacji na temat zmian wielkości i wartości przywozu danego produktu zgodnie z art. 24 ust. 6.
Punkt pomocy dla MŚP udziela również wskazówek na temat dodatkowych możliwości kontaktu i współpracy z rzecznikiem praw stron i krajowymi organami celnymi. Ponadto punkt pomocy informuje MŚP o możliwościach i warunkach, na których mogą wnioskować o dokonanie przeglądu środków lub zwrot uiszczonych ceł stanowiących podstawę środków wyrównawczych. [Popr. 52]
11b.
Komisja zapewnia jak najlepszy dostęp do informacji wszystkim zainteresowanym stronom, umożliwiając wprowadzenie systemu informacyjnego, za pośrednictwem którego zainteresowane strony są powiadamiane, kiedy do dokumentacji dochodzeniowej dodawane są nowe informacje niepoufne. Informacje niepoufne udostępniane są również za pośrednictwem platformy internetowej. [Popr. 53]
11c.
Komisja gwarantuje, w stosownych przypadkach za pośrednictwem rzecznika praw stron, skuteczne wykonywanie praw procesowych zainteresowanych stron, a także dopilnowuje, by postępowania były prowadzone bezstronnie, obiektywnie oraz w rozsądnym terminie. [Popr. 54]
11d.
Na żądanie zainteresowanych stron Komisja wydaje kwestionariusze, z których należy korzystać podczas dochodzeń, we wszystkich językach urzędowych Unii.”;[Popr. 55]
"
3. w art. 12 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:
—a) akapit drugi otrzymuje brzmienie:"
„Cła tymczasowe zostają nałożone nie wcześniej niż 60 dni od wszczęcia procedury sądowej, lecz nie później niż sześć miesięcy od wszczęcia procedury sądowej”.; [Popr. 56]
"
a) akapit trzeci otrzymuje brzmienie:"
„Kwota tymczasowego cła wyrównawczego nie przekracza wstępnie ustalonej łącznej kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych.”;
"
b) na końcu dodaje się następujący akapit:"
„Ceł tymczasowych nie stosuje się w okresie dwóch tygodni od przesłania informacji do zainteresowanych stron na podstawie art. 29b. Dostarczenie takich informacji pozostaje bez uszczerbku dla późniejszych decyzji, które mogą zostać podjęte przez Komisję."; [Popr. 57]
"
3a. w artykule 13 ust. 1 otrzymuje brzmienie:"
„1. Pod warunkiem tymczasowego potwierdzenia subsydiowania i szkody Komisja może przyjąć złożoną ofertę dobrowolnego zobowiązania, na mocy którego:
a)
kraj pochodzenia lub wywozu wyraża zgodę na zniesienie albo ograniczenie subsydiów albo podejmuje inne działania dotyczące ich skutków; albo
b)
eksporter zobowiązuje się skorygować swoje ceny albo zaprzestać wywozu do danego obszaru tak długo, jak wywóz ten będzie korzystać z subsydiów stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych, o ile Komisja, po konsultacjach szczegółowych z Komitetem Doradczym, stwierdziła skuteczne wyeliminowanie negatywnych skutków tych subsydiów.
W przypadku takim oraz tak długo, jak zobowiązania takie obowiązują, cła tymczasowe nałożone przez Komisję zgodnie z art. 12 ust. 3 oraz cła ostateczne nałożone przez Radę zgodnie z art. 15 ust. 1 nie mają zastosowania do odnośnego przywozu przedmiotowych towarów wytwarzanych przez przedsiębiorstwa, o których mowa w decyzji Komisji o przyjęciu zobowiązań, wraz z późniejszymi zmianami takiej decyzji.
Zasady niższego cła nie stosuje się do cen uzgodnionych w ramach takich zobowiązań podczas postępowań antysubsydyjnych”, [Popr. 58]
"
3b. w artykule 13 ust. 4 otrzymuje brzmienie:"
„4. Strony oferujące zobowiązanie przedstawiają także jego istotną jawną wersję, tak aby strony postępowania, Parlament Europejski i Rada mogły mieć do niego dostęp. Strony są zobowiązane do udzielania jak najszerszych informacji odnośnie do treści i charakteru zobowiązania przy należytej ochronie informacji poufnych w rozumieniu art. 29. Komisja przed przyjęciem każdej takiej oferty przeprowadza ponadto z przemysłem unijnym konsultacje dotyczące głównych cech takiego zobowiązania”. [Popr. 59]
"
4. w artykule 14 ust. 5 otrzymuje brzmienie:"
„5. Kwotę subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych uznaje się za kwotę de minimis, jeżeli jest ona niższa niż 1 % ad valorem, z wyjątkiem dochodzeń dotyczących przywozu z krajów rozwijających się, w których próg de minimis wynosi 2 % ad valorem.”;
"
5. w art. 15 ust. 1 ostatni akapit otrzymuje brzmienie:"
„Kwota cła wyrównawczego nie przekracza ustalonej kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych.”;
"
6. w art. 22 wprowadza się następujące zmiany:
a) w ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu: "
„Jeżeli w następstwie dochodzenia przeprowadzonego zgodnie z art. 18 środki wygasają, wszelkie cła pobrane po wszczęciu tego dochodzenia są zwracane. Wniosek o zwrot należy złożyć do krajowych organów celnych zgodnie z obowiązującym unijnym prawodawstwem celnym.”; [Popr. 60]
"
b) skreśla się ust. 6;
7. w art. 23 wprowadza się następujące zmiany:
a) w ust. 4 zdanie drugie słowa „które może także nakazać” zastępuje się słowami „które nakazuje też”;
b) w ust. 6 akapit drugi otrzymuje brzmienie:"
„W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce poza Unią, zwolnienie może zostać przyznane producentom przedmiotowego towaru, co do których uznano, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków, stosownie do definicji w ust. 3.”;
"
c) w ust. 6 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:"
„W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce wewnątrz Unii, zwolnienie może zostać przyznane importerom, którzy wykażą, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków, stosownie do definicji w ust. 3.”;
"
7a. w artykule 24 ust. 3 otrzymuje brzmienie:"
„3. Przepisy szczególne, zwłaszcza dotyczące powszechnej definicji pojęcia pochodzenia, zawartej w rozporządzeniu (EWG) nr 2913/92, lub zgodne z jego art. 2, mogą zostać przyjęte na mocy niniejszego rozporządzenia”. [Popr. 61]
"
7b. w art. 24 ust. 5 otrzymuje brzmienie:"
„5. Komisja może, po poinformowaniu w należnym terminie państw członkowskich, zlecić organom celnym podjęcie właściwych kroków w celu rejestracji przywozu, tak by można było następnie zastosować środki wobec tego przywozu z dniem jego rejestracji.
Przywóz podlega rejestracji na wniosek przemysłu unijnego, który to wniosek zawiera dostateczne dowody uzasadniające takie działanie. Przywóz może również podlegać rejestracji w związku z inicjatywą własną Komisji.
Przywóz podlega rejestracji od daty wszczęcia dochodzenia, jeżeli skarga przemysłu unijnego zawiera wniosek o rejestrację oraz dostateczne dowody uzasadniające takie działanie.
Rejestracja zostaje wprowadzona w drodze rozporządzenia, które określi cel działania oraz, jeżeli to właściwe, szacunkową kwotę ewentualnego zobowiązania w przyszłości. Przywóz nie będzie podlegać rejestracji dłużej niż przez okres dziewięciu miesięcy.”; [Popr. 78]
"
7c. w art. 24 ust. 6 otrzymuje brzmienie:"
„6. Państwa członkowskie każdego miesiąca składają Komisji sprawozdania na temat przywozu produktów objętych dochodzeniem i środkami, a także na temat kwoty opłat celnych pobranych na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja może, na wyraźny i uzasadniony wniosek zainteresowanej strony i po zasięgnięciu opinii Komitetu, o którym mowa w art. 25 ust. 2, podjąć decyzję o przekazaniu zainteresowanym stronom informacji dotyczących wielkości i wartości przywozu tych produktów.”; [Popr. 76]
"
7d. w art. 24 dodaje się ustęp w brzmieniu:"
„7a. Zawsze gdy Komisja zamierza przyjąć lub opublikować jakikolwiek dokument mający na celu wyjaśnienie ustalonej praktyki Komisji w odniesieniu do stosowania niniejszego rozporządzenia w jakiejkolwiek jego części, Komisja przed przyjęciem lub publikacją przeprowadza konsultacje z Parlamentem Europejskim i Radą, aby osiągnąć konsensus w sprawie przyjęcia danego dokumentu. Każda późniejsza zmiana takich dokumentów podlega tym samym wymogom proceduralnym. Każdy z tych dokumentów musi w każdym przypadku pozostawać w pełnej zgodności z przepisami niniejszego rozporządzenia. Żaden taki dokument – zgodnie z wykładnią Trybunału Sprawiedliwości –nie może rozszerzać swobody uznania Komisji w odniesieniu do przyjmowania środków”. [Popr. 64]
"
8. w artykule art. 27 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:"
„1. W przypadkach gdy liczba unijnych producentów, eksporterów lub importerów, którzy współpracują w ramach dochodzeń, lub rodzajów produktu lub transakcji jest duża, dochodzenie może zostać ograniczone do:;
a)
rozsądnej liczby stron, produktów czy transakcji wybranych wyrywkowo, używając wzorców statystycznie reprezentatywnych na podstawie informacji dostępnych w momencie wyboru; lub
b)
największej reprezentatywnej ilości produkcji, sprzedaży i wywozu, która może być należycie zbadana w dostępnym okresie.
W przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu, składających się głównie z MŚP, przy ostatecznym wyborze stron uwzględnia się, w stosownych przypadkach, ich proporcjonalny udział w danym sektorze”. [Popr. 65]
"
9. po artykule 29 dodaje się następujący artykuł:"
„Artykuł 29b
Informacje o środkach tymczasowych
1.
Unijni producenci, importerzy i eksporterzy oraz ich stowarzyszenia przedstawicielskie, a także kraj pochodzenia lub wywozu mogą wystąpić o informacje dotyczące planowanego nałożenia ceł tymczasowych. Wniosek o udzielenie takich informacji składany jest na piśmie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu. Informacje są przekazywane ww. stronom co najmniej dwa tygodnie przed upływem terminu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w odniesieniu do nałożenia ceł tymczasowych.
Informacje te obejmują:
a)
krótki opis proponowanych ceł, wyłącznie do celów informacyjnych, oraz
b)
szczegóły obliczeń dotyczących marginesu subsydium i marginesu wystarczającego do usunięcia szkody, jaką ponosi przemysł unijny, z należytym uwzględnieniem obowiązku zachowania poufności, o którym mowa w art. 29. Strony mają trzy dni robocze na zgłoszenie uwag dotyczących poprawności obliczeń.
2.
Jeżeli planuje się kontynuowanie dochodzenia, jednak bez nakładania ceł tymczasowych, zainteresowane strony zostają powiadomione o nienakładaniu ceł dwa tygodnie przed upływem terminu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w odniesieniu do nałożenia ceł tymczasowych.”;[Popr. 66]
"
10. art. 31 ust. 2 otrzymuje brzmienie:"
„2. W celu zapewnienia solidnej podstawy, w oparciu o którą organy będą mogły uwzględnić wszystkie uwagi i informacje przy podejmowaniu decyzji, czy nakładanie środków leży w interesie Unii, unijni producenci, importerzy i ich stowarzyszenia przedstawicielskie, reprezentatywni użytkownicy oraz organizacje reprezentujące konsumentów mogą w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia w sprawie środków wyrównawczych zgłosić się do postępowania i dostarczać Komisji informacje. Informacje te lub ich streszczenia udostępnia się innym stronom określonym w niniejszym ustępie i strony te są uprawnione do udzielenia na nie odpowiedzi.”. [Popr. 67]
"
10a. dodaje się następujący artykuł:"
„Artykuł 33a
Sprawozdanie
1.
Aby ułatwić monitorowanie wykonania rozporządzenia przez Parlament Europejski i Radę, Komisja, należycie uwzględniając wymóg ochrony informacji poufnych w rozumieniu art. 19, przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie roczne na temat stosowania i wykonania niniejszego rozporządzenia, w ramach prowadzonego przez Komisję, Parlament Europejski i Radę dialogu na temat instrumentów ochrony handlu. Sprawozdanie to zawiera informacje o stosowaniu środków tymczasowych i ostatecznych, zakończeniu dochodzeń bez wprowadzania środków, o zobowiązaniach, ponownych dochodzeniach, przeglądach i wizytach weryfikacyjnych oraz o działalności różnych organów odpowiedzialnych za monitorowanie wykonywania niniejszego rozporządzenia i wypełniania wynikających z niego obowiązków. Sprawozdanie zawiera także informacje na temat stosowania instrumentów ochrony handlu przez państwa trzecie w odniesieniu do Unii, niwelowania przez dany sektor przemysłu unijnego skutków nałożenia środków oraz odwołań od nałożonych środków. Obejmuje ono czynności rzecznika praw stron z Dyrekcji Generalnej Komisji Europejskiej ds. Handlu oraz czynności punktu pomocy dla MŚP w związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia.
2.
W ciągu miesiąca od daty przedstawienia sprawozdania przez Komisję Parlament Europejski może zaproponować Komisji udział w posiedzeniu ad hoc przedmiotowo właściwej komisji parlamentarnej w celu przedstawienia i objaśnienia wszelkich kwestii związanych ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie może być również przedmiotem rezolucji.
3.
Komisja podaje sprawozdanie do wiadomości publicznej w terminie sześciu miesięcy od daty jego przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie”. [Popr. 68]
"
Artykuł 3
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Zostaje ono skonsolidowane z rozporządzeniem (WE) nr 1225/2009 i rozporządzeniem (WE) nr 597/2009 do dnia ...(5). [Popr. 69]
Artykuł 4
Niniejsze rozporządzenie stosuje się do wszystkich dochodzeń, w odniesieniu do których zawiadomienie o wszczęciu na podstawie art. 10 ust. 11 rozporządzenia (WE) nr 597/2009 lub art. 5 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym po dacie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 51).
Rozporządzenie Rady (WE) nr 597/2009 z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 188 z 18.7.2009, s. 93).
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie statutu i finansowania europejskich partii politycznych i europejskich fundacji politycznych (COM(2012)0499 – C7-0288/2012 – 2012/0237(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0499),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 224 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0288/2012),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego z dnia 7 lutego 2013 r.(1),
– uwzględniając opinię Komitetu Ekonomicznego-Społecznego z dnia 13 lutego 2013 r.(2),
– uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 31 stycznia 2013 r.(3),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie stosowania rozporządzenia (WE) nr 2004/2003 w sprawie przepisów regulujących partie polityczne na poziomie europejskim oraz zasad dotyczących ich finansowania(4),
– uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 5 marca 2014 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art.55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz opinie Komisji Budżetowej, jak również Komisji Prawnej (A7-0140/2013),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 w sprawie statutu i finansowania europejskich partii politycznych i europejskich fundacji politycznych
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1141/2014.)
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 w odniesieniu do finansowania europejskich partii politycznych (COM(2012)0712 – C7-0393/2012 – 2012/0336(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2012)0712),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 322 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, zgodnie z którymi Komisja przedłożyła wniosek Parlamentowi (C7–0393/2012),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego z dnia 7 lutego 2013 r.(1),
– uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 31 marca 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinię Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7–0200/2013),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 zmieniającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 w odniesieniu do finansowania europejskich partii politycznych
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1142/2014.)
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (COM(2013)0639 – C7-0303/2013 – 2013/0313(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2013)0639),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 322 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7–0303/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Europejskiego Trybunału Obrachunkowego z dnia 3 grudnia 2013 r.(1),
– uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 28 marca 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art.55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0108/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;
3. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr .../2014 zmieniającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE, Euratom) nr 547/2014.)
ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ
Wspólne oświadczenie w sprawie odrębnego absolutorium budżetowego dla wspólnych przedsiębiorstw na mocy art. 209 rozporządzenia finansowego
1. Parlament Europejski, Rada i Komisja zgadzają się, że aby wspólne przedsiębiorstwa mogły skorzystać z uproszczonych przepisów finansowych lepiej dostosowanych do ich publiczno-prywatnego charakteru, powinno się je tworzyć na podstawie art. 209 rozporządzenia finansowego.
Zgadzają się jednak również, że:
– Z uwagi na szczególny charakter i obecny status wspólnych przedsiębiorstw, a także by zapewnić ciągłość z 7. programem ramowym, wspólne przedsiębiorstwa powinny nadal podlegać odrębnemu absolutorium budżetowemu, którego udziela Parlament Europejski na zalecenie Rady. Z tego względu w aktach ustanawiających wspólne przedsiębiorstwa w ramach programu „Horyzont 2020” wprowadza się szczególne odstępstwa od art. 209 rozporządzenia finansowego. Odstępstwa te odnosić się będą do odrębnego absolutorium i będą obejmować wszelkie dodatkowe niezbędne dostosowania.
– Aby wspólne przedsiębiorstwa mogły niezwłocznie korzystać z uproszczeń wprowadzonych w nowych ramach finansowych, konieczne jest, by w życie weszło rozporządzenie delegowane Komisji z dnia 30 września 2013 r. w sprawie modelowego rozporządzenia finansowego dla organów realizujących PPP na mocy art. 209 rozporządzenia finansowego.
2. Parlament Europejski i Rada odnotowują, że Komisja:
– zapewni, by przepisy finansowe wspólnych przedsiębiorstw zawierały odstępstwa od modelowego rozporządzenia finansowego dla organów realizujących PPP, odzwierciedlając wprowadzenie odrębnego absolutorium w ich aktach podstawowych;
– zamierza zaproponować stosowne modyfikacje do art. 209 i art. 60 ust. 7 rozporządzenia finansowego w ramach zmiany tego rozporządzenia w przyszłości.
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013 (COM(2013)0480 – C7-0201/2013 – 2013/0224(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0480),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0201/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 16 października 2013 r.(1),
– po konsultacji z Komitetem Regionów,
– uwzględniając art. 55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, a także opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Transportu i Turystyki (A7-0080/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węglagazów cieplarnianych z transportu morskiego oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013 [Popr. 1]
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(4),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Pakiet klimatyczno-energetyczny(5), w którym wzywa się do zapewnienia wkładu w redukcję emisji wszystkie sektory gospodarki, w tym międzynarodową żeglugę morską, przewiduje wyraźny mandat: „W przypadku gdy do dnia 31 grudnia 2011 r. państwa członkowskie nie zatwierdzą żadnego porozumienia międzynarodowego w ramach Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), którego cele obejmą redukcję emisji pochodzących z międzynarodowego transportu morskiego, lub Wspólnota nie zatwierdzi żadnego takiego porozumienia w ramach UNFCCC, Komisja powinna przedstawić wniosek dotyczący włączenia emisji pochodzących z międzynarodowego transportu morskiego do zobowiązania Wspólnoty dotyczącego redukcji, tak aby proponowany akt prawny wszedł w życie do 2013 r. Wniosek taki powinien minimalizować wszelkie negatywne skutki dla konkurencyjności Wspólnoty, uwzględniając jednocześnie potencjalne korzyści środowiskowe”.
(1a) Transport morski wywiera wpływ na klimat na świecie oraz na jakość powietrza w wyniku emisji dwutlenku węgla (CO2) oraz innych emisji, w tym tlenków azotu (NOx), tlenków siarki (SOx), metanu (CH4), cząstek stałych (PM) oraz czystej sadzy (BC). [Popr. 2]
(1b) Międzynarodowa żegluga morska pozostaje jedynym rodzajem transportu nieujętym w zobowiązaniu Unii do redukcji emisji gazów cieplarnianych. Według oceny skutków towarzyszącej wnioskowi dotyczącemu niniejszego rozporządzenia unijne emisje CO2 z międzynarodowej żeglugi morskiej wzrosły w okresie między 1990 a 2007 r. o 48 %. [Popr. 3]
(1c) W świetle szybko postępującego rozwoju wiedzy naukowej na temat wpływu emisji gazów innych niż CO2 pochodzących z transportu morskiego na klimat na świecie należy w kontekście niniejszego rozporządzenia regularnie przeprowadzać aktualną ocenę tego wpływu. W oparciu o te oceny i z uwzględnieniem rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 14 września 2011 r. w sprawie kompleksowego podejścia do antropogenicznej, wpływającej na klimat emisji gazów cieplarnianych innych niż CO2 Komisja powinna przeanalizować konsekwencje dla strategii politycznych oraz działania w celu redukcji tych emisji. [Popr. 4]
(1d) Komisja powinna również podjąć kroki dotyczące innych rodzajów działalności, które powodują emisje gazów cieplarnianych i czynników zanieczyszczenia powietrza, nieobjętych niniejszym rozporządzeniem, tj. stosowania czynników chłodniczych na statkach rybackich oraz emisji oparów (np. lotnych związków organicznych (LZO), PM) na skutek załadunku i rozładunku paliw i towarów masowych. [Popr. 5]
(1e) W białej księdze Komisji z 28 marca 2011 r. zatytułowanej „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu - dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu” wezwano do redukcji do 2050 r. emisji z transportu morskiego o 40 % (w miarę możliwości o 50 %) w porównaniu z rokiem 2005 poprzez zastosowanie zasad „użytkownik płaci” i „zanieczyszczający płaci”. [Popr. 6]
(1f) W rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2011 r. zatytułowanej „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu” wezwano do jednolitej redukcji emisji CO2 i substancji zanieczyszczających w żegludze w całej Unii o 30 %, do czego mają przyczynić się porozumienia IMO dotyczące wskaźnika konstrukcyjnego efektywności energetycznej (EEDI) i plan zarządzania efektywnością energetyczną statków (SEEMP). [Popr. 7]
(2) W lipcu 2011 r. IMO przyjęła środki operacyjne i techniczne, w szczególności EEDI dla nowych statków oraz SEEMP, które zapewnią poprawę pod względem ograniczenia oczekiwanego wzrostu emisji gazów cieplarnianych, lecz same te środki nie mogą doprowadzić do koniecznego ograniczenia bezwzględnych wielkości emisji gazów cieplarnianych z międzynarodowej żeglugi morskiej, aby można było kontynuować dążenia do realizacji celu na skalę światową, jakim jest ograniczenie wzrostu temperatury na świecie do 2 °C.
(3) Według danych IMO szczególne zużycie energii oraz emisje CO2 ze statków można zmniejszyć nawet o 75 %o 25 %–75 %, stosując środki operacyjne i wdrażając istniejące technologie; znaczną część tych środków można uznać za opłacalną, a tym samym uznać, że mogą one przynosić sektorowi korzyści netto, ponieważ mniejsze koszty paliwa zapewniają zwrot kosztów operacyjnych czy kosztów inwestycji. [Popr. 8]
(4) Najlepszą możliwą opcją ograniczenia emisji dwutlenku węgla z żeglugi morskiej na poziomie Unii jest utworzeniewdrożenie środka rynkowego, tj. ustalenie cen uprawnień do emisji lub nałożenie opłat, co wymaga utworzenia systemu monitorowania, raportowania i weryfikacji (MRW) emisji CO2gazów cieplarnianych w oparciu o zużycie paliwa przez statki, w ramach pierwszego etapu. Gromadzenie danych dotyczących takich emisji stanowi pierwszy etap wieloetapowego podejścia, uzasadnionego koniecznością ograniczania tych emisji, ukierunkowanego na uwzględnienie emisji z transportu morskiego w zobowiązaniu Unii do redukcji emisji gazów cieplarnianych. Publiczny dostęp do danych dotyczących emisji przyczyni się do usunięcia barier rynkowych uniemożliwiających wprowadzanie wielu środków o ujemnych kosztach, które powodowałyby ograniczenie emisji z tego sektora. [Popr. 9]
(5) Przyjęcie środków służących redukcji emisji gazów cieplarnianych uniemożliwiają bariery rynkowe, takie jak brak wiarygodnych informacji na temat efektywności paliwowej statków czy brak technologii wyposażania statków w nowe części, brak dostępu do finansowania inwestycji w efektywność energetyczną statków i rozbieżność interesów wynikająca z faktu, że właściciele statków nie skorzystaliby na swoich inwestycjach w efektywność energetyczną statków, ponieważ za paliwo płacą operatorzy.
(6) Wyniki konsultacji z zainteresowanymi stronami i rozmowy z partnerami międzynarodowymi wskazują, że etapowe podejście ukierunkowane na uwzględnienie emisji z transportu morskiego w zobowiązaniu Unii do redukcji emisji gazów cieplarnianych należy zastosować, wdrażając na pierwszym etapie rzetelny system MRW w odniesieniu do emisji CO2gazów cieplarnianych z transportu morskiego i wprowadzając nowe instrumenty polityki, mianowicie ustalając ceny uprawnień do tych emisji lub nakładając opłaty na etapie późniejszym. Podejście takie sprzyja znacznemu postępowi w zakresie międzynarodowego porozumienia w kwestii celów w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz dalszych środków służących urzeczywistnieniu takiej redukcji przy minimalnych kosztach. [Popr. 10]
(7) Oczekuje się, że wprowadzenie unijnego systemu MRW umożliwi do 2030 r. redukcję emisji gazów cieplarnianych w wysokości do 2 % w stosunku do scenariusza BAU oraz zmniejszenie zagregowanych kosztów netto o maksymalną kwotę 1,2 mld EUR, ponieważ system taki przyczyni się do zniesienia barier rynkowych, zwłaszcza tych związanych z brakiem informacji na temat efektywności energetycznej statków. Takie zmniejszenie kosztów transportu powinno ułatwić międzynarodowy obrót handlowy. Ponadto rzetelny system MRW to warunek wstępny zastosowania jakiegokolwiek środka rynkowego czy normy efektywności energetycznej takinnych środków mających na celu zapewnienie lepszej podstawy stosowania zasady „zanieczyszczający płaci” zarówno na poziomie UE, jak i w wymiarze ogólnoświatowym. Ze względu na międzynarodowy charakter transportu morskiego preferowaną i najskuteczniejszą metodą redukcji emisji z międzynarodowego transportu morskiego byłoby podejście uzgodnione na szczeblu ogólnoświatowym. Dostarcza również wiarygodnych danych na potrzeby dokładnego określenia celów w zakresie redukcji emisji oraz oceny postępów poczynionych w obszarze wkładu, jaki transport morski wnosi w urzeczywistnienie gospodarki niskoemisyjnej. [Popr. 11]
(8) Monitorowaniem należy objąć wszystkie rejsy wewnątrzunijne, rejsy z ostatniego portu poza terytorium Unii do pierwszego portu zawinięcia w Unii oraz wszystkie rejsy odbywane z portu w Unii do następnego portu znajdującego się poza jej terytorium. Należy uwzględnić emisje CO2gazów cieplarnianych w portach w Unii Europejskiej, również podczas postoju statków czy ich przemieszczania się w obrębie portu, zwłaszcza z uwagi na dostępność szczególnych środków i technologii alternatywnych, np. infrastruktury umożliwiającej podłączanie stojących w porcie statków do sieci elektrycznej w celu redukcji takich emisji czy ich uniknięcia. Przepisy te należy stosować w sposób niedyskryminacyjny do wszystkich statków, bez względu na banderę, pod jaką pływają. [Popr. 12]
(8a) Z uwagi na geograficzny zakres stosowania i wynikającą z niego konieczność monitorowania emisji gazów cieplarnianych poza obszarem podlegającym jurysdykcji państw członkowskich oraz biorąc pod uwagę, że uwzględnić należy przedsiębiorstwa żeglugowe mające siedziby na całym świecie, Komisja powinna odpowiednio wcześnie i w stosowny sposób powiadomić państwa trzecie, aby uzyskać jak największą międzynarodową aprobatę. [Popr. 13]
(9) Proponowany system MRW należy ustanowić rozporządzeniem z uwagi na złożony i wysoce techniczny charakter przepisów, potrzebę zapewnienia jednolitych przepisów, które będą miały zastosowanie w całej Unii w celu odzwierciedlenia międzynarodowego charakteru transportu morskiego z prognozowaną dużą liczbą statków zawijających do portów w różnych państwach członkowskich, jak również w celu ułatwienia wdrożenia systemu w całej Unii Europejskiej.
(10) Rzetelny unijny system MRW dla statków powinien opierać się na obliczaniu emisji z paliwa zużytego podczas rejsów z portów w Unii i do tych portów lub na dokładnej sprawozdawczości w zakresie faktycznych emisji podczas tych rejsów, ponieważ dane dotyczące sprzedaży paliwa nie pozwalają odpowiednio i dokładnie oszacować zużycia paliwa w tym zakresie z uwagi na dużą pojemność zbiorników w statkach. [Popr. 14]
(11) Unijny system MRW powinien również obejmować inne ważne informacje dotyczące klimatu, pozwalające określić efektywność energetyczną statków lub, aby dokładniej przeanalizować czynniki warunkujące powstawanie emisji. Zakres ten dostosowuje również, dostosować unijny system MRW do inicjatyw międzynarodowych w ramach IMO na rzecz wprowadzenia norm efektywności dla istniejących statków, obejmujących też środki operacyjne, jak również przyczyniaprzyczynić się do zniesienia barier handlowychrynkowych związanych z brakiem informacji. [Popr. 15]
(12) Aby zminimalizować obciążenia administracyjne właścicieli i operatorów statków, zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw, optymalizując współczynnik korzyści w stosunku do kosztów systemu MRW bez uszczerbku dla celu, jakim jest uwzględnienie w dużym stopniu przeważającego udziału emisji gazów cieplarnianych z transportu morskiego, przepisy w sprawie MRW należy stosować wyłącznie w odniesieniu do dużych emitentów. Po szczegółowej i obiektywnej analizie rozmiarów i emisji ze statków zawijających do portów Unii Europejskiej i z nich wypływających wybrano próg pojemności 5 000 ton brutto (GT). Statki o pojemności powyżej 5 000 GT stanowią około 55 % statków zawijających do portów Unii Europejskiej oraz mają około 90 % udziały w powiązanych emisjach. Ten niedyskryminacyjny próg zapewniłby uwzględnienie najważniejszych emitentów. Niższy próg spowodowałby większe obciążenia administracyjne, podczas gdy wyższy próg ograniczyłby ilość emisji objętych systemem, a co za tym idzie jego skuteczność w odniesieniu do ochrony środowiska.
(13) Aby jeszcze bardziej ograniczyć obciążenia administracyjne właścicieli i operatorów statków, zasady monitorowania należy ukierunkować na CO2, który jak dotąd jest najbardziej znaczącym gazem cieplarnianym emitowanym przez transport morski, mającym nawet 98 % udział w łącznych emisjach gazów cieplarnianych w danym sektorze. [Popr. 17]
(14) W przepisach należy uwzględnić obowiązujące wymogi oraz dane, które już są dostępne na pokładach statków; w związku z tym właścicielom statków należy umożliwić wybór jednej z następujących czterech metod monitorowania: wykorzystanie kwitów bunkrowych, monitorowanie zbiorników z olejem bunkrowym, przepływomierze do pomiarów mających zastosowanie procesów spalania lub bezpośrednie pomiary emisji. Plan monitorowania statku powinien dokumentować dokonany wybór oraz zawierać bardziej szczegółowe informacje na temat stosowania wybranej metody.
(15) Przedsiębiorstwo odpowiadające za cały okres sprawozdawczy w odniesieniu do statku wykonującego rejsy należy uznać za podmiot odpowiedzialny za spełnienie wszystkich wymogów dotyczących monitorowania i raportowania w całym tym okresie sprawozdawczym, w tym za przedkładanie dostatecznie zweryfikowanych raportów emisji. W przypadku zmiany własności, nowy właściciel statku będzie musiał wywiązać się wyłącznie z obowiązków monitorowania i raportowania w okresie sprawozdawczym, w którym nastąpiło przeniesienie prawa własności. Aby nowemu właścicielowi statku łatwiej było wywiązać się z tych obowiązków, powinien on otrzymać kopię ostatniego planu monitorowania oraz dokument zgodności, jeżeli ma zastosowanie. Zmiana prawa własności powinna również skutkować zmianą planu monitorowania, umożliwiając nowemu właścicielowi statku samodzielny wybór metodyki monitorowania.
(16) Aby uniknąć wymogów dotyczących montowania niedostatecznie wiarygodnych i niedostępnych w sprzedaży przyrządów pomiarowych, które mogą utrudniać wdrożenie unijnego systemu MRW, system ten nie powinien na tym etapie obejmować innych gazów cieplarnianych, czynników warunkujących zmiany klimatu czy czynników zanieczyszczenia powietrza. Unijny system MRW stwarza możliwość zapewnienia spójnej z przepisami w innych sektorach regulacji sektora żeglugi morskiej. [Popr. 18]
(16a) Konwencja MARPOL przewiduje obowiązkowe stosowanie EEDI w odniesieniu do nowych statków oraz SEEMP w całej flocie światowej. [Popr. 19]
(17) W celu zminimalizowania obciążeń administracyjnych dla właścicieli i operatorów statków, przedkładanie raportów i publikacja zawartych w nich informacji powinny mieć miejsce raz w roku. Dzięki ograniczeniu publikacji informacji na temat emisji, zużycia paliwa i efektywności do średnich wartości rocznych i wartości zagregowanych nie trzeba będzie rozwiązywać problemów związanych z poufnością. Dane zgłaszane Komisji należy zintegrować z danymi statystycznymi w stopniu, w jakim mają one znaczenie dla opracowywania, tworzenia i upowszechniania europejskich danych statystycznych, zgodnie z decyzją Komisji 2012/504/UE(6).
(18) Weryfikacja przez akredytowanych weryfikatorów powinna zapewnić, aby raporty były sporządzane w sposób prawidłowy i zgodnie z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu. W związku z tym zasadnicze znaczenie mają wymogi dotyczące kompetencji weryfikatora, aby mógł on prowadzić działania weryfikacyjne na podstawie niniejszego rozporządzenia. Ważnym elementem upraszczającym weryfikację powinno być sprawdzenie przez weryfikatorów wiarygodności danych przez porównanie danych z raportu z danymi szacunkowymi, opracowanymi na podstawie danych z systemu śledzenia statków i cech charakterystycznych. Takie dane szacunkowe może dostarczać Komisja. Weryfikatorzy powinni być niezależnymi i kompetentnymi osobami lub podmiotami prawnymi, akredytowanymi przez krajowe jednostki akredytujące ustanowione zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady(7). [Popr. 20]
(19) Dokument zgodności wystawiony przez weryfikatora powinien pozostawać na pokładzie statku jako potwierdzenie wywiązywania się z obowiązków w zakresie monitorowania, raportowania i weryfikacji. Weryfikatorzy powinni informować Komisję o wystawieniu takich dokumentów.
(20) Z uwagi na doświadczenie Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Morskiego (EMSA) w realizacji podobnych zadań związanych z bezpieczeństwem morskim, agencja ta powinna wspierać Komisję, wykonując niektóre zadania.
(21) Nieprzestrzeganie przepisów niniejszego rozporządzenia powinno skutkować sankcjami. Za podstawę egzekwowania wywiązywania się z obowiązków związanych z systemem MRW należy przyjąć istniejące instrumenty, a mianowicie instrumenty ustanowione w zastosowaniu dyrektywy 2009/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(8) i dyrektywy 2009/16/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(9), jak również informacje dotyczące wystawienia dokumentów zgodności. Dokument potwierdzający wywiązywanie się w odniesieniu do danego statku z obowiązków w zakresie monitorowania i raportowania Komisja powinna załączać do wykazu świadectw i dokumentów, o których mowa w art. 13 ust. 1 dyrektywy 2009/16/WE.
(22) Dyrektywa 2009/16/WE przewiduje zatrzymanie statku w razie braku świadectw, które muszą się znajdować na pokładzie. W przypadku statków, które nie wywiązują się z obowiązków w zakresie monitorowania i raportowania dłużej niż przez jeden okres sprawozdawczy należałoby jednak przewidzieć możliwość wydalenia. Przepis taki powinien umożliwiać skorygowanie sytuacji w rozsądnym terminie.
(23) Należy zmienić rozporządzenie (UE) nr 525/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady(10) w celu ustanowienia wymogów dotyczących monitorowania i raportowania emisji CO2 z transportu morskiego przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
(24) Unijny system MRW powinien służyć za wzór na potrzeby wdrożenia systemu MRW na skalę światową. Światowy system MRW jest bardziej pożądany, ponieważ można go uznać za skuteczniejszy z uwagi na większy zasięg. W związku z tym Komisja powinna regularnie udostępniać IMO oraz innym odpowiednim organom międzynarodowym odpowiednie informacje na temat wdrażania niniejszego rozporządzenia, przedkładając IMO stosowne wnioski. W przypadku porozumienia w sprawie światowego systemu MRW Komisja powinna poddać unijny system MRW przeglądowi w celu dostosowania go do systemu światowego.
(25) W celu wykorzystania najlepszych dostępnych praktyk i dowodów naukowych, Komisji należy przyznać uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 traktatu, w odniesieniu do zmiany niektórych technicznych aspektów monitorowania i raportowania emisji CO2gazów cieplarnianych ze statków oraz dalszego określania zasad weryfikacji raportów emisji i akredytacji weryfikatorów. Niezwykle ważne jest, aby w trakcie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, również z ekspertami. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. [Popr. 21]
(26) Aby zapewnić jednolite warunki stosowania automatycznych systemów i standardowych szablonów elektronicznych na potrzeby spójnych raportów emisji i innych istotnych informacji istotnych dla klimatu, przekazywanych Komisji i zaangażowanym państwom, Komisji należy przyznać uprawnienia wykonawcze. Te niezbędne uprawnienia powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011(11). [Popr. 212]
(27) Cel zamierzonego działania, czyli monitorowanie, raportowanie i weryfikacja emisji CO2gazów cieplarnianych ze statków w ramach pierwszego etapu wieloetapowego podejścia do redukcji emisji i realizacja celów wyznaczonych w białej księdze Komisji zatytułowanej „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu”, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający w drodze samodzielnego działania państw członkowskich z uwagi na międzynarodowy charakter transportu morskiego, natomiast ze względu na zakres i skutki działania możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii. Unia może podjąć działania zgodne z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów. [Popr. 23]
(28) Przepisy ustanawiające system MRW powinny być zgodne z przepisami dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(12) oraz z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady(13).
(29) Aby zapewnić państwom członkowskim i zainteresowanym stronom wystarczająco dużo czasu na podjęcie działań koniecznych do skutecznego stosowania niniejszego rozporządzenia przed rozpoczęciem pierwszego okresu sprawozdawczego dnia 1 stycznia 2018 r., niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem 1 lipca 2015 r.,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy mające na celu dokładne monitorowanie, raportowanie i weryfikację emisji dwutlenku węgla (CO2)gazów cieplarnianych i innych istotnych informacji istotnych dla klimatu ze statków przybywających do portów podlegających jurysdykcji państw członkowskich, przebywających w tych portach lub wypływających z tych portów, z myślą o propagowaniu redukcji emisji CO2gazów cieplarnianych z transportu morskiego w sposób racjonalny pod względem kosztów. [Popr. 24]
Artykuł 2
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do statków o pojemności powyżej 5 000 ton brutto w odniesieniu do emisji wydzielanych przez te statki w trakcie rejsów z ostatniego portu zawinięcia do portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego oraz rejsów z portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego do następnego portu zawinięcia, jak również podczas przemieszczania się tych statków w obrębie portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego.
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do okrętów wojennych, jednostek pomocniczych, statków rybackich i statków do przetwórstwa ryb, drewnianych statków o prymitywnej konstrukcji, statków o napędzie innym niż mechaniczny oraz statków rządowych wykorzystywanych do celów niehandlowych. [Popr. 26]
Artykuł 3
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) „emisje” oznaczają uwalnianie CO2 do atmosfery przez statki, o których mowa w art. 2;
b) „port zawinięcia” to port, w którym statek zatrzymuje się w celu dokonania załadunku lub rozładunku albo wprowadzenia na pokład lub wysadzenia pasażerów, z wykluczeniem postojów mających na celu wyłącznie tankowanie, odebranie świeżych dostaw lub wymianę załogi;
c) „przedsiębiorstwo” to właściciel statku określonego w art. 2 lub inna osoba, taka jak menedżer lub podmiot czarterujący statek bez załogi, która przejęła od właściciela odpowiedzialność za eksploatację statku;
d) „pojemność brutto” (GT) oznacza pojemność brutto w tonach metrycznych, obliczoną zgodnie z przepisami dotyczącymi pomierzania pojemności zawartymi w załączniku I do Międzynarodowej konwencji o pomierzaniu pojemności statków z 1969 r.;
e) „weryfikator” oznacza podmiot prawny prowadzący działania weryfikacyjne, akredytowany przez krajową jednostkę akredytującą na podstawie rozporządzenia (WE) nr 765/2008 oraz niniejszego rozporządzenia, lub agencję odpowiedzialną za system modelowania w zakresie monitorowania emisji ze statków; [Popr. 28]
f) „weryfikacja” oznacza działania prowadzone przez weryfikatora w celu oceny zgodności dokumentów przekazywanych przez przedsiębiorstwo z wymogami niniejszego rozporządzenia;
g) „inne istotne informacje istotne dla klimatu” to informacje dotyczące emisji gazów cieplarnianych powstających w wyniku zużycia paliwa, prac transportowych pokonanej odległości, możliwości podłączenia stojących w porcie statków do sieci elektrycznej oraz efektywności energetycznej statków, umożliwiające analizę tendencji w zakresie emisji oraz ocenę osiągów statków wskazujące osiągi żeglugowe; [Popr. 29]
h) „współczynnik emisji” oznacza średnie natężenie emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do danych dotyczących działalności w związku ze strumieniem materiałów wsadowych, przy założeniu pełnego utlenienia przy spalaniu oraz pełnej konwersji przy wszystkich pozostałych reakcjach chemicznych;
i) „niepewność” oznacza parametr związany z wynikiem określania wielkości, charakteryzujący rozproszenie wartości, jakie można racjonalnie przypisać danej wielkości, odzwierciedlający wpływ zarówno czynników systematycznych, jak i losowych, wyrażony w procentach oraz o przedziale ufności wokół wartości średniej wynoszącym 95 %, z uwzględnieniem wszelkiej asymetrii w rozkładzie wartości;
j) „zachowawczy” oznacza, że zbiór założeń zdefiniowano w sposób zapobiegający niedoszacowaniu rocznej wielkości emisji lub przeszacowaniu odległości lub wielkości przewożonego ładunku; [Popr. 30]
k) „tony CO2” oznaczają tony metryczne CO2; [Popr. 31]
l) „okres sprawozdawczy” oznacza rok kalendarzowy, w którym obowiązkowe jest prowadzenie monitorowania i raportowania emisji;
la) „statek stojący w porcie” oznacza statek, który jest w bezpieczny sposób zacumowany lub zakotwiczony w porcie Unii podczas załadunku, rozładunku lub zakwaterowania pasażerów, z uwzględnieniem czasu, w którym nie prowadzi się obsługi ładunku; [Popr. 32]
lb) „klasa lodowa” oznacza oznaczenie nadane statkowi przez administrację lub organizację uznaną przez administrację, wskazujące, że statek został zaprojektowany do żeglugi na akwenach pokrytych lodem. [Popr. 33]
ROZDZIAŁ II
MONITOROWANIE I RAPORTOWANIE
SEKCJA 1
Zasady oraz metody monitorowania i raportowania
Artykuł 4
Wspólne zasady monitorowania i raportowania
1. Przedsiębiorstwa są zobowiązane monitorować i raportować w odniesieniu do każdego statku ilość i rodzaj paliwa zużytego w ciągu roku kalendarzowego w każdym porcie podlegającymokresu sprawozdawczegowe wszystkich portachpodlegających jurysdykcji państwa członkowskiego oraz w odniesieniu do każdego rejsuwszystkich rejsów statku zawijającego do portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego lub wypływającego z takiego portu, zgodnie z przepisami ust. 2–6. [Popr. 34]
2. Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób kompletny i w odniesieniu do wszystkichCO2 emisji z procesów spalania paliw, w czasie przebywania statku na morzu oraz postoju w porcie. Przedsiębiorstwa zobowiązane są stosować właściwe środki mające na celu zapobieganie lukom w danych w okresie sprawozdawczości. [Popr. 35]
3. Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób spójny i porównywalny na przestrzeni czasu. Przedsiębiorstwa stosują tę samą metodykę monitorowania i zbiory danych, z zastrzeżeniem zmian i odstępstw zatwierdzonych przez weryfikatora.
4. Przedsiębiorstwa gromadzą, zapisują, zestawiają, analizują i dokumentują dane z monitorowania, w tym założenia, dane referencyjne, współczynniki emisji i dane dotyczące działalności, w przejrzysty sposób umożliwiający weryfikatorowi odtworzenie sposobu określenia wielkości emisji.
5. Przedsiębiorstwa zobowiązane są dopilnować, aby sposób określania wielkości emisji nie dawał wyników systematycznie ani celowo niedokładnych. Identyfikują i ograniczają wszelkie źródła niedokładności.
6. Przedsiębiorstwa umożliwiają uzyskanie wystarczającej pewności w kwestii integralności monitorowanych i zgłaszanych danych dotyczących emisji.
6a. Przy późniejszym monitorowaniu i raportowaniu przedsiębiorstwa uwzględniają zalecenia zawarte w sprawozdaniach z weryfikacji wydanych na podstawie art. 13. [Popr. 36]
Artykuł 5
Metody monitorowania i raportowania emisji w transporcie morskim
1. Do celów art. 4 ust. 1, 2 i 3 przedsiębiorstwa określają wielkość emisji oraz inne informacje istotne dla klimatu w odniesieniu do każdego swojego statku o pojemności powyżej 5 000 GT zgodnie z metodami określonymi w załączniku I.
1a. Jeżeli osiągnięte zostanie międzynarodowe porozumienie w sprawie monitorowania emisji gazów cieplarnianych z transportu morskiego, Komisja dokona przeglądu metod określonych w załączniku I i jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 24 dotyczących w stosownym przypadku zmiany tego załącznika w celu określenia wykorzystania przepływomierzy do pomiarów mających zastosowanie procesów spalania i bezpośrednich pomiarów emisji. [Popr. 38]
SEKCJA 2
PLAN MONITOROWANIA
Artykuł 6
Treść i przedkładanie planu monitorowania
1. Do dnia 31 sierpnia 2017 r. przedsiębiorstwa są zobowiązane przedłożyć weryfikatorom plan monitorowania, wskazując w nim metodę wybraną na potrzeby monitorowania i raportowania emisji oraz innych istotnych informacji istotnych dla klimatu w odniesieniu do każdego swojego statku w pojemności powyżej 5 000 GT [Popr. 39 - dostosowana dla potrzeb spójności do art. 2 ust. 1 dotyczącego zakresu]
2. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1, w odniesieniu do statków, które zostaną objęte zakresem niniejszego rozporządzenia po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 2018 r. przedsiębiorstwo zobowiązane jest przedłożyć weryfikatorowi plan monitorowania niezwłocznie i nie później niż dwa miesiące po pierwszym zawinięciu tych statków do portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego.
3. Plan monitorowania określony w ust. 1 obejmuje pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania określonego statku i zawiera co najmniej następujące elementy:
a) identyfikację i typ statku, włącznie z jego nazwą, numerem identyfikacyjnym Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), portem rejestracji statku lub jego portem macierzystym, klasą lodową statku oraz nazwiskiem/nazwą właściciela; [Popr. 40]
b) nazwę przedsiębiorstwa, adres, numer telefonu, numer faksu i adres poczty elektronicznej osoby wyznaczonej do kontaktów;
c) wyszczególnienie następujących źródeł emisji na pokładzie statku, takich jak silniki główne, silniki pomocnicze, kotły i generatory gazu obojętnego oraz rodzaje stosowanego paliwaoraz związanych z nimi rodzajów paliwa:
(i) silnik(-i) główny(-e)
(ii) silnik(-i) pomocniczy(-e)
(iii) kocioł (kotły)
(iv) generator(-y) gazu obojętnego; [Popr. 41]
d) opis procedur, systemów i obowiązków na potrzeby uaktualniania wykazu źródeł emisji w monitorowanym rokuokresie w celu zapewnienia pełnego monitorowania i kompletnych raportów emisji danego statku; [Popr. 42]
e) opis procedur stosowanych w celu monitorowania kompletności wykazu rejsów;
f) opis procedur monitorowania zużycia paliwa przez statek, w tym:
(i) wybranej metody określonej w załączniku I, na potrzeby obliczania zużycia paliwa przez każde źródło emisji, włącznie z opisem wykorzystywanych przyrządów pomiarowych, w miarę potrzeb;
(ii) procedur pomiaru zapasów paliwa i paliwa w zbiornikach, opis wykorzystywanych przyrządów pomiarowych oraz procedur rejestrowania, odzyskiwania, przekazywania i przechowywania informacji dotyczących pomiarów, w miarę potrzeb;
(iii) wybranej metody określania gęstości, w stosownych przypadkach;
(iv) procedury zapewniającej zgodność maksymalnego poziomu niepewności pomiarów paliwa z wymogami niniejszego rozporządzenia, w miarę możliwości z odniesieniem do krajowych przepisów, klauzul w umowach z klientami lub standardów dokładności dostawców paliwa;
g) współczynniki pojedynczej emisji dla każdego rodzaju paliwa lub metodyka określania współczynników emisji w przypadku paliw alternatywnych, w tym metodyka doboru próby, metody analizy, opis wykorzystywanych laboratoriów (i potwierdzenie akredytacji zgodnie z ISO 17025, w stosownych przypadkach);
h) opis procedur określania danych dotyczących działalności w odniesieniu do każdego rejsu, w tym:
(i) procedur, obowiązków i źródeł danych do określania i rejestrowania odległości pokonanej w ramach każdego rejsu;
(ii) procedur, obowiązków, wzorów obliczeniowych i źródeł danych do określania i rejestrowania przewożonego ładunku oraz liczby pasażerów, w stosownych przypadkach;[Popr. 43]
(iii) procedur, obowiązków, wzorów obliczeniowych i źródeł danych do określania i rejestrowania czasu spędzonego na morzu między portem wyjścia a portem przybycia;
ha) procedury, obowiązki, wzory obliczeniowe i źródła danych do określania i rejestrowania pokonanej odległości i czasu żeglugi na akwenach pokrytych lodem; [Popr. 44]
i) opis metody do określania danych zastępujących w celu wyeliminowania luk w danych;
j) datę ostatniej zmiany planu monitorowania. [Popr. 45]
ja) wykresówka zmian w celu udokumentowania wszystkich szczegółowych informacji dotyczących historii zmian. [Popr. 46]
4. Przedsiębiorstwa zobowiązane są korzystać ze standardowych szablonów planów monitorowania. Przepisy techniczne ustanawiająceKomisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 24 w celu określenia przepisów technicznych ustanawiających szablony planów monitorowania, o których mowa w ust. 1 określa się w aktach wykonawczych. Komisja przyjmuje te akty wykonawcze zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2 niniejszego rozporządzenia. Te szablony są możliwie najprostsze i nie pociągają za sobą zbędnej biurokracji. [Popr. 47]
Artykuł 7
Zmiany planu monitorowania
Przedsiębiorstwa regularnie sprawdzają, czy plan monitorowania odzwierciedla charakter i funkcjonowanie statku, a także czy istnieje możliwość udoskonalenia metodyki monitorowania.
Przedsiębiorstwo zmienia plan monitorowania w każdej z następujących sytuacji określonych w lit. a)–e). Plan monitorowania można zmienić wyłącznie w odniesieniu do konkretnych zmian, które zaistniały w wyniku tych sytuacji: [Popr. 48]
a) w przypadku zmiany własności statku lub zmiany posiadacza DOC lub bandery; [Popr. 49]
b) w razie wystąpienia nowych emisji spowodowanych nowymi źródłami emisji lub użyciem nowych paliw, nieuwzględnionych jeszcze w planie monitorowania;
c) w przypadku zmiany dostępności danych, spowodowanej użyciem nowych typów przyrządów pomiarowych, metod pobierania próbek lub metod analitycznych bądź innymi okolicznościami, prowadzącej do większej dokładności w wyznaczaniu wielkości emisji;
d) w razie stwierdzenia nieprawidłowości danych uzyskanych przy zastosowaniu dotychczasowej metodyki monitorowania;
e) w przypadku, gdy plan monitorowania jest niezgodny z wymogami niniejszego rozporządzenia i weryfikatorzy żądają od przedsiębiorstwa zmiany planu monitorowania.
Przedsiębiorstwa niezwłocznie zgłaszają wszelkie propozycje zmian w planie monitorowania weryfikatorom.
Istotne zmiany w planie monitorowania podlegają ocenie przez weryfikatora.
SEKCJA 3
MONITOROWANIE EMISJI I INNYCH ISTOTNYCH INFORMACJI
Artykuł 8
Monitorowanie działalności w okresie sprawozdawczym
1. Od dnia 1 stycznia 2018 r. przedsiębiorstwa, na podstawie planu monitorowania zatwierdzonego zgodnie z art. 13 ust. 1, zobowiązane są monitorować emisje z każdego statku w odniesieniu do każdego rejsu i w okresach rocznych, stosując w tym celu właściwą metodę spośród metod określonych w załączniku I część B i obliczając poziom emisji zgodnie z załącznikiem I część A.
1a. Monitorowanie może zostać zawieszone w okresach, w których statek uczestniczy w działaniach w sytuacjach nadzwyczajnych, w tym w akcjach ratowania życia. [Popr. 50]
Artykuł 9
Monitorowanie w odniesieniu do jednego rejsu
Przyjmując za podstawę plan monitorowania zatwierdzony zgodnie z art. 13 ust. 1, przedsiębiorstwa monitorują zgodnie z załącznikiem I część A i załącznikiem II poniższe informacje w odniesieniu do każdego statku i każdego rejsu odbywanego do portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego lub z takiego portu:
a) port wyjścia i port przybycia, włącznie z datą i godziną wyjścia i przybycia;
b) wielkość i współczynnik emisji dla każdego rodzaju zużytego w sumie paliwa oraz w podziale na paliwo zużyte na obszarach kontroli emisji i poza tymi obszarami; [Popr. 51]
c) emitowany CO2;
d) pokonaną odległość;
e) czas spędzony na morzu;
f) przewożony ładunek; [Popr. 53]
fa) efektywność energetyczną określoną w załączniku II; [Popr. 54]
g) prace transportowe. [Popr. 55]
ga) datę i godzinę rozpoczęcia i zakończenia okresów, w których monitorowanie było zawieszone z powodu sytuacji nadzwyczajnych, takich jak akcje ratowania życia, wraz z ich opisem. [Popr. 56]
W przypadku żeglugi dalekomorskiej z zawijaniem do szeregu portów Unii etap europejski należy uznawać za jeden rejs. [Popr. 57]
W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego statki działające wyłącznie w zakresie niniejszego rozporządzenia i wykonujące wiele rejsów na dzień są zwolnione z monitorowania emisji w odniesieniu do każdego rejsu. [Popr. 58]
Artykuł 10
Monitorowanie w okresach rocznych
Przyjmując za podstawę plan monitorowania zatwierdzony zgodnie z art. 13 ust. 1, przedsiębiorstwo monitoruje zgodnie z załącznikiem I część A i załącznikiem II poniższe parametry w odniesieniu do każdego statku i każdego roku kalendarzowego:
a) całkowity poziom i współczynnik emisji dla każdego rodzaju zużytego w sumie paliwa oraz w podziale na paliwo zużyte na obszarach kontroli emisji i poza tymi obszarami;
b) całkowity poziom emitowanego CO2;
c) sumę emisji CO2 ze wszystkich rejsów między portami podlegającymi jurysdykcji państwa członkowskiego;
d) sumę emisji CO2 ze wszystkich rejsów wychodzących z portów podlegających jurysdykcji państwa członkowskiego;
e) sumę emisji CO2 ze wszystkich rejsów odbywanych do portów podlegających jurysdykcji państwa członkowskiego;
f) emisje CO2 podczas postoju statku w porcie podlegającym jurysdykcji państwa członkowskiego;
g) całkowitą pokonaną odległość;
h) łączny czas spędzony na morzu i czas postoju w porcie;
i) prace transportowe ogółem;
j) średnią efektywność energetyczną. [Popr. 59]
SEKCJA 4
RAPORTOWANIE
Artykuł 11
Zawartość raportu emisji
1. Począwszy od 2019 r. do dnia 30 kwietnia każdego roku przedsiębiorstwa są zobowiązane przedkładać Komisji i organom odpowiednich państw bandery raport emisji dotyczący emisji oraz innych informacji istotnych dla klimatu z całego okresu sprawozdawczego, w odniesieniu do każdego statku, za który ponoszą odpowiedzialność; raport musi zostać uznany za odpowiedni przez weryfikatora zgodnie z wymogami określonymi w art. 14.
2. W przypadku zmiany własności statków, nowe przedsiębiorstwo zobowiązane jest dopilnować, aby każdy statek, za który odpowiada spełniał wymogi niniejszego rozporządzenia w całym okresie odpowiedzialności tego przedsiębiorstwa za dany statek.
3. Przedsiębiorstwa dołączają do raportu emisji określonego w ust. 1 następujące informacje:
a) dane identyfikacyjne statku i przedsiębiorstwa, w tym:
(i) nazwę statku,
(ii) numer identyfikacyjny IMO,
(iii) port rejestracji lub port macierzysty statku,
(iiia) klasę lodową statku, [Popr. 60]
(iv) poświadczoną efektywność techniczną statku [wskaźnik konstrukcyjnywyrażoną wskaźnikiem konstrukcyjnym efektywności energetycznej (EEDI) lub szacowaną wartość indeksu (EIV) zgodnie z rezolucją IMO MEPC.215 (63), w stosownych przypadkach], jeżeli ma zastosowanie do danego rodzaju statku, [Popr. 61]
(v) nazwisko/nazwę właściciela statku,
(vi) adres właściciela statku i adres głównego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej,
(vii) nazwę przedsiębiorstwa (jeżeli nie jest właścicielem statku),
(viii) adres przedsiębiorstwa (jeżeli nie jest właścicielem statku) i główne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej,
(ix) adres, numer telefonu, numer faksu i adres poczty elektronicznej osoby wyznaczonej do kontaktów; [Popr. 62]
b) informacje dotyczące stosowanej metody monitorowania i poziomu niepewności;
c) wyniki rocznego monitorowania parametrów zgodnie z art. 10;
ca) szczegółowe informacje o okresach zawieszenia monitorowania z powodu sytuacji nadzwyczajnych i akcji ratowania życia. [Popr. 63]
Artykuł 12
Format raportu emisji
1. Raport emisji określony w art. 11 składa się, stosując automatyczne systemy i formaty elektronicznej wymiany kompletnych danych, w tym szablony elektroniczne.
2. Przepisy techniczne ustanawiające format wymiany danych oraz szablony elektroniczne, o których mowa w ust. 1, określa się w aktach wykonawczych. Komisja przyjmuje te akty wykonawcze zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.
ROZDZIAŁ III
WERYFIKACJA I AKREDYTACJA
Artykuł 13
Zakres czynności weryfikacyjnych i sprawozdanie z weryfikacji
1. Weryfikator ocenia zgodność planu monitorowania, o którym mowa w art. 6 z wymogami ustanowionymi w art. 6 i 7. W przypadku, gdy ocena zawiera zalecenia, które należy obowiązkowo uwzględnić w planie monitorowania, dane przedsiębiorstwo zobowiązane jest zmienić swój plan monitorowania przed rozpoczęciem okresu sprawozdawczego.
2. Weryfikator ocenia zgodność raportu emisji z wymogami ustanowionymi w art. 8–11 oraz w załącznikach I i II.
3. W szczególności weryfikator musi upewnić się, czy podane w raporcie emisji poziomy emisji oraz inne istotne informacje istotne dla klimatu określono zgodnie z przepisami art. 8, 9 i 10 oraz z planem monitorowania, o którym mowa w art. 6. Weryfikator musi też upewnić się, czy wskazane w raportach poziomy emisji oraz inne istotne informacje istotne dla klimatu są spójne z danymi obliczonymi na podstawie innych źródeł, zgodnie z załącznikami I i II. [Popr. 64]
4. Jeżeli we wnioskach z oceny weryfikator stwierdza, że według jego wiedzy raport emisji nie zawiera istotnych przeinaczeń i błędów, wydaje sprawozdanie z weryfikacji. W sprawozdaniu wyszczególnia się wszystkie kwestie odnoszące się do wykonanej przez weryfikatora pracy.
5. Jeżeli we wnioskach z oceny weryfikator stwierdza, że raport zawiera istotne przeinaczenia, błędy, nieścisłości lub nie spełnia wymogów art. 11 i 14 oraz załącznika I, informuje o tym fakcie we właściwym czasie przedsiębiorstwo, zwracając się do niego o ponowne przedstawienie poprawionego raportu emisji. Przedsiębiorstwo poprawia zgłoszone mu nieścisłości lub przeinaczenia w sposób umożliwiający terminowe zakończenie procesu weryfikacji. Weryfikator zamieszcza w sprawozdaniu z weryfikacji informację, czy przedsiębiorstwo wyeliminowało nieścisłości w trakcie procesu weryfikacji.
5a. Jeżeli weryfikator określił obszary działania przedsiębiorstwa, które należy usprawnić, jeśli chodzi o monitorowanie i raportowanie emisji, w tym w odniesieniu do osiągnięcia większej dokładności i zwiększenia efektywności monitorowania i raportowania, podaje w sprawozdaniu z weryfikacji zalecenia dotyczące ulepszeń. [Popr. 65]
Artykuł 14
Ogólne obowiązki i zasady dotyczące weryfikatorów
1. Weryfikator musi być niezależny od danego przedsiębiorstwa czy operatora statku, realizując zadania wymagane na podstawie niniejszego rozporządzenia w interesie publicznym. Dlatego weryfikatorem nie może być przedsiębiorstwo czy operator statku, właściciel przedsiębiorstwa lub podmiot wchodzący w skład tego samego podmiotu prawnego czy należący do weryfikatora lub takiego podmiotu, jak również weryfikator nie może mieć z danym przedsiębiorstwem powiązań, które wpływałyby na jego niezależność i bezstronność.
2. Weryfikując raport emisji określony w art. 11 oraz stosowane przez przedsiębiorstwo procedury monitorowania, weryfikator ocenia rzetelność, wiarygodność i dokładność systemów monitorowania oraz przedstawionych w raporcie danych i informacji dotyczących emisji, zwracając szczególną uwagę na:
a) przyporządkowanie danych dotyczących zużycia paliwa do rejsów podlegających zakresowi niniejszego rozporządzenia;
b) zgłoszone dane dotyczące zużycia paliwa oraz powiązane pomiary i obliczenia;
c) wybór i stosowanie współczynników emisji;
d) obliczenia skutkujące określeniem całkowitego poziomu emisji;
3. Weryfikator uwzględnia raporty złożone zgodnie z przepisami art. 11 wyłącznie wówczas, gdy rzetelne i wiarygodne dane oraz informacje pozwalają określić poziom emisji z wysokim stopniem pewności i pod warunkiem, że:
a) podane w raporcie dane są spójne z danymi szacunkowymi, opracowanymi na podstawie danych z systemu śledzenia statków i cech charakterystycznych, takich jak moc zainstalowanego silnika;
b) podane w raporcie dane nie zawierają nieścisłości, zwłaszcza w kategoriach zestawienia ogólnej ilości zakupionego przez każdy statek w ciągu roku paliwa ze zużytym ogółem paliwem w trakcie rejsów podlegających zakresowi niniejszego rozporządzenia;
c) dane zgromadzono zgodnie z obowiązującymi przepisami;
d) stosowne dzienniki statku są kompletne i spójne.
Artykuł 15
Procedury weryfikacji
1. Weryfikator określa potencjalne zagrożenia związane z procesem monitorowania i raportowania, porównując zgłoszone poziomy emisji z szacunkowymi danymi na podstawie danych z systemu śledzenia statków i cech charakterystycznych, takich jak moc zainstalowanego silnika. W przypadku stwierdzenia znacznych odchyleń weryfikator przeprowadza dalsze analizy. [Popr. 66]
2. Weryfikator określa potencjalne zagrożenia związane z różnymi etapami obliczeń, dokonując przeglądu wszystkich źródeł danych i zastosowanych metodyk.
3. Weryfikator uwzględnia wszelkie skuteczne metody kontroli ryzyka, stosowane przez przedsiębiorstwo w celu ograniczenia niepewności, mając przy tym na uwadze dokładność stosowanych metod monitorowania.
4. Przedsiębiorstwo udziela weryfikatorowi wszelkich dodatkowych informacji umożliwiających postęp procedur weryfikacji. W trakcie procesu weryfikacji weryfikator może prowadzić kontrole na miejscu w celu ustalenia wiarygodności zgłoszonych danych i informacji.
5. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 24, mających na celu doprecyzowanie przepisów dotyczących weryfikacji, o której mowa w niniejszym rozporządzeniu, jak również metod akredytacji weryfikatorów. Takie akty delegowane będą się opierały na zasadach weryfikacji przewidzianych w art. 14 oraz na właściwych standardach uznanych na skalę międzynarodową.
Artykuł 16
Akredytacja weryfikatorów
1. Weryfikator oceniający plany monitorowania i raporty emisji oraz wystawiający dokumenty w zakresie weryfikacji i zgodności określone w art. 13 i 17 musi posiadać akredytację w odniesieniu do czynności podlegających zakresowi niniejszego rozporządzenia, wydaną przez krajową jednostkę akredytującą zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008.
2. Jeżeli niniejsze rozporządzenie nie ustanawia szczegółowych przepisów dotyczących akredytacji weryfikatorów, zastosowanie mają stosowne przepisy rozporządzenia (WE) nr 765/2008.
3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 24, mających na celu doprecyzowanie metod akredytacji weryfikatorów.
ROZDZIAŁ IV
ZGODNOŚĆ I PUBLIKACJA INFORMACJI
Artykuł 17
Wystawianie dokumentu zgodności
1. Jeżeli raport emisji określony w art. 11 spełnia wymogi art. 11–15 oraz wymogi ustanowione w załącznikach I i II, weryfikator wystawia na podstawie sprawozdania z weryfikacji dokument zgodności dla określonego statku.
2. Dokument zgodności określony w ust. 1 zawiera następujące informacje:
a) dane identyfikacyjne statku (nazwę, numer identyfikacyjny IMO oraz port rejestracji lub port macierzysty statku);
b) nazwę i adres oraz główne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez właściciela statku;
c) tożsamość weryfikatora;
d) datę wystawienia dokumentu zgodności (okres sprawozdawczy, którego dotyczy dany dokument oraz termin jego ważności).
3. Dokumenty zgodności zachowują ważność przez 18 miesięcy po zakończeniu okresu sprawozdawczego.
4. Weryfikator niezwłocznie informuje Komisję i organ państwa bandery o wystawieniu dokumentu zgodności i przekazuje informacje określone w ust. 2 przy pomocy automatycznego systemu oraz formatów wymiany danych, w tym szablonów elektronicznych ustanowionych przez Komisję zgodnie z procedurą ustanowioną w niniejszym rozporządzeniu.
5. Przepisy techniczne ustanawiające format wymiany danych oraz szablony elektroniczne, o których mowa w ust. 4, określa się w aktach wykonawczych. Komisja przyjmuje te akty wykonawcze zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 18
Obowiązek posiadania ważnego dokumentu zgodności na pokładzie statku
Począwszy od dnia 30 czerwca 2019 r., na pokładach statków przypływających do portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego, poruszających się w obrębie takiego portu lub z niego wypływających musi znajdować się ważny dokument potwierdzający wywiązanie się z obowiązków w zakresie monitorowania i raportowania, wystawiony zgodnie z przepisami art. 17.
Artykuł 19
Zgodność z wymogami w zakresie monitorowania i raportowania oraz inspekcje
1. Każde państwo członkowskie zobowiązane jest zapewnić zgodność statków pływających pod jego banderą z wymogami w zakresie monitorowania i raportowania określonymi w art. 8-12, w oparciu o informacje publikowane zgodnie z przepisami art. 21 ust. 1.
2. Każde państwo członkowskie zobowiązane jest dopilnować, aby inspekcja statku w porcie podlegającym jurysdykcji danego państwa obejmowała sprawdzenie, czy na pokładzie statku znajduje się dokument zgodności, o którym mowa w art. 18.
3. Bez uszczerbku dla przepisów ust. 2 niniejszego artykułu oraz na podstawie informacji publikowanych zgodnie z art. 21, państwo członkowskie zobowiązane jest sprawdzić, czy na pokładzie każdego statku niespełniającego wymogów określonych w art. 21 ust. 2 lit. j) i k), który wpłynął do portu podlegającego jurysdykcji tego państwa znajduje się dokument zgodności określony w art. 18.
3a. Podczas wizyt i inspekcji prowadzonych przez EMSA w celu monitorowania wdrażania dyrektywy 2009/16/WE EMSA będzie również monitorować stosowanie ust. 1, 2 i 3 przez właściwe organy państw członkowskich oraz złoży Komisji sprawozdanie w tej sprawie. [Popr. 67]
Artykuł 20
Kary, wymiana informacji i nakaz wydalenia
1. Państwa członkowskie ustanawiają system kar za niespełnianie wymogów w zakresie monitorowania i raportowania określonych w art. 8-12, podejmując wszelkie działania konieczne w celu zapewnienia, by kary te stosowano. Przewidziane kary nie mogą być mniej restrykcyjne od kar przewidzianych na mocy krajowego ustawodawstwa w sprawie emisji gazów cieplarnianych w przypadku niewywiązania się operatorów z obowiązków w zakresie raportowania, jak również muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Do dnia 1 lipca 2017 r. państwa członkowskie przekażą te przepisy do wiadomości Komisji, którą zobowiązane są informować o wszelkich późniejszych zmianach mających wpływ na te przepisy. [Popr. 68]
2. Państwa członkowskie zapewniają skuteczną wymianę informacji i współpracę między ich krajowymi organami odpowiedzialnymi za zgodność z wymogami w zakresie monitorowania i raportowania lub, w miarę potrzeb, między organami odpowiedzialnymi za procedury wymierzania sankcji. Państwa członkowskie zobowiązane są przekazać krajowe procedury wymierzania sankcji do wiadomości Komisji, EMSA, pozostałym państwom członkowskim oraz zainteresowanemu państwu bandery.
3. Wobec statków niespełniających wymogów w zakresie monitorowania i raportowania dłużej niż przez jeden okres sprawozdawczy krajowy organ portowy może wydać nakaz wydalenia, który należy zgłosić Komisji, EMSA, pozostałym państwom członkowskim oraz zainteresowanemu państwu bandery. W następstwie wydania takiego nakazu wydalenia każde państwo członkowskie odmawia przyjmowania danego statku w swoich portach do czasu spełnienia przez przedsiębiorstwo wymogów w zakresie monitorowania i raportowania zgodnie z art. 8-12, potwierdzonego przedstawieniem ważnego dokumentu zgodności krajowemu organowi portowemu, który wydał nakaz wydalenia.
Artykuł 21
Publikacja informacji
1. Co roku do dnia 30 czerwca Komisja udostępnia do wiadomości publicznej roczne poziomy emisji zgłoszone zgodnie z art. 11 oraz informacje dotyczące przestrzegania przez poszczególne przedsiębiorstwa wymogów w zakresie monitorowania i raportowania określonych w art. 11 i 17, z zachowaniem zasady poufności informacji handlowych w celu ochrony uzasadnionych interesów gospodarczych zgodnie z art. 3 i 4 dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(14). [Popr. 69]
2. Publikacja, o której mowa w ust. 1 zawiera następujące informacje:
a) dane identyfikacyjne statku (nazwę, numer identyfikacyjny IMO oraz, port rejestracji lub port macierzysty statku oraz klasę lodową statku); [Popr. 70]
b) tożsamość właściciela statku (jego nazwę i adres oraz główne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej);
c) efektywność techniczną statku [wskaźnik konstrukcyjny efektywności energetycznej (EEDI, jeżeli ma zastosowanie do danego rodzaju statku) lub szacowaną wartość indeksu (EIV), w stosownych przypadkach]; [Popr. 71]
f) roczne średnie zużycie paliwa i emisje gazów cieplarnianych w odniesieniu do odległości pokonanej w ramach rejsów podlegających zakresowi niniejszego rozporządzenia;
g) średnie roczne zużycie paliwa i poziom emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do pokonanej odległości i ładunków przewożonych w ramach rejsów podlegających zakresowi niniejszego rozporządzenia; [Popr. 73]
h) średni roczny czas spędzony na morzu w ramach rejsów podlegających zakresowi niniejszego rozporządzenia; [Popr. 74]
i) stosowaną metodykę monitorowania;
j) datę wystawienia i datę ważności dokumentu zgodności;
k) tożsamość weryfikatora, który zatwierdził raport emisji.
3. Komisja publikuje roczne sprawozdanie na temat emisji z transportu morskiego i innych istotnych informacji istotnych dla klimatu. [Popr. 75]
4. EMSA pomaga Komisji w pracach mających na celu spełnienie wymogów art. 11, 12, 17 i 21 niniejszego rozporządzenia, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1406/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady(15).
ROZDZIAŁ V
WSPÓŁPRACA MIĘDZYNARODOWA
Artykuł 22
Współpraca międzynarodowa
1. Komisja regularnie udostępnia IMO oraz innym ważnym organom międzynarodowym informacje na temat wdrażania niniejszego rozporządzenia w celu ułatwienia procesu opracowywania w ramach IMO międzynarodowych przepisów dotyczących monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji gazów cieplarnianych z transportu morskiego.
2. Komisja prowadzi z państwami trzecimi wymianę informacji technicznych związanych z wdrażaniem niniejszego rozporządzenia, zwłaszcza informacji dotyczących dalszego opracowywania metod monitorowania, organizacji sprawozdawczości oraz weryfikacji raportów emisji.
3. W przypadku wypracowania międzynarodowego porozumienia w kwestii światowych działań mających na celu redukcję emisji gazów cieplarnianych z transportu morskiego, Komisja zobowiązana jest poddać niniejsze rozporządzenie przeglądowi, proponując w stosownych przypadkach wprowadzenie do niego zmian oraz zapewnić zgodność z odpowiednimi uregulowaniami międzynarodowymi określonymi przez IMO. [Popr. 76]
ROZDZIAŁ VI
UPRAWNIENIA PRZEKAZANE ORAZ WYKONAWCZE I POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 23
Przekazanie uprawnień
Komisji przyznaje się uprawnieniaKomisja jest uprawniona do przyjmowaniaprzyjęcia aktów delegowanych, mających na celu uzupełnienie i zmianędotyczących uzupełnienia i zmiany przepisów załączników I i II w celu uwzględnienia aktualnych dostępnych dowodów naukowych, ważnych danych dostępnych na pokładach statków oraz istotnych przepisówa także dostosowania załączników do odpowiednich uregulowań międzynarodowych i standardów uznanych na skalę światową ustalonych przez IMO, w celu określenia najdokładniejszych i efektywnych metodaby zapewnić zgodność z uregulowaniami międzynarodowymi, określić najbardziej dokładne i efektywne metody monitorowania emisji oraz zwiększenia stopniapoprawić stopień dokładności wymaganych informacji dotyczących monitorowania i raportowania emisji, z zastrzeżeniem warunków ustanowionych.Powierzenie Komisji tych uprawnień podlega warunkom określonym w art. 24 wyłącznie w stopniu, w jakim dotyczy on elementów niniejszego rozporządzenia innych niż istotne. [Popr. 77]
Artykuł 24
Wykonywanie przekazanych uprawnień
1. Komisji przyznaje się Uprawnienia do przyjmowaniaprzyjęcia aktów delegowanych określonych, o których mowa w art. 5 ust. 1a, art. 6 ust. 4, art. 15, 16 i 23 powierza się Komisji na okres 5 lat, począwszy od dnia 1 lipca 2015 r.pięciulat od ...(16). Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu. [Popr. 78]
2. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 5 ust. 1a, art. 6 ust. 4, art. 15, 16 i 23, może w dowolnym momencie zostać odwołane przez Parlament Europejski .lub Rada mogą w każdej chwili cofnąć decyzję o przekazaniu uprawnień określonych w art. 23lub Radę. Decyzja o cofnięciuodwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień określonych w tej decyzji. Decyzja o odwołaniu staje skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. [Popr. 79]
3. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.
4. Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 23na podstawieart. 5 ust. 1a, art. 6 ust. 4, art. 15, 16 i 23 wchodzi w życie tylko pod warunkiem, że w okresie dwóch miesięcy od powiadomienia o tym akcie Parlamentu Europejskiego i Rady, jeśli ani Parlament Europejski, ani Rada nie zgłoszą wobec niegowyraziły sprzeciwu,w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub pod warunkiem, żejeśli przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformująpoinformowały Komisję, że nie zamierzają zgłaszaćwniosą sprzeciwu. Okres ten podlega przedłużeniuTermin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. [Popr. 80]
Artykuł 25
Akty wykonawcze
1. Komisję wspiera komitet ustanowiony na podstawie art. 8 decyzji Rady 93/389/EWG(17). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.
Artykuł 26
Zmiany w rozporządzeniu (UE) nr 525/2013
W rozporządzeniu (UE) nr 525/2013 wprowadza się następujące zmiany:
1. w art. 1 rozporządzenia (UE) nr 525/2013, dodaje się lit h) w brzmieniu:"
„h) monitorowanie i raportowanie emisji gazów cieplarnianych ze statków morskich zgodnie z art. 9 i 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../...(18).
1. Państwa członkowskie zgłaszają Komisji do dnia 15 stycznia każdego roku („rok X”) emisje CO2 z transportu morskiego w odniesieniu do roku X-2 zgodnie z art. 9 i 10 rozporządzenia (UE) nr .../... (20)(21).
2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z [art. 25 niniejszego rozporządzenia] w celu określenia wymogów w zakresie monitorowania i raportowania emisji CO2 z transportu morskiego zgodnie z art. 9 i 10 rozporządzenia (UE) nr .../...(22), uwzględniając też w stosownych przypadkach odpowiednie decyzje przyjęte przez organy UNFCCC oraz protokół z Kioto lub wynikające z nich porozumienia lub decyzje przyjęte w kontekście Międzynarodowej Organizacji Morskiej.
3. Komisja przyjmuje akty wykonawcze w celu określenia struktury, formatu i procesu zgłaszania przez państwa członkowskie emisji CO2 z transportu morskiego zgodnie z art. 9 i 10 rozporządzenia (UE) nr .../...(23) Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą określoną w (art. 26 ust. 2).
3a. Komisja co dwa lata ocenia ogólny wpływ sektora transportu morskiego na klimat na świecie, w tym poprzez emisje lub skutki inne niż emisje CO2, w oparciu o dane dotyczące emisji przekazane przez państwa członkowskie zgodnie z art. 7 lub przekazane na mocy rozporządzenia (UE) nr .../...(24), i ulepsza tę ocenę przez odniesienie się do postępów naukowych i danych o ruchu statków.” [Popr. 82]
"
3. W art. 25 ust. 2, 3 i 5 dodaje się następujące odniesienie:"
„21a”.
"
Artykuł 27
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2015 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w ...
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
ZAŁĄCZNIK I
Metody monitorowania i raportowania emisji gazów cieplarnianych oraz innych informacji istotnych dla środowiska
A. OBLICZANIE ZUŻYCIA PALIWA (artykuł 9)
W celu obliczenia zużycia paliwa przedsiębiorstwa stosują następujący wzór:
zużycie paliwa x współczynnik emisji
Zużycie paliwa dotyczy paliwa zużytego przez silniki główne, silniki pomocnicze, kotły i generatory gazu obojętnego.
Zużycie paliwa podczas postoju w portach oblicza się oddzielnie.
W zasadzie stosuje się wartości domyślne współczynnika emisji paliwa, chyba że przedsiębiorstwo zdecyduje się korzystać z danych dotyczących jakości paliwa, określonych w kwitach bunkrowych i wykorzystywanych do wykazania zgodności z obowiązującymi przepisami w sprawie emisji siarki.
Domyślne współczynniki emisji można oprzeć na ostatnich dostępnych wartościach IPCC. Można je znaleźć w załączniku VI do rozporządzenia Komisji (UE) nr 601/2012(25).
Odpowiednie współczynniki emisji stosuje się do odniesieniu do biopaliw i paliw niekopalnych.
B. METODY OKREŚLANIA EMISJI
Przedsiębiorstwo określa w planie monitorowania metodę, z której korzysta w celu obliczenia zużycia paliwa dla każdego typu statku, za który odpowiada, zapewniając konsekwentne stosowanie wybranej przez siebie metody.
Przy wyborze metod monitorowania aspekt korzyści wynikających z większej dokładności należy rozważyć w kategoriach dodatkowych kosztów.
Należy stosować wartość określającą faktyczne zużycie paliwa podczas każdego rejsu, obliczając je przy pomocy następujących metod:
a) kwit bunkrowy i okresowe inwentaryzacje zbiorników paliwa;
b) monitorowanie zbiornika z olejem bunkrowym na pokładzie;
c) przepływomierze na potrzeby zachodzących procesów spalania;
d) bezpośredni pomiar emisji;
da) modelowanie za pomocą informacji o ruchu statków (AIS) i danych dotyczących konkretnych statków. [Popr. 83]
Można stosować każde połączenie powyższych metod, po zatwierdzeniu przez weryfikatora, jeżeli zwiększa to ogólną dokładność pomiarów. [Popr. 84]
1. Metoda A: kwit bunkrowy i okresowe inwentaryzacje zbiorników
Podstawą tej metody jest ilość i rodzaj paliwa wskazane z kwicie bunkrowym w połączeniu z okresowymi inwentaryzacjami zbiorników paliwa w oparciu o odczyty mierników paliwa w zbiornikach. Na ilość paliwa zużytego w danym okresie składają się dane dotyczące ilości paliwa na początku okresu, plus dostawy, minus paliwo pozostałe na koniec okresu oraz zwrócony olej bunkrowy między początkiem a końcem danego okresu.
Dany okres to czas między dwoma zawinięciami do portów lub czas spędzony w porcie. Wskazując paliwo wykorzystane w danym okresie, należy wyszczególnić rodzaj tego paliwa oraz zawartość siarki.
Podejścia tego nie można zastosować w przypadku braku kwitów bunkrowych na pokładzie statku, zwłaszcza jeżeli w charakterze paliwa wykorzystuje się ładunek, na przykład przez odparowywanie skroplonego gazu ziemnego (LNG), wykorzystuje się wyłącznie dane z inwentaryzacji zbiorników paliwa i odczyty mierników oleju bunkrowego w zbiornikach. [Popr. 85]
Kwit bunkrowy to obowiązek ustanowiony przepisami załącznika VI do konwencji MARPOL, a odpowiednie rejestry przechowuje się na pokładzie statku przez 3 lata od dostawy oleju bunkrowego, tak aby były łatwo dostępne. Podstawę okresowych inwentaryzacji zbiorników z paliwem stanowią odczyty mierników paliwa w zbiornikach. W tym przypadku korzysta się z tabel dotyczących poszczególnych zbiorników paliwa, w których określa się ilość paliwa w chwili odczytu. Niepewność związaną z kwitem bunkrowym zaznacza się w planie monitorowania, o którym mowa w art. 6. Odczyty mierników paliwa prowadzi się przy pomocy właściwych metod, takich jak automatyczne systemy, sondy i przymiary wstęgowe. Metodę sondowania zbiornika i związaną z tym niepewność określa się w planie monitorowania, o którym mowa w art. 6.
W przypadku braku kwitów bunkrowych na pokładzie statku, zwłaszcza jeżeli w charakterze paliwa wykorzystuje się ładunek, na przykład przez odparowywanie skroplonego gazu ziemnego (LNG), wykorzystuje się wyłącznie dane z inwentaryzacji zbiorników paliwa i odczyty mierników oleju bunkrowego w zbiornikach. [Popr. 86]
Jeżeli ilość paliwa, o które uzupełnia się zapas lub ilość paliwa znajdującego się w zbiornikach określona jest w jednostkach objętości wyrażonych w litrach, przedsiębiorstwo przelicza te wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości rzeczywistej. W celu określenia gęstości rzeczywistej przedsiębiorstwo wykorzystuje:
a) pokładowe systemy pomiarowe; lub
b) gęstość zmierzoną przez dostawcę paliwa w chwili uzupełniania zbiornika i wskazaną na fakturze za paliwo lub na potwierdzeniu dostawy.
Gęstość rzeczywistą wyraża się w kg/litr i ustala dla temperatury, w której dokonano określonego pomiaru. W przypadkach, w których wartości gęstości rzeczywistej nie są dostępne, stosuje się, po zatwierdzeniu przez weryfikatora, współczynnik gęstości standardowej dla odpowiedniego rodzaju paliwa.
2. Metoda B: monitorowanie zbiornika z olejem bunkrowym na pokładzie
Podstawą tej metody są odczyty mierników paliwa we wszystkich zbiornikach na pokładzie statku. Odczytów dokonuje się codziennie, kiedy statek jest na morzu, i każdorazowo przy pobieraniu i zwracaniu oleju bunkrowego.
Suma odchyleń między poziomem paliwa w zbiorniku między dwoma odczytami daje wynik w postaci paliwa zużytego w danym okresie.
Dany okres to czas między dwoma zawinięciami do portów lub czas spędzony w porcie. Wskazując paliwo wykorzystane w danym okresie, należy wyszczególnić rodzaj tego paliwa oraz zawartość siarki.
Odczyty mierników paliwa prowadzi się przy pomocy właściwych metod, takich jak automatyczne systemy, sondy i przymiary wstęgowe. Metodę sondowania zbiornika i związaną z tym niepewność określa się w planie monitorowania, o którym mowa w art. 6.
Jeżeli ilość paliwa, o które uzupełnia się zapas lub ilość paliwa znajdującego się w zbiornikach określona jest w jednostkach objętości wyrażonych w litrach, przedsiębiorstwo przelicza te wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości rzeczywistej. W celu określenia gęstości rzeczywistej przedsiębiorstwo wykorzystuje:
a) pokładowe systemy pomiarowe; lub
b) gęstość zmierzoną przez dostawcę paliwa w chwili uzupełniania zbiornika i wskazaną na fakturze za paliwo lub na potwierdzeniu dostawy;
ba) w razie dostępności – gęstość zmierzoną w ramach analizy badawczej przeprowadzonej w akredytowanym laboratorium badania paliw.[Popr. 87]
Gęstość rzeczywistą wyraża się w kg/litr i ustala dla temperatury, w której dokonano określonego pomiaru. W przypadkach, w których wartości gęstości rzeczywistej nie są dostępne, stosuje się, po zatwierdzeniu przez weryfikatora, współczynnik gęstości standardowej dla odpowiedniego rodzaju paliwa.
3. Metoda C: przepływomierze na potrzeby zachodzących procesów spalania
Podstawą tej metody są pomiary przepływu paliwa na pokładzie statku. Aby obliczyć zużycie paliwa w danym okresie, łączy się dane ze wszystkich przepływomierzy powiązanych z odpowiednimi źródłami emisji.
Dany okres to czas między dwoma zawinięciami do portów lub czas spędzony w porcie. Rodzaj paliwa wykorzystanego w danym okresie oraz zawartość siarki w tym paliwie należy obowiązkowo monitorować.
Stosowane metody kalibracyjne oraz niepewność związaną z przepływomierzami określa się w planie monitorowania, o którym mowa w art. 6.
Jeżeli ilość paliwa, o które uzupełnia się zapas lub ilość paliwa znajdującego się w zbiornikach określona jest w jednostkach objętości wyrażonych w litrach, przedsiębiorstwo przelicza te wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości rzeczywistej. W celu określenia gęstości rzeczywistej przedsiębiorstwo wykorzystuje:
a) pokładowe systemy pomiarowe; lub
b) gęstość zmierzoną przez dostawcę paliwa w chwili uzupełniania zbiornika i wskazaną na fakturze za paliwo lub na potwierdzeniu dostawy.
Gęstość rzeczywistą wyraża się w kg/litr i ustala dla temperatury, w której dokonano określonego pomiaru. W przypadkach, w których wartości gęstości rzeczywistej nie są dostępne, stosuje się, po zatwierdzeniu przez weryfikatora, współczynnik gęstości standardowej dla odpowiedniego rodzaju paliwa.
4. Metoda D: bezpośredni pomiar emisji
Bezpośrednich pomiarów emisji można dokonywać w odniesieniu do rejsów objętych zakresem niniejszego rozporządzenia oraz emisji mających miejsce w portach podlegających jurysdykcji państwa członkowskiego. Emisje CO2 dotyczą w tym przypadku CO2 emitowanego przez silniki główne, silniki pomocnicze, kotły i generatory gazu obojętnego. Zużycie paliwa przez statki, w przypadku których za podstawę sprawozdawczości przyjęto tę metodę, oblicza się przy pomocy zmierzonego poziomu emisji CO2 oraz współczynnika emisji stosowanego dla odpowiednich paliw.
Metoda opiera się na określeniu przepływu emisji CO2 w kominach spalinowych –stężenie CO2 w gazach spalinowych należy pomnożyć przez współczynnik przepływu gazów spalinowych.
Stosowane metody kalibracyjne oraz niepewność związaną z używanymi przyrządami określa się w planie monitorowania, o którym mowa w art. 6.
4a. Metoda Da: modelowanie za pomocą informacji o ruchu statków (AIS) i danych dotyczących konkretnych statków
Agencja odpowiedzialna za system modelowania zawiera pisemną umowę z właścicielem danego statku. Na koniec okresu monitorowania obliczone emisje CO2 porównuje się z książką zapisów olejowych statku i kwitami bunkrowymi w celu wykrycia i skorygowania ewentualnych rozbieżności. [Popr. 90]
ZAŁĄCZNIK II
Monitorowanie innych informacji istotnych dla klimatu
A. Monitorowanie w odniesieniu do jednego rejsu (art. 9)
W celu monitorowania innych informacji istotnych dla klimatu w odniesieniu do jednego rejsu (art. 9) przedsiębiorstwa zobowiązane są przestrzegać następujących zasad:
Datę oraz godzinę wyjścia z portu i przybycia do portu określa się według czasu uniwersalnego (Greenwich Mean Time – GMT). Czas spędzony na morzu oblicza się na podstawie informacji dotyczących wyjścia z portu i przybycia do portu, wykluczając kotwiczenie.
Za pokonaną odległość można przyjąć najbardziej bezpośrednią odległość od portu wyjścia do portu przybycia lub rzeczywistą pokonaną odległość. Przyjmując najbardziej bezpośrednią odległość od portu wyjścia do portu przybycia, aby uniknąć poważnego niedoszacowania pokonanej odległości, należy uwzględnić zachowawczy współczynnik korygujący. W planie monitorowania określonym w art. 6 określa się stosowaną metodę obliczania odległości oraz, w razie konieczności, stosowany współczynnik korygujący. Pokonaną odległość wyraża się w milach morskich.
W celu określenia przewożonego ładunku w przypadku statków pasażerskich, podaje się liczbę pasażerów. Jeśli chodzi o inne kategorie statków, wielkość przewożonego ładunku wyraża się w tonach metrycznych i metrach sześciennych ładunku. [Popr. 91]
Prace transportowe określa się, mnożąc pokonaną odległość przez wielkość przewożonego ładunku. [Popr. 92]
B. Monitorowanie w okresach rocznych (art. 10)
W celu monitorowania innych informacji istotnych dla klimatu w okresach rocznych przedsiębiorstwa zobowiązane są przestrzegać następujących zasad:
Wartości monitorowane zgodnie z art. 10 określa się, sumując odpowiednie dane dla każdego rejsu.
Średnią efektywność energetyczną monitoruje się przy pomocy co najmniej czterechdwóch wskaźników, zużycia paliwa na pokonaną odległość, zużycia paliwa na prace transportowe, oraz emisji CO2 na pokonaną odległość oraz emisji CO2 na prace transportowe, które oblicza się w następujący sposób:
zużycie paliwa na pokonaną odległość = łączne zużycie paliwa w skali roku / łączna pokonana odległość
zużycie paliwa na prace transportowe = łączne zużycie paliwa w skali roku / prace transportowe ogółem
emisje CO2 na pokonaną odległość = całkowite emisje CO2 w skali roku / łączna pokonana odległość
emisje CO2 na prace transportowe = całkowite emisje CO2 w skali roku / prace transportowe ogółem [Popr. 93]
Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2009/406/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysiłków podjętych przez państwa członkowskie, zmierzających do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do roku 2020 zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. L 14 z, 5.6.2009, s. 136) oraz dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/29/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE w celu usprawnienia i rozszerzenia wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 63).
Rozporządzenie (WE) nr 765/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 30).
Dyrektywa 2009/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zgodności z wymaganiami dotyczącymi państwa bandery (Dz.U. L 131 z 28.5.2009 s. 132).
Dyrektywa 2009/16/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie kontroli przeprowadzanej przez państwo portu (Dz.U. L 131 z 28.5.2009, s. 57).
Rozporządzenie (UE) nr 525/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji na poziomie krajowym i unijnym, istotnych dla zmiany klimatu i uchylające decyzję nr 280/2004/WE (Dz.U. L 165 z 18.6.2013, s. 13).
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).
Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).
Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).
Dyrektywa 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylająca dyrektywę Rady 90/313/EWG (Dz.U. L 41 z 14.2.2003, s. 26).
Rozporządzenie (WE) nr 1406/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2002 r. ustanawiające Europejska Agencja Bezpieczeństwa Morskiego (Dz.U. L 208 z 5.8.2002, s. 1).
Decyzja Rady 93/389/EWG z dnia 24 czerwca 1993 r. w sprawie mechanizmu monitorującego emisje CO2 oraz emisje innych gazów cieplarnianych we Wspólnocie (Dz.U. L 167 z 9.7.1993, s. 31).
Rozporządzenie Komisji (UE) nr 601/2012 z dnia 21 czerwca 2012 r. w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 181 z 12.7.2012, s. 30).
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu się inwazyjnych gatunków obcych i zarządzania nimi (COM(2013)0620 – C7-0264/2013 – 2013/0307(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0620),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0264/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając przedstawioną przez austriacki Bundesrat na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasady pomocniczości i zasady proporcjonalności uzasadnioną opinię, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 22 stycznia 2014 r.(1),
– po konsultacji z Komitetem Regionów,
– uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 19 marca 2014 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Handlu Międzynarodowego i Komisji Rybołówstwa (A7-0088/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 w sprawie działań zapobiegawczych i zaradczych w odniesieniu do wprowadzania i rozprzestrzeniania inwazyjnych gatunków obcych
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 1143/2014.)
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013 w odniesieniu do technicznego wykonania Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (COM(2013)0769 – C7-0393/2013 – 2013/0377(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0769),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0393/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 26 lutego 2014 r.(1),
– po konsultacji z Komitetem Regionów,
– uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 19 marca 2014 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art.55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7–0171/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013 w odniesieniu do technicznego wykonania Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 662/2014.)
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zwalczania nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii za pośrednictwem prawa karnego (COM(2012)0363 – C7-0192/2012 – 2012/0193(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0363),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 325 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0192/2012),
– uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez szwedzki Riksdag, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,
– uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego z dnia 15 listopada 2012 r.(1),
– uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 10 października 2012 r.(2),
– uwzględniając art. 55 i 37 Regulaminu,
– uwzględniając wspólne posiedzenia Komisji Kontroli Budżetowej oraz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych zgodnie z art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, jak również opinię Komisji Prawnej (A7-0251/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia maja 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/.../UE w sprawie zwalczania nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii za pośrednictwem prawa karnego
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(5),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Ochrona interesów finansowych Unii dotyczy nie tylko zarządzania środkami budżetowymi, lecz rozciąga się na wszystkie środki negatywnie wpływające na jej aktywa lub aktywa państw członkowskich bądź mogące powodować taki negatywny wpływ, w zakresie w jakim środki te mają wspierać lub stabilizować gospodarkę lub finanse publiczne państw członkowskich, w wymiarze mającym znaczenie dla polityki Unii.
(2) W celu zagwarantowania skutecznej, proporcjonalnej i zniechęcającej ochrony interesów finansowych Unii ochrona przed najpoważniejszymi rodzajami działań związanych z nadużyciami finansowymi w tej dziedzinie udzielanaoraz dla zapewnienia optymalnej ochrony interesów finansowych Unii środki przyjmowane w ramach prawa administracyjnego i cywilnego powinna być w dalszym ciągu uzupełniana ochroną prawnokarnąpowinny być uzupełniane przepisami prawa karnego w państwach członkowskich, przy czym należy unikać niespójności, zarówno w ramach tych gałęzi prawa, jak i między nimi. [Popr. 2]
(3) Ochrona interesów finansowych Unii wymaga wspólnego zdefiniowania nadużyć finansowych, obejmującego nadużycia dotyczące zarówno wydatków, jak i dochodów, aktywów i zobowiązań, popełniane na szkodę budżetu UE Unii, w tym działania związane z zaciąganiem i udzielaniem pożyczek. [Popr. 3]
(4) Nadużycia finansowe dotyczące podatku od wartości dodanej (VAT) uszczuplają wpływy podatkowe państw członkowskich i w konsekwencji stosowanie stawki jednolitej do podstawy VAT państw członkowskich. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej(6) potwierdzono, że istnieje bezpośrednie powiązanie pomiędzy poborem należności z tytułu podatku VAT zgodnie z obowiązującym prawem unijnym, a dostępnością na potrzeby budżetu unijnego odnośnych zasobów własnych, ponieważ jakiekolwiek luki w poborze podatku prowadzą do potencjalnego ograniczenia zasobów własnych. Niniejsza dyrektywa obejmuje więc wpływy z tytułu podatku VAT w państwach członkowskich.
(5) Uwzględnienie istotnego wpływu na interesy finansowe UE wynikającego z bezprawnego zmniejszenia zasobów własnych opartych na VAT oraz stosowania progów określonych w niniejszej dyrektywie należy interpretować zgodnie z zasadą proporcjonalności, ze względu na szczególny charakter tych zasobów oraz metodologię ich obliczania, jak również ze względu na zróżnicowane traktowanie poszczególnych państw członkowskich.
(6) Na interesy finansowe Unii negatywnie wpływać mogą sytuacje, w których poszczególni oferenci dostarczają organom zamawiającym lub udzielającym dotacji informacje oparte na danych zdobytych w nienależytynielegalny sposób bezpośrednio lub pośrednio od takiego organu, w celu obejścia lub nagięcianaruszenia przepisów mających zastosowanie do procedury zamówień publicznych lub udzielania dotacji. Postępowanie to jest bardzo zbliżone do nadużycia finansowego, jednak niekoniecznie musi stanowić nadużycienosić wszystkie znamiona nadużycia finansowego finansowe w pełnym tego słowa znaczeniu po stronie oferenta, ponieważ złożona oferta może być całkowicie zgodna ze wszystkimi wymogami spełniać wszystkie konieczne kryteria. Zmowa między oferentami narusza unijne reguły konkurencji oraz równoważne przepisy krajowe; reakcją na nią są działania organów ścigania oraz sankcje w całej Unii, dlatego powinna ona pozostać poza zakresem niniejszej dyrektywy. [Popr. 4]
(7) Unijne przepisy o praniu pieniędzy mają pełne zastosowanie do prania dochodów z przestępstw kryminalnych, o których mowa w niniejszej dyrektywie. W odniesieniach czynionych do tych przepisów należy zagwarantować, że reżim sankcji wprowadzony niniejszą dyrektywą będzie miał zastosowanie do wszystkich przestępstw kryminalnych przeciwko interesom finansowym Unii.
(8) Korupcja stanowi szczególnie poważne zagrożenie dla interesów finansowych Unii, a w wielu przypadkach może być powiązana także z postępowaniem noszącym cechy nadużycia finansowego. Konieczna jest zatem szczególna kryminalizacja w tym obszarze. Należy zagwarantować objęcie definicją odpowiednich przestępstw, niezależnie od tego, czy dane postępowanie stanowi naruszenie obowiązków służbowych, czy też nie. W odniesieniu do przestępstwa łapownictwa biernego oraz sprzeniewierzenia zachodzi potrzeba włączenia definicji urzędników publicznych obejmującej wszystkich stosownych urzędników, niezależnie od tego, czy zostali mianowani, wybrani, czy też zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, którzy sprawują formalny urząd, jak również osoby sprawujące funkcje polegające na świadczeniu usług publicznych na rzecz obywateli, lub świadczeniu ich ogólnie w interesie publicznym, bez sprawowania formalnego urzędu, takich jak wykonawcy zaangażowani w zarządzanieczy teżzajmują oficjalne stanowiskow Unii, w państwie członkowskim czy w państwie trzecim. Coraz częściej zarządzaniem funduszami Unii zajmują się osoby prywatne. Aby można było właściwie chronić fundusze Unii przed korupcją i sprzeniewierzeniem, definicja urzędnika publicznego do celów niniejszej dyrektywy powinna objąć także osoby, które wprawdzie nie zajmują oficjalnego stanowiska, ale otrzymują i w podobny sposób sprawują funkcję publiczną w odniesieniu do funduszy Unii, np.wykonawców uczestniczących w zarządzaniu takimi funduszami UE. [Popr. 5]
(9) Interesom finansowym Unii szkodzić może określony rodzaj postępowania urzędnika publicznego zmierzającego do wykorzystania funduszy lub innych aktywów na inne niż przewidziane dla nich cele, w zamiarze zaszkodzenia interesom finansowym Unii. Dlatego konieczne jest wprowadzenie precyzyjnej i jednoznacznej definicji przestępstw obejmujących takie postępowanie. [Popr. 6]
(9a) W odniesieniu do przestępstw popełnianych przez osoby fizyczne określonych w niniejszej dyrektywie niezbędne jest ustalenie zamiaru w stosunku do wszystkich elementów tych przestępstw. Popełniane przez osoby fizyczne przestępstwa niewymagające umyślności nie są objęte zakresem stosowania niniejszej dyrektywy. [Popr. 7]
(10) Niektóre przestępstwa przeciwko interesom finansowym Unii są w praktyce często blisko związane z przepisami objętymi zakresem art. 83 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz unijnego prawodawstwa opartego na tym artykule. Należy zatem zagwarantować spójność z takim prawodawstwem w treści przepisów.
(11) W zakresie w jakim interesom finansowym Unii może również szkodzić lub zagrażać postępowanie dające się przypisać osobom prawnym, osoby te powinny odpowiadać za przestępstwa kryminalne zdefiniowane w niniejszej dyrektywie, popełnione w ich imieniu.
(12) W celu zapewnienia równoważnej ochrony interesów finansowych Unii poprzez środki mogące powstrzymywać nadużycia w całej Unii państwa członkowskie powinny ponadto przewidzieć określone minimalne rodzaje i poziomy sankcji za przestępstwa kryminalne zdefiniowane w niniejszej dyrektywie. Wysokość sankcji nie powinna wykraczać poza poziom proporcjonalny do przestępstw, dlatego też należy wprowadzić próg wyrażony kwotowo, poniżej którego kryminalizacja nie jest potrzebna.
(13) Dyrektywa nie wpływa na odpowiednie i skuteczne stosowanie środków dyscyplinarnych. W indywidualnych przypadkach skazując osobę za jedno z przestępstw zdefiniowanych w niniejszej dyrektywie, można wziąć pod uwagę sankcje, które nie są równoważne z sankcjami karnymi, zgodnie z prawem krajowym; w przypadku innych sankcji należy w pełni przestrzegać zasady ne bis in idem. Niniejsza dyrektywa nie kryminalizuje zachowania, które nie podlega także sankcjom dyscyplinarnym ani innym środkom dotyczącym naruszenia obowiązków służbowych, w przypadku gdy można zastosować takie sankcje lub inne środki wobec danej osoby.
(14) Sankcje dla osób fizycznych w poważniejszych przypadkach powinny przewidywać dolny i górny wymiar kary pozbawienia wolności. Poważniejsze przypadki należy zdefiniować poprzez odniesienie do wyrażonego kwotowo oszacowania łącznych szkód, spowodowanych przez czyny zabronione na szkodę budżetu Unii lub ewentualnie innego budżetu. Wprowadzenie minimalnego i maksymalnego wymiaru kary pozbawienia wolności jest niezbędne w celu zagwarantowania, że interesy finansowe Unii będą w równoważny sposób chronione w całej Europie. Minimalna kara wynosząca sześć miesięcy gwarantuje możliwość wydania i wykonania europejskiego nakazu aresztowania za przestępstwa wyszczególnione w art. 2 decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania, gwarantując tym samym możliwie największą skuteczność współpracy organów sądowych i organów ścigania. Sankcje będą także służyć jako skuteczny środek odstraszający dla potencjalnych przestępców, skuteczny w całej Europie. Bardziej surowe wymiary kar powinny zostać wprowadzone dla przypadków, w których przestępstwo zostało popełnione w ramach organizacji przestępczej w rozumieniu decyzji ramowej Rady 2008/841/WSiSW(7).
(15) Biorąc pod uwagę w szczególności mobilność sprawców oraz dochodów uzyskanych z nielegalnej działalności na szkodę interesów finansowych Unii, jak również złożone dochodzenia transgraniczne, jakie się z tym wiążą, wszystkie państwa członkowskie powinny określić swoją jurysdykcję oraz ustanowić przepisy dotyczące terminów przedawnienia niezbędne, by umożliwić im zwalczanie tej działalności.
(16) W celu zagwarantowania spójności unijnego prawa oraz zabezpieczenia zasady stanowiącej, że nikt nie może być podwójnie karany za ten sam czyn, niezbędne jest wyjaśnienie relacji między karami przewidzianymi w niniejszej dyrektywie a innymi właściwymi środkami wynikającymi z prawa Unii. Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla stosowania szczególnych środków, kar i grzywien administracyjnych ustanowionych w prawie Unii.
(17) Bez uszczerbku dla pozostałych zobowiązań wynikających z prawa Unii zachodzi potrzeba zadbania o współpracę między państwami członkowskimi a Komisją w celu zagwarantowania skutecznych działań przeciwko przestępstwom kryminalnym zdefiniowanym w niniejszej dyrektywie wpływającym na interesy finansowe Unii, włączając wymianę informacji między państwami członkowskimi, Eurojustem a Komisją. [Popr. 10]
(18) Konwencję w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 r.(8) oraz protokoły do tej konwencji z dnia 27 września 1996 r.(9) i 29 listopada 1996 r.(10) należy uchylić i zastąpić niniejszą dyrektywą.
(19) Należyte wdrożenie niniejszej dyrektywy przez państwa członkowskie wiąże się z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy krajowe, wymianą tych danych między państwami członkowskimi, z jednej strony, i między właściwymi organami Unii z drugiej strony. Przetwarzanie danych osobowych na szczeblu krajowym między właściwymi organami krajowymi powinno być regulowane prawem krajowym, zgodnym z Konwencją Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych z dnia 28 stycznia 1981 r. oraz protokołem dodatkowym do niej (ETS nr 181). Wymiana danych osobowych między państwami członkowskimi powinna odpowiadać wymogom decyzji ramowej Rady 2008/977/WSiSW(11). Jeżeli unijne instytucje, organy, agencje i urzędy przetwarzają dane osobowe, powinny one przestrzegać rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady(12) oraz obowiązujących przepisów dotyczących poufności dochodzeń prowadzonych w ramach wymiaru sprawiedliwości.
(20) Zamierzony odstraszający efekt stosowania sankcji prawnokarnych wymaga szczególnej ostrożności ze względu na kwestię praw podstawowych. Niniejsza dyrektywa respektuje prawa podstawowe oraz jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a zwłaszcza prawem do wolności i bezpieczeństwa, ochrony danych osobowych, swobody wyboru zawodu oraz prawem do podjęcia pracy, swobodą prowadzenia działalności gospodarczej, prawem własności, prawem do skutecznego środka ochrony prawnej oraz do rzetelnego procesu, zasadą domniemania niewinności oraz prawem do obrony, zasadami legalizmu i proporcjonalności przestępstw i kar kryminalnych, jak również zakazem podwójnego sądzenia i karania w postępowaniu karnym za to samo przestępstwo kryminalne. Niniejsza dyrektywa służy zapewnieniu pełnego poszanowania tych praw oraz zasad i musi być ona odpowiednio wdrażana.
(21) Niniejsza dyrektywa będzie stosowana bez uszczerbku dla przepisów dotyczących uchylenia immunitetów zawartych w TFUE, Protokole w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, Statucie Trybunału Sprawiedliwości oraz tekstach wprowadzających w życie te akty, lub podobne przepisy zawarte w prawie krajowym.
(22) Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla przepisów i zasad ogólnych krajowego prawa karnego dotyczących stosowania i wykonywania kar przy uwzględnieniu szczególnych okoliczności każdej indywidualnej sprawy.
(23) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez pojedyncze państwa członkowskie, może natomiast, ze względu na rozmiary lub skutki działania, zostać lepiej osiągnięty na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Tytuł I
Przedmiot i definicja
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsza dyrektywa ustanawia niezbędne środki w dziedzinie zapobiegania nadużyciom finansowym i innym rodzajom nielegalnej działalności wpływającej na interesy finansowe Unii, a także walki z tymi zjawiskami poprzez zdefiniowanie przestępstw i sankcji kryminalnych w celu zapewnienia skutecznej i równoważnej ochrony w państwach członkowskich oraz w instytucjach, organach, urzędach i agencjach Unii, a także zwiększenia wiarygodności instytucji i inicjatyw unijnych. [Popr. 11]
Artykuł 2
Definicja interesu finansowego Unii
Do celów niniejszej dyrektywy „interesy finansowe Unii” oznaczają wszystkie aktywa i zobowiązania zarządzane przez Unię oraz jej instytucje, organy i agencje lub w ich imieniu oraz wszystkie jej operacje finansowe, w tym operacje zaciągania i udzielania pożyczek, jak również, w szczególności, wszystkie dochody i wydatki objęte przez następujące budżety, uzyskane za ich pośrednictwem ilub należne na ich rzecz: [Popr. 12]
a) budżet Unii;
b) budżety instytucji, organów urzędów i agencji ustanowionych na mocyw zastosowaniu Traktatów i budżety bezpośrednio lub pośrednio zarządzane i monitorowane przez te podmioty. [Popr. 13]
Tytuł II
Przestępstwa kryminalne w dziedzinie przeciwdziałania nadużyciom wpływającym na interesy finansowe Unii oraz zwalczania tych nadużyć
Artykuł 3
Nadużycia wpływające na interesy finansowe Unii
Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby następujące czyny, gdy są popełniane umyślnie, podlegały karze jako przestępstwo kryminalne:
a) w odniesieniu do wydatków – jakikolwiek czyn lub zaniechanie dotyczące:
(i) wykorzystywania lub przedstawiania nieprawdziwych, niepoprawnych lub niepełnych oświadczeń lub dokumentów, skutkującego sprzeniewierzeniem lub bezprawnym zatrzymaniem środków z budżetu Unii lub budżetów zarządzanych przez Unię albo w jej imieniu,
(ii) nieujawnienia informacji z naruszeniem określonych zobowiązań, z tym samym skutkiem, lub
(iii) niewłaściwego wykorzystania zobowiązań lub wydatków do celów innych niż te, na które zostały przyznane;
b) w odniesieniu do wydatków – jakikolwiek czyn lub zaniechanie dotyczące:
(i) wykorzystywania lub przedstawiania nieprawdziwych, niepoprawnych lub niepełnych oświadczeń lub dokumentów, skutkującego bezprawnym zmniejszeniem zasobów budżetu Unii lub budżetów zarządzanych przez Unię albo w jej imieniu,
(ii) nieujawnienia informacji z naruszeniem określonych zobowiązań, z tym samym skutkiem, lub
(iii) niewłaściwego wykorzystania korzyści uzyskanej zgodnie z prawem, z tym samym skutkiem.
Artykuł 4
Przestępstwa kryminalne związane z nadużyciami wpływające na interesy finansowe Unii
1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby wszelkie przypadki dostarczenia informacji lub braku dostarczenia takich informacji organowi zamawiającemu lub udzielającemu dotacji lub organom uczestniczącym w procedurze zamówienia publicznego lub udzielania dotacji, z którymi wiążą się interesy finansowe Unii, przez kandydatów lub oferentów lub osoby odpowiedzialne za przygotowanie odpowiedzi na ogłoszenia o przetargu lub wnioski o udzielenie dotacji składane przez takich uczestników, jeśli zostały popełnione umyślnie i w celu obejścia lub nagięcia stosowanych kryteriów kwalifikowalności, wykluczenia, wyboru lub udzielenia lub w celu zakłócenia lub zniszczenia naturalnej konkurencji pomiędzy oferentami, podlegały karze jako przestępstwo kryminalne. [Popr. 14]
2. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby pranie pieniędzy zdefiniowane w art. 1 ust. 2 dyrektywy 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(13) związane z mieniem pochodzącymlub dochodami pochodzącymi z przestępstw objętych zakresem niniejszej dyrektywy podlegało karze jako przestępstwo kryminalne. [Popr. 15]
3. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby następujące czyny łapownictwo czynne i bierne, gdy sąjest popełniane umyślnie, podlegałypodlegało karze jako przestępstwo kryminalne:
a)Do celów niniejszej dyrektywy łapownictwem biernym jest działanie urzędnika publicznego, który, bezpośrednio lub przez pośrednika, żąda lub uzyskuje jakiegokolwiek rodzaju korzyści lub obietnicy takich korzyści, dla siebie lub dla osoby trzeciej, lub przyjmuje z wyprzedzeniem takie korzyścilub obietnicę takich korzyści, w zamian za postępowanie w sposób, który szkodzi lub przypuszczalnie zaszkodzi interesom finansowym Unii albo też zaopóźnienie lub zaniechanie działania zgodnie ze swoimi obowiązkami lub w ramach wypełniania swoich funkcji z tym samym skutkiem (łapownictwo bierne) , niezależnie od tego, czy uchyla się przy tym od swoich urzędowych obowiązków.
b)Do celów niniejszej dyrektywy łapownictwem czynnym jest działanie każdego kto obiecuje lub udziela, oferuje bezpośrednio lub przez pośrednika, jakiegokolwiek rodzaju korzyści urzędnikowi publicznemu przeznaczone dla niego lub dla osoby trzeciej lub udziela takich korzyści, w zamian za postępowanie w sposób, który szkodzi lub przypuszczalnie zaszkodzi interesom finansowym Unii albo też za opóźnienie lub zaniechanie działania zgodnie ze swoimi obowiązkami lub w ramach wypełniania swoich funkcji z tym samym skutkiem (łapownictwo czynne) , lub za takie czyny w przeszłości. [Popr. 16]
4. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby umyślnyprzywłaszczenie, gdy jest popełniane umyślnie, podlegało karze jako przestępstwo kryminalne.
Do celów niniejszej dyrektywy przywłaszczeniem jest czyn popełniony przez urzędnika publicznego polegający na zaciągnięciu zobowiązań na środki finansowe lub wydatkowaniu tych środków, albo przywłaszczeniu lub wykorzystaniu mienia w sposób sprzeczny z celem, na który zostało przeznaczone oraz w celu zaszkodzenia interesom finansowymszkodliwy dla interesów finansowych Unii, podlegał karze jako przestępstwo kryminalne (przywłaszczenie). [Popr. 17]
5. Do celów niniejszego artykułu „urzędnik publiczny” oznacza:
a) wszystkie osoby pełniące funkcję w służbie publicznej na rzecz Unii lub w państwach członkowskich albo państwach trzecich, poprzez sprawowanie urzędu legislacyjnego, administracyjnego lub sądowego;urzędnika unijnego lub krajowego, w tym krajowego urzędnika innego państwa członkowskiego i krajowego urzędnika państwa trzeciego.
Termin „urzędnik unijny” oznacza:
(i) osobę, która jest urzędnikiem lub innym pracownikiem zatrudnionym na umowę w rozumieniu Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej i warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (regulamin pracowniczy),
(ii) osobę oddelegowaną do unijnej instytucji, unijnego organu, urzędu lub unijnej agencji przez państwo członkowskie lub organ publiczny lub prywatny, która wykonuje funkcje równoważne funkcjom wykonywanym przez urzędników unijnych lub innych pracowników.
Członkowie organów utworzonych zgodnie z traktatami oraz pracownicy takich organów, urzędów lub agencji traktowani są jak urzędnicy unijni w zakresie, w jakim nie stosuje się do nich regulamin pracowniczy.
Termin „urzędnik krajowy” należy rozumieć zgodnie z definicją „urzędnika” lub „urzędnika publicznego” zawartą w prawie krajowym państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, w którym dana osoba sprawuje swoją funkcję.
Jednak w przypadku postępowania, które dotyczy urzędnika państwa członkowskiego lub urzędnika krajowego państwa trzeciego i które wszczęto w innym państwie członkowskim, państwo członkowskie, w którym wszczęto postępowanie, nie jest zobowiązane stosować definicji „urzędnika krajowego”, chyba że jest ona zgodna z jego prawem krajowym;
b) wszystkie inne osoby nie sprawujące takiego urzędu, ale pełniące funkcję w służbie publicznej na rzecz Unii lub w państwach członkowskich albo państwach trzecich i uczestniczące w zarządzaniuinną osobę, która otrzymała i sprawuje funkcję publiczną obejmującą zarządzanie interesami finansowymi Unii lub w podejmowaniu odnośnychpodejmowanie decyzji w sprawie tych interesów w państwach członkowskich lub w państwach trzecich. [Popr. 18]
Tytuł III
Przepisy ogólne dotyczące przestępstw w dziedzinie przeciwdziałania nadużyciom wpływającym na interesy finansowe Unii oraz zwalczania tych nadużyć
Artykuł 5
Podżeganie, pomocnictwo oraz usiłowanie
1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby podżeganie do któregokolwiek z przestępstw kryminalnych, o których mowa w tytule II art. 3 i 4, oraz pomocnictwo w nich będzieich popełnieniu podlegało karze jako przestępstwo kryminalne. [Popr. 19]
2. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby przestępstwo kryminalne każde z przestępstw kryminalnych, o którymktórych mowa w art. 3 lubi w art. 4 ust. 4, podlegało karze jako przestępstwo kryminalne. [Popr. 20]
Artykuł 6
Odpowiedzialność osób prawnych
1. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia możliwości pociągnięcia osób prawnych do odpowiedzialności za przestępstwa kryminalne, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5, popełnione na ich korzyść przez osobę działającą indywidualnie albo jako członek organu osoby prawnej i pełniącą funkcję kierowniczą w tej osobie prawnej na podstawie: [Popr. 21]
a) upoważnienia do reprezentowania osoby prawnej;
b) upoważnienia do podejmowania decyzji w imieniu osoby prawnej; lub
c) upoważnienia do sprawowania kontroli w ramach tej osoby prawnej.
2. Państwa członkowskie podejmują także niezbędne środki umożliwiające pociągnięcie osoby prawnej do odpowiedzialności, gdy brak nadzoru lub kontroli ze strony osoby, o której mowa w ust. 1, umożliwił popełnienie przez osobę podwładną danej osobie prawnej któregokolwiek z przestępstw kryminalnych, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5, na korzyść tej osoby prawnej. [Popr. 22]
3. Odpowiedzialność osoby prawnej na podstawie ust. 1 i 2 nie wyklucza możliwości prowadzenia postępowania karnego przeciwko osobom fizycznym będącym sprawcami przestępstw kryminalnych, o których mowa w tytule II art. 3 i 4, lub ponoszącymi odpowiedzialność karną na podstawie art. 5. [Popr. 23]
4. Do celów niniejszej dyrektywy „osoba prawna” oznacza każdy podmiot posiadający osobowość prawną na mocy prawa właściwego, z wyjątkiem państw i podmiotów prawa publicznego wykonujących władzę publiczną oraz publicznych organizacji międzynarodowych.
Artykuł 7
Kary dla osób fizycznych
1. W odniesieniu do osób fizycznych państwa członkowskie dopilnowują, by przestępstwa kryminalne, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5, podlegały skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom karnym, w tym grzywnom i karze pozbawienia wolności, zgodnie z art. 8. [Popr. 24]
2. W przypadku przestępstw mniejszej wagi, które spowodowały szkodę o wartości poniżej 10 0005 000 EUR oraz uzyskaniauzyskanie korzyści o wartości poniżej 10 0005 000 EUR,i które nie zostały dokonane w szczególnie obciążających okolicznościach, państwa członkowskie mogą zamiast tego przewidzieć kary innenałożenie kar innych niż sankcje karne. [Popr. 25]
3. Ustęp 1 niniejszego artykułu obowiązuje bez uszczerbku dla wykonywania przez właściwe organy uprawnień dyscyplinarnych wobec urzędników publicznych, zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 5. [Popr. 26]
4. Państwa członkowskie dopilnowują, by innego rodzaju sankcje, których nie można uznać za równorzędne z sankcjami karnymi, i które zostały wcześniej nałożone na te same osoby za to same postępowanie, mogły być brane pod uwagę przy skazywaniu osób za przestępstwo kryminalne, o którym mowa w tytule II.
Artykuł 8
Wymiar kary pozbawienia wolności
1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby przestępstwa kryminalne, o których mowa w art. 3 i art. 4 ust. 1 i 4, związane z korzyściami lub szkodami o wartości co najmniej 100 00050 000 EUR podlegały: [Popr. 43]
a) karze minimalnej w wymiarze co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności;[Popr. 27]
b) karze maksymalnej w wymiarze co najmniej pięciu lat pozbawienia wolności.
Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby przestępstwa kryminalne, o których mowa w art. 4 ust. 2 i 3, związane z korzyściami lub szkodami o wartości co najmniej 30 000 EUR podlegały:
a) karze minimalnej w wymiarze co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności;[Popr. 28]
b) karze maksymalnej w wymiarze co najmniej pięciu lat pozbawienia wolności.
2. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby przestępstwa kryminalne, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5, popełnione w ramach organizacji przestępczej w rozumieniu decyzji ramowej 2008/841, podlegały karze pozbawienia wolności, której górny wymiar wynosi co najmniej dziesięć lat pozbawienia wolności. [Popr. 30]
Artykuł 8a
Okoliczności obciążające
Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby w przypadkach gdy ustalono, że przestępstwo kryminalne, o którym mowa w art. 3,4 i 5, zostało popełnione w ramach organizacji przestępczej w rozumieniu decyzji ramowej 2008/841/WSiSW, taki fakt był dla celów skazania traktowany jako okoliczność obciążająca. [Popr. 31]
Artykuł 9
Minimalne rodzaje sankcji dla osób prawnych
Każde państwo członkowskie podejmuje niezbędne środki, tak aby osoba prawna ponosząca odpowiedzialność na podstawie art. 6 podlegała skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom, obejmującym grzywny karne i grzywny niemające charakteru karnego i mogącym obejmować inne sankcje, takie jak:
a) pozbawienie prawa do korzystania ze świadczeń publicznych lub pomocy;
aa) czasowe lub stałe wykluczenie z udziału w unijnych procedurach przetargowych; [Popr. 32]
b) czasowy lub stały zakaz prowadzenia działalności gospodarczej;
c) umieszczenie pod nadzorem sądowym;
d) likwidacja sądowa;
e) czasowe lub stałe zamknięcie zakładów wykorzystywanych do popełnienia przestępstwa.
Artykuł 9a
Zasada ne bis in idem
Państwa członkowskie w ramach krajowego prawa karnego stosują zasadę „ne bis in idem”, zgodnie z którą wobec osoby, w stosunku do której zakończono postępowanie w jednym państwie członkowskim, nie można w innym państwie członkowskim prowadzić postępowania odnośnie do tych samych okoliczności, pod warunkiem że, jeżeli została nałożona kara, została ona już wykonana, jest w trakcie wykonywania lub nie może już zostać wykonana zgodnie z przepisami państwa wymierzającego karę. [Popr. 33]
Artykuł 10
Zamrożenie i konfiskata
Państwa członkowskie zapewniają zamrażanie i konfiskatę dochodów pochodzących z przestępstw, o których mowa w tytule II, i narzędzi wykorzystywanych do ich popełnienia, zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/42/UE(14).
Artykuł 11
Jurysdykcja
1. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do objęcia swoją jurysdykcją przestępstw kryminalnych, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5, w przypadku gdy:
a) przestępstwo zostało popełnione w całości lub w części na jego terytorium; lub
b) sprawca jest obywatelem tego państwa lub rezydentem na jego terytorium; lub
c) sprawca podlega regulaminowi pracowniczemu lub podlegał temu regulaminowi w momencie popełnienia przestępstwa. [Popr. 34]
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 lit. b), państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do tego, by ich jurysdykcja nie podlegała warunkowi, zgodnie z którym postępowanie może zostać wszczęte wyłącznie na skutek zgłoszenia przestępstwa przez ofiarę w miejscu jego popełnienia lub zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa przez państwo, w którym zostało ono popełnione.
3. Państwa członkowskie dopilnowują, by ich jurysdykcja obejmowała sytuacje, w których przestępstwo zostało popełnione za pośrednictwem technologii informacyjno-komunikacyjnych, do których dostęp uzyskano z ich terytorium.
Artykuł 12
Przedawnienie przestępstw na szkodę interesów finansowych Unii
1. Państwa członkowskie dopilnowują, by termin przedawnienia, w którym możliwe jest wszczęcie dochodzenia w sprawie przestępstw, o których mowa w tytule II i w art. 5, ściganie ich, rozpatrywanie ich w postępowaniu sądowym oraz wydawanie orzeczeń sądowych w ich sprawie, wynosił co najmniej pięć lat od czasu popełnienia przestępstwa.
2. Państwa członkowskie zapewniają, by bieg terminu przedawnienia był przerywany i biegł na nowo po wykonaniu przez właściwy organ krajowy jakiejkolwiek czynności, w tym w szczególności faktycznego wszczęcia postępowania karnego, do momentu, w którym upłynie co najmniej dziesięć lat od czasu popełnienia przestępstwa.
3. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki umożliwiające wyegzekwowanie kary nałożonej w wyniku wydania prawomocnego wyroku skazującego za przestępstwo, o którym mowa w tytule II oraz w art. 5, przez wystarczająco długi okres, nie krótszy niż dziesięć lat od daty prawomocnego skazania.
Artykuł 13
Odzyskiwanie
Dyrektywa obowiązuje bez uszczerbku dla odzyskiwania kwot wypłaconych nienależnie w kontekście popełnienia przestępstw kryminalnych, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5.
Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia szybkiego odzyskiwania takich kwot oraz ich przekazywania do budżetu Unii, bez uszczerbku dla odpowiednich unijnych przepisów sektorowych dotyczących korekt finansowych i odzyskiwania kwot wydanych nienależnie. Państwa członkowskie systematycznie prowadzą również rejestry kwot odzyskanych i informują właściwe instytucje lub organy unijne o takich kwotach lub – jeśli kwoty te nie zostały odzyskane – o powodach ich nieodzyskania. [Popr. 35]
Artykuł 14
Stosunek do innych obowiązujących aktów prawnych Unii
Stosowanie środków, kar i grzywien administracyjnych ustanowionych w prawie Unii, w szczególności tych w rozumieniu art. 4 i 5 rozporządzenia Rady nr 2988/95(15) lub w ustawie krajowej przyjętej w wykonaniu szczególnego obowiązku wynikającego z prawa Unii pozostaje bez uszczerbku dla niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie dopilnowują, by wszelkie postępowania karne wszczęte na podstawie przepisów krajowych wdrażających niniejszą dyrektywę nie wpływały na odpowiednie i skuteczne stosowanie środków, kar i grzywien administracyjnych, które nie mogą być uznane za równoważne postępowaniu karnemu, ustanowionych w prawie Unii lub krajowych przepisach wdrażających.
Tytuł IV
Przepisy końcowe
Artykuł 15
Współpraca między państwami członkowskimi a Komisją Europejską (Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych)[Popr. 36]
1. Bez uszczerbku dla przepisów o współpracy transgranicznej i wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych państwa członkowskie, Eurojust i Komisja – w ramach swoich kompetencji – współpracują ze sobą w zwalczaniu przestępstw kryminalnych, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5. W tym celu Komisja, a w stosownych przypadkach Eurojust, udziela właściwym organom krajowym wszelkiego wsparcia technicznego i operacyjnego potrzebnego im do ułatwienia koordynacji ich dochodzeń. [Popr. 37]
2. Właściwe organy w państwach członkowskich mogą – w ramach swoich kompetencji – wymieniać informacje z Komisją i z Eurojustem, by ułatwić ustalenie faktów oraz zagwarantować skuteczne przeciwdziałanie przestępstwom kryminalnym, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5. Komisja, Eurojust i właściwe organy krajowe uwzględniająprzestrzegają w każdym konkretnym przypadku art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz mających zastosowanie przepisów unijnych dotyczących ochrony danych osobowych i wymogi zachowania tajemnicy śledztwa i ochrony danych. W tym celu państwa członkowskie podczas przekazywania informacji Komisji i Eurojustowi mogą ustanowić szczególne warunki korzystania z informacji przez Komisję, Eurojust lub inne państwo członkowskie, któremu informacje te mogą zostać przekazane. [Popr. 38]
2a. Trybunał Obrachunkowy, krajowe instytucje kontrolne (np. podczas kontroli transakcji w ramach zarządzania dzielonego) oraz audytorzy odpowiedzialni za kontrolę budżetów instytucji, organów i agencji, które ustanowiono na podstawie traktatów, lub budżetów, którymi zarządzają i które kontrolują te instytucje, ujawniają OLAF-owi wszelkie przestępstwa kryminalne, o których dowiedzieli się w trakcie wykonywania zadań. [Popr. 39]
2b. Urzędnicy unijni ujawniają OLAF-owi wszelkie przestępstwa kryminalne, o których dowiedzieli się w trakcie wykonywania zadań. [Popr. 40]
Artykuł 16
Uchylenie prawnokarnych konwencji na rzecz ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich
Konwencja o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 r., w tym protokoły do tej konwencji z dnia 27 września 1996 r., 29 listopada 1996 r. i 19 czerwca 1997 r. tracą moc ze skutkiem od dnia [data obowiązywania przewidziana w art. 17 ust. 1 akapit drugi].
Artykuł 17
Transpozycja
1. Państwa członkowskie przyjmują i publikują, najpóźniej do dnia […] r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.
Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia […] r.
Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.
2. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.
Artykuł 17a
Sprawozdawczość, statystyki i ocena
1. Komisja do dnia [24 miesiące po terminie wdrożenia niniejszej dyrektywy], a następnie co roku przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym ocenia, w jakim zakresie państwa członkowskie podjęły niezbędne środki w celu wykonania przepisów niniejszej dyrektywy, a także ocenia skuteczność niniejszej dyrektywy, jeśli chodzi o osiągnięcie jej celów.
Sprawozdania te odnoszą się do informacji udostępnionych przez państwa członkowskie zgodnie z ust. 2.
2. Państwa członkowskie systematycznie gromadzą i zachowują wyczerpujące dane statystyczne uzyskane od właściwych organów, tak aby monitorować skuteczność stworzonych przez siebie systemów ochrony interesów finansowych Unii. Zgromadzone dane statystyczne są przesyłane co roku Komisji i obejmują następujące informacje:
a) liczba wszczętych postępowań karnych, z wyszczególnieniem liczby postępowań zakończonych oddaleniem pozwu, uniewinnieniem i skutecznym osądzeniem, a także liczby postępowań w toku;
b) kwoty odzyskane i nieodzyskane w następstwie postępowań karnych;
c) liczba wniosków o pomoc złożonych przez inne państwa członkowskie, z wyszczególnieniem liczby wniosków, do których się przychylono, i liczby wniosków odrzuconych.
3. W terminie [60 miesięcy po dacie wdrożenia niniejszej dyrektywy] Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie pełną ocenę niniejszej dyrektywy, na podstawie zgromadzonych doświadczeń, a w szczególności sprawozdań i danych statystycznych przedstawionych na mocy ust. 1 i 2. W stosownym przypadku Komisja przedstawi jednocześnie wniosek w sprawie zmiany niniejszej dyrektywy, należycie uwzględniając wynik oceny. [Popr. 41]
Artykuł 18
Wejście w życie
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Artykuł 19
Adresaci
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.
Decyzja ramowa Rady 2008/841/WSiSW z dnia 24 października 2008 r. w sprawie zwalczania przestępczości zorganizowanej (Dz.U. L 300 z 11.11.2008, s. 42.).
Decyzja ramowej Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (Dz.U. L 350 z 30.12.2008, s. 60).
Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).
Dyrektywa 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. L 309 z 25.11.2005, s. 15).
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zamrożenia i konfiskaty dochodów pochodzących z działalności przestępczej w Unii Europejskiej (Dz.U. L 127 z 29.4.2014, s. 39).
Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312 z 23.12.1995, s. 1).
Absolutorium za rok 2012: Parlament Europejski
639k
84k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. zawierającej uwagi, które stanowią integralną część decyzji(1) w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2012, sekcja 1 – Parlament Europejski (COM(2013)0570 – C7-0274/2013 – 2013/2196(DEC))
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2012(2),
– uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2012 (COM(2013)0570 – C7-0274/2013)(3),
– uwzględniając sprawozdanie z zarządzania budżetem i finansami – sekcja 1 – Parlament Europejski – rok budżetowy 2012(4),
– uwzględniając sprawozdanie roczne audytora wewnętrznego za rok budżetowy 2012,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2012 wraz z odpowiedziami instytucji(5),
– uwzględniając poświadczenie wiarygodności(6), jak również legalności i prawidłowości transakcji leżących u ich podstaw przedstawione przez Trybunał Obrachunkowy w odniesieniu do roku 2012 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 314 ust. 10 i art. 318 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(7), w szczególności jego art. 145, 146 i 147,
– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(8), w szczególności jego art. 164, 165 i 166,
– uwzględniając art. 13 przepisów wewnętrznych dotyczących wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego(9),
– uwzględniając art. 166 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, zgodnie z którym każda instytucja unijna podejmuje wszelkie właściwe działania w celu uwzględnienia uwag towarzyszących decyzji Parlamentu Europejskiego o udzieleniu absolutorium,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie wytycznych dotyczących procedury budżetowej 2012 – sekcje 1, 2, 4, 5, 6, 7, 8, 9 i 10(10),
– uwzględniając rezolucję z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie preliminarza wpływów i wydatków Parlamentu na rok budżetowy 2012 – sekcja 1 – Parlament(11),
– uwzględniając art. 77 i art. 80 ust. 3 Regulaminu, jak również załącznik VI do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A7-0246/2014),
A. mając na uwadze, że przewodniczący przyjął sprawozdanie finansowe Parlamentu za rok 2012 w dniu 4 lipca 2013 r.,
B. mając na uwadze, że w poświadczeniu sporządzenia sprawozdania końcowego księgowy Parlamentu stwierdził, iż uzyskał wystarczającą pewność co do prawdziwości i rzetelności zawartych w tym sprawozdaniu informacji na temat sytuacji finansowej Parlamentu we wszystkich istotnych aspektach oraz że nie pojawiły się żadne kwestie mogące wywołać zastrzeżenia,
C. mając na uwadze, że sekretarz generalny oświadczył w dniu 6 września 2013 r., iż ma wystarczającą pewność, że budżet Parlamentu Europejskiego został wykonany zgodnie z zasadami dobrego zarządzania finansowego oraz że stosowany system kontroli daje niezbędne gwarancje legalności i prawidłowości transakcji leżących u podstaw rozliczeń,
D. mając na uwadze, że sekretarz generalny zaświadczył również, że nie są mu znane żadne fakty, które mogłyby zaszkodzić interesom instytucji;
E. mając na uwadze, że w ramach przeprowadzonej kontroli Trybunał Obrachunkowy ustalił, że w odniesieniu do wydatków administracyjnych w roku 2012 systemy nadzoru i kontroli stosowane przez każdą z instytucji spełniają wymogi rozporządzenia finansowego oraz że spośród 151 transakcji skontrolowanych przez Trybunał jedna zawierała błędy, wobec czego Trybunał ocenia, że wskaźnik błędu wynosi najprawdopodobniej 0%;
F. mając na uwadze, że zgodnie ze standardową procedurą do administracji Parlamentu przesłano kwestionariusz, a otrzymane odpowiedzi zostały omówione przez Komisję Kontroli Budżetowej w obecności sekretarza generalnego i audytora wewnętrznego;
G. mając na uwadze wartość dodaną, jaką wnosi coroczna procedura udzielania przez Parlament absolutorium, dzięki której jego sprawozdania finansowe poddawane są gruntownej analizie, w celu, z jednej strony, wykazania się odpowiedzialnością i całkowitą przejrzystością wobec obywateli Unii, umożliwiając im dokładne poznanie zarządzania finansowego instytucji, z drugiej strony, jako okazja do samokrytyki i poprawy w obszarach, gdzie możliwe jest poprawienie jakości, wydajności i skuteczności w zarządzaniu finansami publicznymi, czyli zarządzaniu pieniędzmi podatników;
Zarządzanie budżetem i finansami Parlamentu w roku 2012
Wartość dodana procedury udzielania Parlamentowi absolutorium z wykonania budżetu
1. podkreśla wartość dodaną procedury parlamentarnej prowadzącej do corocznego udzielania Parlamentowi absolutorium;
2. zwraca uwagę, że niniejsza rezolucja koncentruje się przede wszystkim na wykonaniu budżetu i udzieleniu absolutorium za rok budżetowy 2012, a jej głównym celem jest zapewnienie najlepszego wykorzystania publicznych pieniędzy podatników, przy jednoczesnym wskazaniu możliwych udoskonaleń; zachęca właściwe organy Parlamentu do podnoszenia wydajności na wszystkich szczeblach codziennej pracy Parlamentu;
3. ponawia apel do Prezydium o rozpowszechnianie wśród posłów większej liczby białych ksiąg dotyczących kwestii politycznych, co umożliwiłoby poddawanie tych kwestii pod dyskusję w grupach politycznych przed podjęciem ostatecznej decyzji;
4. odnotowuje, że ogólny budżet Unii na 2012 r. wyniósł 148 200 mln EUR w środkach na zobowiązania, z czego na budżet Parlamentu przypadła kwota 1 718 mln EUR; ponadto odnotowuje, że kwota ta nieznacznie przekracza 1% ogólnego budżetu Unii i wynosi 20% kwoty 8 278 mln EUR przeznaczonej na wydatki administracyjne wszystkich instytucji UE w roku 2012; zwraca uwagę, że jest to zgodne z porozumieniem międzyinstytucjonalnym między Parlamentem, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami oraz obejmuje wydatki na budynki i infrastrukturę, pensje i emerytury pracowników, technologię informacyjną i bezpieczeństwo;
5. zauważa, że cztery najważniejsze rozdziały w budżecie Parlamentu to rozdział 10 (członkowie instytucji), rozdział 12 (urzędnicy i pracownicy czasowi), rozdział 20 (budynki i koszty dodatkowe) oraz rozdział 42 (wydatki związane z asystentami posłów) oraz że na te rozdziały przypadło 70 % wszystkich zobowiązań;
6. stwierdza, że zatwierdzone środki w budżecie końcowym Parlamentu na 2012 r. wynosiły 1 717 868 121 EUR, czyli o 1,9 % więcej niż w budżecie na 2011 r. (1 685 829 393 EUR), oraz że w 2011 r. nie wprowadzono budżetu korygującego; jest zdania, że w kwestii budżetu Parlament wykazał się odpowiedzialnością i powściągliwością, gdyż nie przekroczył stopy inflacji z 2012 r. w wysokości 2,6 %; oczekuje takiej samej powściągliwości w odniesieniu do budżetu na rok 2015 oraz utrzymania wielkości budżetu na poziomie poniżej 20 % rozdziału 5;
7. zwraca uwagę, że w 2012 r. 99 % (w roku 2011 93 %) ostatecznych środków bieżących przeznaczono na zobowiązania, przy czym 1 % środków anulowano (6 % w roku 2011), oraz że podobnie jak w poprzednich latach osiągnięto wysoki wskaźnik wykonania budżetu, choć przyczyniło się do tego dokonane pod koniec roku przesunięcie niewykorzystanych środków (na wniosek wspólnej grupy roboczej Prezydium i Komisji Budżetowej) oraz pozytywna opinia Komisji Budżetowej;
Sprawozdanie Parlamentu na temat zarządzania budżetem i finansami
8. zwraca uwagę, że całkowite przychody ujęte w rachunkach Parlamentu na dzień 31 grudnia 2012 r. wyniosły 175 541 860 EUR w 2012 r. (173 293 432 EUR w roku 2011), która to kwota obejmowała 22 274 843 EUR (23 815 077 EUR w roku 2011) w postaci dochodów przeznaczonych na określony cel;
9. odnotowuje, że pod koniec roku Parlament postanowił dokonać przesunięcia zbiorczego z różnych linii budżetowych na kwotę 45 000 000 EUR w niewykorzystanych środkach z przeznaczeniem na drugą ratę związaną z zakupem budynku Trebel w Brukseli (35 000 000 EUR) oraz budowę nowego budynku KAD w Luksemburgu; rozumie, że w związku z tym w okresie budowy i amortyzacji pożyczki zaoszczędzi się szacunkową kwotę 10,4 mln EUR w postaci kosztów finansowania; niemniej jednak ubolewa nad faktem, że Parlament wielokrotnie, w kilku wcześniejszych rezolucjach w sprawie udzielenia absolutorium, wnioskował o to, aby w interesie przejrzystości budżetu wydatki związane z budynkami ujmować w budżecie i nie pokrywać ich ze środków uzyskanych w ramach przesunięcia zbiorczego;
Sprawozdanie finansowe Parlamentu za rok 2012
10. odnotowuje następujące dane liczbowe, na podstawie których zamknięto sprawozdanie finansowe Parlamentu za rok budżetowy 2012:
a) Dostępne środki (EUR)
środki na 2012 r.:
1 717 868 121
środki przeniesione nieautomatycznie z roku budżetowego 2011:
21 700 000
środki przeniesione automatycznie z roku budżetowego 2011:
222 900 384
środki odpowiadające dochodom przeznaczonym na określony cel na 2012 r.:
22 274 843
środki przeniesione odpowiadające dochodom przeznaczonym na określony cel na 2011 r.:
107 592 247
Ogółem:
2 092 335 595
b) Wykorzystanie środków w roku budżetowym 2012 (EUR)
zobowiązania:
2 061 149 089
dokonane płatności:
1 623 172 878
środki przeniesione automatycznie, w tym środki wynikające z dochodu przeznaczonego na określony cel:
412 253 714
środki przeniesione nieautomatycznie:
0
środki anulowane:
55 790 384
c) Wpływy do budżetu (EUR)
otrzymane w 2012 r.:
175 541 860
d) Całkowity bilans na dzień 31 grudnia 2012 r. (EUR)
1 539 591 147
11. zwraca uwagę na wysoki poziom przeniesień na 2012 r. (244 600 384 EUR) i nalega na poprawę planowania wydatków;
12. zauważa, że w poświadczeniu sporządzenia ostatecznego sprawozdania księgowy Parlamentu stwierdził, iż uzyskał wystarczającą pewność co do prawdziwości i rzetelności zawartych w tym sprawozdaniu informacji na temat sytuacji finansowej Parlamentu we wszystkich istotnych aspektach; zauważa ponadto, że nie pojawiły się żadne kwestie mogące wywołać zastrzeżenia;
13. przypomina o decyzji przewodniczącego z dnia 4 lipca 2013 r. dotyczącej przyjęcia sprawozdania za rok budżetowy 2012;
Opinie Trybunału Obrachunkowego na temat wiarygodności rozliczeń za rok 2012 oraz legalności i prawidłowości transakcji leżących u ich podstaw
14. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w ramach szczegółowej oceny ogółu wydatków administracyjnych i innych Trybunał Obrachunkowy ustalił, iż badanie transakcji wskazuje na duże prawdopodobieństwo błędu na poziomie zerowym, a systemy nadzoru i kontroli wydatków administracyjnych oceniono jako skuteczne; wyraża ponadto zadowolenie z faktu, że z kontroli Trybunału Obrachunkowego wynika, iż w płatnościach związanych z zaakceptowanymi wydatkami w roku 2012 nie wystąpił istotny poziom błędu; zauważa, że kontrola obejmowała zbadanie próby 151 transakcji płatniczych (w roku 2011 skontrolowano ich 56): 91 transakcji związanych z wypłaceniem wynagrodzeń, emerytur, rent i świadczeń powiązanych oraz 60 płatności wynikających z umów dotyczących budynków i innych wydatków;
15. zwraca uwagę, że wydatki administracyjne i inne obejmują wydatki na zasoby kadrowe (wynagrodzenia, świadczenia oraz emerytury i renty), które stanowią 60% łącznych wydatków administracyjnych i innych, oraz wydatki na budynki, wyposażenie, energię, telekomunikację i informatykę, które należą do kategorii niskiego ryzyka; zauważa, że zdaniem Trybunału Obrachunkowego najważniejsze zagrożenia w odniesieniu do wydatków administracyjnych i innych to nieprzestrzeganie procedur przetargowych, procedur dotyczących realizacji umów oraz procedur naboru pracowników i obliczania wysokości wynagrodzeń i świadczeń;
Rekrutacja personelu tymczasowego i kontraktowego
16. z zadowoleniem stwierdza, że kontrola Trybunału Obrachunkowego dotycząca 15 procedur naboru pracowników do Parlamentu w 2012 r. nie wykazała błędów ani niedociągnięć; wzywa jednak sekretarza generalnego do ścisłego stosowania przepisów obowiązujących w zakresie nominacji lub promocji pracowników w ogóle, a w szczególności pracowników na stanowiskach kierowniczych;
Zamówienia
17. zwraca uwagę, że Trybunał Obrachunkowy zbadał 18 procedur przetargowych Parlamentu; podkreśla, że w jednym przypadku Trybunał dopatrzył się niedociągnięć w stosowaniu kryterium udzielenia zamówienia, a w innym przypadku w odniesieniu do zarządzania procedurą przetargową i jej dokumentacji;
18. zaleca udoskonalenie przez urzędników zatwierdzających treści, koordynacji i funkcjonowania zasad ramowych i procedur, jakie Parlament stosuje w odniesieniu do zamówień, poprzez prowadzenie odpowiednich kontroli i jaśniejsze wskazówki; zwraca uwagę, że równolegle z wdrażaniem nowego rozporządzenia finansowego i zasad jego stosowania należy opracować nowe wzorce umów i zaproszeń do składania ofert, a także specyficzne kursy szkoleniowe poświęcone kwestii określania i stosowania kryteriów wyboru i udzielania zamówień;
19. popiera odpowiedzi udzielone przez Parlament w ramach procedury kontradyktoryjności wobec Trybunału Obrachunkowego;
Ocena Trybunału Obrachunkowego w odniesieniu do postępów w zakresie wdrażania zaleceń z wcześniejszych sprawozdań rocznych<BRK>Przeprowadzenie weryfikacji ex ante dotyczących procedur rekrutacji
20. przypomina o ustaleniu Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym w zbadanych przypadkach zatrudniania akredytowanych asystentów parlamentarnych w aktach brakowało dokumentacji świadczącej o przeprowadzeniu kontroli ex ante dokumentów rekrutacyjnych; odnotowuje, że zdaniem Trybunału Obrachunkowego Parlament w pełni wdrożył jego zalecenie dotyczące prowadzenia odpowiedniej dokumentacji oraz dołączania dokumentów potwierdzających taką weryfikację, aby uzasadnić decyzje dotyczące rekrutacji pracowników tymczasowych i kontraktowych; wzywa sekretarza generalnego do poinformowania Komisji Kontroli Budżetowej do września 2014 r. o skuteczności podjętych środków, w tym również środków, których podstawą są ustalenia audytora wewnętrznego, także w kontekście naboru wielu nowych asystentów parlamentarnych po wyborach;
Zamówienia
21. ubolewa, że przeprowadzone przez Trybunał Obrachunkowy badanie próby procedur przetargowych wykazało istnienie błędów w zakresie przygotowania, koordynacji i realizacji procedur o udzielanie zamówień oraz że wobec tego z analizy postępów dokonanej przez Trybunał wynika, iż jego wcześniejsze zalecenie w dalszym ciągu znajduje się na etapie wdrażania, co dotyczy większości jego aspektów; ponawia apel o rzeczywiste i bezzwłoczne postępy w odniesieniu do wszystkich mechanizmów kontrolnych w zakresie zamówień publicznych w celu wyeliminowania niedociągnięć, jakich dopatrzył się Trybunał Obrachunkowy, oraz w celu zagwarantowania najbardziej konkurencyjnych cen za nabywane towary i usługi;
Wypłacanie dodatków i świadczeń socjalnych pracownikom
22. przypomina o szczegółowym ustaleniu Trybunału Obrachunkowego dotyczącym informacji o sytuacji pracowników, jakimi służby Parlamentu dysponują; wyraża zadowolenie, że kontrola Trybunału nie wykazała nowych niedociągnięć, ale ryzyko dokonania nieprawidłowych lub nienależnych płatności wciąż istnieje; zauważa ponadto, że w roku 2012 Parlament wdrożył środki, które jeszcze bardziej poprawiły wskaźnik odpowiedzi w ramach rocznej procedury dotyczącej elektronicznej weryfikacji i aktualizacji danych osobowych pracowników oraz że w razie potrzeby do deklaracji pracowników dołączane są odpowiednie dokumenty potwierdzające;
Roczne sprawozdanie audytora wewnętrznego
23. odnotowuje, że na posiedzeniu właściwej komisji z audytorem wewnętrznym w dniu 21 stycznia 2014 r. audytor wewnętrzny przedstawił sprawozdanie roczne podpisane w dniu 12 lipca 2013 r. i wyjaśnił, że w 2012 r. przeprowadził następujące prace kontrolne w administracji Parlamentu:
—
konsultacje ze Służbą Audytu Wewnętrznego dotyczące procedury wyboru telefonów w systemie ToIP(12);
—
nadzór przekrojowy nad działaniami otwartymi ujętymi w sprawozdaniach z audytu wewnętrznego – faza I 2012;
—
nadzór przekrojowy nad działaniami otwartymi ujętymi w sprawozdaniach z audytu wewnętrznego – faza II 2012;
—
kontrola akredytowanych asystentów parlamentarnych jako innych pracowników Unii;
—
kontrola procesu rachunkowości memoriałowej;
—
działania następcze po kontroli polityki w zakresie nieruchomości: planowanie, ocena i zarządzanie potrzebami lokalowymi;
24. zwraca uwagę na bardziej znaczące wnioski określone w sprawozdaniu rocznym audytora wewnętrznego:
—
dostosowanie budżetowe wydatków z niektórych stałych funduszy zaliczkowych (biura informacyjne i podróże posłów) wciąż charakteryzuje się znacznymi opóźnieniami;
—
poczyniono postępy w dziedzinie dotacji dla partii politycznych i fundacji na szczeblu europejskim;
—
konsultacje ze Służbą Audytu Wewnętrznego w sprawie procedury wyboru telefonów w systemie ToIP wykazały niedociągnięcia w formalizacji procesu podejmowania decyzji dotyczących projektu ToIP, w związku z czym DG ITEC poinformowała, że podejmuje już niezbędne kroki w celu ograniczenia związanego z tym ryzyka;
—
podjęto ważne kroki w dziedzinie zarządzania technologią informatyczną i rozwoju programów komputerowych, które dotyczą w szczególności postępów metodologicznych w zakresie rozwoju aplikacji;
—
pierwsze działania następcze po kontroli grup odwiedzających wykazały, że wszystkie działania wciąż mają charakter otwarty, choć związane z nimi ryzyko rezydualne częściowo zmalało;
—
pięć otwartych działań, w związku z którymi wymagane środki wykraczają poza uprawnienia decyzyjne zainteresowanych dyrekcji generalnych, przekazano na wyższy szczebel hierarchii w celu podjęcia decyzji;
25. przyjmuje do wiadomości i popiera poglądy wyrażone przez audytora wewnętrznego w odniesieniu do pokontrolnej weryfikacji polityki nieruchomości, planowania, oceny i zarządzania potrzebami lokalowymi:
—
należy zadbać o odpowiednie planowanie w odniesieniu do potrzeb lokalowych w perspektywie średnio- i długoterminowej w powiązaniu z przewidywanym wzrostem liczby pracowników w przestrzeni biurowej;
—
należy dokonać przydziału przestrzeni biurowej w oparciu o kryteria uzgodnione na szczeblu instytucji i zadbać o przepisy i procedury umożliwiające zastosowanie tych kryteriów; oraz
—
wdrożyć zasadę efektywnego i skutecznego wykorzystania przestrzeni biurowej;
26. przyjmuje do wiadomości i popiera poglądy wyrażone przez audytora wewnętrznego w odniesieniu do kontroli akredytowanych asystentów parlamentarnych zatrudnianych jako inni pracownicy Wspólnot Europejskich, z których ogólnie wynika, że warunki kontroli i kontrole w DG ds. Kadr i DG ds. Finansów dają wystarczającą pewność, iż asystentów zatrudnia się z poszanowaniem przepisów statutowych, a ich uprawnienia finansowe są prawidłowo pokrywane z dodatku otrzymywanego przez posłów z tytułu pomocy parlamentarnej; zwraca się do obydwu dyrekcji generalnych o zadbanie przy użyciu wszelkich niezbędnych środków o to, aby gwarancje te były solidne i jednoznaczne;
27. zwraca uwagę, że w roku 2012 konieczne było przesunięcie z podpozycji dla asystentów krajowych (linia 4220-01) do podpozycji 4220-02 (asystenci akredytowani) opiewające na kwotę 7,3 mln EUR, a środki w podpozycji 4220-01 obniżono w sumie o 14,1 mln EUR (14,3 %), co było skutkiem niewłaściwego oszacowania potrzeb związanych zarówno z asystentami krajowymi, jak i akredytowanymi, chociaż liczba asystentów akredytowanych w roku 2012 wzrosła jedynie nieznacznie w porównaniu z rokiem 2011; uważa, że w przyszłości potrzebne będą lepsze szacunki w odniesieniu do potrzeb zaspokajanych z tych podpozycji, aby możliwe było przestrzeganie zasad dobrego zarządzania finansami i reagowanie na rzeczywiste potrzeby;
28. niemniej jednak zwraca uwagę, że aby w pełni i konsekwentnie realizować cele w zakresie kontroli wewnętrznej oraz zagwarantować właściwe stosowanie nie tylko Regulaminu Parlamentu Europejskiego i odpowiednich przepisów pochodnych przyjętych przez właściwe organy Parlamentu, lecz również rozporządzenia finansowego, możliwe jest dodatkowe wzmocnienie pewnych procedur zarządzania i kontroli, które wiążą się z umiarkowanym ryzykiem rezydualnym i dotyczą następujących dziedzin:
—
terminowe i regularne przekazywanie akredytowanym asystentom parlamentarnym informacji o wszelkich przypadkach aktualizowania lub modyfikowania obowiązujących ich przepisów oraz przedstawianie ich przedstawicielom uzasadnionego sprawozdania na temat tych zmian lub aktualizacji, aby zagwarantować przejrzystość oraz stosowanie zasad równego traktowania i równych szans;
—
zadbanie o terminowe i odpowiednie sprawozdania dla posłów i akredytowanych asystentów parlamentarnych poświęcone kwestii praw pracowniczych i obowiązków związanych z wygaśnięciem umów akredytowanych asystentów parlamentarnych (urlop, bezrobocie, prawa emerytalne itp.);
—
wzmocnienie wewnętrznej kontroli w celu monitorowania korzystania z dodatku na pomoc parlamentarną;
—
zadbanie o sprawniejsze i skuteczniejsze zarządzanie naborem nowych akredytowanych asystentów parlamentarnych po wyborach w 2014 r. poprzez wczesne planowanie i udostępnienie niezbędnych zasobów, zwłaszcza zasobów kadrowych, a także zapewnienie posłom wybranym na nową kadencję nieprzerwanej pomocy poprzez zadbanie o to, aby nie pojawiły się luki w okresie obowiązywania umów akredytowanych asystentów parlamentarnych świadczących taką pomoc;
29. ponownie przypomina, że po pięciu latach wdrażania statutu asystentów niezbędne jest jak najszybsze dokonanie pełnej jego oceny i ewentualnie wprowadzenie doń zmian;
Audyt ram kontroli wewnętrznej
30. przypomina, że owocem pierwotnego przeglądu ram kontroli wewnętrznej w 2003 i 2004 r. było 14 sprawozdań z kontroli obejmujących wszystkie wydziały i służby centralne oraz zawierających 452 uzgodnione działania mające na celu poprawę ogólnego poziomu:
–
zgodności z minimalnymi standardami kontroli wewnętrznej instytucji;
–
realizacji najważniejszych celów instytucji w zakresie kontroli (przestrzeganie obowiązujących przepisów, regulacji i strategii politycznych, wiarygodność informacji i dokumentacji w odniesieniu do zarządzania oraz gospodarność, efektywność i skuteczność operacji);
Pozostałe „otwarte działania”
31. zauważa, że pod koniec roku 2012, po przeprowadzeniu kolejnych kontroli następczych, do realizacji wciąż pozostało 15 działań spośród 452 pierwotnie uzgodnionych działań stanowiących część ram kontroli wewnętrznej; przyjmuje do wiadomości wniosek audytora wewnętrznego, że w przypadku dwóch dyrekcji generalnych (finanse oraz infrastruktura i logistyka) dowiedziono usprawnienia procedur dotyczących udzielania zamówień publicznych;
32. zwraca uwagę na nowy przekrojowy proces monitorowania stosowany przez audytora wewnętrznego w celu weryfikacji uzgodnionych działań, o których mowa w jego sprawozdaniach, w ramach którego każde zadanie kontynuacji nadzoru ma charakter przekrojowy i obejmuje jednocześnie wszystkie otwarte działania oczekujące na realizację; odnotowuje ponadto, że zadania te wykonuje się teraz dwa razy w roku, zgodnie z rezolucją Parlamentu z dnia 10 maja 2011 r. w sprawie absolutorium za rok budżetowy 2009;
33. zauważa, że pod koniec 2012 r. audytor wewnętrzny uznał, iż 73 działania należy dopiero zrealizować, co obejmuje dwa działania o znaczeniu kluczowym, 35 działań o istotnym ryzyku oraz 36 działań o umiarkowanym ryzyku; z zadowoleniem zauważa, że w ciągu roku 2012 w pełni zrealizowano, a więc i zamknięto 80 działań, w tym dwa działania o kluczowym znaczeniu; zachęca wszystkie dyrekcje generalne do kontynuowania starań na rzecz usprawnienia odnośnych procedur zarządzania i kontroli; apeluje do audytora wewnętrznego o wyznaczanie ściślejszych terminów realizacji działań; wzywa audytora wewnętrznego do informowania Komisji Kontroli Budżetowej o wszystkich niewykonanych zadaniach z pierwotnego przeglądu ram kontroli wewnętrznej; ponownie apeluje do zarządu wydziału i zarządu centralnego o wdrożenie pozostałych otwartych działań przed końcem obecnej kadencji;
34. przyjmuje do wiadomości wnioski Służby Audytu Wewnętrznego, zgodnie z którymi ogólnie w ramach działań następczych w 2012 r. dokonano usprawnień, gdyż zamknięto 80 spośród 153 zatwierdzonych działań otwartych oraz obniżono liczbę działań o kluczowym znaczeniu, które charakteryzują się wysokim ryzykiem (z ośmiu do trzech); jest jednak zaniepokojony stosunkowo wysoką liczbą (73) opóźnionych działań, które przeniesiono na rok 2013; dostrzega, że profil ryzyka Parlamentu w odniesieniu do działań otwartych na koniec roku wskazuje na wyższą liczbę działań o umiarkowanym ryzyku niż na początku roku 2012, co oznacza, że służby dokonały postępów nawet w dziedzinach, w których działań jeszcze nie zamknięto;
Działania sekretarza generalnego w następstwie rezolucji dotyczącej udzielenia absolutorium za rok 2011
35. przyjmuje do wiadomości pisemne odpowiedzi na rezolucję w sprawie absolutorium za rok 2011, które Komisja Kontroli Budżetowej otrzymała w dniu 25 października 2013 r., a więc przed rozpoczęciem procedury udzielania absolutorium za rok 2012; wyraża zadowolenie z prezentacji sekretarza generalnego w związku z odpowiedziami oraz z reakcji administracji Parlamentu w dniu 25 listopada 2013 r. na różne pytania i wnioski zawarte w rezolucji Parlamentu dotyczącej absolutorium za rok 2011, jak i z wymiany poglądów z posłami, która miała następnie miejsce;
36. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że od roku 2011 w służbach tłumaczeniowych Parlamentu (tłumaczenia pisemne i ustne) mają miejsce istotne zmiany; docenia, że w ramach tego procesu może dojść do znacznego podniesienia wydajności i w konsekwencji do obniżenia kosztów przy utrzymaniu jakości i zakresu usług dla posłów; zauważa, że w ramach zasobooszczędnej polityki pełnej wielojęzyczności tłumaczenie na żądanie pełnych sprawozdań z obrad oraz pytań wymagających odpowiedzi na piśmie pozwoliło na stałe ograniczyć koszty tłumaczeń zewnętrznych o 11 mln EUR;
37. przypomina o drugiej decyzji w sprawie zasobooszczędnej polityki pełnej wielojęzyczności, podjętej przez Prezydium w dniu 12 marca 2012 r., zgodnie z którą delegacje występujące o odstępstwa na wyjazdy w czasie tygodni przeznaczonych na posiedzenia komisji będą otrzymywały jedynie ograniczony zakres tłumaczenia ustnego, obejmujący tłumaczenie tylko na jeden język; zwraca uwagę, że w wyniku zastosowania tego środka liczba podróży służbowych podczas tygodni przeznaczonych na zewnętrzną działalność parlamentarną wzrosła z 36 % wszystkich wyjazdów służbowych w 2011 r. do 46 % w roku 2012, natomiast liczba dni tłumaczenia ustnego podczas podróży służbowych w 2012 r. spadła o 23 % w stosunku do roku 2011;
38. zwraca uwagę na decyzję sekretarza generalnego z dnia 23 marca 2013 r., zgodnie z którą wtorkowe i środowe popołudnia w tygodniach posiedzeń komisji parlamentarnych zarezerwowano wyłącznie na posiedzenia komisji i rozmowy trójstronne; zdecydowanie stwierdza, że w wyniku tych wdrożonych już środków odsetek kosztów przypadających na zewnętrzne tłumaczenia ustne w stosunku do całego budżetu Parlamentu spadł z 3,5 % w roku 2011 do 2,6 % w roku 2012; uważa, że zasada należytego zarządzania finansami musi mieć zastosowanie również do tłumaczenia ustnego, a z myślą o zapewnieniu najkorzystniejszego gospodarowania pieniędzmi podatników z UE należy nieustannie przeprowadzać krytyczną analizę, aby ustalić, w jakich obszarach i w jaki sposób można poprawić wydajność i kontrolować lub ograniczać koszty; wzywa sekretarza generalnego do udostępnienia członkom właściwej komisji rocznego sprawozdania ze stosowania Kodeksu postępowania w kwestii wielojęzyczności;
39. zwraca uwagę na odpowiedź sekretarza generalnego, z której wynika, że obniżono koszty związane z nagrodą LUX, zgodnie z propozycją Komisji Kontroli Budżetowej zawartą w sprawozdaniu z udzielenia absolutorium za rok 2010 i głosowaniem podczas sesji plenarnej; odnotowuje, że podjęto szereg konkretnych działań mających na celu ograniczenie do minimum wydatków związanych z tą nagrodą, takich jak w szczególności obniżenie kosztów działalności promocyjnej na festiwalach międzynarodowych oraz w budynkach Parlamentu; przyjmuje do wiadomości, że wydatki związane z nagrodą LUX w roku 2012 wyniosły 434 421 EUR, co stanowi spadek o 24 % w porównaniu z rokiem 2011 (573 722 EUR); domaga się dalszych oszczędności;
40. uważa, że przyznawanie nagród nie należy do podstawowego rodzaju działalności Parlamentu i zwraca się o dokonywanie analizy kosztów i korzyści, zanim podjęte zostaną nowe inicjatywy na rzecz przyznawania nagród;
41. zauważa, że w związku z rosnącą liczbą klientów i zmianami w instytucji na posiedzeniu w dniu 10 czerwca 2013 r. Prezydium przyjęło kompleksową strategię wyznaczającą główne kierunki polityki w zakresie żywienia w Parlamencie do roku 2019; przypomina, że w latach 2002–2011 ogólny zakres usług kateringowych zwiększył się o ok. 150 %, a liczba klientów wzrosła z 1,472 mln w 2002 r. do 3,711 mln w roku 2011; zwraca uwagę, że usługi kateringowe w Parlamencie w dalszym ciągu charakteryzuje deficyt operacyjny, którego nie należy kompensować wyłącznie poprzez podwyższanie cen; zauważa, że polityka cenowa Parlamentu nie powinna odbiegać od polityki pozostałych instytucji oraz że Parlament jest w lepszej sytuacji, jeżeli chodzi o uzyskanie korzystniejszych warunków od dostawców i osiągnięcie korzyści skali w ramach tej działalności, a to z uwagi na liczbę obsługiwanych klientów;
42. zauważa, ze pewne wnioski zawarte w rocznych sprawozdaniach w sprawie absolutorium zatwierdzone przez Parlament na sesji plenarnej nie zostały spełnione; zauważa, że sekretarz generalny twierdzi, iż wnioski te wchodzą w zakres kompetencji Prezydium Parlamentu lub Konferencji Przewodniczących Parlamentu; nalega, by wnioski zgłoszone na sesji plenarnej i zawarte w rocznych sprawozdaniach w sprawie absolutorium zostały w pełni wdrożone;
Absolutorium dla Parlamentu za rok 2012
43. zwraca uwagę, że zakres procedury udzielania absolutorium powinien obejmować nie tylko wykonanie budżetu i działania podejmowane przez sekretarza generalnego i administrację w zakresie zarządzania w roku budżetowym 2012, lecz również decyzje podjęte przez organy zarządzające, a więc przez przewodniczącego, Prezydium i Konferencję Przewodniczących; podkreśla, że w ramach krytycznej analizy zarządzania przez instytucję finansami Parlament udziela absolutorium nie sekretarzowi generalnemu, lecz przewodniczącemu;
44. w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wysoki poziom wymiany poglądów między sekretarzem generalnym a Komisją Kontroli Budżetowej w obecności audytora wewnętrznego w dniu 21 stycznia 2014 r. w kontekście absolutorium Parlamentu za rok 2012; ponownie podkreśla odpowiedzialność organów zarządzających Parlamentu i jego administracji w ramach tej procedury oraz że w związku z tym kluczowe znaczenie ma, aby proces decyzyjny odbywał się przy zachowaniu pełnej przejrzystości, tak aby obywatele Unii mieli rzetelny i dokładny obraz podejmowania decyzji i wykorzystania przez Parlament środków, jakie mu udostępniono; w związku z tym występuje z wnioskiem, aby zarówno porządki obrad, jak i decyzje podejmowane przez organy decyzyjne Parlamentu były natychmiastowo i powszechnie udostępniane posłom, personelowi Parlamentu oraz opinii publicznej;
45. zauważa, że najważniejszym punktem odniesienia, wolnym od wszelkich rozważań natury politycznej, w ocenie wykonania budżetu przez Parlament powinna być przede wszystkim opinia niezależnego audytora zewnętrznego, a w drugiej kolejności opinia wewnętrznego audytora Parlamentu oraz jego ocena wewnętrznego systemu kontroli Parlamentu; ponownie podkreśla zadowolenie z powodu pozytywnej opinii Trybunału Obrachunkowego co do wiarygodności rachunków Parlamentu oraz legalności i prawidłowości transakcji leżących u ich podstaw;
46. przypomina, że kodeks postępowania posłów do Parlamentu, przyjęty na posiedzeniu plenarnym w dniu 1 grudnia 2011 r., w kwestii interesów finansowych i konfliktu interesów wymaga od posłów ujawnienia wszelkiego rodzaju działalności poza Parlamentem, za którą wypłacane jest wynagrodzenie, otrzymywanego przez nich wynagrodzenia oraz wszelkich innych sprawowanych przez nich funkcji, które mogą być przyczyną konfliktu interesów, oraz że kodeks wyraźnie zabrania posłom przyjmowania jakichkolwiek kwot pieniężnych lub innych prezentów w zamian za wywarcie wpływu na decyzje podejmowane przez Parlament; odnotowuje, że ustanawia on jasne zasady dotyczące przyjmowania prezentów oraz angażowania się byłych posłów w działalność lobbystyczną; zwraca się do administracji o regularne kontrolowanie co najmniej 15 % tych deklaracji w każdym roku;
47. odnotowuje, że w dniu 15 kwietnia 2013 r. Prezydium przyjęło środki wykonawcze dotyczące kodeksu postępowania posłów; z zadowoleniem zauważa, że obowiązujące od dnia 1 lipca 2013 r. środki wykonawcze dotyczące art. 5 ust. 3 i mające na celu zagwarantowanie przejrzystości w odniesieniu do podróży posłów, zakwaterowania i kosztów utrzymania pokrywanych przez strony trzecie stanowią, iż należy zgłaszać zwrot wydatków na podróże, zakwaterowanie lub utrzymanie, jeżeli pokrywają je strony trzecie w związku z obecnością posłów podczas wydarzeń organizowanych przez strony trzecie; zwraca ponadto uwagę, że nie ma obowiązku zgłaszania, jeżeli nie dochodzi do zwrotu tego rodzaju kosztów, a wydatki związane są jedynie z kosztami posiłków, biletów wstępu itp. o wartości poniżej 150 EUR;
48. domaga się opublikowania wszystkich załączników do pisemnych zapytań parlamentarnych (art. 117 Regulaminu Parlamentu Europejskiego) na stronie internetowej Parlamentu wraz z zapytaniami;
49. uważa, że Parlament jest jedyną europejską instytucją publiczną, która wypłaca świadczenie mające na celu pokrycie kosztów prowadzenia biura na prywatne i osobiste konta bankowe i nie wymaga przy tym zachowywania żadnych potwierdzeń ani przeprowadzania kontroli wydatków; podejrzewa, że posłowie bardzo krytycznie odnieśliby się do każdego innego podmiotu, który tak słabo nadzorowałby wydawanie publicznych pieniędzy; wzywa sekretarza generalnego do zaproponowania odpowiednich rozwiązań gwarantujących wykorzystywanie środków otrzymywanych w ramach zwrotu kosztów ogólnych zgodnie z celem, na który są przeznaczone, tak aby nie stanowiły one dodatkowego prywatnego dochodu posłów;
50. zwraca się o ocenę diet dziennych dla posłów pod kątem kwoty i wykorzystania; apeluje do Prezydium o dokonanie odpowiedniego przeglądu tego przepisu wykonawczego, aby świadczenia te były wykorzystywane w sposób jak najbardziej oszczędny;
Działalność polityczna przewodniczącego
51. domaga się szczegółowych informacji o tym, w jaki sposób rozdzielono sprawowanie urzędu przez przewodniczącego jako osobę neutralną politycznie i przygotowania do jego roli jako głównego kandydata socjaldemokratów w wyborach europejskich, przede wszystkim jeżeli chodzi o pracowników jego gabinetu, zewnętrzne biura PE i koszty podróży; jest zdania, że w przypadku wielu działań obydwie te role pokrywają się; domaga się wyznaczenia jasnej granicy w przypadku osób sprawujących urzędy, tak jak ma to miejsce w Komisji, aby unijni podatnicy nie ponosili kosztów kampanii wyborczej najważniejszych europejskich kandydatów;
Miejsca pracy Parlamentu
52. zwraca uwagę, że protokół nr 6 dotyczący lokalizacji siedzib instytucji, dołączony do traktatów i uzgodniony w ramach wspólnego porozumienia rządów państw członkowskich, narzuca Parlamentowi trzy miejsca pracy; zwraca uwagę na apel zawarty w rezolucji z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie udzielenia absolutorium za rok 2011(13), skierowany do sekretarza generalnego i Prezydium, o przedstawienie posłom danych i informacji na temat finansowych i środowiskowych skutków ustaleń dotyczących wielu miejsc pracy, który to apel był następstwem rezolucji z dnia 6 lutego 2013 r. w sprawie wytycznych dotyczących procedury budżetowej na 2014 r.(14), a także rezolucji z dnia 20 listopada 2013 r. na temat lokalizacji siedzib instytucji europejskich(15);
53. przypomina, że ustanowienie siedziby Parlamentu było uzasadnione istotnymi względami historycznymi oraz że kwestia ustalenia siedziby instytucji unijnej należy do wyłącznych kompetencji państw członkowskich; w związku z tym zauważa, że wszelkie decyzje w sprawie zmiany ustaleń dotyczących siedziby Parlamentu wymagałyby zmiany traktatów, a taką decyzję państwa członkowskie musiałyby podjąć jednomyślnie;
54. odnotowuje, że wydatki wynikające z geograficznego rozproszenia siedzib Parlamentu stanowią ważną sprecyzowaną dziedzinę potencjalnych oszczędności; z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie sekretarza generalnego(16) z sierpnia 2013 r. dotyczące finansowych skutków geograficznego rozproszenia siedzib Parlamentu Europejskiego; podkreśla, że w sprawozdaniu uwzględniono obliczenia dotyczące następujących kryteriów:
—
za punkt wyjścia posłużył projekt budżetu na rok 2014;
—
podstawowe obliczenia były aktualizowane w miarę dostępności nowszych danych (np. dane statystyczne dotyczące podróży służbowych);
—
metodę oceny kosztów amortyzacji dostosowano w celu odzwierciedlenia propozycji, zgodnie z którą Bruksela stałaby się jedynym miejscem pracy, co obniżyło takie koszty;
—
koszty generowane przez siedziby w Strasburgu i Luksemburgu wykazano oddzielnie;
—
sporządzono nowe szacunki, aby uwzględnić wszelkie dodatkowe koszty stałe wynikające z istnienia jednego miejsca pracy oraz jednorazowe inwestycje i koszty połączenia trzech miejsc pracy w jedno;
55. zwraca uwagę, że w sprawozdaniu mowa jest o teoretycznych oszczędnościach netto wynikających z połączenia trzech miejsc pracy w jedno, które znajdowałoby się w Brukseli, w wysokości 88,9 mln EUR rocznie, co stanowi ok. 5 % budżetu Parlamentu na rok 2014, 1,03 % całkowitych wydatków administracyjnych UE oraz 0,06 % całkowitego budżetu UE; przyjmuje do wiadomości szacunkowy efekt netto w przeliczeniu na jednego obywatela UE rocznie w wysokości 0,18 EUR, jeżeli trzy miejsca pracy Parlamentu zamieniono by na jedno;
56. zauważa, że w sprawozdaniu wskazano, iż ewentualne przeniesienie siedziby luksemburskiej do Brukseli spowodowałoby dodatkowe roczne wydatki w wysokości 14 mln EUR; podkreśla prawdopodobne różnice we wsparciu jakościowym i ilościowym, jakiego Parlamentowi udzielają państwa przyjmujące; zwraca uwagę, że owych potencjalnych kosztów nie uwzględniono w obliczeniach dotyczących ewentualnych oszczędności przy założeniu, że Bruksela byłaby jedyną siedzibą;
57. podkreśla fakt, że rocznie zaoszczędzono by 10 703 t emisji dwutlenku węgla, gdyby Strasburg (10 235 t) i Luksemburg (468 t) przestały być miejscami pracy; ubolewa, że skutki środowiskowe geograficznego rozproszenia siedzib Parlamentu, wyrażone emisjami dwutlenku węgla, odpowiadają 11,16 % całkowitego śladu węglowego Parlamentu w roku 2011;
58. oczekuje publikacji kompleksowej analizy Trybunału Obrachunkowego, która będzie dotyczyć potencjalnych oszczędności dla budżetu Unii w sytuacji, gdyby Parlament miał tylko jedno miejsce pracy, zgodnie z wnioskiem zawartym w rezolucji Parlamentu z dnia 20 listopada 2013 r. w sprawie lokalizacji siedzib instytucji Unii Europejskiej, oraz postuluje, aby analiza ta obejmowała aspekty budżetowe i koszty dodatkowe, takie jak oszczędności z uwagi na mniejszą stratę czasu pracy i większą wydajność; zwraca się nie tylko o przeanalizowanie kosztów podróży pracowników Parlamentu (w tym pracowników wyszukanych przez agencje pracy tymczasowej, ekspertów zewnętrznych i personelu zatrudnionego na czas określony), lecz również wyższych kosztów podróży pracowników Komisji i Rady, które wynikają z kilku miejsc pracy;
Zarządzanie administracją Parlamentu – podniesienie wydajności operacyjnej
59. ponownie potwierdza, że niniejsza rezolucja koncentruje się przede wszystkim na wykonaniu budżetu i udzieleniu absolutorium za rok budżetowy 2012, a jej głównym celem jest troska o jak najlepsze wykorzystanie publicznych pieniędzy podatników przy jednoczesnym wskazaniu możliwych udoskonaleń; wzywa właściwe organy Parlamentu, aby na wszystkich możliwych szczeblach dążyły do dalszej poprawy wydajności w codziennej pracy Parlamentu, mając zawsze na celu doskonalenie działań w służbie obywatelom Unii; oczekuje, że w swoim kolejnym sprawozdaniu rocznym dla Komisji Kontroli Budżetowej sekretarz generalny w większym stopniu skupi się na wydajności i skuteczności w związku z wydatkowanymi środkami;
60. jest zdania, że w kadencji obejmującej lata 2009–2014 mimo trudnych warunków gospodarczych i finansowych zrealizowano znaczne oszczędności, choć często były one przypadkowe i tymczasowe; uważa, że administracja Parlamentu powinna określić dodatkowe środki na rzecz wydajności, które pozwoliłyby na wygenerowanie systematycznych i maksymalnych oszczędności o charakterze strukturalnym, dzięki którym po pierwsze obniżono by wysokość budżetu Parlamentu, a po drugie zasoby można by przeznaczyć na nowe obszary działalności Parlamentu, zwłaszcza z myślą o wzmocnieniu kontroli nad strategiami politycznymi Unii wdrażanymi przez Komisję;
61. wzywa administrację Parlamentu do rozważenia możliwości szerszego stosowania dostępnych technologii, takich jak telekonferencje i telepraca, w celu obniżenia kosztów administracyjnych i kosztów podróży; wnioskuje o przedstawienie konkretnej propozycji dotyczącej szerszego wykorzystania obydwu technologii; szacuje, że bez szkody dla jakości podejmowanych działań możliwe jest osiągnięcie znacznych dodatkowych oszczędności oraz że korzystanie z wideokonferencji i telepracy mogłoby przyczynić się nie tylko do uzyskania korzyści finansowych, ale również do lepszego wykorzystania czasu i uczynienia Parlamentu bardziej przyjaznym dla środowiska;
62. zwraca się do administracji o kontynuowanie wprowadzania inteligentnych środków oszczędnościowych, które pozwolą na oszczędzanie, nie wpływając negatywnie na skuteczność, wydajność i jakość prac parlamentarnych;
Dyrekcja Generalna ds. Urzędu Przewodniczącego
63. przyjmuje do wiadomości, że DG PRES została zreorganizowana, w wyniku czego powstała nowa DG ds. Analiz Parlamentarnych (parlamentarna służba badawcza), a służby dbające o bezpieczeństwo Parlamentu zostały zinternalizowane, w związku z czym powstała DG ds. Bezpieczeństwa; wyraża zadowolenie, że internalizacja usług w zakresie bezpieczeństwa powinna wygenerować oszczędności w wysokości ponad 11 mln EUR w okresie 2013–2016; stwierdza jednak, że pięciu pracowników z gabinetu przewodniczącego ma objąć stanowiska dyrektorów generalnych i dyrektorów w administracji Parlamentu Europejskiego; krytycznie odnosi się do tego politycznie motywowanego przejęcia stanowisk kierowniczych i podważania regulaminu pracowniczego; przypomina, że UE na całym świecie krytykuje protekcję polityczną oraz domaga się przestrzegania tych kryteriów również w administracji Parlamentu Europejskiego; domaga się, aby sekretarz generalny co roku informował Parlament o dokładnej kwocie oszczędności, co mogłoby być dobrym przykładem i doprowadzić do internalizacji innych usług świadczonych obecnie przez strony trzecie;
64. stwierdza, że obsadzono wprawdzie stanowisko dyrektora generalnego, ale sześć miesięcy po nominacji wybrany w tym celu pracownik wciąż jeszcze nie rozpoczął pełnienia swoich obowiązków; domaga się zlikwidowania tego stanowiska dyrektora generalnego;
Dyrekcja Generalna ds. Polityki Zewnętrznej
65. zauważa z zaniepokojeniem, że z uwagi na powszechne apele o oszczędności delegacje międzyparlamentarne mogą mieć ograniczone możliwości eksponowania roli Parlamentu w obszarze stosunków zewnętrznych w takim samym zakresie jak inne instytucje unijne, a zwłaszcza Komisja i Rada, oraz że osłabieniu ulec może wymiar parlamentarny polityki zewnętrznej i konsolidacja dyplomacji parlamentarnej jako uzupełnienia działalności Komisji i ESDZ; w związku z tym uważa za kluczowe, aby nie zaprzepaszczono wiedzy i doświadczenia zdobytego w kontrolowaniu i eksponowaniu europejskich projektów przez Parlament oraz aby proponowane środki nie zmniejszały możliwości i skuteczności dialogu międzyparlamentarnego prowadzonego przez Parlament z innymi krajami, zwłaszcza w sytuacji braku politycznej stabilności i zagrożenia demokracji (arabska wiosna, konflikt na Bliskim Wschodzie, konflikt na Ukrainie, przygotowania do konfliktowych wyborów itd.); zdecydowanie zaleca zagwarantowanie właściwego poziomu koordynacji ze służbami ESDZ w zakresie przygotowań i wysokiej zdolności reagowania, aby zagwarantować bezpieczeństwo zewnętrznych misji i delegacji Parlamentu;
Dyrekcja Generalna ds. Komunikacji
66. zwraca uwagę na wysoki budżet DG ds. Komunikacji w linii 3242 „Publikacje, informacje i udział w publicznych posiedzeniach”; dostrzega coraz większą skalę outsourcingu, co wiąże się z dodatkowymi kosztami dla podatników; zwraca się o szczegółowy wykaz środków outsourcingowych i ich koszty w DG ds. Komunikacji;
67. jest zaniepokojony ewentualnymi niewykrytymi przypadkami konfliktu interesów w związku z przyznawaniem dotacji z budżetu Parlamentu; przypomina o art. 58 rozporządzenia finansowego i obowiązku kontrolowania przez administrację oświadczeń składanych przez odbiorców dotacji i wykonawców; domaga się informacji o tym, jakiego rodzaju analizy ryzyka administracja Parlamentu przeprowadza w związku z tymi oświadczeniami, aby sprawdzić ich prawdziwość;
Biura informacyjne
68. zauważa, że wydatki na podróże służbowe pracowników biur informacyjnych w 2012 r. wyniosły 1,8 mln EUR, przy czym na wyjazdy do Strasburga przypada kwota nieco ponad 1 mln EUR; domaga się priorytetowego podejścia do kwestii korzystania z wideokonferencji, które nie zakłócają rytmu pracy Parlamentu oraz przyczyniają się do strukturalnego obniżenia kosztów dla budżetu Parlamentu i stanowią rozwiązanie korzystne dla środowiska;
Grupy odwiedzających
69. zwraca uwagę, że od stycznia 2012 r. obowiązują nowe zasady dotyczące przyjmowania grup odwiedzających, w tym również sposobu wypłacania dotacji; zauważa, że Prezydium postanowiło utrzymać możliwość dokonywania płatności gotówkowych dla grup odwiedzających; jest zaniepokojony poważnym ryzykiem zaszkodzenia reputacji i zagrożenia bezpieczeństwu w związku z płatnościami gotówkowymi dla grup odwiedzających; zwraca się do Prezydium o podjęcie nowej decyzji w celu zniesienia możliwości dokonywania płatności gotówkowych, które stanowią naruszenie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE(17); odnotowuje, że spośród ok. 2 tys. grup odwiedzających przyjmowanych rocznie w roku 2012 jedynie 365 otrzymało ponad 15 000 EUR, ale większość grup wybiera opcję płatności gotówkowej, chociaż administracja Parlamentu zachęca do korzystania z przelewów bankowych lub łączenia tych dwóch sposobów płatności;
Dom Historii Europejskiej
70. odnotowuje, że współfinansowanie przez Komisję kosztów eksploatacyjnych Domu Historii Europejskiej zagwarantowano w postaci 800 000 EUR w środkach na zobowiązania w budżecie na 2014 r., które to środki ujęto w dziale 3 wieloletnich ram finansowych; zauważa ponadto, że kwota ta odpowiada 30 % kosztów eksploatacyjnych ujętych w budżecie na ten rok i w założeniu ma również wystarczyć na pokrycie wydatków związanych z siódmym dniem otwarcia w każdym tygodniu;
71. przypomina, że Prezydium przyjęło główne wytyczne dotyczące koncepcji muzeologicznej wystawy stałej w Domu Historii Europejskiej w dniu 22 października 2012 r.;
EuroparlTV
72. zauważa, że w budżecie na 2012 r., przyjętym przez Parlament na posiedzeniu plenarnym, przeznaczono kwotę 8,5 mln EUR na telewizję EuroparlTV, wpisując odpowiednie środki do linii budżetowej 3246; dostrzega, że chociaż wysokość środków budżetowych przeznaczanych na EuroparlTV znacznie ograniczono z 9 mln EUR w roku 2008 do 5 mln EUR w roku 2014, wyniki tej działalności poprawiły się, o czym świadczą nowe działania i projekty, m.in. większa liczba gotowych produktów audiowizualnych o dłuższej żywotności oraz szereg ekskluzywnych koprodukcji z krajowymi stacjami telewizyjnymi w kilku państwach członkowskich, dzięki czemu wzrosła liczba widzów; z zadowoleniem przyjmuje rosnącą liczbę użytkowników mediów społecznościowych, którzy śledzą działalność Parlamentu, zwłaszcza na Facebooku, gdzie ma on ponad 1,2 mln „przyjaciół”; z myślą o tych mediach realizuje się specjalne produkcje EuroparlTV; z niecierpliwością oczekuje niezależnej oceny multimedialnej produkcji Parlamentu online, zleconej na podstawie decyzji Prezydium z dnia 3 grudnia 2012 r.;
73. uważa, że EuroparlTV nie należy do podstawowego rodzaju działalności Parlamentu i zwraca się o dokonywanie analizy kosztów i korzyści, zanim opracowane zostaną nowe działania związane z EuroparlTV;
Dyrekcja Generalna ds. Personelu
74. podkreśla trudności z rekrutacją urzędników lub innych pracowników z niektórych państw członkowskich, takich jak Niemcy, Wielka Brytania, Austria lub Holandia, w przypadku których odsetek pracowników w sekretariacie Parlamentu jest znacznie niższy niż „demograficzny ciężar” tych krajów w Unii, i stwierdza, że stosunkowo wysoka liczba personelu z obywatelstwem belgijskim (13,6 %) lub luksemburskim (2,2 %) wynika z umiejscowienia siedzib Parlamentu; zwraca się do Prezydium o dokonanie przeglądu procedur oraz wymogów rekrutacyjnych w celu ustalenia, jaką rolę mogą one odgrywać w tworzeniu przeszkód dla zatrudniania pracowników z tych państw członkowskich;
75. domaga się wyjaśnienia modelu zatrudnienia miejscowych woźnych w Strasburgu oraz informacji o zatrudnieniu brukselskich woźnych podczas tygodni strasburskich; domaga się od administracji Parlamentu sprawozdania wyjaśniającego, czy w odniesieniu do miejscowych woźnych w Strasburgu przestrzega się unijnego prawa pracy i prawa socjalnego oraz w jaki sposób zapobiega się fikcyjnemu samozatrudnieniu; domaga się porównania kosztów wskazującego rozwiązanie najkorzystniejsze z punktu widzenia europejskich podatników;
76. zwraca baczną uwagę na decyzję trybunału służby cywilnej z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie F-129/12 i wyraża głębokie ubolewanie z powodu faktu, że Parlament został potępiony za niezdolność do udzielenia pomocy w przypadkach napastowania i z powodu nieprawidłowych zwolnień; dlatego też zobowiązuje odpowiednie służby do podjęcia wszelkich niezbędnych środków w celu uniknięcia podobnych sytuacji w przyszłości;
77. zwraca się o sporządzenie sprawozdania poświęconego kwestii wzrostu liczby stanowisk AD i AST w administracji Parlamentu od roku 2005 do okresu obowiązywania obecnego budżetu; zwraca się o sporządzenie zestawienia wg grup zaszeregowania i narodowości;
78. zwraca się o sporządzenie sprawozdania poświęconego kwestii wzrostu liczby stanowisk dyrektorów i dyrektorów generalnych w administracji Parlamentu od roku 2005; zwraca się o sporządzenie zestawienia wg narodowości;
79. zwraca się o sporządzenie sprawozdania, z którego wynikałoby, ilu pracowników grup politycznych od roku 2009 otrzymało status urzędnika a) w wyniku procedury konkursowej i b) dzięki zastosowaniu tzw. klauzuli przejściowej (passarelle);
80. przypomina, że ponad 1500 osób zatrudnionych w Parlamencie zapisało dzieci do szkół europejskich; utrzymuje, że Parlament musi odgrywać wiodącą rolę w strukturze organizacyjnej szkół europejskich;
Dyrekcja Generalna ds. Infrastruktury i Logistyki (DG INLO)<BRK>Polityka Parlamentu w zakresie budynków
81. podkreśla fakt, że z biegiem lat Parlament stał się właścicielem nieruchomości oraz że strategia ta kryje w sobie pewne ryzyko, gdyż koszty operacyjne i związane z utrzymaniem instalacji technicznych z pewnością wzrosną w przyszłych latach z racji starzenia się budynków; podkreśla w szczególności, że w ramach każdej strategii w zakresie nieruchomości i budynków należy również uwzględniać owe rosnące koszty i konieczność renowacji budynków w perspektywie średnioterminowej; zwraca uwagę, że strategia w zakresie nieruchomości i budynków musi gwarantować zrównoważony charakter budżetu Parlamentu i pewien stopień elastyczności wynikający z połączenia takich elementów jak nabywanie, wynajem i użytkowanie w celu zapewnienia Parlamentowi warunków najkorzystniejszych z gospodarczego punktu widzenia; podkreśla, że zakup budynku nie zawsze musi być rozwiązaniem najlepszym;
82. zwraca uwagę, że w roku 2012 rozpoczęto szereg przeglądów umów pod kątem warunków finansowych, zwłaszcza w kontekście tendencji na rynku wynajmu nieruchomości; z zadowoleniem przyjmuje, że w najbliższych latach renegocjacje te będą skutkować następującymi oszczędnościami o charakterze strukturalnym:
—
użytkowanie budynku Wiertz: obniżenie rocznych kosztów z tytułu podatku od nieruchomości i opłat w wysokości 0,45 mln EUR;
—
przeprowadzka do budynku Geos w 2014 r.: obniżenie kosztów o 5 mln EUR w ciągu 45 miesięcy;
—
przegląd umowy o dzierżawę budynku Goldbell: obniżenie kosztów o 2,5 mln EUR do końca roku 2017;
—
przegląd umowy o dzierżawę biura informacyjnego w Madrycie: obniżenie kosztów o 0,27 mln EUR;
Budynek im. Konrada Adenauera (KAD)
83. przypomina, że wstępna procedura wyboru kandydatów w ramach zaproszenia do składania ofert dotyczących projektu budynku im. Konrada Adenauera zakończyła się niepowodzeniem, ponieważ oferty cenowe złożone w odpowiedzi na to zaproszenie były znacznie wyższe niż szacowano; zwraca uwagę na decyzję Prezydium z 2012 r. o zmianie zaproszeń do składania ofert dotyczących budynku KAD, która doprowadziła do znacznego obniżenia oferowanych cen i umożliwiła zamknięcie budżetu tego projektu budowlanego na początkowo uzgodnionym poziomie; odnotowuje, że prace wznowiono we wrześniu 2013 r. pod kierownictwem nowego kierownika projektu oraz w oparciu o lepsze warunki partnerstwa uwzględniające wsparcie rządu luksemburskiego; oczekuje, że uzgodniony pierwotnie całkowity budżet na potrzeby realizacji tego projektu nie zostanie przekroczony mimo nieuniknionego opóźnienia;
Sala posiedzeń plenarnych Parlamentu w Brukseli
84. odnotowuje, że naprawa struktury sufitu w sali posiedzeń plenarnych Parlamentu w Brukseli będzie się wiązać z kosztami przekraczającymi nieznacznie 2 mln EUR, czyli mniej niż zakładane 3 mln EUR, oraz że ze względu na wiek budynku ostatecznie niemożliwe okazało się wkroczenie na drogę sądową; dostrzega, że regularne inspekcje i prowadzona w sposób zapobiegawczy polityka utrzymania budynków Parlamentu, którą wprowadzono w 2012 r., pozwoliły na wykrycie wad konstrukcyjnych w drewnianych belkach sufitowych, dzięki czemu zapobiegnięto poważniejszej katastrofie, która mogłaby spowodować śmierć osób i ogromne zniszczenia w budynku; odnotowuje, że z uwagi na tymczasowe zamknięcie strefy A budynku Paul-Henri Spaak (PHS) możliwe było przeniesienie służb, które straciły swoje pomieszczenia, do innych budynków Parlamentu oraz że sala posiedzeń plenarnych jest gotowa do użytku od początku kwietnia 2014 r.;
Dyrekcja Generalna ds. Tłumaczeń Ustnych i Konferencji oraz Dyrekcja Generalna ds. Tłumaczeń Pisemnych
85. z zadowoleniem zauważa, że wdrożenie decyzji Prezydium w sprawie zasobooszczędnej polityki wielojęzyczności wygenerowało w 2012 r. oszczędności w wysokości 10,9 mln EUR w przypadku tłumaczeń ustnych oraz 10 mln EUR w przypadku tłumaczeń pisemnych, przy czym nie podważono zasady wielojęzyczności ani nie obniżono standardów pracy Parlamentu; ponownie podkreśla, że współpraca międzyinstytucjonalna jest niezbędna, aby prowadzić wymianę najlepszych praktyk, które sprzyjają wydajności i umożliwiają oszczędności;
Dyrekcja Generalna ds. Finansów <BRK>Dobrowolny Fundusz Emerytalny
86. zauważa, że w roku 2011 wartość aktywów Dobrowolnego Funduszu Emerytalnego(18) wzrosła dzięki zwrotowi z inwestycji w wysokości 9,4 %, gdyż rynki inwestycyjne kontynuowały powrót do normalnego poziomu po globalnym kryzysie finansowym;
87. zwraca jednak uwagę, że szacunkowy deficyt aktuarialny Dobrowolnego Funduszu Emerytalnego, obliczany na podstawie aktywów funduszu, pod koniec roku 2012 wzrósł do poziomu 207,9 mln EUR; podkreśla, że owe prognozowane przyszłe zobowiązania rozkładają się na okres kilkudziesięciu lat;
88. niemniej jednak zauważa, że jest to źródłem niepokoju z powodu ewentualnego wyczerpania środków funduszu oraz że Parlament gwarantuje wypłatę świadczeń emerytalnych dla wszystkich byłych i niektórych obecnych członków tego funduszu w przypadku i od momentu niewywiązywania się przezeń z podjętych zobowiązań; przypomina, że Dobrowolny Fundusz Emerytalny był w założeniu rozwiązaniem przejściowym przed wejściem w życie nowego Statutu posła do Parlamentu Europejskiego w dniu 14 lipca 2009 r.;
89. przyjmuje do wiadomości, że w roku 2013 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, iż decyzje podjęte przez Prezydium w roku 2009, zwłaszcza decyzja o podwyższeniu wieku emerytalnego dla członków funduszu z 60 do 63 lat w celu niedopuszczenia do przedwczesnego wyczerpania kapitału i dostosowania do nowego Statutu posła do Parlamentu Europejskiego, były prawomocne; przypomina, że dwóch trzecich wpłat na rzecz funduszu dokonał bezpośrednio Parlament, a nie członkowie funduszu;
Dyrekcja Generalna ds. Innowacji i Wsparcia Technologicznego
90. jest głęboko zaniepokojony, że osobiste i poufne indywidualne skrzynki pocztowe wybranych posłów, asystentów posłów i urzędników zostały narażone na niebezpieczeństwo, kiedy Parlament został zaatakowany techniką man in the middle polegającą na przechwyceniu przez hakera danych komunikacyjnych między prywatnymi smartfonami a publiczną siecią Wi-Fi Parlamentu; domaga się, aby niezależny podmiot trzeci przeprowadził kontrolę bezpieczeństwa wszystkich systemów ICT i systemów telekomunikacyjnych Parlamentu stosownie do specyfikacji określonych w załączniku I w celu uzupełnienia jasnego planu działań na rzecz solidniejszej polityki bezpieczeństwa w zakresie technologii informacyjno-komunikacyjnych w roku 2015;
91. uważa, że użytkownicy mający status gościa powinni mieć dostęp do sieci Wi-Fi niepozwalający na wejście do intranetu ani na korzystanie z wewnętrznych usług Parlamentu w zakresie IT, takich jak poczta elektroniczna, dzięki czemu oddzielono by funkcje prywatnej sieci Wi-Fi od funkcji dostępnych w sieci dla gości; jest zdania, że należy przeprowadzić niezależną kontrolę bezpieczeństwa całej infrastruktury informatycznej i komunikacyjnej Parlamentu, aby mieć pewność, że Parlament funkcjonuje w oparciu o najwyższe dostępne standardy bezpieczeństwa na wypadek piractwa komputerowego i działalności podsłuchowej;
92. uważa, że ważne osiągnięcia muszą pociągać za sobą odpowiednie inwestycje w zakresie wsparcia i utrzymania w związku z tymi projektami, a także zaowocować odpowiednią współpracą z posłami i pracownikami; w szczególności zwraca uwagę na wprowadzony z powodzeniem system AT4AM; ubolewa z powodu rezygnacji przez Parlament z konfiguracji na bazie dystrybucji Linuksa, której nigdy nie zaoferowano posłom ani pracownikom ewentualnie zainteresowanym takim projektem; zwraca uwagę, że wprowadzanie nowych narzędzi pracy dla posłów i pracowników odbywa się przy założeniu, że testowanie takich narzędzi pracy podczas fazy pilotażowej odbywa się we współpracy jedynie z posłami i pracownikami gotowymi do podjęcia tych dodatkowych zadań związanych z fazą pilotażową;
93. w tym samym duchu domaga się od Parlamentu dalszej współpracy z Dyrekcją Generalną Komisji ds. Informatyki w celu identyfikowania nie tylko nowych zakłócających narzędzi ICT od nieodpowiedzialnych dostawców, lecz również odpowiednich zamienników dla starych narzędzi ICT i infrastruktury stanowiących rozwiązania charakteryzujące się otwartością, interoperacyjnością i niezależnością od dostawców oraz gwarantujące przestrzeganie zasad odpowiedzialności społecznej, etycznej i gospodarczej;
94. przyjmuje do wiadomości proces internalizacji pracowników DG ds. Innowacji i Wsparcia Technologicznego i obiecane obniżenie kosztów, a także podniesienie poziomu wiedzy fachowej i wzmocnienie tożsamości korporacyjnej wśród pracowników w dziedzinie technologii informatyczno-komunikacyjnych; przypomina, że wyższy poziom wiedzy fachowej w odniesieniu do stałych innowacji stanowił również powód do eksternalizacji tej dziedziny kilka lat temu; kwestionuje argument dotyczący obniżenia kosztów; zdaje sobie sprawę z trudności i wyzwań związanych z pozyskaniem najlepszych specjalistów dostępnych na rynku; wzywa sekretarza generalnego do współpracy z Europejskim Urzędem Doboru Kadr w celu znalezienia sposobów na przyspieszenie procedury rekrutacji i pozyskanie najlepszych ekspertów w dziedzinie technologii IT i bezpieczeństwa informatycznego;
95. utrzymuje, że Parlament Europejski sam musi sprawować ostateczną kontrolę nad obszarami związanymi z ICT;
96. zwraca uwagę, że istniejąca infrastruktura ICT Parlamentu tylko częściowo opiera się na otwartych źródłach oprogramowania, wobec czego Parlament ma ograniczone możliwości wyboru sprzętu komputerowego i aplikacji; apeluje o stopniowe przechodzenie na infrastrukturę ICT opartą na otwartym oprogramowaniu, co umożliwi tańsze rozwiązania i poprawi interoperacyjność, a tym samym zapewni maksymalny stopień bezpieczeństwa; w związku z tym apeluje również o wystarczające wsparcie techniczne i administracyjne gwarantujące odpowiedni poziom konserwacji;
97. proponuje szersze wykorzystanie nowych technologii informacyjno-komunikacyjnych w usługach tłumaczeń pisemnych i ustnych;
98. wzywa sekretarza generalnego do szczególnego zadbania o to, aby pracownicy wsparcia w dziedzinie ICT byli dostępni dla posłów i personelu w miejscu pracy, tak aby pracownicy wsparcia w dziedzinie ICT, pozostały personel i posłowie mogli mieć bezpośredni kontakt; przypomina sekretarzowi generalnemu, że wsparcie w dziedzinie ICT na odległość może być niewygodne i nieodpowiednie, jeżeli chodzi o zaufanie między pracownikami udzielającymi pomocy w dziedzinie ICT a personelem potrzebującym takiego wsparcia; zwraca również uwagę na niestosowność polegania w całości na rozwiązaniach na odległość do czasu odpowiedniego przeprowadzenia wspomnianej wyżej kontroli w zakresie bezpieczeństwa;
99. domaga się, aby sekretarz generalny zadbał o to, by do dnia 1 grudnia 2014 r. podjęto co najmniej następujące działania kontrolne:
przegląd list kontroli dostępu do infrastruktury fizycznej;
—
przegląd kompilatora aplikacji;
—
przegląd kodu źródłowego aplikacji;
oczekuje, że wyniki kontroli zostaną przedstawione Komisji Kontroli Budżetowej oraz Komisji Budżetowej wraz z szacunkami dotyczącymi wydatków i zasobów kadrowych oraz określeniem czasu niezbędnego do usunięcia wszelkich zagrożeń dla bezpieczeństwa wykrytych podczas kontroli;
100. uważa, że dostępu do danych nie należy ograniczać poprzez stosowanie szczególnych rozwiązań architektury platform i systemów informatycznych oraz że format danych powinien opierać się na rozpowszechnionych i ogólnodostępnych standardach, a jego wsparciem i serwisem muszą zajmować się organizacje niezależne od producentów; podkreśla, że pełna dokumentacja dotycząca formatu i wszystkich rozszerzeń musi być ogólnie dostępna;
Biuro podróży
101. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że nowa, obowiązująca od 1 stycznia 2014 r. umowa z biurem podróży, zgodnie z wnioskiem Komisji Kontroli Budżetowej, uwzględnia możliwość przeprowadzania kontroli finansowych i wyników; przyjmuje do wiadomości, że jedyną firmą, która złożyła ofertę była BCD Travel N.V., czyli to samo biuro, które zawarło poprzednią umowę, oraz że aktualna umowa obowiązuje przez dwa lata;
102. sugeruje, aby w stosownych przypadkach w przypadku lotów posłów do Parlamentu Europejskiego w granicach Europy zachęcano do korzystania z biletów w klasie ekonomicznej;
Sprawozdanie roczne z udzielonych zamówień
103. przypomina, że w rozporządzeniu finansowym i zasadach jego stosowania, które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., określono informacje, jakie należy przekazywać władzy budżetowej i opinii publicznej odnośnie do zamówień udzielanych przez instytucję; zwraca uwagę, że zgodnie z nowym rozporządzeniem finansowym wymagane jest publikowanie przyznanych zamówień, jeżeli ich wartość przekracza 15 000 EUR (wcześniej kwota ta wynosiła 25 000 EUR), która to kwota odpowiada nowemu progowi, powyżej którego procedura przetargowa ma charakter obowiązkowy;
104. zauważa, że w roku 2012 wszystkie dyrekcje generalne Parlamentu udzieliły zamówień o wartości przekraczającej 25 000 EUR oraz że łączna wartość tych zamówień wyniosła 724 mln EUR (w roku 2011 – 603 mln EUR); ponadto odnotowuje, że w oparciu o informacje wprowadzane do rejestru udzielonych zamówień przez departamenty zatwierdzające służby centralne sporządziły dla władzy budżetowej roczne sprawozdanie dotyczące zamówień udzielonych w roku 2012;
105. odnotowuje następujące rozbicie zamówień udzielonych w 2012 i 2011 r. według rodzaju wykorzystanej umowy:
Rodzaj umowy
(od 15 do 25 tys. EUR)
2012
Liczba
Wartość (euro)
Usługi
Zaopatrzenie
Roboty
Budynki
66
13
15
0
1 363 733
246 663
289 561
0
Ogółem
94
1 899 957
Rodzaj umowy
(wartość min. 25 tys. EUR)
2012
2011
Liczba
Odsetek
Liczba
Odsetek
Usługi
Zaopatrzenie
Roboty
Budynki
167
39
21
3
73 %
17 %
9 %
1 %
168
43
29
5
68 %
18 %
12 %
2 %
Ogółem
230
100 %
245
100 %
Rodzaj umowy
(wartość min. 25 tys. EUR)
2012
2011
Wartość (euro)
Odsetek
Wartość (euro)
Odsetek
Usługi
Zaopatrzenie
Roboty
Budynki
478 867 118
20 050 555
48 097 311
177 282 082
66 %
3 %
7 %
24 %
372 679 542
181 515 814
33 142 238
15 881 213
61 %
30 %
6 %
3 %
Ogółem
724 297 066
100 %
603 218 807
100 %
(Roczne sprawozdanie w sprawie zamówień udzielonych przez Parlament Europejski, 2012, s. 6)
106. odnotowuje następujący podział zamówień udzielonych w 2012 i 2011 r. według rodzaju wykorzystanych procedur:
Rodzaj procedury
(od 15 do 25 tys. EUR)
2012
Liczba
Wartość (euro)
W toku
Ograniczona
Negocjacyjna
Konkurencja
Wyjątek:
0
0
94
-
-
0
0
1 899 958
-
-
Ogółem
94
1 899 958
Rodzaj procedury
(wartość min. 25 tys. EUR)
2012
2011
Liczba
Odsetek
Liczba
Odsetek
W toku
Ograniczona
Negocjacyjna
Konkurencja
Wyjątek:
93
4
133
-
-
40 %
2 %
58 %
-
-
90
12
138
2
3
37 %
5 %
56 %
1 %
1 %
Ogółem
230
100 %
245
100 %
Rodzaj procedury
(wartość min. 25 tys. EUR)
2012
2011
Wartość (euro)
Odsetek
Wartość (euro)
Odsetek
W toku
Ograniczona
Negocjacyjna
Konkurencja
Wyjątek:
268 775 678
245 111 639
210 409 749
-
-
37 %
34 %
29 %
-
-
436 253 061
126 420 563
31 283 089
4 668 600
4 593 494
72 %
21 %
5 %
1 %
1 %
Ogółem
724 297 066
100 %
603 218 807
100 %
(Roczne sprawozdanie w sprawie zamówień udzielonych przez Parlament Europejski, 2012, s. 8)
107. odnotowuje, że w 2012 r. zawarto ogółem 230 umów, z czego 97 – o wartości 514 mln EUR – w oparciu o procedury otwarte lub ograniczone, a 133 – o wartości 210 mln EUR – w oparciu o procedury negocjacyjne; odnotowuje, że znacznie intensywniejsze – pod względem wartości – wykorzystywanie procedur negocjacyjnych w roku 2012 w stosunku do roku 2011 wynikało z trzech procedur dotyczących umowy o budynki o łącznej wartości 177,28 mln EUR, co znacznie podwyższyło ogólną kwotę;
108. ubolewa, że w związku z ograniczeniem obciążeń administracyjnych w przypadku zamówień o niskiej wartości, co miało na celu doprowadzenie do większego udziału MŚP w przetargach na te zamówienia, administracja nie zna liczby MŚP, z którymi zawarto umowy o niskiej wartości; w związku z tym sekretarz generalny nie jest w stanie wykazać, czy ograniczenie obciążeń administracyjnych rzeczywiście doprowadziło do zwiększenia udziału MŚP, a tym samym nie może się wypowiedzieć na temat skuteczności podjętych środków; zwraca się z wnioskiem o monitorowanie liczby MŚP, które otrzymały umowy o niskiej wartości;
109. jest zdania, że w przypadku zamówień poniżej progu 60 000 EUR należy dbać o pełną przejrzystość kryteriów udzielania zamówień, a także przeprowadzać kontrolę pod kątem konfliktu interesów;
Wyjątkowe procedury negocjacyjne
110. sygnalizuje, że liczba wyjątkowych procedur negocjacyjnych stosowanych przez Parlament w 2012 r. spadła o 27 % (z 59 w roku 2011 do 43 w roku 2012), przy czym pięć dyrekcji generalnych w ogóle nie skorzystało z tego rodzaju procedury w roku 2012, jedna dyrekcja generalna udzieliła takiej samej liczby zamówień w ramach tej procedury co w roku 2011, a dwie dyrekcje udzieliły większej liczby zamówień; zwraca ponadto uwagę, że od roku 2012 właściwy urzędnik zatwierdzający musi regularnie uzasadniać korzystanie z wyjątkowej procedury negocjacyjnej, podając odpowiednie powody w załączniku do rocznych sprawozdań z działalności;
Grupy polityczne (pozycja budżetowa 4 0 0)
111. jest zdania, że grupy polityczne to najważniejsze podmioty w Parlamencie i w całej Unii, gdyż ich transnarodowy charakter jest odzwierciedleniem jedynego takiego modelu na świecie, a ich rola ma zasadnicze znaczenie w gwarantowaniu demokratycznej odpowiedzialności wszystkich instytucji Unii;
112. odnotowuje, że w 2012 r. środki z pozycji budżetowej 4 0 0 zostały wykorzystane w sposób przedstawiony poniżej;
Grupa
2012
2011
Roczne środki*
Środki własne i środki przeniesione
Wydatki
Wskaźnik wykorzystania rocznych środków
Środki przeniesione na następny okres
Roczne środki
Środki własne i środki przeniesione
Wydatki
Wskaźnik wykorzystania rocznych środków
Środki przeniesione na następny okres (2011)
PPE
21 128
2 024
18 974
89,81 %
4 178
20 336
1 918
20 442
100,42 %
1 832
S&D
14 908
6 313
14 520
97,40 %
6 702
14 302
5 499
13 696
95,76 %
6 105
ALDE
6 673
2 281
6 855
102,72 %
2 100
6 477
2 416
6 676
103,07 %
2 217
Verts/ALE
4 319
1 460
4 002
92,65 %
1 778
4 025
1 242
3 820
94,91 %
1 447
GUE/NGL
2 563
1 094
2 602
101,52 %
1 055
2 535
1 088
2 553
100,71 %
1 070
ECR
3 765
1 219
3 407
90,51 %
1 577
3 831
720
3 375
88,09 %
1 176
EFD
2 538
881
2 494
98,29 %
925
2 088
835
2 046
98,03 %
876
Posłowie niezrzeszeni
1 362
413
963
70,73 %
367
1 270
409
924
72,72 %
413
Ogółem
57 255
15 687
53 817
94,00 %
18 680
54 866
14 126
53 514
97,53 %
15 137
* wszystkie kwoty w tysiącach EUR
Europejskie partie polityczne i europejskie fundacje polityczne
113. odnotowuje, że w 2012 r. środki z pozycji budżetowej 4 0 2 zostały wykorzystane w sposób przedstawiony poniżej(19);
Partia
Skrót
System zasobów własnych *
Dotacja z PE
Dochody ogółem
Dotacje z PE w % kwalifikowalnych wydatków (nie więcej niż 85%)
Nadwyżka dochodów (przesunięcie do rezerw) lub strata
Grupa Socjalistyczna w PE
EPP
1 471
6 483
8 863
85 %
242
Partia Europejskich Socjalistów
PES
977
4 323
5 514
85 %
91
Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy
ALDE
440
1 950
2 784
85 %
60
Europejska Partia Zielonych
EGP
397
1 333
1 908
84 %
127
Przymierze Europejskich Konserwatystów i Reformatorów
AECR
216
1 139
1 701
85 %
13
Zjednoczona Lewica Europejska
EL
269
835
1 263
79 %
47
Europejska Partia Demokratyczna
EDP/PDE
79
363
630
84 %
0
Wolne Przymierze Europejskie
EFA
91
382
530
85 %
23
Demokraci UE
EUD
29
195
271
85 %
-6
Europejski Chrześcijański Ruch Polityczny
ECPM
44
242
285
85 %
0,6
Europejskie Przymierze na rzecz Wolności
EAF
65
357
428
85 %
2
Europejskie Przymierze Ruchów Narodowych
AEMN
44
186
333
85 %
-2
Ruch na rzecz Europy Wolności i Demokracji
MELD
81
458
702
85 %
0
Ogółem
4 203
18 247
25 214
84 %
598
(*) wszystkie kwoty w tysiącach EUR
114. odnotowuje, że w 2012 r. środki z pozycji budżetowej 4 0 3 zostały wykorzystane w sposób przedstawiony poniżej(20):
Podstawa
Skrót
Związek z partią
System zasobów własnych *
Dotacja z PE
Dochody ogółem
Dotacje z PE w % kwalifikowalnych wydatków (nie więcej niż 85%)
Ośrodek Studiów Europejskich
CES
EPP
786
3 719
4 505
83 %
Fundacja Studiów Europejskich i Postępu
FEPS
PES
517
2 795
3 312
85 %
Europejskie Forum Liberalne
ELF
ALDE
183
996
1 179
85 %
Europejska Fundacja Zielonych
GEF
EGP
156
865
1 020
85 %
Ugrupowanie Transform Europe
TE
EL
120
550
671
83 %
Instytut Europejskich Demokratów
IED
PDE
48
238
286
85 %
Organizacja na rzecz Europejskiej Współpracy Międzypaństwowej
Trzy miejsca pracy Parlamentu Europejskiego – finansowe, środowiskowe i regionalne skutki rozproszenia geograficznego, komunikat przygotowany przez sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego w dniu 30 sierpnia 2013 r.
Dyrektywa 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. L 309 z 25.11.2005, s. 15).
Dobrowolny Fundusz Emerytalny powstał w dniu 14 lipca 1993 r. jako organizacja niedochodowa (association sans but lucratif – ASBL) na mocy prawa luksemburskiego.
Źródło: PV BUR. 09.09.2013 (PE 512.496/BUR) pkt 14, komunikat sekretarza generalnego dla Prezydium: D(2013)33164.
Uprawnienia śledcze Parlamentu Europejskiego
196k
36k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego w sprawie szczegółowych przepisów regulujących wykonywanie przez Parlament Europejski uprawnień śledczych i zastępującego decyzję 95/167/WE, Euratom, EWWiS Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (2009/2212(INL))
– uwzględniając art. 226 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 41 i 48 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0352/2011),
1. przyjmuje jako swój wniosek dotyczący rozporządzenia tekst przyjęty w dniu 23 maja 2012 r.(1);
2. wzywa Radę i Komisję do powiadomienia o wyrażeniu zgody w sprawie wniosku;
3. wzywa Radę i Komisję do wznowienia negocjacji z nowo wybranym Parlamentem, jeśli nie mogą wyrazić zgody na wniosek w jego obecnej formie, uznając postęp poczyniony w dotychczasowych negocjacjach na poziomie politycznym oraz w trakcie nieformalnych kontaktów na poziomie technicznym, w szczególności w odniesieniu do kwestii poufności i postępowania z informacjami poufnymi lub innymi rodzajami informacji;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a parlamentami narodowymi (2013/2185(INI))
– uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności art. 4 ust. 3 preambuły (lojalna współpraca między Unią a państwami członkowskimi), art. 5 (zakres kompetencji oraz pomocniczość), art. 10 ust. 1 (demokracja przedstawicielska) i 2 (reprezentacja obywateli Unii Europejskiej) oraz art. 12 (rola parlamentów narodowych),
– uwzględniając protokół nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, w szczególności preambułę i tytuł II dotyczące współpracy międzyparlamentarnej, oraz protokół (nr 2) w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności, stanowiące załączniki do Traktatu z Lizbony,
– uwzględniając swoje rezolucje z dnia 12 czerwca 1997 r. w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a parlamentami krajowymi(1), z dnia 7 lutego 2002 r. w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a parlamentami krajowymi w zakresie integracji europejskiej(2), oraz z dnia 7 maja 2009 r. w sprawie rozwoju stosunków między Parlamentem Europejskim a parlamentami krajowymi w kontekście postanowień Traktatu z Lizbony(3),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie sprawności regulacyjnej UE oraz pomocniczości i proporcjonalności – 19. sprawozdanie w sprawie lepszego stanowienia prawa za 2011 r.(4),
– uwzględniając zalecenia końcowe grupy sterującej ds. parlamentów narodowych w kontekście postanowień Traktatu z Lizbony z dnia 20 grudnia 2011 r.,
– uwzględniając roczne sprawozdania Komisji w sprawie stosunków między Komisją Europejską a parlamentami narodowymi, w szczególności sprawozdanie z 2012 r. (COM(2013)0565),
– uwzględniając konkluzje przyjęte przez Konferencję przewodniczących parlamentów Unii Europejskiej począwszy od wejścia w życie Traktatu z Lizbony(5), zwłaszcza na posiedzeniach w Warszawie w 2012 r. i w Nikozji w 2013 r.,
– uwzględniając wkład i konkluzje posiedzeń Konferencji Komisji do Spraw Unijnych Parlamentów Unii Europejskiej (COSAC), jak również jej sprawozdania półroczne(6), począwszy od wejścia w życie Traktatu z Lizbony, zwłaszcza 50. posiedzenia COSAC w Wilnie w 2013 r.,
– uwzględniając XX sprawozdanie półroczne COSAC, w szczególności jego fragment dotyczący legitymacji demokratycznej UE oraz roli parlamentów narodowych, jak również dialogu politycznego oraz wyborów do Parlamentu Europejskiego w 2014 r.,
– uwzględniając wkład parlamentów narodowych w trakcie Konferencji Przewodniczących COSAC, zorganizowanej przez parlament grecki w Atenach w dniach 26 – 27 stycznia 2014 r.,
– uwzględniając wytyczne dotyczące współpracy międzyparlamentarnej, przyjęte podczas Konferencji przewodniczących parlamentów Unii Europejskiej w Lizbonie dnia 21 lipca 2008 r.,
– uwzględniając konkluzje konferencji międzyparlamentarnych w sprawie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) oraz wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), które odbyły się w dniach 9 – 10 września 2012 r. w Paphos (Cypr), 24 – 26 marca 2013 r. w Dublinie (Irlandia) oraz 4 – 6 września 2013 r. w Wilnie (Litwa), oraz wkład do konferencji międzyparlamentarnej w sprawie zarządzania gospodarką i finansami UE zgodnie z art. 13 Traktatu o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w unii gospodarczej i walutowej, która odbyła się w dniach 16 – 17 października 2013 r. w Wilnie (Litwa),
– uwzględniając swoje rezolucje z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie problemów konstytucyjnych związanych z wielopoziomowym sprawowaniem rządów w Unii Europejskiej(7), jak również w sprawie stosunków Parlamentu Europejskiego z instytucjami reprezentującymi rządy krajowe(8),
– uwzględniając sprawozdanie zatytułowane „W kierunku faktycznej unii gospodarczej i walutowej” przedstawione w dniu 5 grudnia 2012 r. przez przewodniczących Hermana Van Rompuya, Jean-Claude’a Junckera, José Manuela Barroso i Mario Draghi'ego,
– uwzględniając konkluzje z posiedzeń Rady Europejskiej z dnia 13 i 14 grudnia 2012 r., 24 i 25 października 2013 r. oraz 19 i 20 grudnia 2013 r.,
– uwzględniając art.130 Regulaminu,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie wprowadzania w życie Traktatu z Lizbony w odniesieniu do Parlamentu Europejskiego(9),
– uwzględniając art.48 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0255/2014),
A. mając na uwadze, że obecne ramy instytucjonalne Unii Europejskiej określa się w TUE jako jeden z etapów procesu tworzenia coraz bardziej spójnej unii, uruchomionego w momencie ustanowienia Wspólnoty Europejskiej;
B. mając na uwadze, że zgodnie z zasadą lojalnej współpracy Unia i jej państwa członkowskie wzajemnie się szanują i udzielają sobie wzajemnego wsparcia w wykonywaniu zadań wynikających z Traktatów, a państwa członkowskie ułatwiają Unii wypełnianie jej zadań i powstrzymują się od podejmowania wszelkich środków, które mogłyby zagrażać realizacji celów Unii;
C. mając na uwadze, że art. 12 TUE odnoszący się do działań parlamentów narodowych wzmacnia zasadę lojalnej współpracy, stanowiąc, że ich celem jest aktywne przyczynianie się do prawidłowego funkcjonowania Unii;
D. mając na uwadze, że granice kompetencji Unii określa zasada przyznania, której stosowanie opiera się na zasadach pomocniczości i proporcjonalności, a wszystkie instytucje UE wraz z parlamentami narodowymi czuwają nad przestrzeganiem zasady pomocniczości w aktach ustawodawczych;
E. mając na uwadze, że legitymację i rozliczalność demokratyczną należy zapewnić na wszystkich szczeblach, na których są podejmowane i wdrażane decyzje, a także w ramach wzajemnych interakcji między tymi szczeblami;
F. mając na uwadze, że podstawą funkcjonowania Unii jest demokracja przedstawicielska oraz podwójna legitymacja demokratyczna Parlamentu Europejskiego, wybieranego bezpośrednio przez obywateli, i państw członkowskich reprezentowanych w Radzie przez swoje rządy, które z kolei odpowiadają demokratycznie przed parlamentami narodowymi i przed swoimi obywatelami;
G. mając na uwadze, że Parlament Europejski i parlamenty narodowe są filarami podwójnej demokratycznej legitymacji europejskiej, każdy we własnym zakresie: pierwszy z nich jako instytucja, w której obywatele są reprezentowani bezpośrednio na szczeblu unijnym, a drugie z nich jako instytucje krajowe, wobec których odpowiadają bezpośrednio rządy poszczególnych państw reprezentowanych w Radzie;
H. mając zatem na uwadze, że parlamenty narodowe nie stanowią „trzeciej izby” europejskich organów prawodawczych, lecz raczej instrument rozliczania drugiej izby Unii, czyli Rady;
I. mając na uwadze, że należy zatem uznać różnego rodzaju wkład parlamentów narodowych za konstruktywne podejście;
J. mając na uwadze, że parlamenty narodowe powinny rozwijać silne i spójne struktury powiązań z UE w celu zacieśnienia stosunków z instytucjami europejskimi i poszerzania wiedzy fachowej w sprawach europejskich;
K. mając na uwadze, że parlamenty narodowe mają do odegrania szczególną rolę w konsolidowaniu „świadomości europejskiej” w państwach członkowskich oraz w zbliżaniu obywateli do Europy;
L. mając na uwadze, że współpraca międzyparlamentarna może odegrać kluczową rolę w rozwoju integracji europejskiej poprzez wymianę informacji, wspólne zgłębianie problemów, wzajemne wzbogacanie się poprzez wspólne przemyślenia, ułatwienie transpozycji przepisów europejskich do prawa krajowego;
M. mając na uwadze, że w związku z ustanowieniem międzyparlamentarnej konferencji w sprawie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) oraz wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), a także międzyparlamentarnej konferencji w sprawie zarządzania gospodarką, jak również zwiększenia roli międzyparlamentarnych posiedzeń komisji jako preferowanego kanału współpracy COSAC powinna pozostać forum regularnej wymiany poglądów, informacji i najlepszych praktyk w zakresie praktycznych aspektów kontroli parlamentarnej;
N. mając na uwadze, że „dialog polityczny”, zwłaszcza wzmocniony dialog w ramach europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej, ustanowionego przez Komisję Europejską wraz z parlamentami narodowymi, wymaga większego zaangażowania Parlamentu Europejskiego w szczególności w perspektywie współzależności decyzji Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych;
O. mając na uwadze, że zmiany wprowadzone do Regulaminu odzwierciedlają postanowienia Traktatu z Lizbony odnoszące się do roli parlamentów narodowych w UE;
P. mając na uwadze, że należy odnotować rolę, jaką w kwestii współpracy międzyparlamentarnej odgrywa na obecnym etapie Konferencja przewodniczących parlamentów Unii Europejskiej;
I. Rola parlamentów narodowych w odniesieniu do legitymacji demokratycznej Unii Europejskiej
1. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zapisy Traktatów przewidują dla parlamentów narodowych szereg praw i obowiązków umożliwiających im aktywny wkład w prawidłowe funkcjonowanie Unii; uważa, że powyższe prawa i obowiązki dotyczą:
a)
aktywnego zaangażowania w sprawy UE (prawo do ratyfikowania traktatów, uczestniczenia w konwencie, o którym mowa w art. 48 TUE, kontrolowanie rządów krajowych, kontrolowanie zastosowania zasady pomocniczości, możliwość sprzeciwu wobec aktu ustawodawczego w sytuacjach wyjątkowych, transpozycja ustawodawstwa UE do prawa krajowego);
b)
dialog polityczny (współpraca międzyparlamentarna i wzajemna wymiana informacji z instytucjami europejskimi, w szczególności z Parlamentem Europejskim);
2. uważa, że podwójna legitymacja demokratyczna UE – będącej unią narodów i państw członkowskich – stanowi część procesu ustawodawczego UE, a zapewniają ją Parlament Europejski i Rada; uważa, że aby państwa członkowskie były reprezentowane w UE w swoim jednolitym wymiarze w sposób w pełni demokratyczny, niezbędne jest, aby w stanowiskach rządów krajowych w Radzie należycie uwzględniano opinie parlamentów narodowych, co umocniłoby demokratyczny charakter Rady;
3. podkreśla, że właściwą legitymację i rozliczalność należy zapewnić na szczeblu krajowym i unijnym – odpowiednio – przez parlamenty krajowe i Parlament Europejski; przypomina zasadę zawartą we wnioskach z posiedzenia Rady Europejskiej, które odbyło się w grudniu 2012 r., zgodnie z którą „[w]e wszystkich działaniach głównym celem pozostaje zapewnienie demokratycznej legitymacji i rozliczalności na szczeblu, na którym są podejmowane i wdrażane decyzje”;
4. wyraża uznanie dla parlamentów narodowych za poczynienie kroków, które mają na celu:
a)
poprawę mechanizmów sterowania i monitorowania w celu zapewnienia większej spójności;
b)
zapewnienie ministrom i rządom poszczególnych krajów wstępnych wytycznych dotyczących ich prac w ramach Rady i Rady Europejskiej zgodnie z krajowymi ramami konstytucyjnymi;
c)
monitorowanie stanowisk zajmowanych przez ministrów i rządy poszczególnych krajów w Radzie i Radzie Europejskiej zgodnie z krajowymi ramami konstytucyjnymi;
d)
skuteczne sterowanie i monitorowanie wdrażania dyrektyw i rozporządzeń;
e)
zachęcenie Rady do zwiększenia przejrzystości jej debat nad aktami ustawodawczymi, przede wszystkim na etapie przygotowawczym procesu ustawodawczego, w celu zmniejszenia asymetrii informacyjnej między Parlamentem Europejskim i Radą;
f)
ocenę stosunków między komisjami Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych;
5. uznaje rolę, jaką w procesie ustawodawczym UE odgrywają komisje Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych;
6. w związku z powyższym ubolewa nad brakiem przejrzystości obrad ustawodawczych Rady oraz nad brakiem równowagi w przepływie informacji między Parlamentem Europejskim a Radą; wzywa Radę, aby dostosowała swój poziom przejrzystości do poziomu gwarantowanego przez Parlament Europejski, w szczególności na etapie przygotowawczym procesu ustawodawczego;
7. uważa, że brak przejrzystości obrad Rady, zwłaszcza w przypadku aktów ustawodawczych, utrudnia faktyczne rozliczanie rządów z ich działań przez właściwy parlament narodowy;
8. zauważa, że progi, o których mowa w art. 7 ust. 3 protokołu nr 2, osiągnięto dotychczas dwukrotnie w procesie monitorowania przestrzegania zasady pomocniczości; przypomina, że celem mechanizmu wczesnego ostrzegania nie jest blokowanie europejskiego procesu decyzyjnego, lecz poprawa jakości ustawodawstwa UE poprzez dopilnowanie przede wszystkim, aby UE działała w ramach swoich kompetencji;
9. w związku z powyższym uważa, że monitorowania przestrzegania zasady pomocniczości przez parlamenty narodowe i instytucje europejskie nie należy postrzegać jako zbędnego ograniczenia, lecz jako mechanizm zagwarantowania kompetencji parlamentów narodowych, ponieważ pomaga ono nadać kształt i treść pozytywnej działalności ustawodawczej UE;
10. uważa, że mechanizm wczesnego ostrzegania powinien być postrzegany i stosowany jako jeden z instrumentów aktywnej współpracy między instytucjami europejskimi a instytucjami krajowymi;
11. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w praktyce instrument ten wykorzystuje się również jako kanał konsultacji i dialogu opartego na współpracy między poszczególnymi instytucjami wielopoziomowego systemu UE;
12. uważa, że uzasadnione opinie przekazane przez parlamenty narodowe powinny być brane pod uwagę przez instytucje, również po to, aby zrozumieć, jakie działania powinna podjąć Unia, aby w optymalnym stopniu spełnić założenia planowanych działań ustawodawczych, oraz wzywa Komisję, aby ta w szybki i rzetelny sposób odpowiadała na uzasadnione opinie oraz na wkład parlamentów narodowych;
II. Stosunki międzyparlamentarne w kontekście stopniowej integracji europejskiej
13. przypomina, że współpraca międzyparlamentarna w Europie nie zastępuje zwykłej kontroli parlamentarnej, jaką Parlament Europejski prowadzi w zakresie kompetencji powierzonych mu na mocy Traktatów oraz jaką parlamenty narodowe prowadzą w odniesieniu do rządów poszczególnych państw w zakresie spraw europejskich; uważa, że taka współpraca ma na celu:
a)
wspieranie wymiany informacji oraz dobrych praktyk między parlamentami narodowymi a Parlamentem Europejskim w celu umożliwienia wszystkim z nich skuteczniejszego kontrolowania i pełniejszego wkładu bez uszczerbku dla ich kompetencji;
b)
zagwarantowanie efektywnego wykonywania kompetencji parlamentarnych w kwestiach związanych z UE;
c)
wspieranie wymiaru parlamentarnego i autentycznie europejskiej polityki;
14. uważa, że posiedzenia międzyparlamentarne są „punktami łączącymi” polityki europejskie z polityką krajową i usprawniają ich efektywne przenikanie się; uważa, że mają one na celu w szczególności umożliwienie parlamentom narodowym uwzględnienia w debatach organów narodowych perspektywy europejskiej, a Parlamentowi Europejskiemu, w debatach europejskich, perspektyw poszczególnych krajów;
15. przypomina, że oryginalny europejski system międzyparlamentarny nadal nabiera kształtu i musi odzwierciedlać podejście oparte na konsensusie zgodnie z tytułem II art. 9 protokołu (nr 1) do Traktatu z Lizbony, według którego do wspólnych zadań Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych należy określenie w drodze konsensusu zasad współpracy międzyparlamentarnej z Unią i promowanie jej, chociaż wszelkie próby opracowania wspólnych ram współpracy międzyparlamentarnej są nadal przedwczesne;
16. z zadowoleniem przyjmuje działania podjęte zgodnie z zaleceniami grupy sterującej ds. stosunków z parlamentami narodowymi od wejścia w życie Traktatu z Lizbony na rzecz zintensyfikowania współpracy między parlamentami narodowymi a Parlamentem Europejskim, w szczególności w odniesieniu do planowania i zwiększenia liczby międzyparlamentarnych posiedzeń komisji (50 od 2010 r.), przekazywania posłom i właściwym organom politycznym dokumentów przekazanych przez parlamenty narodowe (uzasadnione opinie i uwagi), wprowadzenia wideokonferencji, promowania wizyt dwustronnych, usprawnień technicznych międzyparlamentarnej wymiany informacji w sprawach UE (IPEX), zwiększenia liczby projektów współpracy w ramach Europejskiego Centrum Badań i Dokumentacji Parlamentarnej (ECPRD), wizyt urzędników administracji oraz wymiany informacji i najlepszych praktyk; uważa, że te działania pomagają zwiększyć skuteczność i koncentrację stosunków międzyparlamentarnych, przyczyniając się jednocześnie do demokratyzacji parlamentarnej;
17. podkreśla, że posiedzenia międzyparlamentarne powinny być organizowane w ścisłej współpracy z parlamentami narodowymi w celu zwiększenia ich efektywności i jakości; zaleca zatem ich uwzględnianie na najwcześniejszym możliwym etapie sporządzania porządku posiedzeń międzyparlamentarnych;
18. uważa, że rozwój posiedzeń międzyparlamentarnych powinien opierać się na rozwiązaniach praktycznych uwzględniających specyfikę każdego rodzaju posiedzenia;
19. wyraża uznanie dla skuteczności międzyparlamentarnych posiedzeń komisji i oczekuje również zacieśnienia współpracy w poszczególnych kwestiach ustawodawczych na szczeblu sprawozdawców;
20. z zadowoleniem przyjmuje skuteczne posiedzenia grup politycznych i europejskich partii politycznych w ramach uzgodnień dotyczących współpracy międzyparlamentarnej w UE; apeluje o dalsze popieranie tych posiedzeń jako skutecznego sposobu rozwinięcia prawdziwie europejskiej świadomości politycznej;
21. z zadowoleniem przyjmuje rolę, jaką odgrywa platforma IPEX, przede wszystkim jako instrument wymiany informacji dotyczących procedur kontroli parlamentarnej, mimo trudności językowych, jakie mogą się czasami pojawiać; oczekuje, że w celu optymalizowania dialogu między parlamentami, parlamenty narodowe będą przywiązywały szczególną wagę do zasady wielojęzyczności;
22. podkreśla, że współpraca międzyparlamentarna musi być otwarta i integracyjna i wyraża obawy w związku z tymi posiedzeniami międzyparlamentarnymi, które wykluczają niektóre parlamenty i są organizowane bez należytych konsultacji w celu przyjmowania stanowisk dotyczących spraw UE, które nie są oparte na konsensusie;
23. stwierdza, że „dialog polityczny” ustanowiony w ramach inicjatywy Barroso w 2006 r. oraz mechanizm wczesnego ostrzegania są dwiema stronami tego samego medalu; odnotowuje rozwój szerokiego spektrum stosunków między parlamentami narodowymi a Komisją Europejską oraz utworzenie „wzmocnionego dialogu politycznego” w zakresie europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej;
III. Zmiany i propozycje
24. proponuje, aby rozwijać wzajemne zrozumienie między parlamentami narodowymi a Parlamentem Europejskim, które mogłoby stanowić podstawę skutecznej współpracy na mocy art. 9 protokołu nr 1 do Traktatu z Lizbony oraz art. 130 Regulaminu;
25. oczekuje, że w ramach współpracy międzyparlamentarnej UE będą miały miejsce regularne, pogrupowane tematycznie i skuteczne posiedzenia grup politycznych i europejskich partii politycznych;
26. podkreśla, że współpraca międzyparlamentarna musi zawsze dążyć do jednoczenia „właściwych osób we właściwym momencie, by w racjonalny sposób omówić właściwy temat”, tak aby umożliwić wzbogacenie decyzji we właściwych obszarach kompetencji wartością dodaną prawdziwego dialogu i należytej debaty;
27. uważa, że COSAC powinna pozostać forum regularnej wymiany poglądów, informacji i najlepszych praktyk w zakresie praktycznych aspektów kontroli parlamentarnej;
28. przypomina, że w odniesieniu do konferencji w sprawie zarządzania gospodarką opartej na art. 13 Traktatu o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w unii gospodarczej i walutowej porozumienie osiągnięte w kwietniu 2013 r. przez przewodniczących parlamentów UE na konferencji w Nikozji przewiduje szereg rozwiązań dla tej konferencji oraz ukończenie przeglądu tych rozwiązań w 2015 r. podczas Konferencji przewodniczących parlamentów Unii Europejskiej w Rzymie; jest zatem zdania, że każda procedura przyjmowania rozwiązań praktycznych w odniesieniu do konferencji w sprawie zarządzania gospodarką przed dokonaniem tego przeglądu byłaby przedwczesna, a zatem należy jej unikać;
29. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.
Środki wykonawcze dotyczące systemu zasobów własnych Unii Europejskiej ***
201k
39k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu rozporządzenia Rady (UE, Euratom) określającego środki wykonawcze dotyczące systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (05600/2014 – C7-0047/2014 – 2011/0184(APP))
– uwzględniając projekt rozporządzenia Rady (05600/2014),
– uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 311 akapit czwarty Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (C7‑0047/2014),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej(1),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. pt. „Inwestowanie w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej”(2),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych i zasobów własnych(3),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2012 r. w celu pozytywnego zakończenia procedury zatwierdzania wieloletnich ram finansowych(4),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie konkluzji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 7–8 lutego 2013 r. dotyczących wieloletnich ram finansowych(5),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie porozumienia politycznego dotyczącego wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020(6),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie środków wykonawczych dotyczących systemu zasobów własnych Unii Europejskiej(7),
– uwzględniając fakt, że po raz pierwszy w traktacie wymagana jest zgoda Parlamentu na środki wykonawcze dotyczące systemu zasobów własnych Unii,
– uwzględniając art. 81 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie Komisji Budżetowej (A7-0269/2014),
1. wyraża zgodę na projekt rozporządzenia Rady;
2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (05602/2014 – C7-0036/2014 – 2011/0183(CNS))
– uwzględniając art. 311 akapit trzeci Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, zgodnie z którymi Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0036/2014),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej(1),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie inwestowania w przyszłość – nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej(2),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych i zasobów własnych(3),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2012 r. w celu pozytywnego zakończenia procedury zatwierdzania wieloletnich ram finansowych(4),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie konkluzji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 7–8 lutego 2013 r. dotyczących wieloletnich ram finansowych(5),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie porozumienia politycznego w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020(6),
– uwzględniając art. 55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7–0271/2014),
1. zatwierdza po poprawkach projekt Rady;
2. zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;
3. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do projektu Rady;
4. wzywa grupę wysokiego szczebla ds. zasobów własnych do opracowania pierwszej oceny systemu zasobów własnych do końca 2014 r, zgodnie ze wspólną deklaracją załączoną do niniejszej rezolucji(7); oczekuje, że grupa przedstawi propozycje dotyczące naprawienia niedociągnięć obecnego systemu w celu umożliwienia przeprowadzenia reformy – której przyświecać będą ogólne cele prostoty, przejrzystości, sprawiedliwości i demokratycznej rozliczalności – podczas następnych WRF;
5. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Projekt Rady
Poprawka
Poprawka 1 Projekt decyzji Motyw 8 a (nowy)
(8a) Parlament Europejski nieustannie apeluje o finansowanie budżetu Unii całkowicie z zasobów własnych, zgodnie z zapisem w Traktacie, oraz regularnie podkreśla niedociągnięcia i ograniczenia istniejącego systemu zasobów własnych, który jest nieprzejrzysty, niesprawiedliwy, nie podlega kontroli parlamentarnej, jest wysoce złożony i całkowicie niezrozumiały dla obywateli europejskich, którzy ostatecznie ponoszą konsekwencje takiego stanu rzeczy. Parlament Europejski uważa, że taki system zasadniczo narusza literę i ducha Traktatu.
Poprawka 2 Projekt decyzji Motyw 8 b (nowy)
(8b) Parlament Europejski uważa, że obecny system finansowania Unii, w ramach którego około 74% dochodów pochodzi z wkładów krajowych opartych na DNB, a 11% z istniejących, statystycznych składek opartych na VAT, jedynie utrwala logikę „sprawiedliwego zwrotu”, która dominuje w każdej debacie w Radzie, zarówno jeśli chodzi o dochody, jak i o wydatki w budżecie Unii, i doprowadził do wprowadzenia złożonych i niejasnych rabatów i innych mechanizmów korekcyjnych, a także przyczynia się do powracającego problemu niedoboru płatności w ramach rocznej procedury budżetowej. Parlament Europejski uważa także, że aktualny system uniemożliwia zbudowanie wystarczającej większości w Radzie, aby zapisać w budżecie środki na płatności w budżetach rocznych na poziomie wystarczającym, aby wypełnić zobowiązania prawne i polityczne UE.
Poprawka 3 Projekt decyzji Motyw 8 c (nowy)
(8c) Parlament Europejski zdecydowanie opowiada się za dogłębną reformą systemu zasobów własnych, aby uczynić go systemem rzeczywistych, jasnych, prostych i sprawiedliwych zasobów własnych. Parlament Europejski uznał, że przedstawione w czerwcu 2011 r. wnioski ustawodawcze Komisji dotyczące zasobów własnych stanowią krok w dobrym kierunku; wnioski te jako takie od początku zyskały poparcie zdecydowanej większości w Parlamencie Europejskim. Parlament Europejski wyraża ubolewanie w związku z tym, że w oparciu o te wnioski ustawodawcze Rada nie była w stanie poczynić żadnych postępów w zakresie reformy systemu zasobów własnych. Parlament Europejski ubolewa, że ostateczna wersja porozumienia politycznego Rady Europejskiej z dnia 8 lutego 2013 r. wprowadza kolejne nowe rabaty i wyjątki.
Poprawka 4 Projekt decyzji Motyw 8 d (nowy)
(8d) W drodze wspólnego porozumienia trzech instytucji Unii powołano grupę wysokiego szczebla ds. zasobów własnych, o której mowa we wspólnym oświadczeniu dotyczącym zasobów własnych stanowiącym część porozumienia politycznego w sprawie WRF na lata 2014–2020. Ta grupa wysokiego szczebla przeprowadzi ogólny przegląd systemu zasobów własnych, kierując się ogólnymi celami prostoty, przejrzystości, sprawiedliwości i demokratycznej rozliczalności. Należy przeanalizować wszystkie aspekty reformy systemu zasobów własnych. Pierwsza ocena będzie dostępna pod koniec 2014 r.
Poprawka 5 Projekt decyzji Motyw 8 e (nowy)
(8e) Wyniki prac grupy wysokiego szczebla zostaną ocenione podczas konferencji międzyinstytucjonalnej w 2016 r., z udziałem parlamentów narodowych. Na podstawie wyników tych prac Komisja oceni, czy inicjatywy dotyczące nowych rodzajów zasobów własnych są odpowiednie. Ocena ta zostanie dokonana równocześnie z powyborczą rewizją/korektą WRF na lata 2014-2020, którą Komisja zapoczątkuje najpóźniej pod koniec 2016 r. Parlament Europejski jest zdania, że prace grupy wysokiego szczebla powinny umożliwić uzgodnienie i przeprowadzenie ewentualnych reform w okresie objętym następnymi WRF.
ZAŁĄCZNIK
Wspólna deklaracja w sprawie zasobów własnych.
1. Zgodnie z art. 311 TFUE Unia pozyskuje środki niezbędne do osiągnięcia swoich celów i należytego prowadzenia swoich polityk; artykuł ten stanowi również, że bez uszczerbku dla innych dochodów budżet jest finansowany całkowicie z zasobów własnych. Artykuł 311 akapit trzeci wskazuje, że Rada, stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą, jednomyślnie i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, przyjmuje decyzję w sprawie systemu zasobów własnych i że w tym kontekście Rada może ustanawiać nowe lub uchylać istniejące kategorie zasobów własnych.
2. Na tej podstawie Komisja przedstawiła w czerwcu 2011 roku zestaw wniosków służących zreformowaniu systemu zasobów własnych Unii. Na posiedzeniu 7–8 lutego 2013 r. Rada Europejska uzgodniła, że ustaleniami dotyczącymi zasobów własnych powinny kierować ogólne cele prostoty, przejrzystości i sprawiedliwości. Ponadto Rada Europejska zaapelowała do Rady o kontynuowanie prac nad wnioskiem Komisji w sprawie nowego rodzaju zasobów własnych opartego na podatku od wartości dodanej (VAT). Wezwała również państwa członkowskie biorące udział we wzmocnionej współpracy w dziedzinie podatku od transakcji finansowych, by zbadały, czy podatek ten mógłby stać się podstawą nowego rodzaju zasobów własnych w budżecie UE.
3. Kwestia zasobów własnych wymaga dalszej pracy. Dlatego zwołana zostanie grupa wysokiego szczebla, złożona z członków wyznaczonych przez trzy instytucje. Grupa uwzględni wszelkie istniejące lub dostępne w przyszłości informacje, które będą mogły przedstawić trzy przedmiotowe instytucje europejskie i parlamenty narodowe. W swoich pracach grupa powinna wykorzystywać odpowiednią wiedzę fachową, pochodzącą także od krajowych władz budżetowych i fiskalnych oraz od niezależnych ekspertów.
4. Grupa ta przeprowadzi generalny przegląd systemu zasobów własnych, kierując się ogólnymi celami prostoty, przejrzystości i sprawiedliwości, a także demokratyczną rozliczalnością. Pierwsza ocena będzie dostępna pod koniec 2014 r. Postępy prac będą oceniane na szczeblu politycznym dzięki regularnym spotkaniom, przynajmniej raz na sześć miesięcy.
5. W 2016 r. parlamenty narodowe zostaną zaproszone na międzyinstytucjonalną konferencję, by ocenić wyniki tych prac.
6. Na podstawie wyników tych prac Komisja oceni, czy inicjatywy dotyczące nowych rodzajów zasobów własnych są właściwe. Taka ocena zostanie przygotowana równolegle z przeglądem, o którym mowa w art. 1a rozporządzenia w sprawie wieloletnich ram finansowych, z myślą o rozważeniu ewentualnych reform w okresie objętym następnymi wieloletnimi ramami finansowymi.
Tradycyjne zasoby własne, zasoby własne oparte na VAT i zasoby własne oparte na DNB oraz środki w celu zaspokojenia potrzeb gotówkowych *
217k
41k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu rozporządzenia Rady w sprawie metod i procedury udostępniania tradycyjnych zasobów własnych, zasobów własnych opartych na VAT i zasobów własnych opartych na DNB oraz w sprawie środków w celu zaspokojenia potrzeb gotówkowych (wersja przekształcona) (05603/2014 – C7-0037/2014 – 2011/0185(CNS))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2011)0742),
– uwzględniając art. 322 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, zgodnie z którymi Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7–0037/2014),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej(1),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. zatytułowaną „Inwestowanie w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej(2),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych i zasobów własnych(3),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2012 r. w celu pozytywnego zakończenia procedury zatwierdzania wieloletnich ram finansowych(4),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie konkluzji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 7–8 lutego 2013 r. dotyczących wieloletnich ram finansowych(5),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie porozumienia politycznego w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020(6),
– uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(7),
– uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 6 marca 2012 r. skierowane do Komisji Budżetowej zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,
— uwzględniając art. 87 oraz art. 55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0268/2014),
A. mając na uwadze, że grupa konsultacyjna służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, iż wniosek Komisji nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do ujednolicenia niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek zawiera proste ujednolicenie istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,
1. zatwierdza projekt Rady w brzmieniu uwzględniającym zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;
2. zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;
3. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Środki wykonawcze w odniesieniu do systemu zasobów własnych
287k
50k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie środków wykonawczych dotyczących systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (2014/2020(INI))
– uwzględniając projekt decyzji Rady (05600/2014),
– uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Rady (COM(2011)0740),
– uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 311 akapit trzeci Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0047/2014),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej(1),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie inwestowania w przyszłość – nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej(2),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych i zasobów własnych(3),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2012 r. w celu pozytywnego zakończenia procedury zatwierdzania wieloletnich ram finansowych(4),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie konkluzji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 7–8 lutego 2013 r. dotyczących wieloletnich ram finansowych(5),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie porozumienia politycznego w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020(6),
– uwzględniając art. 81 ust. 1 akapit drugi Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0270/2014),
A. mając na uwadze, że na mocy art. 311 TFUE Rada, stanowiąc w drodze rozporządzenia zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą, ustanawia środki wykonawcze dotyczące systemu zasobów własnych Unii w zakresie, w jakim zostało to przewidziane w decyzji określającej przepisy dotyczące systemu zasobów własnych Unii;
B. mając na uwadze, że art. 311 TFUE stanowi również, że budżet jest finansowany całkowicie z zasobów własnych, oraz umożliwia Radzie określanie nowych lub uchylanie istniejących kategorii zasobów własnych, zapewniając tym samym podstawę prawną dogłębnej reformy systemu zasobów własnych;
C. mając na uwadze, że Parlament nieustannie apeluje o powrót do finansowania budżetu UE z prawdziwego systemu zasobów własnych, zgodnie z zapisem w Traktacie; mając na uwadze, że Parlament regularnie podkreśla niedociągnięcia i ograniczenia istniejącego systemu zasobów własnych, którego brak przejrzystości i duża złożoność powodują, że jest całkowicie niezrozumiały dla obywateli europejskich, którzy ostatecznie ponoszą konsekwencje takiego stanu rzeczy;
D. mając na uwadze, że krajowe, oparte na DNB, wkłady do budżetu UE, które stanowią obecnie około 74 % całkowitego dochodu UE, nie mogą być uważane za prawdziwe zasoby własne, ponieważ są to po prostu przesunięcia z budżetów krajowych do budżetu UE; mając na uwadze, że zasoby oparte na podatku VAT, stanowiące około 11 % całkowitego dochodu UE, rozwinęły się w taki sposób, że są również postrzegane jako krajowy wkład do budżetu UE; mając na uwadze, że sytuacja ta, utrzymująca się od dziesięcioleci, utrwala logikę „sprawiedliwego zwrotu”, która wyraźnie dominowała również w konkluzjach Rady Europejskiej ze szczytu w dniach 7–8 lutego 2013 r. w sprawie WRF 2014–2020 oraz w dużym stopniu uniemożliwiła strukturalna reformę budżetu UE;
E. mając na uwadze, że z powodu oszczędności państwa członkowskie nie są skłonne do podnoszenia swoich wkładów do budżetu UE mimo niezaprzeczalnych korzyści, jakie przynoszą im programy finansowane z budżetu UE, a także mając na uwadze, że system bezpośrednich zasobów własnych jest dla UE jedynym sensownym rozwiązaniem;
F. mając na uwadze, że Parlament konsekwentnie wyraża poparcie dla wniosków Komisji, zaprezentowanych w czerwcu 2011 r., które – ograniczając udział wkładów krajowych w budżecie UE do maksymalnie 40 %, znosząc obecny czysto statystyczny wkład oparty na podatku VAT i zastępując go prawdziwym unijnym zasobem opartym na VAT, tworząc jeden nowy i prawdziwy rodzaj zasobów własnych oraz zastępując wszystkie rabaty i mechanizmy korekcyjne systemem płatności ryczałtowych na okres 2014–2020 – stanowiły krok w odpowiednim kierunku, dostosowując dochody w budżecie UE do litery i ducha Traktatu oraz które jako takie od początku zyskały poparcie zdecydowanej większości w Parlamencie;
G. mając na uwadze, że pomimo niezadowolenia z niezdolności Rady do poczynienia postępów w zakresie reformy systemu zasobów własnych Parlament ostatecznie wyraził zgodę na rozporządzenie w sprawie WRF na lata 2014–2020 w listopadzie 2013 r., w następstwie porozumienia zawartego z Radą w sprawie wspólnego oświadczenia dotyczącego ustanowienia grupy wysokiego szczebla ds. zasobów własnych; mając na uwadze, że z tej okazji prezydencja litewska zobowiązała się do zorganizowania posiedzenia inauguracyjnego tej grupy w dniach18–19 grudnia 2013 r.; mając na uwadze, że posiedzenie to odbędzie się dopiero w kwietniu 2014 r., ponieważ Rada zwlekała z wyznaczeniem swoich trzech kandydatów do tej grupy wysokiego szczebla;
H. mając na uwadze, że celem grupy wysokiego szczebla ds. zasobów własnych jest przygotowanie do końca 2014 r. pierwszej oceny niedociągnięć obecnego systemu, zaś ostateczny wynik zostanie oceniony w 2016 r. na konferencji międzyinstytucjonalnej z udziałem parlamentów narodowych; mając na uwadze, że grupa wysokiego szczebla powinna zbadać wszystkie aspekty reformy systemu zasobów własnych z myślą o zapewnieniu Komisji środków niezbędnych do oceny, czy powyborczej rewizji/korekcie WRF na lata 2014–2020 (którą należy rozpocząć najpóźniej przed końcem 2016 r.) powinny towarzyszyć inicjatywy dotyczące nowych rodzajów zasobów własnych, a także do zaproponowania pomyślnej reformy na okres po 2020 r. objęty wieloletnimi ramami finansowymi;
1. z zadowoleniem przyjmuje porozumienie Rady dotyczące ustanowienia środków wykonawczych dotyczących zasobów własnych Unii, jak przewidziano w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;
2. ubolewa jednak nad decyzją Rady o przeniesieniu przepisów dotyczących obliczania zasobów opartych na DNB z powrotem do decyzji w sprawie zasobów własnych; jest zdania, że nie skorzystano ze sposobności zamieszczenia wszystkich przepisów wykonawczych w jednym tekście prawnym oraz że art. 311 traktatu lizbońskiego nie stanowi obiektywnego uzasadnienia dla takiego podziału;
3. ubolewa z powodu tego, że Radzie nie udało się dokonać żadnych postępów w kwestii reformy systemu zasobów własnych w oparciu o wnioski ustawodawcze przedstawione przez Komisję;
4. podtrzymuje swój apel o reformę systemu zasobów własnych Unii Europejskiej, która to reforma uczyniłaby ten system prostym, przejrzystym, sprawiedliwym, widocznym i zrozumiałym dla obywateli UE, umacniając tym samym więzi obywateli UE z projektem europejskim, równocześnie zmniejszając obciążenie krajowych budżetów państw członkowskich;
5. wiąże wielkie nadzieje z pracami grupy wysokiego szczebla ds. zasobów własnych, które według niego stanowią jedyną w swoim rodzaju okazję do przezwyciężenia obecnej blokady reformy systemu zasobów własnych; z zadowoleniem przyjmuje pierwsze posiedzenie grupy wysokiego szczebla w dniu 3 kwietnia 2014 r.; oczekuje, że pomimo znacznej i godnej ubolewania zwłoki w organizacji tego posiedzenia inauguracyjnego, grupa wysokiego szczebla zapewni jednak zgodność z celami i kalendarzem określonymi we wspólnym oświadczeniu ustanawiającym grupę wysokiego szczebla ds. zasobów własnych;
6. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wzmocnionej współpracy między publicznymi służbami zatrudnienia (COM(2013)0430 – C7-0177/2013 – 2013/0202(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0430),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. art. 149 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0177/2013),
– uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 17 października 2013 r.(1),
– uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 28 listopada 2013 r.(2),
– uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 7 lutego 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 55 i art. 37 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0072/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zatwierdza swoje oświadczenie załączone do niniejszej rezolucji;
3. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr .../2014/UE w sprawie wzmocnionej współpracy między publicznymi służbami zatrudnienia
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji nr 573/2014/UE.)
ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ
OŚWIADCZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
W SPRAWIE
USTANOWIENIA SIECI PUBLICZNYCH SŁUŻB ZATRUDNIENIA
Parlament Europejski:
1. Z ZADOWOLENIEM PRZYJMUJE porozumienie osiągnięte przez współustawodawców w odniesieniu do wniosku Komisji dotyczącego decyzji w sprawie wzmocnionej współpracy między publicznymi służbami zatrudnienia, która formalizuje i wzmacnia istniejącą nieformalną sieć współpracy między tymi służbami;
2. PRZYPOMINA, że art. 149 TFUE stanowi, iż Parlament Europejski i Rada mogą przyjąć środki zachęcające mające sprzyjać współpracy między państwami członkowskimi w obszarze zatrudnienia; takie akty są aktami ustawodawczymi i mogą określać prawnie wiążące obowiązki, jednak nie ujednolicają przepisów ani uregulowań w państwach członkowskich;
3. UWAŻA, że stworzenie sieci współpracy między publicznymi służbami zatrudnienia stanowi środek zachęcający objęty zakresem zastosowania art. 149 TFUE; w związku z tym po przyjęciu przedmiotowej decyzji wszystkie państwa członkowskie powinny uczestniczyć we wspomnianej sieci, ponieważ uzasadnieniem braku zaangażowania państwa członkowskiego w politykę unijną nie może być sama wola państw członkowskich;
4. PODKREŚLA, że zgodnie z motywami i artykułami części normatywnej podstawowym celem przedmiotowej decyzji jest wzmocnienie i poprawa skuteczności już istniejącej nieformalnej sieci publicznych służb zatrudnienia przez jej sformalizowanie w drodze aktu ustawodawczego; cel ten może zostać osiągnięty tylko dzięki udziałowi wszystkich państw członkowskich w sieci i ich zaangażowaniu w działania określone w art. 3 przedmiotowej decyzji.
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (COM(2013)0522 – C7-0231/2013 – 2013/0248(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0522),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 175 akapit trzeci i art. 212 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7‑0231/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 10 grudnia 2013 r.(1),
– uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 28 listopada 2013 r.(2),
– uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 12 marca 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego oraz opinię Komisji Budżetowej (A7-0078/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 661/2014.)
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udziału Unii Europejskiej w podwyższeniu kapitału Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego (COM(2014)0066 – C7-0030/2014 – 2014/0034(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0066),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 173 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0030/2014),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinią Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 25 marca 2014 r.(1),
– uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 12 marca 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7–0156/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. Zatwierdza oświadczenie Parlamentu i Rady załączone do niniejszej rezolucji, które zostanie opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej seria L wraz z aktem ustawodawczym;
3. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr .../2014/UE w sprawie udziału Unii Europejskiej w podwyższeniu kapitału Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji nr 562/2014/UE.)
ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ
Oświadczenie Parlamentu Europejskiego i Rady
Parlament Europejski i Rada zgadzają się na rozstrzygnięcie kwestii przeznaczenia dywidend Funduszu przy okazji kolejnej rewizji zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii lub, najpóźniej, przy okazji sprawozdania śródokresowego z postępów przewidzianego w art. 4.
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opłat wnoszonych na rzecz Europejskiej Agencji Leków za prowadzenie działań z zakresu nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii w odniesieniu do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (COM(2013)0472 – C7-0196/2013 – 2013/0222(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0472),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 i 168 ust. 4 lit. c) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0196/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając uzasadnione opinie przedstawione – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez parlament Grecji, Kongres Deputowanych Hiszpanii i Senat Hiszpanii, w których stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 16 października 2013 r.(1),
– po konsultacji z Komitetem Regionów,
– uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 19 lutego 2014 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7-0476/2013),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 w sprawie opłat wnoszonych na rzecz Europejskiej Agencji Leków za prowadzenie działań z zakresu nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii w odniesieniu do produktów leczniczych stosowanych u ludzi
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 658/2014.)
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Republice Tunezji (COM(2013)0860 – C7-0437/2013 – 2013/0416(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0860),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 212 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0437/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Komisji Budżetowej w sprawie zgodności finansowej wniosku,
– uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 26 lutego 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 55 oraz art. 38 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0110/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr .../2014/UE w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Republice Tunezyjskiej
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji nr 534/2014/UE.)
Plan odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim tlantyku i w Morzu Śródziemnym ***I
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 302/2009 dotyczące wieloletniego planu odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym (COM(2013)0250 – C7-0117/2013 – 2013/0133(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0250),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0117/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 16 października 2013 r.(1),
– uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 7 marca 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art.55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A7-0102/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 302/2009 dotyczące wieloletniego planu odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 544/2014.)
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej ochrony euro i innych walut przed fałszowaniem za pośrednictwem prawa karnego i zastępującej decyzję ramową Rady 2000/383/WSiSW (COM(2013)0042 – C7-0033/2013 – 2013/0023(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0042),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 83 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0033/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 23 maja 2013 r.(1),
– uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 28 maja 2013 r.(2),
– – uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 19 lutego 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art.55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A7-0018/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/.../UE w sprawie prawnokarnych środków ochrony euro i innych walut przed fałszowaniem, zastępującej decyzję ramową Rady 2000/383/WSiSW
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/62/UE.)
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę Rady 2001/110/WE odnoszącą się do miodu (COM(2012)0530 – C7-0304/2012 – 2012/0260(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0530),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0304/2012),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 14 listopada 2012 r.(1),
– uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 7 marca 2014 r. do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art.55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A7-0440/2013),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(2);
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/.../UE zmieniającej dyrektywę Rady 2001/110/WE odnoszącą się do miodu
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/63/UE.)
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie zmienionego wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1198/2006 i rozporządzenie Rady (WE) nr 861/2006 oraz rozporządzenie Rady (WE) nr XXX/2011 w sprawie zintegrowanej polityki morskiej (COM(2013)0245 – C7-0108/2013 – 2011/0380(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2011)0804) oraz zmieniony wniosek (COM(2013)0245),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 42, art. 43 ust. 2, art. 91 ust. 1, art. 100 ust. 2, art. 173 ust. 3, art. 175, 188, 192 ust. 1, art. 194 ust. 2, art. 195 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C7–0108/2013),
– uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając opinie Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 lipca 2012 r.(1) i z 22 maja 2013 r.(2),
– uwzględniając opinię Komitetu Regionów z 9 października 2012 r.(3),
– uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 12 lutego 2014 r. do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 55 i 37 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Budżetowej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0282/2013),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(4);
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 w sprawie Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylającego rozporządzenia Rady (WE) nr 2328/2003, (WE) nr 861/2006, (WE) nr 1198/2006 i (WE) nr 791/2007 oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1255/2011
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 508/2014.)
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego decyzję 2005/681/WSiSW ustanawiającą Europejskie Kolegium Policyjne (CEPOL) (17043/2013 – C7-0435/2013 – 2013/0812(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając inicjatywę grupy państw członkowskich przedstawioną Parlamentowi i Radzie (17043/2013),
– uwzględniając art. 76 lit. b) oraz art. 87 ust. 2 lit. b) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek przedłożono Parlamentowi (C7-0435/2013),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 i 15 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 5 marca 2014 r. do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 44 i 55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0146/2014),
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;
2. z żalem zauważa, że Parlament Europejski nie był w pełni zaangażowany w ocenę wniosków oraz że komisji przedmiotowo właściwej przedstawiona została tylko jedna kandydatura, chociaż siedem wniosków wpłynęło w odpowiedzi na wystosowane przez prezydencję Rady zaproszenie do składania wniosków o tymczasowe przyjęcie Europejskiego Kolegium Policyjnego do czasu, gdy możliwe będzie znalezienie długoterminowego rozwiązania dotyczącego przyszłości tej agencji; państwa członkowskie, które zgłosiły kandydaturę, to: Irlandia, Grecja, Hiszpania, Włochy, Węgry, Niderlandy i Finlandia; porozumienie polityczne zostało potwierdzone na posiedzeniu Rady ds. WSiSW w dniu 8 października 2013 r.; zamierza zwrócić się o szersze informacje dotyczące oceny skutków konkretnej lokalizacji przed zajęciem ostatecznego stanowiska;
3. wzywa organy władzy budżetowej do zadbania o to, aby dodatkowe koszty związane ze zmianą siedziby CEPOL zostały w pełni pokryte przez obecne państwo przyjmujące oraz z dodatkowych środków budżetowych Unii, a tym samym nie uszczupliły zwykłych środków budżetowych CEPOL, tak aby nie wpływać niekorzystnie na jego zwykłe potrzeby operacyjne;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 zmieniającego decyzję Rady 2005/681/WSiSW ustanawiającą Europejskie Kolegium Policyjne (CEPOL)
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 543/2014.)